Ο ρόλος του εκπαιδευτικού σήμερα και το παράδειγμα της Μαρίας Λιουδάκη.

Πού είσαι δάσκαλε;

 Σχολικές τσάντες με το σήμα της Χρυσής Αυγής, μαθητές με μπλούζες με το λογότυπο αυτού του μορφώματος, εθνικιστικά συνθήματα γραμμένα με μαρκαδόρο σε σχολικά θρανία και τετράδια, επιθέσεις σε μαθητές που αντιδρούν.

Που είσαι δάσκαλε;

Μαθήτρια της Γ΄Λυκείου, στο σχολείο το πρωί και στριπτιζέζ το βράδυ, χορεύει αισθησιακό χορό γύρω από τους γνωστούς στύλους της πίστας, στο όνομα της φτώχειας της οικογένειάς της.

Που είσαι δάσκαλε;

Έφτασε στη Βουλή από την τρικομματική κυβέρνηση και με πανηγυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ προς ψήφιση ο «Νόμος περί Ναρκωτικών», που νομοθετεί τη δια βίου συντήρηση της χρήσης και στέλνει τους βασανισμένους χρήστες και τις οικογένειές τους πελάτες σε ιδιωτικά θεραπευτήρια.

Που είσαι δάσκαλε;

Το βλέπεις ότι οι φασίστες βάζουν πόδι στα σχολεία είτε ανοιχτά είτε υπόγεια. Η εφεδρεία του σάπιου συστήματος που λέγεται Χρυσή Αυγή, με σχέδιο να χτυπήσει τελικά το λαϊκό κίνημα, λειτουργεί ως μαστίγιο και δύναμη κρούσης, ως σανίδα σωτηρίας αυτού του συστήματος.

Η εκπόρνευση των νέων, των νέων γυναικών προωθείται με όλα τα μέσα στο όνομα της ελευθερίας, της ατομικής επιλογής και του εκσυγχρονισμού, σαν εναλλακτική λύση στη φτώχεια και στην εξαθλίωση που έχει σπρώξει ο καπιταλισμός τη νέα γενιά.

Τα ναρκωτικά λειτουργούν σαν το «φάρμακο» της κυρίαρχης τάξης για να προλάβει κάθε κίνηση των νέων ανθρώπων, που θα απειλήσει τη θέση της στην εξουσία και στην οικονομία.

Εσύ δάσκαλε, πρέπει να ξέρεις ότι αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία. Η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποιεί τα όπλα της κρυφά και φανερά μπροστά στον κίνδυνο ανατροπής της.

Εκτός από την αριθμητική, τη γλώσσα, τη γεωγραφία κ.ά. διδάσκεις και ιστορία. Βρίθει η ελληνική ιστορία από αγώνες του λαού μας για αξίες και ιδανικά, για την αντιφασιστική νίκη του λαού με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

Από το δικό σου μετερίζι έχουν περάσει η Ιμβριώτη, ο Γληνός και εκατοντάδες άλλοι που έχουν γράψει χρυσές σελίδες στην εκπαίδευση της χώρας μας.

Δάσκαλε σήκωσε το μπόι σου από την έδρα που σου δίνει τη δυνατότητα να φτιάξεις το προζύμι της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, που θα απαλλάξει την κοινωνία μας από τις βδέλλες που απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζομένων συμπεριλαμβανομένου και του δικού σου ιδρώτα.

 Μαρία Λιουδάκη

Η Μαρία Λιουδάκη (Λατσίδα Μεραμπέλου, 22 Νοεμβρίου 1894 - Ηράκλειο, 4 Δεκεμβρίου 1947) ήταν Ελληνίδα εκπαιδευτικός, λαογράφος και αντιστασιακός. Ανέπτυξε κοινωνική δράση στο Λασίθι μαζί με την φίλη της, Μαρία Δρανδάκη (1914-1947), με την οποία συνελήφθη και θανατώθηκε κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, επειδή αρνήθηκε να κάνει "δήλωση"^[1].

