Φαρμακείον Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ.

Πρώτα συμπεράσματα:

Ποιό ήταν το κόστος για τον Ελληνικό λαό; "Η συνολική ζημιά του δημοσίου από τις παράνομες πρακτικές των φαρμακευτικών εταιριών εν γένει υπολογίζεται σε 23 δις ευρώ από το 2000 ως το 2015 ενώ μόνο για τις πρακτικές της Novartis η ζημιά την ίδια περίοδο φθάνει τα 3 δις ευρώ."

Δηλαδή μας στοίχισε συνολικά η υπερτιμολόγηση όσο περίπου τα μνημονιακά μέτρα του PSI το 2011 ενώ μόνο η Novartis είναι ίση με την κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης.

Ποιοί ευθύνονται; Μα φυσικά πρωθυπουργοί και υπουργοί του παλιού δικομματισμού που όλοι λατρέψαμε, με επιμέρους σκορ ΝΔ ΠΑΣΟΚ 7-3 και όλα τα παρακάτω λαμόγια που διαχειριζόταν το δημόσιο χρήμα και γνώριζαν αλλά δεν μίλαγαν. Όλα αυτά οφείλουν να αποδειχθούν και αν δεν ανοίξουν τραπεζικοί λογαριασμοί ΔΕΝ (επαναλαμβάνω ΔΕΝ) θα μάθουμε ποτέ με αποδείξεις κατά το δικονομικό σύστημα μας, αν και πόσοι τα πήραν.

Πως κέρδιζαν η NOVARTIS και οι υπόλοιπες πολυεθνικές; Η Ελληνική υπερτιμολόγιση επέτρεπε στην Novartis να χρησιμοποιεί νόμιμα, (νομιμότατα κατά το ευρωπαϊκό δίκαιο) την πιο ακριβή Ελληνική τιμή, ως μια από τις τιμές αναφοράς που καθορίζουν τις τιμές με τις οποίες πουλάει σε άλλες χώρες τα ίδια σκευάσματα-φάρμακα, θησαυρίζοντας σε όλη την ΕΕ .

Πως αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο NOVARTIS; Το FBI έδωσε στην Ελληνική δικαιοσύνη τα στοιχεία του παγκόσμιου οικονομικού σκανδάλου που έχει πηγή την Ελλάδα, καθώς με το "μανιπουλάρισμα" των κερδών της πολυεθνικής Novartis χειραγωγήθηκε η πορεία της μετοχής της στην Wall Street όλα αυτά τα χρόνια. Προφανώς η NOVARTIS το παράχεσε μην κρατώντας ούτε τα προσχήματα, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί από ανταγωνίστριες εταιρείες στο FBI. Παρόλα αυτά δεν ήταν μόνο σκάνδαλο της NOVARTIS, αφού όπως προείπαμε υπερτιμoλογήσεις έκαναν κι άλλες εταιρείες που είδαν την Ελλάδα, σαν χώρα ευκαιρίας για τρελά υπερκέρδη.

ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΧΩ ΜΟΝΟ. 

Θα κινηθεί το ελληνικό δημόσιο εναντίον των πολυεθνικών για να διεκδικήσει τη ζημιά των 23 δις που στοίχισε η πρακτική αυτή στο ελληνικό λαό ή απλά θα ζητηθούν τα 50 εκ από τους πολιτικούς που τα παντελόνιασαν; Εδώ σε θέλω κάβουρα. Και εδώ θα καταλάβεις γιατί κάποιοι σου φωνάζουμε στα μούτρα. ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ.

Οι μεγαλύτεροι αστικοί μύθοι για τους εβραίους

Ένα εξαιρετικό κείμενο από τα ελληνικά hoaxes που αποκαλύπτουν τους πολιτικούς απατεώνες που σκορπίζουν διαδικτυακά το μίσος, με ψέματα που προέρχονται από τη ναζιστική παρανοϊκή προπαγάνδα. Πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα για νέους ανθρώπους που είναι κυρίως χρήστες του διαδικτύου και όσους μασάνε θεωρίες συνωμοσίας χωρίς δεύτερη σκέψη ή ψάξιμο σε ιστορικές πηγές.http://ellinikahoaxes.gr/2017/01/27/socrates_idu_o-kindinos/
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί μπερδεύονται για το δίκιο και το άδικο, γιατί το σημερινό κράτος του Ισραήλ είναι ένα κράτος που ενώ υπερασπίζεται την ιστορική αλήθεια του ολοκαυτώματος, την ίδια στιγμή στα σύνορά του παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, εφαρμόζοντας ένα ρατσιστικό apartheid, έναντι του Παλαιστινιακού λαού ενώ την ίδια στιγμή κρατάει τους ίδιους του τους πολίτες φυλακισμένους στο μίσος και το φόβο. Έχει ευθύνες ο ισραηλινός λαός.Σίγουρα έχει όπως και κάθε λαός που ανέχεται το φασισμό στην ίδια του τη χώρα. Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι πολλοί Ισραηλινοί, έχουν το θάρρος και καταγγέλλουν το ίδιο τους το κράτος ζητώντας ελεύθερη Παλαιστίνη και ζητώντας να ζήσουν ειρηνικά δίπλα σε ένα ισότιμο αραβικό πληθυσμό. Ποια πολιτική λοιπόν δημιούργησε το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ο Σιωνισμός. Ο Σιωνισμός είναι εθνικιστικό κίνημα που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα με σκοπό τη δημιουργία στην περιοχή της Παλαιστίνης ενός νέου εβραϊκού κράτους, που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς. Ήταν δημιούργημα των πλούσιων Εβραίων της διασποράς σε συνεργασία με τον εγγλέζικο αρχικά και κατόπιν με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Οι πλούσιοι Εβραίοι βέβαια δεν ξεκούνησαν ποτέ από τα κέντρα της οικονομικής ζωής. Προόριζαν τους φτωχούς Εβραίους για αυτή την "ιερή" αποστολή. Από την άλλη οι ιμπεριαλιστές θέλαν ένα κράτος χωροφύλακα στην γεωστρατηγικά κρίσιμη και πλούσια σε πετρέλαια Μέση Ανατολή. Κάπως έτσι κατάφεραν τη μετατροπή του Ιουδαϊσμού από θρησκεία σε έθνος. Η υλοποίησή της ιδέας σχεδιάστηκε στη περιοχή του παλαιού κράτους της Παλαιστίνης, το οποίο σταδιακά, μεθοδικά και βίαια, αποικίστηκε από πλειοψηφίες Εβραικού πληθυσμού που ήρθαν από όλες τις γωνιές του κόσμου. Όταν ο αραβικός πληθυσμός ξεσηκωνόταν απέναντι στη βία του νέου κράτους προτεκτοράτου, οι Αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές με τους δορυφόρους τους, υπεράσπιζαν το δικό τους παιδί. Από την άλλη, Παλαιστίνιοι, Σύριοι, Ιορδανοί και Αιγύπτιοι αλλά και γενικότερα ο αραβικός κόσμος (πότε μεμονωμένα-πότε όλοι μαζί) ήταν αδύνατο να νικήσουν το πιο κοφτερό μαχαίρι του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Η παγκόσμια κοινή γνώμη που λόγω του ολοκαυτώματος, είδε με συμπάθεια αρχικά την ύπαρξη ενός κράτους που θα λειτουργούσε ως καταφύγιο στον κατατρεγμένο εβραϊκό πληθυσμό, δεν άργησε να καταλάβει το πραγματικό παιχνίδι που έπαιξε ο ιμπεριαλισμός, με την εβραϊκή μεγαλοαστική τάξη. Για τους ιδεολογικούς απογόνους του ναζισμού, αυτή η εξέλιξη ήταν βούτυρο στο ψωμί τους. Αφού πια τους ήταν εύκολο να συνδέσουν το κράτος του Ισραήλ με όσους πιστεύουν την εβραϊκή θρησκεία. Έτσι σήμερα προσπαθούν να αποδώσουν τα εγκλήματα ενός στρατοκρατικού μηχανισμού, στην "κακή φύση" των Εβραίων. Για αυτούς τους λόγους και με αφορμή την επέτειο του ολοκαυτώματος, είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίζουμε λίγο τα πράγματα, κυρίως για να προστατέψουμε τα παιδιά μας από έναν νέο κοινωνικό μεσαίωνα που τα ζόμπι της ιστορίας θέλουν να ξαναφέρουν.

ΔΥΤΙΚΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Μεγαλεπήβολα σχέδια και χρήμα για δίκτυα Ενέργειας και Μεταφορών

Μια συνοπτική ματιά σε βασικά έργα που γίνονται ή σχεδιάζονται στην περιοχή, με μεγάλο ενδιαφέρον για τα μονοπώλια της ΕΕ

Αγωγοί φυσικού αερίου όπως ο TAP, που κατασκευάζεται στην Ελλάδα, σχεδιάζεται να αποτελέσουν τον «κορμό» για επέκταση του δικτύου σε ΠΓΔΜ και άλλες χώρες

MotionTeam

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν μια σειρά από στοιχεία για τις οικονομικές σχέσεις και τα επιχειρηματικά σχέδια ανάμεσα στην Ελλάδα, την ΠΓΔΜ και άλλες χώρες της περιοχής, αν τα διαβάσει κάνεις υπό το φως των ευρωατλαντικών σχεδιασμών που προωθούνται στα Βαλκάνια, μεταξύ άλλων και με τη διευθέτηση του ονοματολογικού ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ.

Η αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα που ακολούθησε τις εθνικές εκλογές στην ΠΓΔΜ (Δεκέμβρης 2016) επέδρασε και στην οικονομία. Είναι ενδεικτικό ότι το πρώτο 9μηνο του 2017, την περίοδο δηλαδή που βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη η «αλλαγή φρουράς» στη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, η εισροή Αμεσων Ξένων Επενδύσεων (ΑΞΕ) στη χώρα ανήλθε σε μόλις 45,65 εκατ. ευρώ (από 219,66 εκατ. για το αντίστοιχο διάστημα το 2016), σύμφωνα με στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της ΠΓΔΜ.

Εχοντας ήδη δρομολογήσει αλλαγές που ενισχύουν τις προϋποθέσεις ένταξης της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ο νέος πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ έστελνε το δικό του μήνυμα προς τους «επενδυτές», αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον γγ του ΝΑΤΟ στις 18 Γενάρη στα Σκόπια, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Ολες οι χώρες της περιοχής επενδύουν τις μεγαλύτερες προσπάθειες να επιταχύνουμε την ευρωατλαντική μας ολοκλήρωση, να ενισχύσουμε την περιφερειακή συνεργασία, την εμπιστοσύνη των πολιτών, των επιχειρηματιών».

