ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΟ-ΡΟΖ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Η δημοτική αρχή Αγίου Νικολάου δεν μπόρεσε ούτε καν μια κάποια προοδευτική διαχείριση να κάνει, πόσο μάλλον να ξεσηκώσει αγώνες προς όφελος της αυτοδιοίκησης και της εργατικής τάξης.
• Η μείωση των κονδυλίων από την κατάργηση του τέλους παρ’ επιδημούντων , δικαιολόγησε και θα δικαιολογήσει ακόμα μεγαλύτερη λαϊκή αφαίμαξη, για τις πράγματι μεγάλες ανάγκες ενός τουριστικού δήμου,
• οι ιδιωτικοποιήσεις σε κρίσιμους τομείς (καθαριότητα, παραλίες κλπ),
• η εκτεταμένη χρήση συμβασιούχων και stage στη στελέχωση των υπηρεσιών,
• η αύξηση ως 150% των δημοτικών τελών,
• η ανικανότητα προστασίας της ελεύθερης πρόσβασης στις ακτές,
• η ανικανότητα αποτροπής ιδιωτικών μαρινών από ξενοδοχεία,
• η απουσία αποτελεσματικής προστασίας στον υδροβιότοπο του «Αλμυρού»,
• η μείωση το αστικού πρασίνου και η προβλεπόμενη μετατροπή του «Ελαιώνα» σε υπόγειο πάρκινγκ μέσω ΣΔΙΤ,
• το μπάσιμο χορηγών σε εκδηλώσεις, ακόμα και στη πρωτοχρονιάτικη διανομή παιχνιδιών στη γιορτή του νέου έτους,
• η παρακμή στα περισσότερα χωριά (ειδικά στα μη τουριστικά),είναι αποτέλεσμα της έλλειψης οποιουδήποτε σχεδίου συνδρομής για παραγωγική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση της φωνής των κοινοτήτων μέσω του Καποδίστρια 1,
• το πέρασμα τεράστιων εκτάσεων-φιλέτων (μέσω ΠΕΡΠΟ) στο μεγάλο και διεθνές κεφάλαιο με όρους δόμησης ασύγκριτα ευνοϊκούς,
• η εντός του συνδυασμού τέλεια ασυνεννοησία που προέκυψε όχι από διαφορές σε ζητήματα πολιτικής αλλά από συγκρούσεις φατριών συμφερόντων,
• οι αλλεπάλληλες διενέξεις και η σύγκρουση αρμοδιοτήτων με το λιμενικό ταμείο, δημιούργησαν μια εικόνα ανούσιας αντιπαράθεσης και ένα κλίμα συνεχούς καχυποψίας το οποίο έφερε σε αδιέξοδο τις αναγκαίες παρεμβάσεις που χρειάζονταν για να μπει σε μια τάξη το παραλιακό μέτωπο (οι ευθύνες βαρύνουν σαφώς και τους δύο φορείς, αν και μας βρίσκει σύμφωνους το μόνιμα διατυπωμένο αίτημα από όλες τις δημοτικές αρχές για οριστική παραχώρηση της λιμενικής ζώνης στους δήμους),
• η αδυναμία να δώσει η δημοτική αρχή λύσεις με έργα και παρεμβάσεις μακράς πνοής στα ζητήματα του κυκλοφοριακού-πεζοδρομήσεων –αστικής συγκοινωνίας-αποκέντρωσης υπηρεσιών-εύρεσης ελεύθερων χώρων και χώρων πρασίνου, χώρων δωρεάν στάθμευσης. Αδυναμία που καθρεφτίστηκε στην άτολμη νέα κυκλοφοριακή μελέτη,
• η ανικανότητα προγραμματισμού αναγκών που έφερε ασφυκτικά προβλήματα στη σχολική στέγη,
• η λιγόψυχη αντιπαράθεση της δημοτικής αρχής με μικροσυμφέροντα πχ καταλήψεις πεζοδρομίων ή κόψιμο-αποξήρανση δέντρων μπροστά από τις βιτρίνες τους,
• η μη αποκάλυψη (για να μην πούμε συγκάλυψη) του γνωστού «ελλείμματος της μαρίνας»