Βιογραφία

Πρώτα χρόνια και καριέρα ως εκπαιδευτικού

Ήταν κόρη του Γεωργίου Λιουδάκη και της Αικατερίνης, το γένος Παπαζαχαριάδη και το πρώτο από τα 8 συνολικά τους παιδιά. Καταγόταν από αγροτική οικογένεια. Φοίτησε στο Παρθεναγωγείο Νεάπολης και το 1908, αμέσως μετά την αποφοίτησή της, ξεκίνησε την καριέρα της ως εκπαιδευτικού στο δημοτικό σχολείο Κριτσάς. Στο εν λόγω σχολείο ανέλαβε υποδιδασκάλισσα. Δίδαξε επίσης στον Άγιο Γεώργιο Λασιθίου και στη Φουρνή Μεραμβέλλου (1912-14). Εν συνεχεία, φοίτησε στο διδασκαλείο Ηρακλείου (1914-17) λαμβάνοντας ειδική εκπαιδευτική άδεια και αποφοίτησε με βαθμό "Άριστα". Κατόπιν εργάστηκε στο δημοτικό σχολείο του Κάτω Χωριού (1917-24).
Το 1925 ξεκίνησε την μετεκπαίδευσή της στην Αθήνα, 3 χρόνια μετά την ίδρυση (1922) του επίσημου θεσμού για την μετεκπαίδευση των δασκάλων. Στην ελληνική πρωτεύουσα γνωρίστηκε με τον μεγάλο δημοτικιστή Μανόλη Τριανταφυλλίδη και υποστήριξε τις νεαρές τότε ιδέες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και του σχολείου εργασίας.
Μετά το 1927 έφυγε από την Αθήνα και πήγε στην Ιεράπετρα. Στην πόλη αυτή ανέλαβε διευθύντρια του δημοτικού σχολείου θηλέων, από το 1927 ως το 1937. Το εν λόγω σχολείο στεγαζόταν στο παλιό τουρκικό σχολείο, στο Μεχτέπι και η Λιουδάκη διαμαρτυρήθηκε για την κακή κατάσταση του κτηρίου και έστειλε (1929) επιστολή στους γονείς, όπου τους παρότρυνε να δραστηριοποιηθούν: "Φροντίστε να βρείτε τους άρχοντές σας, κινηθείτε για τα παιδιά σας". Επίσης, στο 2ο δημοτικό σχολείο Ιεράπετρας, όπου υπηρετούσε, βοήθησε τα φτωχά παιδιά, μοιράζοντας το φαγητό της αλλά και κάνοντας τα επιπλέον μαθήματα χωρίς αμοιβή.

Λαογραφικό αρχείο

Τον Απρίλιο του 1937 την βρίσκουμε ξανά στην Αθήνα, καθώς ανέλαβε αρμόδια (επίκουρος ταξινόμος) για το λαογραφικό αρχείο στην Ακαδημία Αθηνών έπειτα από πρόταση του διευθυντή του αρχείου, Γεώργιου Μέγα. Η αδερφή της, Χαρά, ήταν επίσης εκπαιδευτικός και είχε αρραβωνιαστεί τον διερμηνέα Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ο οποίος εκτελέστηκε στην Καισαριανή το 1944.^[2] Η σχέση της Μαρίας με τον Σουκατζίδη της στοίχισε σε διώξεις, κατά την περίοδο της δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά.

Αντιστασιακή δράση και θάνατος

Κατά την περίοδο της Κατοχής, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση ως μέλος του ΕΑΜ. Η δραστηριότητά της ανακόπηκε και η ίδια αποπέμφθηκε από το λαογραφικό αρχείο. Έπειτα από την επίθεση του Ποδιά στην Ιεράπετρα το Μάιο του 1947, η Λιουδάκη συνελήφθη από την ομάδα του ακροδεξιού κι αγγλόφιλου αντάρτη Μπαντουβά μαζί με την φίλη της (μοδίστρα στο επάγγελμα), Μαρία Δρανδάκη, στις 25 Νοεμβρίου . Οι δύο γυναίκες μεταφέρθηκαν αρχικά στους στάβλους του Μπαντουβά και έπειτα στη χωροφυλακή στο Ηράκλειο, όπου υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και κατακρεουργήθηκαν στις 4 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς^[3]. Η αδερφή της Μαρίας, Χαρά Λιουδάκη - Κυπραίου επέζησε και πέθανε μετά το 2000.