Πάνω σε μεγαλεπήβολα σχέδια, που εστιάζουν στα δίκτυα των Μεταφορών και της Ενέργειας,ανταγωνιστικά κυρίως προς τη Ρωσία, εντείνεται η συζήτηση για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ, με τον Ζ. Ζάεφ να εκτιμά ότι η «συνεργασία» στην περιοχή και η «ολοκλήρωση» θα επιταχυνθούν κατά τη διάρκεια της προεδρίας της Βουλγαρίας στο Συμβούλιο της ΕΕ, το α' εξάμηνο 2018. Αλλά και ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπ. Μπορίσοφ, μιλώντας στο διεθνές συνέδριο «Ενισχυμένη περιφερειακή ολοκλήρωση των Βαλκανίων», ζήτησε «μεγαλύτερη ενότητα» των χωρών της Βαλκανικής, καθώς αυτό, δήλωσε, θα επιταχύνει την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της περιοχής».

Από κοντά και ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Ε. Ράμα, που δήλωσε ότι η χώρα του ενθαρρύνεται από το γεγονός ότι η Σερβία και το Μαυροβούνιο διεξάγουν διαπραγματεύσεις ένταξης με την ΕΕ (με ορίζοντα το 2025) και ότι ελπίζει τα Σκόπια και τα Τίρανα να συμμετάσχουν σύντομα στη διαδικασία αυτή. Σε ανάλογο κλίμα, η πρωθυπουργός της Σερβίας Ανα Μπράνμπιτς διαβεβαίωσε ότι το Βελιγράδι έχει δεσμευτεί να συνεργαστεί με τις χώρες της περιοχής και ότι θα αποτελέσει «ενεργό και ισχυρό εταίρο» σε όλα τα έργα υποδομής στα Δυτικά Βαλκάνια.

Μεγάλο ενδιαφέρον για τα δίκτυα Μεταφορών

Οι Μεταφορές αποτελούν έναν από τους κυρίαρχους τομείς στον αναπτυξιακό σχεδιασμό της ΠΓΔΜ. Μιλώντας τον περασμένο Δεκέμβρη στο διεθνές συνέδριο «Ενισχυμένη περιφερειακή ολοκλήρωση των Βαλκανίων» στη Σόφια, ο Ζ. Ζάεφ τόνισε ότι η ΠΓΔΜ μπορεί να γίνει συγκοινωνιακός κόμβος στα Βαλκάνια, καθώς από εκεί διέρχονται δύο σημαντικοί διάδρομοι: Ο «VIII», που συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με την Αδριατική και τη Βουλγαρία με την Αλβανία, και ο «X», που συνδέει την Ελλάδα με την Κεντρική Ευρώπη.

Η κυβέρνηση προωθεί επίσης το έργο αναβάθμισης της οδικής σύνδεσης ΠΓΔΜ - Κοσσόβου, ως προς το σκέλος Σκοπίων - Μπλάτσε, για το οποίο έχει υποβάλει αίτημα χρηματοδότησης ύψους 1 εκατ. ευρώ στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD). Αντίστοιχα, προωθείται η κατασκευή της σιδηροδρομικής σύνδεσης με τη Βουλγαρία (Μπελιάκοβτσε - Κρίβα Παλάνκα).

Το συνολικότερο σχεδιασμό περιέγραψε ο υπουργός Μεταφορών της ΠΓΔΜ Γκ. Σουγκάρεσκι, σε δηλώσεις του μετά το Συμβούλιο των ομολόγων του της ΕΕ, όπου κλήθηκε να συμμετάσχει τον περασμένο Δεκέμβρη. Οπως είπε, «ο ενοποιημένος χαρακτήρας των διεθνών μεταφορών οδηγεί τα κράτη στην επιθυμία να δημιουργήσουν μια Κοινότητα Μεταφορών μεταξύ της ΕΕ και των συμβαλλομένων μερών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Αλβανίας, Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, ΠΓΔΜ, Κοσσυφοπεδίου, Μαυροβουνίου, Σερβίας), με βάση τη σταδιακή ενοποίηση της αγοράς μεταφορών στα συμβαλλόμενα μέρη».

Εξάλλου, από το διεθνές συνέδριο «Ενισχυμένη περιφερειακή ολοκλήρωση των Βαλκανίων», η διευθύνουσα σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, ανακοίνωσε ότι η Τράπεζα είναι έτοιμη να διαθέσει 200 εκατ. δολάρια για εμπορικά και μεταφορικά έργα στα Βαλκάνια, ενώ ανέδειξε τις «τεράστιες δυνατότητες» που υπάρχουν για να προχωρήσει η ένταξη των κρατών της περιοχής στην ΕΕ.

Ποιος θα το πάρει αυτό το έργο;

Πέρα από την «Κοινότητα Μεταφορών», η ΠΓΔΜ συμμετέχει και σε δύο Εργα Ενδιαφέροντος για την Ενεργειακή Κοινότητα (PECI), την ηλεκτρική διασύνδεση 400 Kv Μοναστηρίου - Ελμπασάν (Αλβανία) και την κατασκευή διασυνδετήριου αγωγού φυσικού αερίου Κλέτσοβτσε - Σόποτ - Βράνιε (Σερβία). Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι ένα Εργο Αμοιβαίου Ενδιαφέροντος (PMI) και συγκεκριμένα η κατασκευή του διασυνδετήριου αγωγού φυσικού αερίου Ελλάδας - ΠΓΔΜ, βάσει Μνημονίου Κατανόησης μεταξύ της κρατικής εταιρείας «MER Skopje» και του ΔΕΣΦΑ, που υπογράφηκε στις 14/10/2016.

Το έργο εντάσσεται στο δεκαετές πρόγραμμα ανάπτυξης του Συστήματος Μεταφοράς Φυσικού Αερίου 2017-2026 του ΔΕΣΦΑ και περιλαμβάνει την κατασκευή αγωγού από τη Νέα Μεσημβρία έως τα σύνορα με την ΠΓΔΜ, στο ύψος του τελωνείου Ευζώνων. Σύμφωνα με τον ΔΕΣΦΑ, «το έργο θα προσφέρει μεταξύ άλλων στην ΠΓΔΜ τη δυνατότητα απευθείας πρόσβασης σε εναλλακτική προμήθεια φυσικού αερίου από την Ελλάδα, ενώ θα της δοθεί και η δυνατότητα να συνδεθεί και με άλλα πρότζεκτ που σχεδιάζονται για την περιοχή (βλέπε TAP). Ταυτόχρονα, θα δημιουργηθεί για τον ΔΕΣΦΑ μία καινούργια αγορά φυσικού αερίου και πιο συγκεκριμένα για το υγροποιημένο φυσικό αέριο (ΥΦΑ) της Ρεβυθούσας, η οποία μετά την ολοκλήρωση της 3ης δεξαμενής θα έχει μεγάλη διαθεσιμότητα εξαγωγής φυσικού αερίου».

Ανταγωνιστικά προς αυτό το έργο, για το οποίο ο ΔΕΣΦΑ ισχυρίζεται ότι «εντάσσεται στην ενεργειακή στρατηγική για την ενίσχυση της ασφάλειας εφοδιασμού της ευρύτερης περιοχής», γίνεται προσπάθεια να αναπτυχθεί ένα άλλο δίκτυο, από την εταιρία «Windows International», κατά πληροφορίες ρωσικών συμφερόντων, για την κατασκευή αγωγού από τη Νέα Μεσημβρία έως τη Γευγελή, που προβλέπεται να χρηματοδοτηθεί αποκλειστικά από ιδιωτικούς πόρους.

Το Μάρτη του 2016, η εταιρεία αυτή είχε υποβάλει στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας αίτηση χορήγησης άδειας αυτόνομου συστήματος φυσικού αερίου (ΑΣΦΑ) και από το Μάρτη του 2015 εμφανίζεται να έχει υπογράψει Μνημόνιο Κατανόησης για το έργο με την κρατική Εταιρεία Αξιοποίησης Ενεργειακών Πόρων της ΠΓΔΜ (MER). Το έργο αυτό διεκδικεί προτεραιότητα στην έγκριση, με το επιχείρημα ότι η αίτηση της «Windows International» προηγήθηκε χρονικά αυτής του ΔΕΣΦΑ. Ωστόσο, όπως ανέφεραν πηγές της ΡΑΕ με δηλώσεις τους στα ΜΜΕ, το έργο έχει προφανή «ευρύτερη γεωπολιτική σημασία», πέρα από την οικονομική, και αυτό προφανώς θα μετρήσει στην τελική επιλογή του φορέα.

Να σημειωθεί ότι η ΠΓΔΜ διαθέτει στα σύνορα με τη Βουλγαρία σημείο εισόδου μέσω του οποίου εισάγεται στο εθνικό σύστημα φυσικό αέριο προερχόμενο από τη Ρωσία. Το μεγαλύτερο μέρος των εισαγωγών διενεργείται από την «Makpetrol», βάσει μακροχρόνιας σύμβασης προμήθειας με την «Gazprom», ενώ τρεις μεγάλοι καταναλωτές πραγματοποιούν δικές τους εισαγωγές φυσικού αερίου για την κάλυψη των ενεργειακών τους αναγκών. Τέλος, τον Αύγουστο 2016 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του τμήματος Κλέτσοβτσε - Στιπ του δικτύου διανομής φυσικού αερίου της ΠΓΔΜ από τη ρωσική εταιρεία «Stroytransgaz PJSC», ενώ υπό κατασκευή είναι και άλλα τμήματα του δικτύου.

Θ.

Ισχυρά συμφέροντα από ελληνικές επιχειρήσεις

Η διείσδυση ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων στην ΠΓΔΜ παραμένει σημαντική, παρά τις συνέπειες από την καπιταλιστική κρίση. Σύμφωνα με στοιχεία του «Γραφείου Συνδέσμου», 8 επιχειρήσεις ελληνικών ή μεικτών συμφερόντων περιλαμβάνονταν στον κατάλογο των 200 μεγαλύτερων επιχειρήσεων στην ΠΓΔΜ, για το 2016.

