Άρθρο Συντυχάκη Μανώλη – μέλος Γραφείου Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ - Δημοτικός Σύμβουλος
Οργή, αγανάκτηση αλλά και απομυθοποίηση του ρόλου της δικαστικής εξουσίας προκαλεί η απόφαση του Αρείου Πάγου - 20/1/2011 – με την οποία απέρριψε την αγωγή των συμβασιούχων για την μονιμοποίηση τους.
Το δικαίωμα στην εργασία, η μονιμοποίηση των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, η καταβολή των δεδουλευμένων τους αποδεικνύεται ότι δεν είναι νομικό ζήτημα. Είναι πολιτικό! Και οι ευθύνες είναι των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που νομοθετούν σε βάρος του λαού, αλλά και των Τοπικών Διοικήσεων που υλοποιούν την πολιτική αυτή. Ο Δήμος αυτό κάνει! Υλοποιεί την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης.
Συμπεράσματα ας βγάλουν συμβασιούχοι και γονείς στους παιδικούς – βρεφικούς σταθμούς, αλλά και όσοι πιστεύουν ότι η λύση βρίσκεται στα δικαστήρια. Για τα αστικά δικαστήρια «νόμος είναι τα συμφέροντα του κεφαλαιοκράτη και όχι το δίκιο του εργάτη». Δηλαδή, του καπιταλισμού της ανεργίας, της φτώχειας, της καταπάτησης κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της αφαίρεση κάθε κοινωνικού και εργασιακού δικαιώματος.
Οι νέες τοπικές διοικήσεις (δήμοι, περιφέρειες) δεν φτιάχτηκαν για είναι κοντά στον πολίτη, αλλά για να αφαιρέσουν - με πρόσχημα την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης –κάθε κοινωνική κατάκτηση και δικαίωμα του εργαζόμενου, να απαλλάξουν το κράτος από την όποια ευθύνη σε παιδεία, υγεία - πρόνοια, κοινωνική ασφάλιση και να τα δώσουν όλα στους ιδιώτες.
Είναι γνωστό ότι οι παιδικοί – βρεφικοί σταθμοί από το 2001 - με κοινή απόφαση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ και τη σύμφωνη γνώμη της ΚΕΔΚΕ και των δημοτικών αρχών του Ηρακλείου - πέρασαν από το κράτος στην ευθύνη των δήμων με κύριο χαρακτηριστικό την επιβολή τροφείων και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Οι υφιστάμενοι παιδικοί σταθμοί στο Ηράκλειο, με το υπάρχον προσωπικό, τις υποδομές, τον εξοπλισμό που διαθέτουν είναι φανερό ότι δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες. Σήμερα το 50% του προσωπικού είναι με συμβάσεις έργου ή ορισμένου χρόνου. Πολλά κτίρια είναι μισθωμένα χωρίς να πληρούν τις προδιαγραφές που προβλέπει ο νόμος.
Τα στοιχεία που έδωσε προεκλογικά η Λαϊκή Συσπείρωση είναι αποκαλυπτικά: Κατά μέσο όρο, την 5ετία έχουμε σε Ηράκλειο-Αλ/σσό 9.000 γεννήσεις (δεν έχουν υπολογιστεί οι άλλες προσαρτώμενες περιοχές στο νέο δήμο λόγω έλλειψης στοιχείων). Άρα, τουλάχιστον 9.000 παιδιά έπρεπε να είναι στους σταθμούς. Σήμερα είναι μόλις 1.300 παιδιά (δηλ. το 14%) και με κίνδυνο τα 500 να βρεθούν εκτός. Με βάση τη νομοθεσία, τους όρους και τα κριτήρια που προβλέπει για τη στοιχειώδη λειτουργία τους έπρεπε να υπάρχουν πάνω από 90 παιδικοί – βρεφικοί σταθμοί και πάνω από 900 εργαζόμενοι μόνιμης απασχόλησης.