Τιμές

Το όνομα των δύο γυναικών φέρει μία οδός στην Ιεράπετρα, ενώ η αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου της Ιεράπετρας κι ο σύλλογος εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης νομού Λασιθίου, έχει επίσης το όνομα της Μαρίας Λιουδάκη^[4].

Έργα

Η Λιουδάκη ασχολήθηκε με τη λαογραφία και εξέδωσε παιδικά έργα, όπως τις συλλογές παιδικών παραμυθιών Στης γιαγιάς τα γόνατα (Αθήνα 1932) , Στου παππού τα γόνατα (Αθήνα 1947) και Γύρω στο μαγκάλι. Επίσης, τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για την περίφημη συλλογή της "Μαντινάδες Κρήτης". Συνέγραψε πολλά σχολικά βιβλία και βοηθήματα για μαθητές και γονείς. Μεγάλο μέρος του έργου της παραμένει ανέκδοτο από την Ακαδημία Αθηνών.^[5]

Να εκτρέψουμε τα ρυάκια των επιμέρους διεκδικήσεων, σε ένα γιγάντιο ποτάμι πολιτικής ανυπακοής στις επιλογές του συστήματος

 

Περίπου 2.5οο Μεραμπελιώτες και εκατοντάδες φοιτητές αμφισβήτησαν τους μονοδρόμους.

Για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ...

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΛΥΝΑΚΕΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΕΙ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Κάποιοι θέλουν να βλέπουν ένα λαό με χέρια υψωμένα όχι για να αγωνίζεται, μα για να ζητιανεύει μια σακούλα πορτοκάλια. Κάποιοι μας θέλουν με σκυμμένα τα κεφάλια, να γυρνάμε ηττημένοι-επιστρατευμένοι. Εμείς σήμερα από τον Άγιο Νικόλαο τους δείχνουμε μια άλλη επιστράτευση. Μια επιστράτευση από τα κάτω …μια ΛΑΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. Από ένα λαό που διψάει για δικαιοσύνη και προκοπή. Ένα λαό που πασχίζει να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα ώστε τα παιδιά του να στεριώσουν εδώ, κι όχι να ξενιτεύονται. Σε μια πόλη καλύτερη κι όχι σε μια πόλη που παρακμάζει, που γεμίζει φόβο, ναρκωτικά και μιζέρια. Χάρη σε σας… στη παρουσία σας σήμερα , η πόλη αυτή μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον.

Ποιός είναι ο εχθρός… Ποιος θεσμοθέτησε το Καλλικράτη σε υγεία, σε παιδεία, σε αυτοδιοίκηση; Ποιος ιδιωτικοποιεί και ξεπουλά δημόσια περιουσία; Ποιος υποχρηματοδοτεί τους δήμους, τα δημόσια έργα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία; Ποιος έφερε μνημόνια διαρκείας, φόρους, λιτότητα, ανεργία, κατασχέσεις; Γιατί οι υπηρεσίες απομακρύνονται από το πολίτη,  γίνονται πιο δυσπρόσιτες, πιο ακριβές και πιο υποβαθμισμένες; Γιατί η χωροταξία θυμάται το Μεραμπέλλο, μόνο για τις φυλακές και τις χωματερές. Γιατί παραμένει ανολοκλήρωτο το νοσοκομείο Αγ. Νικολάου, με προσωπικό που δεν επαρκεί κι ελλείψεις υλικών που προκαλούν κινδύνους; Ποιος δεν δίνει δεκάρα για τον αθλητισμό κι αφήνει να σαπίζουν ημιτελείς υποδομές; Ποιός ακυρώνει την επένδυση της τριτοβάθμιας επεξεργασίας λυμάτων, στο πιο τουριστικό προορισμό της Κρήτης; Ποιος δίνει βορά τα δάση και τα βουνά της περιοχής μας στις λυσασμένες για κερδοφορία πολυεθνικές των βιομηχανικών ανεμογεννητριών; Ποιος δίνει βορά τις παραλίες, τις μαρίνες και τους χώρους αναψυχής στην ιδιωτική εκμετάλλευση;