Συνολικά, ο κύκλος εργασιών των 8 αυτών εταιρειών αντιστοιχεί στο 7% του κύκλου εργασιών των 200 μεγαλύτερων επιχειρήσεων της ΠΓΔΜ, δίνοντας μια πιο συνολική εικόνα για το ρόλο του ελληνικού κεφαλαίου στην οικονομία της ΠΓΔΜ, παρά την εκκρεμότητα που παραμένει εδώ και 26 χρόνια με το ονοματολογικό.

Ενδεικτικά, στην 3η θέση, ως προς τον κύκλο εργασιών, κατατασσόταν η «ΟΚΤΑ» (του ομίλου ΕΛΠΕ), ο μεγαλύτερος προμηθευτής καυσίμων στη χώρα, με κύκλο εργασιών 311 εκατ. ευρώ. Ακολουθούν στην 22η θέση η «USJE-TITAN» (του ομίλου ΤΙΤΑΝ), με κύκλο εργασιών 72,4 εκατ. ευρώ και στην 24η η «Veropoulos», με κύκλο εργασιών 70,7 εκατ. ευρώ. Στις 200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις περιλαμβάνονται επίσης οι «Pivara Skopje» («Coca Cola HBC - Heineken», 35η), «Dojran Steel» (του ομίλου ΣΙΔΕΝΟΡ, 46η), η «ΑΚΤΟR» (57η), η «Zito Luks» («Elbisco», 135η) και η «Mermeren Kombinat» («Παυλίδης Μάρμαρα - Γρανίτες», 144η).

Οσον αφορά στην κερδοφορία, στην υψηλότερη θέση μεταξύ των επιχειρήσεων ελληνικών συμφερόντων κατατάσσεται η «USJE-TITAN» (6η θέση στη γενική κατάταξη, με κέρδη 19,5 εκατ. ευρώ), ενώ ακολουθούν οι «Pivara Skopje» (10η θέση, με κέρδη 12,4 εκατ. ευρώ) και «Veropoulos» (14η θέση με κέρδη 8,9 εκατ. ευρώ).

Στις 200 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της ΠΓΔΜ περιλαμβάνονται επίσης οι «ΑΚΤΟR», «ΟΚΤΑ», «Mermeren Kombinat», «Arini Fesn» (ένδυση), «Sarantis» (διανομή καλλυντικών) και «Rontis» (ιατρικά βοηθήματα). Αξιοσημείωτη αύξηση κερδών σημείωσαν η «ΟΚΤΑ» (408%) και η «AKTOR» (286,4%), σε σχέση με το προηγούμενο έτος (2015).

Τα ΕΛΠΕ ελέγχουν την πλειοψηφία των μετοχών του διυλιστηρίου «ΟΚΤΑ», το οποίο από το 2002 έχει διασυνδεθεί με το διυλιστήριο των ΕΛΠΕ στη Θεσσαλονίκη, μέσω αγωγού μεταφοράς καυσίμων. Ομως, τόσο η λειτουργία του διυλιστηρίου (από το 2013) όσο και του αγωγού έχει διακοπεί και τα ΕΛΠΕ αξιοποιούν έκτοτε τις δεξαμενές, χωρητικότητας 350 εκατ. λίτρων, καθώς και τους σταθμούς φόρτωσης βυτιοφόρων και βαγονιών που βρίσκονται στις εγκαταστάσεις του διυλιστηρίου, για τις ανάγκες της τοπικής αγοράς των Σκοπίων.

Σύμφωνα με κύκλους της αγοράς των πετρελαιοειδών, τα ΕΛΠΕ κατέχουν μερίδιο 75% στην αγορά καυσίμων της ΠΓΔΜ, διακινώντας ετησίως περισσότερα από 834.000 κυβικά.

Οι ίδιες πηγές υποστηρίζουν ότι «σε περίπτωση επίτευξης συμφωνίας με την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ για την επαναλειτουργία του αγωγού που συνδέει απευθείας τις εγκαταστάσεις της "ΟΚΤΑ" με το διυλιστήριο των ΕΛΠΕ στη Θεσσαλονίκη, τα Σκόπια αναμένεται να αναβαθμιστούν σε περιφερειακό ενεργειακό κόμβο (energy hub), διευκολύνοντας την περαιτέρω διείσδυση του ομίλου των ΕΛΠΕ στη γειτονική περιοχή του Κοσσόβου και στις αγορές της Νότιας Σερβίας, της Δυτικής Βουλγαρίας και πιθανόν της Αλβανίας».

Αντίστοιχα σχέδια καταστρώνει και η ΔΕΗ, που την περασμένη βδομάδα ανακοίνωσε ότι βρίσκεται σε πολύ προχωρημένο στάδιο για την εξαγορά του ομίλου EDS, μίας μεγάλης εταιρείας στον τομέα της εμπορίας και προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας στην ΠΓΔΜ, καθώς παρέχει ηλεκτρική ενέργεια σε μεγάλες βιομηχανίες και επιχειρήσεις, έχοντας στο χαρτοφυλάκιό της το 40% των μεγάλων εταιρειών της ΠΓΔΜ. Η EDS διαθέτει μάλιστα θυγατρικές στη Σερβία, στη Σλοβακία και το Κόσσοβο.

Ο εμπορικός κόσμος του Αγίου Νικολάου κι η πόλη.

Ο εμπορικός κόσμος και η πόλη.

Πολλοί συμπολίτες μας, προβληματίζονται γιατί ο εμπορικός κόσμος στην πόλη μας, είναι έτοιμος να δώσει μια μάχη χαρακωμάτων. Μια μάχη που καθυστερεί ή και παρεμποδίζει την «φυσιολογική εξέλιξη» των πραγμάτων. Μια μάχη που αναπαράγει τη φόρμα «το παλιό που αντιστέκεται, ενάντια στη δυναμική του νέου, μεγαλύτερου, φθηνότερου και κοσμοπολίτικου που έρχεται» για να μας κάνει τη ζωή μας πιο άνετη και εντυπωσιακή.

Σαν έμπορος θα μπορούσα να απαντήσω με αναθέματα συναισθηματικής φύσης, που θα έκρυβαν έντεχνα τους φόβους μου. Βλέπεται ο μικροαστός που παλεύει μέσα μου, ενίοτε πιάνεται από τα γένια του για να σωθεί… Έτσι για να τη σπάσω στον μικροαστό μέσα μου, δεν θα σας ζητήσω ούτε να μας λυπηθείτε ούτε θα σας διαβεβαιώσω ότι θα σας λείψουμε. Άλλωστε η αμείλικτη πραγματικότητα θα με διέψευδε, καθώς «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους». Η ζωή μας διδάσκει ότι μια επόμενη μέρα με λιγότερους μικρομεσαίους στη πιάτσα, θα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες κι ο ήλιος θα ανατείλει από την ανατολή όπως πάντα.

Αυτό που θα προσπαθήσω αντίθετα να κάνω, είναι να μπω στη θέση του ξενοδοχοϋπάλληλου, του δημόσιου υπάλληλου, του παραγωγού αγρότη και κτηνοτρόφου, του ιδιοκτήτη καφετέριας κι εστιατορίου, του οικοδόμου, του διακοσμητή, του δικηγόρου του κάθε επαγγελματία. Θέλω να ψάξω από τη δικιά τους οπτική την έννοια του συμφέροντος. Διότι αν αποδειχτεί ότι για τους πολλούς είμαι ένας άχρηστος μεταπράτης, ας διαλυθώ εις τα εξ ων συνετέθην κι ας πάω να βρω μια πραγματική δουλειά να κάνω. Ας μην καθυστερώ χωρίς λόγο την «ανάπτυξη».

 Αρχίζοντας να μπαίνω στη θέση σας, διατυπώνω τα πρώτα ερωτήματα: Ο ελεύθερος ανταγωνισμός και η συσσώρευση κεφαλαίου μέσω πολυκαταστημάτων και υπεραγορών, δεν ρίχνει τις τιμές; Ας αναλογιστούμε μερικά πράγματα με βάση όχι τη θεωρεία αλλά την εμπειρία. Την δεκαετία του 80, όταν στην Ελληνική αγορά δεν υπήρχε τόσο μεγάλη διείσδυση των υπεραγορών, το καλάθι της νοικοκυράς γέμιζε ευκολότερα ή δυσκολότερα; Η αγοραστική δύναμη, δηλαδή, η σχέση εισοδήματος με τον δείκτη τιμών καταναλωτή, αναμφισβήτητα ήταν καλύτερη τότε. Να θυμίσω ταυτόχρονα, ότι τότε υπήρχε πολύ λιγότερη ανεργία και τα εισοδήματα των εργαζομένων ήταν πολύ μεγαλύτερα  σε σχέση με σήμερα. Ας αναλογιστούμε τι συλλογικές συμβάσεις απολάμβανε ο υπάλληλος μιας επιχείρησης τότε, και τι σήμερα. Σήμερα που οι περισσότερες εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει ανώνυμες και που ο υπάλληλος δεν έχει συναντήσει ποτέ τον εργοδότη του. Σήμερα που τα μονοπώλια έχουν περάσει τη διάλυση της εργατικής νομοθεσίας, μέσω των πολιτικών τους συνεργατών σε Αθήνα και Βρυξέλλες. Τετράωρα, «μαθητεία»-«πρακτική», ανασφάλιστη εργασία, ημιαπασχόληση, απλήρωτη υπερωρία, ελαστικά ωράρια, ευελφάλεια κλπ , είναι πρακτικές που εισήχθησαν για να καταστρέψουν τις ζωές των εργαζομένων. Όσο πανηγυρίζαμε για την ένταξή μας στην ΟΝΕ (οικονομική και νομισματική ένωση) και λέγαμε με το «ευρώ καλύτερα» τόσο περισσότερο επικρατούσαν οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην αγορά. Λίγα χρόνια αργότερα ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» έφερνε μια αξιοπερίεργη στρέβλωση. Στη χώρα με τη μεγαλύτερη εισοδηματική κρίση, την Ελλάδα, οι τιμές στο ράφι είναι ακριβότερες σε σχέση με όλες τις άλλες χώρες του ευρώ  στις ίδιες αλυσίδες τροφίμων. Είπατε κάτι για τον «ελεύθερο ανταγωνισμό»;