• η μη προώθηση κανενός αγωνιστικού πλαισίου διεκδίκησης από την περιφέρεια ή το κράτος,
• ο δανεισμός που αντικαθιστά τη μη-διεκδίκηση, ανεβάζει (λόγο τόκων) το κόστος εκτέλεσης έργων ή παροχής υπηρεσιών και προσανατολίζει την αποπληρωμή τους από τους χρήστες δημότες και τις μελλοντικές γενιές, με το δεδομένο ότι δε πρόκειται να διατεθεί κανένα κονδύλι από κράτος η ΕΕ, για αποπληρωμή δανείου,
• η από κοινού με άλλους δήμους λανθασμένη επιλογή διεκδίκησης αρμοδιοτήτων (χωρίς μάλιστα την εξασφάλιση των απαιτούμενων πόρων)που οδηγεί τομείς όπως την υγεία την παιδεία και την πρόνοια στην πολυδιάσπαση, την παρακμή ή την ιδιωτικοποίηση και που είναι σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση από το προοδευτικό αίτημα για ενιαία, αναβαθμισμένη και δωρεάν δημόσια παιδεία-υγεία-πρόνοια,
• άμεσο αποτέλεσμα της παραπάνω επιλογής είναι η διαρκής αύξηση στα τροφεία των δημοτικών βρεφονηπιακών σταθμών ή το εθελοντικό αυτό-χαράτσι των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων για την κάλυψη αναγκών στα σχολεία,
• το εκρηκτικό πρόβλημα της διαχείρισης απορριμμάτων που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξάντληση της φέρουσας ικανότητας του υπάρχοντος ΧΥΤΑ εντός του 2010, σε συνδυασμό με τις τοπικιστικές κόντρες με όμορους δήμους, οδηγούν στο χάσιμο χρόνου, ενώ η λύση είναι στην από κοινού διεκδίκηση βιώσιμης λύσης σε κοινά αποδεκτό χώρο,
• τη στασιμότητα στην χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας επεξεργασίας λυμάτων που θα εξασφάλιζε ακόμα καθαρότερες παραλίες αλλά και άφθονο νερό άρδευσης,
• τη καθυστέρηση εισόδου περιοχών στην επέκταση σχεδίου με αποτέλεσμα τη δημιουργία οικιστικού χάους και δυσεπίλυτων προβλημάτων στο σχεδιασμό και την ολοκλήρωση υποδομών (αμμουδάρα, ρούσα λίμνη κλπ)
• τα αδικαιολόγητα μεγάλα ποσά που στοίχισαν διάφορα έργα και που δίνουν το δικαίωμα να λέγονται πολλά για τη μη υπεράσπιση του δημοσίου χρήματος από πλευράς του δήμου,
• οι ακριβού εισιτηρίου και αμφίβολης ποιότητας καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, που βρίσκονται πολύ μακριά από την ενθάρρυνση και συνδρομή στη ντόπια πολιτιστική δημιουργία και θυμίζουν αποτελέσματα επιλογής από ένα κατάλογο «προεπιλεγμένων» των ευνοουμένων του υπουργείου πολιτισμού,
• άφησαν ημιτελή, όπως και τα παρέλαβαν, τα έργα στις δύο μεγάλες αθλητικές υποδομές στην Αμμούδα . Το ανοιχτό στάδιο και το κολυμβητήριο, το οποίο μάλιστα μια έκλεινε και μια άνοιγε στους σχεδιασμούς, πότε ανακοινωνόταν με πενηντάρα και πότε με εικοσιπεντάρα πισίνα. Όμως το αλαλούμ αυτό έδωσε στο κράτος την δικαιολογία που χρειαζόταν για την μη υλοποίηση των έργων.
ΘΕΤΙΚΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ
• την προσπάθεια ανακύκλωσης (η οποία όμως δεν προπαγανδίζεται επαρκώς), ενώ αντίθετα η διαρκής έλλειψη σε κατάλληλα απορριμματοφόρα δυσφημεί το όλο εγχείρημα αφού οι ειδικοί κάδοι συχνά αδειάζονται στα ίδια φορτηγά με τους κοινούς κάδους,
• την μετατροπή του κεντρικού δρόμου σε δρόμο ήπιας κυκλοφορίας, αφού βρίσκεται στη λογική της αναβάθμισης της ποιότητας ζωής για τους ντόπιους και τους επισκέπτες, σε ένα ζωτικής σημασίας σημείο του κεντρικού δημοτικού διαμερίσματος,
• την αναμόρφωση της κεντρικής πλατείας στην Ελούντα,
• τη διεύρυνση κάποιων πεζοδρομίων,
• την ολοκλήρωση κάποιων παλιότερων σχεδιασμών (διαμόρφωση Επιμενίδου, επέκταση σχεδίου πόλης κλπ)
Όμως τα έργα που έγιναν είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες του νέου διευρυμένου δήμου. Αυτό που έκαναν με επάρκεια οι πρασινο-ρόζ συνέταιροι, ήταν ότι προώθησαν σε όλο της το μεγαλείο την αντιδραστική λογική του δήμου «επιχείρηση», του δήμου «μακρύ χέρι» της κυβέρνησης που φορτώνει τα βάρη της αυτοδιοίκησης στο πιο αδύναμο κρίκο: Τον εργαζόμενο και τον αυτοαπασχολούμενο.
Η δεξιά αντιπολίτευση στο Δήμο αντιμετώπισε προβλήματα ύπαρξης μια που η δικιά της διαχείριση σε τίποτε δεν διέφερε με αυτήν τις πλειοψηφίας… Εξού και οι κρίσιμες αποφάσεις πάρθηκαν με την σύμφωνη γνώμη της.
Στο απερχόμενο δημοτικό συμβούλιο θέλουμε να ξεχωρίσουμε τη στάση 2 ανθρώπων που ενώ μας χωρίζουν ιδεολογικές διαφορές , παρόλα αυτά η κρίση τους και η ψήφος τους αμφισβήτησε το κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα της εποχής όπως περιγράφηκε πιο πάνω. Αυτοί είναι ο Νίκος Αφορδακός από τη συμπολίτευση και ο Γιώργος Καλογεράκης από την ελλάσωνα … συμπολίτευση.
Είναι προφανές ότι η παρούσα δημοτική αρχή θα κληθεί να τοποθετηθεί για το μείζον θέμα του Καποδίστρια 2, που είναι υπό τελική επεξεργασία. Οι φόβοι μας για το τι θα εξυπηρετούσε το Καποδίστρια 1, και πόσο πιο αδύναμη έκανε τη φωνή της περιφέρειας επιβεβαιώθηκαν στη πράξη. Οι πρασινορόζ σύμμαχοι που ήταν αναφανδόν υπέρμαχοι του 1ου Καποδίστρια, τώρα έχουν καταπιεί το σάλιο τους, μετρώντας τις τεράστιες ευθύνες και δυσκολίες του να μετατρέπεται κανείς από Δήμαρχος σε Έπαρχος, ειδικά όταν γνωρίζουν ότι τα μπικικίνια θα είναι λειψά. Βέβαια όλοι αυτοί οι κολαούζοι του «εκσυγχρονισμού» που επιχειρηματολογούσαν για τις μεγάλες δυνατότητες που θα άνοιγαν οι «οικονομίες κλίμακος», τώρα πώς να τα πάρουν πίσω; Γιατί πράγματι όσο περισσότερος είναι ο πληθυσμός, τόσο λιγότερο (κατά κεφαλήν) κοστίζουν οι παρεχόμενες υπηρεσίες, αλλά το ζήτημα είναι… αυτό που κοστίζουν ποιος το πληρώνει; Να επισημάνουμε εδώ ότι αν οι υπηρεσίες απλώνονται σε μεγάλη γεωγραφική κατανομή (μακρινές αποστάσεις), η χωροταξική κατάτμηση των υπηρεσιών (π.χ η συλλογή και διαχείριση σκουπιδιών) ίσως να είναι πιο οικονομική.
Εν κατακλείδι… η διαχείριση των προβλημάτων του Δήμου μας ήταν αρκούντως προβληματική. Το μόνο θετικό είναι ότι έσπασαν οι αυταπάτες σε ένα κόσμο, που θεωρούσε ότι μια ομάδα «ειδικών» λογιστών και μηχανικών είναι αρκετή για να λύνει προβλήματα. Αν τα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν τεχνοκρατικά… θα είχαν λυθεί προ πολλού.
Τα προβλήματα στη νέα τετραετία παραμένουν και θα οξυνθούν κι άλλο, αν δε βρούμε πολιτικές λύσεις ανατροπής κι όχι μίζερης διαχείρισης των προβλημάτων της αυτοδιοίκησης