Όλα αυτά δεν είναι θεόσταλτα. Αποτελούν την εφαρμογή μιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτή η ίδια πολιτική βάζει σε κίνδυνο το κέντρο αποκατάστασης και αποθεραπείας στη Νεάπολη κλείνοντας το μάτι στους ιδιώτες του χώρου της υγείας. Αυτή η ίδια πολιτική καταργεί τα τμήματα του Αγίου και της Ιεράπετρας και καλεί σπουδαστές να αλλάξουν αντικείμενο σπουδών και να αναλάβουν τα έξοδα μετακόμισης για να στοιβαχτούν σαν τις σαρδέλες στα κορεσμένα κτίρια του ΤΕΙ Ηρακλείου. Αυτή η ίδια πολιτική καταργεί την ειδίκευση στο πτυχίο, ώστε να παίρνουν ειδίκευση μόνο όσοι έχουν να πληρώνουν μεταπτυχιακά.

Είναι η πολιτική που αυγατίζει τα κέρδη των λίγων, κλέβοντας τα δικαιώματα των πολλών. Είναι η πολιτική που μαγείρεψε το ΔΝΤ με το διευθυντήριο των Βρυξελλών, και υλοποιεί πρόθυμα η τρόικα εσωτερικού. Αυτή η πολιτική είναι απέναντί μας. Αυτή θα πολεμήσουμε… κι όσους λιμοκοντόρους την στηρίζουν. Είτε τοπικά – είτε κεντρικά.

Θέλω να σας προειδοποιήσω για κάτι. Αν αυτή η εντυπωσιακή αρχή δεν έχει συνέχεια, αν μας κοιμίσουν πάλι με διαβεβαιώσεις και φιλικούς συμβιβασμούς… τότε το χάσαμε το παιχνίδι. Σαν μέλος της επιτροπής αγώνα σας ζητώ το σημερινό συλλαλητήριο να ναι μόνο η αρχή και να κλιμακώσουμε την αντιπαράθεσή μας μέχρι τη νίκη. Καταλήψεις εφοριών, μαζική ανυπακοή πληρωμών, παραιτήσεις εκλεγμένων, αποκλεισμός της αποκεντρωμένης διοίκησης στο Ηράκλειο. Όλα παίζουν. Μόνο που σας θέλουμε παρόντες.

Στις επόμενες μέρες θα έρθουμε σε επαφή με την επιτροπή αγώνα της Ιεράπετρας και φορείς της Σητείας, για μια από κοινού κάθοδο στο Σελληνάρι, με μια αυτοκινητοπομπή χιλιομέτρων που θα μείνει στην ιστορία. Το Σελληνάρι είναι ένα σημείο που συμβολίζει τη πλήρη αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού, αλλά και την ανικανότητα του περιφερειακού σχεδιασμού να ανοίξουν 500 μέτρα δρόμο, αφού τα τελευταία 6 χρόνια η βασική οδική αρτηρία ενός νομού παραμένει κλειστή λόγο …έργων.

Φίλες και φίλοι.

Ο Μαξίμ Γκόρκι είχε γράψει καμιά εκατοστή χρόνια πριν :“Την ηθική των αφεντικών την αντιπάθησα όσο και την ηθική των δούλων. Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: Η ηθική του να δίνω το χέρι μου σε όποιον σηκώνεται”

Δώστε το χέρι σας σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον αγωνίζεται, έτσι θα νικήσουμε.