Ναι, αλλά εγώ βρίσκω στο μικρομεσαίο Σ/Μ ή μπακάλικο το τυρί τάδε με 1 ευρώ, ενώ στη πολυεθνική 0,90^ε. Που με συμφέρει να πηγαίνω; Αν είσαι επαγγελματίας της εστίασης, θα ήθελα να σου απαντήσω με ερώτηση. Τι σε συμφέρει περισσότερο. Να παίρνεις το τυρί του τοστ με 0,90^ε  και να έχεις 10 γεμάτα καθίσματα στο μαγαζί σου, ή να το αγοράζεις με 1 ευρώ, αλλά να έχεις 20 γεμάτα καθίσματα. Στα δέκα παραπάνω καθίσματα θα κάθονται οι έμποροι της πόλης σου και οι υπάλληλοί τους καθώς και οι οικογένειές τους, που αν αύριο εξαφανιστούν και γίνουν μισθωτοί του τετράωρου, δεν θα μπορούν να έρχονται στο μαγαζί σου. Αν πάλι είσαι δημόσιος υπάλληλος, που νομίζεις ότι θα ψάξει το παιδί σου για δουλειά, ή τι μαγαζί θα μπορεί να ανοίξει; Αν είσαι γεωργός και κτηνοτρόφος, ποιος νομίζεις ότι θα σου απορροφήσει την παραγωγή; Το μικρό κρεοπωλείο και το μπακάλικο, ή οι υπεραγορές που αγοράζουν από τεράστιες παραγωγικές μονάδες μισοτιμής, όσο περίπου είναι το δικό σου κόστος παραγωγής; Κι εσύ οικοδόμε, υδραυλικέ, ντεκορατέρ κλπ…. Ποιος θα σου δώσει δουλειά για να τους φτιάξεις το μαγαζί και αργότερα το σπίτι;;; Ο κ. Χ με έδρα το Μόναχο ή ο κ. Ψ με έδρα την Εκάλη. Αλήθεια ακόμα σε ενδιαφέρει αν το τυρί το αγοράσεις 10λ φτηνότερο;;; Τέλος να υπογραμμίσω ότι, όταν στον αγώνα δρόμου των πολυεθνικών επικρατήσουν 3-4 αλυσίδες, τότε η συνεννόηση μεταξύ τους (τραστ) είναι αναπόφευκτη κι έτσι οι τιμές θα ισορροπήσουν στα ανώτατα όρια των αντοχών μας.

Σε μερικά είδη υπάρχει μεγάλη διαφορά τιμής. Έτσι δεν είναι; Πράγματι, όσο πουλάει η πολυεθνική τα 3 ζευγάρια κάλτσες τόσο αγοράζουμε από το μικρομάγαζο το ένα ζευγάρι… Αλλά δες την ταμπέλα. Δες την σύνθεση, δες την προέλευση, δες την εγγυημένη συναλλαγή. Μέτρα τα όλα αυτά για να δεις τι τελικά σε συμφέρει. Στο εμπόριο, όπως και στα πάντα, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Άλλο να παραγγέλνεις 30 ζευγάρια κάλτσες και άλλο 30.000 ζευγάρια κάλτσες… Άλλες εκπτώσεις παίρνεις, άλλο χρόνο αποπληρωμής κλπ. Όμως… Σκέψου και αυτό. Οι Ελληνικές βιοτεχνίες ρούχων, οι τελευταίες λίγες κλωστοϋφαντουργίες, τα βαφεία, τα ραφεία, στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τους μικρούς και μεσαίους εμπόρους. Οι πολυεθνικές αγοράζουν μαζικά από χώρες του τρίτου κόσμου όπου τα ελάχιστα εργατικά επιτρέπουν υποπολλαπλάσιες τιμές. Άρα λοιπόν τα μικρομάγαζα, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της (όποιας απέμεινε) Ελληνικής παραγωγής. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό και για την απασχόληση αλλά και για τον κύκλο εργασιών που προστίθενται στην Ελληνική οικονομία.

Στις μεγάλες επιχειρήσεις μου δίνουν πάντα απόδειξη, αλλά στα μικρομάγαζα ενίοτε ξεροβήχουν αδιάφορα. Καταρχήν είναι δικαίωμά σου και υποχρέωση να ζητάς από παντού απόδειξη κι αν δεν ζητάς βοηθάς στον αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ των μικρομεσαίων και δίνεις στα λαμόγια την ευκαιρία να επικρατούν στην αγορά. Ασφαλώς βέβαια ξέρεις ότι οι Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις πληρώνουν φόρους δυσανάλογους με το μέγεθός τους και αποδίδουν ΦΠΑ έχοντας εξοντωτικά πρόστιμα όταν δεν το πράττουν. Την ίδια στιγμή, πολυεθνική που δραστηριοποιείται στη πόλη μας, δηλώνει Ο.Ε, αλλάζει σύσταση κάθε εξάμηνο και δεν αποδίδει ΦΠΑ. Αν λοιπόν μιλάμε για τιμιότητα στην συναλλαγή, θυμήσου ότι ο μικρομεσαίος (κακώς) μπορεί να μην σου δώσει μια απόδειξη, έχοντας την αυταπάτη ότι έτσι θα σώσει το μαγαζί του. Οι πολυεθνικές όμως «νόμιμα» κλέβουν τεράστια ποσά από το Ελληνικό κράτος (δηλαδή από εσένα) για να αυγατίσουν τα κέρδη τους. Στην σωστή συναλλαγή μετράνε κι άλλα πράγματα… Πόσες φορές ζήτησες από τα πολυκαταστήματα έκπτωση στην αναγραφόμενη τιμή; Πόσες φορές ζήτησες από τα πολυκαταστήματα πίστωση;  Η μικρή και μεσαία επιχείρηση κάνει εκπτώσεις όχι μόνο στις επίσημες εκπτωτικές περιόδους, σε αντίθεση με τις προσφορές που οι πολυεθνικές κάνουν όποτε γουστάρουν για να ξεπουλήσουν ότι λήγει. Προσφορές που είναι συνήθως παραπλανητικές και αφορούν συνήθως ελάχιστα προϊόντα. Αν πας μισή ώρα μετά το άνοιγμα, σου λένε ότι έχουν εξαντληθεί. Στο μικρομάγαζο βρίσκεις (ιδίως στην ένδυση-υπόδηση) γενικές εκπτώσεις κοντά στο 50% για 3 μήνες το χρόνο και προσφορές σχεδόν άλλους 3 μήνες.

Η πολυεθνική που θα έρθει, θα δώσει δουλειές στο τόπο. Δεν είναι αλήθεια;  Με κάθε πολυκατάστημα που φτιάχνεται, κάποιες μικρότερες επιχειρήσεις κλείνουν συμπαρασύροντας εργοδότες κι εργαζόμενους. Ξέρουμε και στη πόλη μας (όπου τα πράγματα είναι καλύτερα από το μέσο όρο λόγο της εισροής τουριστικού συναλλάγματος) ότι κάποια μικρά μάρκετ, επιχειρήσεις ρουχισμού, υπόδησης, ψιλικών, ηλεκτρικών ειδών κλπ έχουν εξαφανιστεί. Συνοδό αποτέλεσμα το κλείσιμο επιχειρήσεων που είχαν να κάνουν με την οικοδομή. Κάποιοι κατεστραμμένοι συνάδελφοι στράφηκαν σε επιχειρήσεις τουριστικές ή υπηρεσιών. Κάποιοι άλλοι συνάδελφοι βγήκαν στη σύνταξη. Κάποιοι έκλεισαν και έγιναν μισθωτοί. Κάποιοι το παλεύουν ακόμα να ζήσουν τις οικογένειές τους όντας ανασφάλιστοι, με πολλές χιλιάδες χρέη στον ΟΑΕΕ και στις εφορίες και με κλειστή τη χρηματοδότηση από τις τράπεζες. Ότι χρήμα ακόμα κυκλοφορεί ακόμα από τις τράπεζες, δεσμεύεται από τις πολυεθνικές. Νέοι και μεσήλικες που βλέπουν το παιχνίδι παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς. Η πόλη μαραζώνει. Ακόμα και οι μετανάστες την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Ποιες δουλειές αλήθεια έδωσε η μονοπώληση της αγοράς;

Θα επενδυθούν στη πόλη  κάποια χρήματα. Δεν θα ωφεληθούν από αυτό όλοι; Σίγουρα θα ωφεληθεί ο πωλητής του οικοπέδου, όσοι εργαστούν στη κατασκευή και κατά το διάστημα διάρκειας των έργων ανέγερσης και όσοι βρουν εργασία έστω με τα πετσοκομμένα εργασιακά και μισθοδοτικά δικαιώματα που προαναφέραμε. Επίσης κάποιοι (ελάχιστοι τοπικοί παραγωγοί) που θα μπορέσουν να πλασαριστούν στα ράφια της, με μηδενικά ποσοστά κέρδους. Όμως μην αυταπατόμαστε. Οι άνθρωποι των πολυεθνικών έχουν κάνει πρώτα το λογαριασμό τους. Δεν θα άνοιγαν εδώ επιχείρηση για τα όμορφά μας μάτια. Για κάθε ευρώ επένδυσης, τα γκόλντεν μπόις έχουν υπολογίσει υπερπολλαπλάσια διαφυγή κερδών από την αγορά του Αγίου Νικολάου. Η επιχείρηση λοιπόν αυτή θα απομυζά χρήμα. Με λίγα λόγια δεν θα μοιραζόμαστε σαν κοινωνία τον πλούτο της, αλλά αυτή θα κερδίζει από την φτώχεια μας. Θα αρπάξει μερίδιο της αγοράς, θα στείλει τα κέρδη της σε φορολογικούς παραδείσους, θα κλείσει τους αδύναμους κρίκους, θα στερήσει τη πόλη από ρευστότητα, θα αυξήσει την ανεργία και ως εκ τούτου θα ρίξει κι άλλο τα μεροκάματα. Στο ίδιο έργο θεατές.

Δηλαδή οι μικρομεσαίοι είναι όλοι εντάξει;  Όχι. Είτε για λόγους επιβίωσης, είτε για λόγους επικράτησης, οι μικρομεσαίοι πολλές φορές κάνουν αθέμιτο ανταγωνισμό και ακολουθούν κακές εμπορικές πρακτικές (υπερβολικά ποσοστά κέρδους, εκμετάλλευση του προσωπικού τους, διακίνηση προϊόντων «μαϊμού», δωροδοκία ξεναγών, αγένεια στο πελάτη, ελλιπές after sale service κλπ). Αυτούς τους εμπόρους (εφόσον οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έχουν διαλύσει) τους τιμωρεί η ίδια η αγορά. Όμως κι ο Εμπορικός Σύλλογος πρέπει να πάρει μέτρα, γιατί είναι αυτοί που κάνουν τους καταναλωτές να εύχονται να έρθουν εδώ τα πολυκαταστήματα και να σαρώσουν επί δικαίων και αδίκων. Αλλά δεν είναι τα πολυκαταστήματα οι αναμάρτητοι. Πόσες φορές δεν έχετε βρει ληγμένα και αλλοιωμένα τρόφιμα στα ράφια τους; Πόσες φορές δεν μετανιώσατε για την ποιότητα των προϊόντων τους; Πόσες φορές δεν εξαπατηθήκατε με τις προσφορές τους που λήγουν πριν προλάβετε να πάτε στα ράφια τους; Πόσες φορές η τιμή στο ράφι, ήταν διαφορετική από τη τιμή στο ταμείο; Και ας μην ξεχνάμε… αυτοί δουλεύουν πιο παρασκηνιακά για τα συμφέροντά τους. Έχουν μαζί τους «αήττητα» δικηγορικά γραφεία, πολιτικές δοσοληψίες για νόμους στα μέτρα τους, τοπικούς παράγοντες και πολιτευτές έτοιμους να αποδεχτούν κάθε δωράκι  για να παρακάμψουν όποια κωλύματα στις άδειες λειτουργίας τους.

Και γιατί ευαισθητοποιήστε τώρα; Δεν άνοιξαν άλλα πολυκαταστήματα στη πόλη; Αυτό είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι ότι πάντα υπήρχαν αντιδράσεις από τους εμπόρους, και ενίοτε από κάποιες δημοτικές αρχές. Όμως πάντα προσκρούαμε στη νομοθεσία και τη κεντρική πολιτική βούληση. Το ποτήρι πάντως ξεχείλισε με τα δύο εμπορικά μεγαθήρια που έρχονται εντός των τειχών, σε συνδυασμό με τη κρίση στους μικρομεσαίους που είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ. Προσθέστε τα μνημόνια και την φοροεπιδρομή, για να βρείτε γιατί οι αντιδράσεις οξύνονται. Ακόμα κι από συναδέλφους που είχαν αυταπάτες περί «ελεύθερου ανταγωνισμού».  Πάρα πολλοί βρισκόμαστε στο όριο. Ένα παραπάνω χτύπημα στους τζίρους μας, θα εξαλείψει την δυνατότητά μας να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Οι ζημιές λοιπόν από τα πολυκαταστήματα είναι πια σωρευτικές. Πιο κάτω υπάρχει μόνο η έξοδος...

Επίλογος (;) Χωρίς κλαψούρες αλλά με ρεαλισμό, νομίζω ότι έδειξα επαρκώς ότι η επιβίωση του μικρού και μεσαίου επαγγελματία, είναι προς το συμφέρον της ίδιας της πόλης. Κάνοντας αυτοκριτική στο σινάφι μου, δεν απεμπόλησα τις επιχειρηματικές και πολιτικές μας ευθύνες, την έλλειψη συλλογικής δράσης και ανοιχτού βλέμματος. Είμαι όμως περήφανος που έστω και την τελευταία στιγμή, ένα μεγάλο κομμάτι του εμπορικού κόσμου συσπειρώθηκε για να δώσει μετά από χρόνια μια μάχη. Μάχη ταυτόχρονα πολιτική και επιβίωσης. Μάχη για να κερδίσουμε μια πολυεθνική. Κι ας μην στοιχηματίσουν κάποιοι στη καπιταλιστική νομοτέλεια γιατί αυτή αλλάζει όταν οι μάζες κινητοποιούνται...

Υ.Γ. θέλω να ενημερώσω τους συνδημότες μας για τούτο. Την παραμονή των Χριστουγέννων, στις 24 Δεκεμβρίου του 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά που όλοι αγαπήσαμε, δημοσιεύει στο φύλλο της Κυβέρνησης, ότι όσα καταστήματα είναι κάτω των 1500 τ.μ. , δεν λογίζονται ως υπεραγορές και πολυκαταστήματα και άρα επιτρέπεται να χτίζονται εντός των πόλεων χωρίς πληθυσμιακό όριο.  Αμέσως μετά, γνωστή επιχείρηση εμπορίας και εστίασης έκλεισε τα συμβόλαια, έστειλε εξώδικα στους ενοίκους επιχειρήσεων, καπάρωσε τα οικόπεδα και ζήτησε άδειες για κτίριο 1499,88 τ.μ. στη περιοχή του Σταυρού. Λες κι ήταν όλα προκαθορισμένα από καιρό. Ευχαριστούμε την κυβέρνηση Σαμαρά που έστω και στο κύκνειο άσμα της, ασχολήθηκε με τον Άγιο Νικόλαο, και φωτογράφησε με τόση λεπτομέρεια το οικοδομικό τετράγωνο 335. Τελειώνοντας, θέλω να στείλω ένα μήνυμα στη νέα κυβέρνηση: Πες μου τους φίλους σου, να σου πω ποια είσαι… .

Το χρέος.... ποιός το δημιουργεί και ποιός το πληρώνει;;;

ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Το γεννά το κεφάλαιο, το πληρώνει ο λαός

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Μια ευνοϊκή συμφωνία της Ελλάδας με τους διεθνείς δανειστές της για το δημόσιο χρέος (...) θα αφαιρούσε κάθε είδος σκεπτικισμού απέναντι στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, θα αναβάθμιζε τη θέση της χώρας έναντι των διεθνών αγορών κεφαλαίου και θα καθιστούσε την ελληνική οικονομία ελκυστική στους επενδυτές».

Το παραπάνω απόσπασμα περιέχεται στη «συγχαρητήρια επιστολή» του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) προς τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα, με την οποία οι βιομήχανοι έθεσαν τους στρατηγικούς άξονες της αντιλαϊκής πολιτικής για τη μετάβαση στην «επόμενη μέρα».

Η υπόθεση του κρατικού χρέους, τόσο ως προς το σκέλος της δημιουργίας και διόγκωσής του όσο και γι' αυτό των αποπληρωμών και των κάθε είδους πολιτικών διαχείρισής του, συνδέεται με μια σειρά από ζητήματα.

Να σημειώσουμε, καταρχήν, πως ο όρος «δημόσιο χρέος», που κατά κόρον χρησιμοποιείται από τα αστικά επιτελεία -όπως ο ΣΕΒ στην επιστολή του- και διαφόρους «δημοσιολόγους», παραπέμπει σε λάθος ερμηνείες, ότι δηλαδή το («δημόσιο») χρέος είναι κοινή υπόθεση και υποχρέωση όλων, ανεξάρτητα από την ταξική θέση, από τις διαφορετικές και εκ διαμέτρου αντίθετες ανάγκες του λαού με αυτές των μονοπωλίων, αποκομμένο από τον πυρήνα του ζητήματος και τους όρους κάτω από τους οποίους αυτό διαμορφώνεται και πολλαπλασιάζεται. Αλλωστε, τις αιτίες δημιουργίας και διόγκωσης του κρατικού χρέους η αστική προπαγάνδα τις συγκαλύπτει (ότι δηλαδή δημιουργείται για τις ανάγκες του κεφαλαίου και του κράτους του), προβάλλοντας ότι μέσω αυτού καλύφτηκαν ανάγκες της κοινωνίας γενικά, άρα λαϊκές ανάγκες, που είναι ένα τεράστιο ψέμα. Και οικοδομούν πάνω σ' αυτή την προπαγάνδα την πολιτική των δραστικών περικοπών κάλυψης λαϊκών αναγκών από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά και την πληρωμή του χρέους από το λαό, βασικά μέσω της φοροληστείας του.

Πώς δημιουργείται

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το κρατικό χρέος συνδέεται αναπόσπαστα με τη φάση του οικονομικού κύκλου της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας, αποτελεί σημαντικό εργαλείο διαχείρισης αυτής ακριβώς της ανάγκης, δηλαδή της ανάγκης των επενδύσεων για τη διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή κεφαλαίου και κερδών. Συνδέεται, επίσης, με την επιλογή κάθε φορά του μείγματος της πολιτικής για τη στήριξη και ενίσχυση των μονοπωλίων του κάθε κράτους.

Με το κρατικό χρέος, καλύπτονται τα παραγόμενα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών, μέσω των οποίων στηρίζεται η καπιταλιστική ανάπτυξη. Το κρατικό χρέος αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη των υποδομών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, όπως μεγάλα έργα, κόμβοι μεταφοράς κ.ά., τα οποία κατασκευάζονται και στη συνέχεια αξιοποιούνται από τους επιχειρηματικούς ομίλους. Με το κρατικό χρέος καλύπτονται ανάγκες χρηματοδότησης της κάθε καπιταλιστικής οικονομίας, στην περίπτωση ελλειμμάτων στις εμπορικές και άλλες δοσοληψίες με άλλα κράτη και αγορές, επιδοτήσεις επιχειρηματικών ομίλων για δικές τους επενδύσεις. Αλλωστε, χωρίς κρατικό χρήμα δε γίνονται καπιταλιστικές επενδύσεις, σ' αυτό άλλωστε αποσκοπούν και οι λεγόμενοι αναπτυξιακοί νόμοι.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τα κρατικά χρέη απογειώθηκαν μαζί με τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης, άλλωστε ήταν προϋπόθεση για αυτήν. Για παράδειγμα, ένας παράγοντας διόγκωσης των κρατικών ελλειμμάτων και χρεών στην Ελλάδα ήταν τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά απ' αυτά έβγαλαν τεράστια κέρδη διάφοροι μονοπωλιακοί όμιλοι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εξίσου χαρακτηριστικό, επίσης, είναι και το γεγονός ότι το χρέος αρκετών κρατών απογειώθηκε και στη φάση της πρόσφατης οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, όπως για διασώσεις τραπεζικών ομίλων, χρηματοδότηση άλλων μονοπωλιακών ομίλων στην παραγωγή, για την αποσόβηση των γενικότερων κλυδωνισμών στις καπιταλιστικές οικονομίες και στα μονοπώλια του κάθε χώρου, για να βοηθήσουν δηλαδή το κεφάλαιο να μην έχει απώλειες και να ενισχυθεί, από την καταστροφική δράση της οικονομικής κρίσης.

Οξυμένη διαπάλη

Γύρω από τέτοια ζητήματα εκδηλώνεται σήμερα οξυμένη η ενδοαστική διαπάλη για το μείγμα πολιτικής διαχείρισης ελλειμμάτων και χρεών. Που, στην προκειμένη περίπτωση, της Ελλάδας, επειδή αυτά συνδέονται με την ένταξή της στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, απ' όπου και το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού, σε συνδυασμό όμως και με το δανεισμό από το ΔΝΤ, και με δεδομένο επίσης ότι αυτή η υπόθεση συνδέεται άμεσα με την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, υπάρχουν κόντρες σχετικά με τον επιμερισμό της χασούρας ανάμεσα στα κράτη και στα μονοπώλιά τους. Το ζήτημα συνδέεται με την αναγκαιότητα ύπαρξης κρατικού χρήματος για επενδύσεις από τα μονοπώλια. Οσο μεγαλύτερο το χρέος τόσο η αποπληρωμή του δυσκολεύει το κράτος να διοχετεύσει χρήμα στα μονοπώλια. Ετσι, η ανάκαμψη δεν έρχεται αφού δε γίνονται επενδύσεις. Εδώ οξύνονται οι ανταγωνισμοί, αφού συγκεκριμένα στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ κάθε κράτος - μέλος θέλει χρήμα για τα δικά του μονοπώλια, θέλει η ΕΚΤ να συμβάλλει στην ανάκαμψη της δικής του καπιταλιστικής οικονομίας με δεδομένη τη στασιμότητα σε όλες, άρα υπάρχουν ανταγωνισμοί, γι' αυτό και πιέζεται η αστική τάξη και η κυβέρνηση της Ελλάδας λόγω ανισομετρίας και τεράστιων χρεών. Για παράδειγμα, Γαλλία, Ιταλία, ως η δεύτερη και η τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης, μπορεί να προπαγανδίζουν ότι δε θέλουν πολιτική λιτότητας αλλά χαλάρωσης και φραστικά στηρίζουν την κυβέρνηση στην ίδια ρότα, αλλά, σε σχέση με τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, θέλουν τα μέγιστα από την ΕΚΤ και την εφαρμογή πολιτικής χαλάρωσης για τις δικές τους οικονομίες, ενώ επιμένουν να τηρήσει η Ελλάδα τις δεσμεύσεις της ως προς το έλλειμμα και το χρέος που τη δυσκολεύει να εφαρμόσει πολιτική χαλάρωσης.

Σήμερα, μέσα στην Ευρωζώνη (δηλαδή στον ίδιο νομισματικό χώρο) εκδηλώνονται έντονες αποκλίσεις, οι οποίες βρίσκουν την αντανάκλασή τους και στα κρατικά χρέη. Για παράδειγμα, η Γερμανία έχει δυνατότητα δανεισμού με αμελητέα επιτόκια. Πρόσφατα μάλιστα σε βραχυπρόθεσμες εκδόσεις της Γερμανίας έφτασαν να διαμορφωθούν ακόμη και σε αρνητικό επίπεδο, καθώς οι «επενδυτές» προτίμησαν να χάσουν από το αρχικό κεφάλαια, αντί να «ρισκάρουν» σε υψηλότερες αποδόσεις, με τον κίνδυνο πολύ μεγαλύτερης χασούρας. Αντίθετα, για το ελληνικό αστικό κράτος, το κόστος «εξόδου στις αγορές», δηλαδή σε δανεισμό από τράπεζες, σε αυτήν τη φάση, είναι απολύτως απαγορευτικό. Και, βέβαια, οι διαφορές και οι αποκλίσεις στους κόλπους της Ευρωζώνης δεν έχουν να κάνουν με τις εθνικότητες και τους λαούς. Αντίθετα, η δυνατότητα και «αξιοπιστία» κάθε κράτους στις χρηματαγορές είναι αναπόσπαστα δεμένη με τους όρους χρηματοδότησης των μονοπωλίων και των μερίδων του κεφαλαίου του ζωτικού χώρους τους. Ετσι, όταν ο ΣΕΒ μιλάει για «αναβάθμιση της χώρας», εννοεί την ανάκτηση των χαμένων πόντων της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Αλλωστε, ανεξάρτητα από την ενδοαστική διαπάλη και τους οξυμένους ανταγωνισμούς, η επίθεση απέναντι στους λαούς της ΕΕ εκδηλώνεται με βάση τις συμπλεύσεις στο ενιαίο στρατηγικό σχεδιασμό του κεφαλαίου, για τη διαρκή ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.

Τα χρέη στην Ευρωζώνη

Στο 92,1% του ΑΕΠ διαμορφώνεται η μάζα των κρατικών χρεών σε επίπεδο Ευρωζώνης, ενώ καταγράφονται τεράστιες αποκλίσεις σε σχέση με τους στόχους που έθετε η Συνθήκη του Μάαστριχτ για τη διαμόρφωση του κρατικού χρέους μέχρι το 60% του ΑΕΠ.

Αναλυτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιούροστατ, που αφορούν στο Γ' τρίμηνο του 2014:

-- Στα κράτη της Ευρωζώνης το χρέος φτάνει στα 9,23 τρισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 92,1% του ΑΕΠ. Στο σύνολο της ΕΕ διαμορφώνεται στα 11,98 τρισ. ευρώ ή στο 86,6% του ΑΕΠ. Οπως προκύπτει, το μερίδιο της Ευρωζώνης φτάνει στο 77,04% του συνολικού χρέους στην ΕΕ.

-- Σε ό,τι αφορά τη σχέση του κρατικού χρέους ως προς το ΑΕΠ, τα μεγαλύτερα ποσοστά έχουν ως εξής: Ελλάδα 176%, Ιταλία 131,8%, Πορτογαλία 131,4%, Ιρλανδία 114,8%, Βέλγιο 108,2%, Κύπρος 104,7%. Στη Γερμανία εμφανίζεται στο 74,8% και στη Γαλλία στο 95,3%.

-- Σε απόλυτα μεγέθη την «πρωτιά» κατέχει η Γερμανία με 2,15 τρισ. ευρώ. Στα 2,13 τρισ. καταγράφεται το κρατικό χρέος στην Ιταλία και στα 2 τρισ. στη Γαλλία. Η τριάδα Γερμανία - Γαλλία - Ιταλία χρωστάει περίπου 6,3 τρισ. ευρώ ή το 68,3% του συνολικού χρέους των κρατών της Ευρωζώνης.

-- Το κρατικό χρέος της Ελλάδας διαμορφώνεται στα 315,5 δισ. ευρώ και αντιστοιχεί στο 3,4% του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης.

Χέρι - χέρι με την ανάπτυξη του κεφαλαίου

Εκφρασμένο σε ευρώ (σε δραχμές τότε) το ελληνικό κρατικό χρέος για το έτος 1997 διαμορφωνόταν στα 114,5 δισ. Μετά από μια δεκαετία, στο 2007 απογειώθηκε στα 236 δισ. ευρώ (υπερδιπλασιασμός). Σήμερα, μετά και το «κούρεμα» του 2012, με το οποίο κατέστρεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία, διαμορφώνεται κοντά στα 320 δισ. ευρώ, από 130 δισ. στο τέλος Δεκέμβρη του 2000. Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένα ενδεικτικά σημεία για την απογείωση του κρατικού χρέους, παράλληλα και σε συνδυασμό με τις ανάγκες χρηματοδότησης των αναγκών του ελληνικού κεφαλαίου και του αστικού κράτους στη φάση των εντατικών ρυθμών της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα.

Τα παραπάνω συνέβησαν με φόντο το μπαράζ με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο πλαίσιο της σύγκλισης με την ΟΝΕ και στη συνέχεια με την ένταξη στην Ευρωζώνη. Με το κρατικό χρέος αναπληρώθηκαν οι τεράστιες απώλειες από τις αλλεπάλληλες μειώσεις στη φορολογία των επιχειρηματικών κερδών, οι κρατικές επιδοτήσεις προς τους επιχειρηματίες μέσω των διαφόρων αναπτυξιακών νόμων, οι συμμετοχές του αστικού κράτους στις πολεμικές δαπάνες και εξοπλισμούς, ειδικές ανάγκες (Ολυμπιακά έργα κ.ά). Στην ίδια περίοδο και εν μέσω των αστρονομικών κερδών που αποκόμιζαν οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι και τα μονοπώλια, των εξαγωγών κεφαλαίου στην ευρύτερη ζωτική περιοχή, τα εμπορικά ελλείμματα της χώρας διευρύνθηκαν σε νέα ύψη.

Διαχείριση για το κεφάλαιο - όλεθρος για το λαό

Στην αποπληρωμή του ελληνικού κρατικού χρέους με «ρήτρα ανάπτυξης» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, παράλληλα με τη μεταφορά ενός σημαντικού μέρους του στο απώτατο μέλλον, συνοψίζεται η πρόταση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προκειμένου αυτό να γίνει «βιώσιμο» και εξυπηρετήσιμο, χωρίς δηλαδή να προκαλεί αβεβαιότητα και ανησυχίες στους «επενδυτές».

Η αντιπαράθεση γύρω από τους τρόπους διευθέτησης του κρατικού χρέους αποτελεί πτυχή των γενικότερων ανταγωνισμών που εκδηλώνονται τόσο μέσα στους κόλπους της ΕΕ όσο και ευρύτερα, με την πλευρά και του ΔΝΤ, συνδέεται με τη μεταξύ τους διαπάλη γύρω από τον επιμερισμό της χασούρας ανάμεσα στα κράτη και τις τράπεζες από την αναδιάρθρωση, δηλαδή τη μείωσή του. Οι διαβουλεύσεις, οι κόντρες και οι παρεμβάσεις εκ μέρους της ελληνικής αστικής τάξης και των εκπροσώπων της στην πραγματικότητα αφορούν στην αποδέσμευση κεφαλαίων που σήμερα πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους, προκειμένου στη συνέχεια να κατευθυνθούν στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, σε κλάδους και τομείς της οικονομίας και της παραγωγής για επενδύσεις ώστε να έρθει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.

Σε κάθε περίπτωση, το προτεινόμενο αντιλαϊκό μείγμα δίνει «ανάσες» στους επιχειρηματικούς ομίλους, καθώς για τα προσεχή χρόνια (χωρίς «κούρεμα») δίνονται δυνατότητες ανακατανομής κρατικών εσόδων από την αποπληρωμή του χρέους στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Σήμερα, μετά την αναδιάρθρωση και το κούρεμα του 2012, το κρατικό χρέος, στ συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος από τη μάζα του, αποτελεί απαίτηση των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών (ΕΕ - ΔΝΤ), καθώς και των διακρατικών δανείων που διαχειρίζονται οι κυβερνήσεις της ΕΕ.

Και, βέβαια, η όποια αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους, ανεξάρτητα από «τεχνικές διαχείρισης», αποτελεί τον ένα από τους πυλώνες στήριξης του κεφαλαίου. Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου απαιτεί συνδυασμό αντιλαϊκών μέτρων, φτηνότερη και περισσότερο ευέλικτη εργατική δύναμη.

Ο ‘Εθελοντισμός’…ως ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ..

Κείμενο του Ρωμύλου Αυδή

Αυτές τις μέρες κάθε χρόνο αναμοχλεύονται οι προσωπικές μνήμες από τα τρομερά γεγονότα εκείνης της σημαντικής περιόδου. Κι αναπολώ εκείνες τις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο με κάθε λεπτομέρεια. Από κείνη τη μέρα που μας ‘απόλυσαν’ από το 517 ΤΠ στη Δράμα και μαζί με το Νίκο Ζιώτη, τον Ηλία Αγγέλικα και το Γιάννη Μαράκη πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ίσα που προλάβαμε να σφίξουμε στην αγκαλιά μας τη μάνα μας, να κάνουμε ένα μπάνιο και να πάμε εκεί που χτυπούσε τότε η καρδιά της Ελλάδας-στις Σχολές μας.

Κάνοντας μια αποτίμηση της δράσης μου συνολικά μπορώ να είμαι περήφανος για πολλά πράγματα, παρά τις χτυπητές προσωπικές αδυναμίες μου. ΔΕΝ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΑ τις αντιστασιακές μου περγαμηνές. Πώς να ‘εξαργυρώσεις’ το αυτονόητο; Την ‘εθελοντική’ και πανανθρώπινη υποχρέωση που έχει ο κάθε άνθρωπος, όταν θέλει να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.  Το καθήκον να παλεύει συλλογικά για την Ελευθερία, το Ψωμί και την Παιδεία. Πώς να τα βάλεις αυτά τα τρία σε μια σειρά προτεραιότητας; Το ένα προϋποθέτει το άλλο.

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτό το σύνθημα αντηχούσε εκείνες τις μέρες όχι μόνο στην Αθήνα, την Ελλάδα, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Έφτασε μέχρι την Τιέρα ντι Φουέγκο, κάνοντας τα λιαζόμενα στις ακτές της ιγκουάνα της αφουγκραστούν τη βουή του και να οσμιστούν το αίμα που έρεε. Μα έφτασε και στην πιο ψηλή κορφή του βουνού απ’ όπου ο Μπολιβάρ έβλεπε το μέλλον της Ανθρωπότητας. Μέχρι την υγρή σκοτεινή φυλακή που έριξαν το Ρήγα Φεραίο και τον Καύκασο, όπου ο Δίας είχε τιμωρήσει τον Προμηθέα γιατί έδωσε το φως, εκεί που ανήκε, στον άνθρωπο. Το σύνθημα αυτό έμεινε στο Πάνθεον της Ιστορίας των συνθημάτων των αγωνιζόμενων μαζών για ένα καλύτερο αύριο.

Η αστική προπαγάνδα εντέχνως αναφέρεται στη –δήθεν- γενιά του Πολυτεχνείου, περιορίζοντάς την μόνο στους ‘επώνυμους’ πρωτοστάτες της κορύφωσης της αντιδικτατορικής πάλης. Σκόπιμα η αστική δημοσιογραφία, αυτή η ελεεινή κάστα υψηλόμισθων ουρακοτάγκων, προβάλλει την ‘προσωπικότητα’, την ‘επωνυμία’. Είναι εμπορικό αυτό και πουλάει. Αποκρύπτει όμως το ρόλο των ΜΑΖΩΝ, ως απαραίτητο υποκείμενο της κοινωνικής δράσης. Εδώ και δεκαετίες προβάλλει τους ‘επώνυμους’ προκειμένου μ’ αυτό το δόλιο τρόπο να αμαυρώσει και ν’ ακυρώσει εν δυνάμει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων που θα οδηγούσε η ακολουθούμενη ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Άρα, ορίστε η μήτρα της θεωρίας ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ. Και σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και φώλιασε στα σχολεία μια ‘εκπαιδευτική’ ρουτίνα, μια αγγαρεία στην απόδοση τιμής στα συγκλονιστικά γεγονότα του Πολυτεχνείου. Το  δε αποκορύφωμα της ξεφτίλας και του ξεπεσμού είναι τα τρισάγια κι η παρουσία στις καταθέσεις στεφάνων ισχυρής παπαδοκρατίας και ξεπουλημένων πολιτικών που ακολουθούν στην πράξη την εντελώς αντίθετη πολιτική από τα οράματα που είχαν οι δεκάδες χιλιάδες  ‘αγνώστων’ που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μιας ολιγάριθμης επώνυμης ελίτ, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων.

‘ Έξω οι Αμερικάνοι’ και ‘ Κάτω ο ιμπεριαλισμός’ είναι δυο από τα συνθήματα που αντανακλούσαν τον αντιαμερικανισμό του ελληνικού λαού, όχι μόνο γιατί επέβαλαν την δικτατορία των συνταγματαρχών. Αλλά και γιατί ήταν νωπά ακόμα τα αίματα στο Προεδρικό μέγαρο στην πρωτεύουσα της Χιλής, ο βρώμικος πόλεμος στο Βιετνάμ είχε φτάσει στην κορύφωσή του, όπως και τα τραγικά γεγονότα στη γειτονική Ταϋλάνδη. Παντού στον κόσμο η αμερικάνικη επέμβαση άφηνε πίσω της ότι είχε αφήσει ο Χίτλερ. Φωτιά, καταστροφή και αίμα αθώων.

Είναι γνωστό τι ακολούθησε την επάνοδο στην άσκηση της αστικής εξουσίας από τους πολιτικούς της υπαλλήλους. Ξεπούλημα κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής στην εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία, απογύμνωση από κάθε συλλογική αξία και ηθική, ανεργία αντί για δημιουργία θέσεων εργασίας. Όμως το πιο οδυνηρό είναι η καλλιέργεια  της ιδέας ότι πρέπει να μειωθούν οι ατομικές και συλλογικές απαιτήσεις, για να σωθεί η χώρα, δηλαδή τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, ντόπιων και ξένων. Άρα, οι εργαζόμενοι, οι δημιουργοί του πλούτου, θα πρέπει να μειώσουν στο ελάχιστο τις απαιτήσεις τους, τα δε αστικά κόμματα θ’ αναλάβουν να διαχειριστούν την φτώχεια, ήτις συνεχώς αυξάνεται και διευρύνεται περικλείοντας όλο και τα περισσότερα τμήματα του πληθυσμού.

Ο εθελοντισμός είναι μια παλιά έννοια. Εθελοντής αιμοδότης, δότης ζωτικών ανθρώπινων οργάνων, εθελοντής πυροσβέστης. Μόνο που επί ΠΑΣΟΚ, αυτής της κοινωνικής σαπίλας που δεν άφησε τίποτα όρθιο στο διάβα της, απόκτησε τη σημερινή της έννοια: εθελοντισμός, ώστε να επιτευχθούν δυο στόχοι. Να ιδιοποιηθούν τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη και τα άλλα λαμόγια της αστικής τάξης το μόχθο χιλιάδων εθελοντών, όπως έγινε την περίοδο της Ολυμπιάδας και δεύτερον, να περάσει η αστική τάξη στους εργαζόμενους  την ιδέα της συλλογικής τύψης για ένα μεγάλο μέρος από την ασκούμενη πολιτική της. Όταν η κυρία τάδε, σύζυγος  μεγαλοεπιχειρηματία, η κυρία δείνα σύζυγος μεγαλοεφοπλιστή, με την άμεση αρωγή της δημόσιας τηλεόρασης κάθε τρεις και λίγο μας καλούν να συνεισφέρουμε  και να συνδράμουμε το ‘φιλανθρωπικό’ τους έργο για διάφορες ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες του πληθυσμού, τι άλλο κάνουν από το να αποκρύψουν την απουσία κρατικής μέριμνας του αστικού τους κράτους, δημιουργώντας τύψεις στους ‘άκριτους’ πλέον νεοέλληνες; Ποντάρουν στην υπάρχουσα ακόμα ‘καλή καρδιά’ και τη ‘λύπηση’, ώστε μέσα από την εθελοντική-και άνευ οικονομικού ορίου συμμετοχή, φτάνει κι ένα απλό SMS-να διαφυλάξουν και ν’ αυγατίσουν τα κεκτημένα τους.

Έτσι, δεν μου προξένησε καμιά έκπληξη που ένας από τους θρασύτερους πολιτικούς υπαλλήλους της αστικής τάξης ψάχνει εθελοντές εκπαιδευτικούς για να κρύψει τη γύμνια και την απουσία του αστικού κράτους. Όμως οι υποψήφιοι ‘εθελοντές’ δεν θα πρέπει να καταπιούν το χάπι της αυξημένης μοριοδότησης, μιας και οι διορισμοί θα τερματίσουν το βίο τους έτσι και τσιμπήσουν το δόλωμα.

Η Παιδεία είναι μια ευρύτατη διττή έννοια. Περιλαμβάνει και την ατομική Παιδεία που ο κάθε ένας οφείλει να αποκτήσει μέσα από τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, αλλά και τη συλλογική της ιδιότητα της αλληλεγγύης, του συλλογικού αγώνα, της προσωπικής αξιοπρέπειας. Μόνο ο σωστός συνδυασμός αυτών των δύο αγαθών της Παιδείας θα βελτιώσει την ποσότητα και την ποιότητα του Ψωμιού που έχει ανάγκη το σπίτι κάθε εργαζόμενου. Η Ελευθερία τέλος είναι η ‘ελεύθερη’ επιλογή μιας ή και των δυο ιδιοτήτων της Παιδείας ή η παντελής άρνησή τους.

Με αφορμή την επέτειο της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης

Σκίτσα του Μαγιακόφσκι (1919-1920) στα παράθυρα του ΡΟΣΤΑ.

Ο βυσσινόκηπος αντιγράφει το κάτωθι κείμενο από το http://sfyrodrepano.blogspot.gr/ γιατί:
α) για να τιμήσει τον μεγάλο καθοδηγητή και μάστορα της επαναστατικής σκέψης και πράξης Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν)
β) για να θυμίσει ότι οι επαναστάσεις βασίζονται σε νέους επαναστατικούς θεσμούς (πχ Σοβιέτ). Όταν αυτοί δεν υπάρχουν, οποιαδήποτε προσπάθεια εξέγερσης πέφτει στο κενό, αφού κλωθογυρίζει σε αλλαγές πάνω στους παλιούς θεσμούς και απλά ανακυκλώνει το παλιό.
γ) για να τονίσει το ρόλο των μικροαστών, της ιδεολογίας τους και των ρεφορμιστικών κομμάτων τους, λίγο πριν το κατώφλι της επανάστασης.

Η διάταξη δυνάμεων πριν τον Οχτώβρη

Η κε του μπλοκ παρακάμπτει προσωρινά τα θέματα της επικαιρότητας, αντιγράφοντας, λόγω της ημέρας, ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του λένιν, που ξαναθυμήθηκα διαβάζοντας το αξιόλογο βιβλίο του λάσζλο γκιούργκο «ο λένιν τον οκτώβρη» απ’ τις εκδόσεις σύγχρονη εποχή. Το εν λόγω κείμενο γράφτηκε τον απρίλη του 17’ και μπορεί να το βρει κανείς στον 31^ο τόμο των απάντων, με τίτλο «τα πολιτικά κόμματα της ρωσίας και τα καθήκοντα του προλεταριάτου». Ο γκιούργκο σημειώνει πως συνήθως «η απλότητα αποτελεί προτέρημα για την εξήγηση αλλά μειονέκτημα για τη σκέψη, (...) γιατί όποιος σκέφτεται υπερβολικά απλά απλουστεύει». Εδώ όμως η απλούστευση είναι το βασικό πλεονέκτημα του κειμένου, γιατί στην επανάσταση η ζωή απλοποιείται τόσο, που η ουσία της μπορεί να εκφραστεί με μια θέση, το συμφέρον των τάξεων.

Κατά τη γνώμη μου το κείμενο του λένιν έχει και μια διαχρονική αξία, τόσο στο γενικό του χαρακτήρα, όπου περιγράφει τη διάταξη των δυνάμεων της εποχής του, όσο και σε ειδικές πλευρές του, πχ στις πολύ εύστοχες παρατηρήσεις του σχετικά με τη δυαδική εξουσία, που μπαίνει ως στρατηγικός στόχος από κάποιες δυνάμεις, ενώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσωρινή εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων –που δεν είναι καν απαραίτητο να προκύψει. Αξίζει συνεπώς να διαβαστεί με προσοχή και με το βλέμμα στραμμένο στην εποχή μας.

Ερωτήσεις:

1. Ποιες είναι οι κύριες ομάδες των πολιτικών κομμάτων στη Ρωσία;

Α. Τα κόμματα και οι ομάδες που είναι δεξιότερα από τους Καντέτους.

Β. Το Συνταγματικό-Δημοκρατικό Κόμμα (Καντέτοι, Κόμμα της Λαϊκής Ελευθερίας) και οι συγγενικές του ομάδες.

Γ. Οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες και οι συγγενικές του ομάδες.

Δ. Το κόμμα που θα έπρεπε να λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα και που σήμερα λέγεται «Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, ενωμένο από την Κεντρική Επιτροπή» ή πιο απλά «Μπολσεβίκοι».

2. Ποια τάξη εκπροσωπούν αυτά τα κόμματα; Ποιας τάξης την άποψη εκφράζουν;

Α. (Τα δεξιότερα από τους καντέτους): Των φεουδαρχών-τσιφλικάδων και των πιο καθυστερημένων στρωμάτων της αστικής τάξης.

Β. (Οι καντέτοι): Ολόκληρης της αστικής τάξης, δηλαδή της τάξης των καπιταλιστών και των τσιφλικάδων που αστοποιήθηκαν, που έγιναν καπιταλιστές.

Γ. (Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες): Των μικρών νοικοκυραίων, των μικρών και μεσαίων αγροτών, των μικροαστών, καθώς και μιας μερίδας εργατών που μπήκαν κάτω από την επιρροή της αστικής τάξης.

Δ. (Οι Μπολσεβίκοι): Των συνειδητών προλετάριων, των μισθωτών εργατών και της μερίδας των φτωχών αγροτών (μισοπρολετάριων), που συγγενεύουν μ’ αυτούς.

3. Ποια είναι η στάση τους απέναντι στο σοσιαλισμό;

Α. (Τα δεξιότερα από τους καντέτους): Όπως το β.

Β. (Οι Καντέτοι): Απόλυτα εχθρική, γιατί ο σοσιαλισμός απειλεί τα κέρδη των καπιταλιστών και των τσιφλικάδων.

Γ. (Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες): Υπέρ του σοσιαλισμού, αλλά είναι ακόμη νωρίς να σκέφτεται κανείς γι’ αυτόν και να κάνει άμεσα πρακτικά βήματα για την πραγματοποίησή του.

Δ. (Οι Μπολσεβίκοι): Υπέρ του σοσιαλισμού. Είναι απαραίτητο τα σοβιέτ των εργατών κτλ. βουλευτών να κάνουν αμέσως τα βήματα που μπορούν να γίνουν στην πράξη για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού.

4. Ποια κρατική συγκρότηση θέλουν σήμερα;

Α. (Τα δεξιότερα από τους Καντέτους): Συνταγματική μοναρχία, παντοκρατορία της υπαλληλίας και της αστυνομίας.

Β. (Οι Καντέτοι): Αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δηλαδή σταθεροποίηση της κυριαρχίας των καπιταλιστών με τη διατήρηση της παλιάς υπαλληλίας και της αστυνομίας.

Γ. (Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτς): Αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με μεταρρυθμίσεις υπέρ των εργατών και των αγροτών.

Δ. (Οι Μπολσεβίκοι): Δημοκρατία των Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών, αγροτών, κτλ βουλευτών. Κατάργηση του τακτικού στρατού και της αστυνομίας, αντικατάστασή τους με τον καθολικά εξοπλισμένο λαό, όχι μόνο το αιρετό, αλλά και το ανακλητό των δημόσιων υπαλλήλων, η αμοιβή τους να μην ξεπερνάει την αμοιβή ενός καλού εργάτη.

5. Ποια είναι η στάση τους απέναντι στην παλινόρθωση της μοναρχίας των Ρομανόφ;

Α. (Τα δεξιότερα από τους Καντέτους): Υπέρ της παλινόρθωσης, ενεργούν όμως στα κρυφά και με προφυλάξεις, γιατί φοβούνται το λαό.

Β. (Οι Καντέτοι): Όταν οι Γκουτσκόφ φαίνονταν δυνατοί, οι Καντέτοι ήταν υπέρ της ενθρόνισης του αδελφού ή του γιου του Νικολάου, όταν όμως ο λαός άρχισε να εμφανίζεται ως δύναμη, οι Καντέτοι τάχτηκαν ενάντια.

Γ. (Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες): Βλέπε Δ.

Δ. (Οι Μπολσεβίκοι): Ανεπιφύλακτα ενάντια σε οποιαδήποτε παλινόρθωση της μοναρχίας.

6. Ποια είναι η στάση τους απέναντι στην κατάληψη της εξουσίας; Τι ονομάζουν τάξη και τι αναρχία;

Α. (Τα δεξιότερα από τους Καντέτους): Αν ο τσάρος ή κάποιος γενναίος στρατηγός αρπάξει την εξουσία, αυτό είναι από το Θεό, είναι τάξη. Όλα τα άλλα είναι αναρχία.

Β. (Οι Καντέτοι): Αν οι καπιταλιστές αρπάξουν την εξουσία, έστω και με τη βία, αυτό είναι τάξη. Το να καταάβει κανείς την εξουσία ενάντια στους καπιταλιστές θα είναι αναρχία.

Γ. (Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες): Αν τα σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών, κτλ βουλευτών πάρουν μόνα τους όλη την εξουσία, μας απειλεί η αναρχία. Για την ώρα, ας έχουμε στην εξουσία τους καπιταλιστές και τα σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών ας έχουν την «Επιτροπή Επαφής».

Δ. (Οι Μπολσεβίκοι): Όλη την εξουσία πρέπει να την έχουν μόνο τα σοβιέτ των εργταών, στρατιωτών, αγροτών, εργατών γης, κτλ βουλευτών. Όλη την προπαγάνδα, τη ζύμωση και την οργάνωση εκατομμυρίων κι εκατομμυρίων ανθρώπων πρέπει να την κατευθύνουμε ήδη αμέσως προς αυτόν τον σκοπό.

7. Πρέπει να υποστηρίζουμε την Προσωρινή Κυβέρνηση;

Α. (Τα δεξιότερα από τους Καντέτους): Όπως το Β.

Β. (Οι Καντέτοι): Οπωσδήποτε πρέπει, επειδή τη στιγμή αυτή είναι η μόνη που μπορεί να περιφρουρήσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Γ. (Οι Σοσιαλδημοκράτεες και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες): Πρέπει, αλλά με τον όρο να εκπληρώνει τη συμφωνία με το σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών και να συμμετέχουν στην «Επιτροπή Επαφής».

Δ. (Οι Μπολσεβίκοι): Δεν πρέπει, ας την υπσοτηρίζουν οι καπιταλιστές. Εμείς πρέπει να ετοιμάζουμε όλο το λαό για την παντοκρατορία και τη μονοκρατορία των σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και λοιπών βουλευτών.

8. Είναι υπέρ της μονοκρατορίας ή υπέρ της δυαδικής εξουσίας;

Α. (Τα δεξιότερα από τους Καντέτους): Όπως το Β.

Β. (Οι Καντέτοι): Υπέρ της μονοκρατορίας των καπιταλιστών και των τσιφλικάδων.

Γ. (Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες): Υπέρ της δυαδικής εξουσίας: «Έλεγχος» των σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών πάνω στην Προσωρινή Κυβέρνηση. Το να νομίζει κανείς πως ο έλεγχος δίχως την εξουσία είναι πραγματοποιήσιμος είναι επιζήμιο.

Δ. (Οι Μπολσεβίκοι): Υπέρ της μονοκρατορίας των σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών, αγροτών, κτλ βουλευτών, από τα κάτω ως τα πάνω σε όλη την χώρα...

(*)(*)(*)