Το όψιμο ενδιαφέρον του κ. Κουράκη, της κ. Κόκορη (υπεύθυνη ΔΟΠΑΕΗ), και του υφυπουργός εργασίας κ. Γκεγκέρογλου δεν έχει να κάνει με το αν θα μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι, αν θα προσληφθεί επιπλέον μόνιμο προσωπικό, αν το κράτος θα αυξήσει τη χρηματοδότηση για να μειωθούν τα τροφεία ή αν θα κτιστούν κι άλλοι παιδικοί σταθμοί για την κάλυψη του συνόλου των αναγκών. Γι’ αυτά ούτε κουβέντα. Και όποιος τολμήσει να κάνει αναφορά για μόνιμο προσωπικό με δικαιώματα αυτομάτως προβάλλουν τις απαγορεύσεις της νομοθεσίας και το μπαμπούλα του Επιτρόπου. Μα, οι ίδιοι που τα επικαλούνται δεν είναι που νομοθετούν ή συνηγορούν στη νομοθέτησή τους ; Οι ίδιοι δεν έφτιαξαν όλους αυτούς τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς και τους νόμους που εφαρμόζουν οι Επίτροποι σε βάρος των εργαζομένων; Η δημοτική αρχή δεν είναι αυτή που στηρίζει την αντιλαϊκή – αντεργατική πολιτική και συναινεί στην εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών, στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών;
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι για να βγούμε από την κρίση πρέπει να κάνουμε θυσίες, ενώ άλλοι τη δημιούργησαν και αυτοί πρέπει να πληρώσουν. Από κοινού, κυβέρνηση – δήμος - ΔΟΠΑΕΗ «ΜΟΧΘΟΥΝ» τον τελευταίο καιρό να πείσουν τους γονείς να αναλάβουν οι ίδιοι την ΠΛΗΡΩΜΗ των συμβασιούχων μέσα από την αύξηση των τροφείων αν θέλουν να παραμείνουν τα παιδιά τους στο σταθμό. Πασχίζουν να τυλίξουν τους αγανακτισμένους γονείς σε μια κόλλα χαρτί. Πατούν στην αγωνία τους για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών, προσπαθώντας να τους φορτώσουν την ευθύνη. Απειλούν στην ουσία με το ψευτοδίλλημα «ή δέχεσαι να πληρώνεις ή το παιδί θα φύγει από τον παιδικό», φροντίζοντας παράλληλα να απαλλαχθούν από τις ευθύνες τους.
Και για να είναι «εντάξει» με το γράμμα του νόμου, προτείνουν χωρίς ενδοιασμούς, οι σύλλογοι γονέων να συστήσουν εταιρεία «μη κερδοσκοπικού» χαρακτήρα για να έχουν το δικαίωμα προσλήψεων, αμοιβών κ.λ.π.. Μάλιστα! Και με τι σχέση εργασίας; Ασφαλισμένη ή ανασφάλιστη; Με ένσημα ή χωρίς ένσημα; Τσιμουδιά! Απλά, «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»: το κράτος και ο δήμος να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω, οι γονείς «προσωρινά» ικανοποιημένοι αφού θα μείνουν στις θέσεις τους οι συμβασιούχοι και τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς.
Δεν είναι απλώς άθλιοι αλλά και επικίνδυνοι!
Κρύβουν, ότι αυτό που πάνε να συστήσουν είναι μια μορφή «κοινωνικής επιχείρησης» που προωθείται τα τελευταία χρόνια και από τις δύο κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και βασίζεται στο ότι το «το κράτος ρυθμίζει το κοινωνικό περιβάλλον και δεν χορηγεί κοινωνικές παροχές».
Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει το τελικό νομοσχέδιο για την «αλληλέγγυα οικονομία» και τις «κοινωνικές επιχειρήσεις». Αφορά, παροχή υπηρεσιών σε τομείς όπως φύλαξη παιδιών, βοήθεια στο σπίτι, Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας κ.ά. ή τομείς «κοινωνικής ένταξης» δηλαδή, τύπου ΟΑΕΔ που απευθύνονται στους άνεργους και σε άλλες «ευάλωτες ομάδες», οι οποίοι αναζητούν δουλειά. Ομολογήθηκε από τον ίδιο τον υφυπουργό εργασίας στη σύσκεψη με δήμο και γονείς, ότι το Φλεβάρη θα έρθει για ψήφιση στη βουλή, και μάλιστα τους παρότρυνε να ξεκινήσουν τη σύσταση εταιρείας από τώρα. Προφανώς ο υφυπουργός θέλει να δώσει την εικόνα ότι οι εργαζόμενοι στηρίζουν το μέτρο αυτό όταν θα έρθει στη βουλή για συζήτηση.
Πεδία δράσης για τις κοινωνικές επιχειρήσεις έχει φροντίσει η κυβέρνηση να υπάρχουν πολλά. Για παράδειγμα, θα μπορούν να ιδρύσουν τέτοιες εταιρίες όχι μόνο οι γονείς, αλλά και οι απολυμένες - άνεργες βρεφονηπιοκόμοι. Θα μπορούν να αναλάβουν ως υπεργολάβοι τους βρεφονηπιακούς σταθμούς αφού οι δήμοι ήδη επικαλούνται ότι αδυνατούν να τους λειτουργήσουν. Το ίδιο ισχύει και για τις τεχνικές υπηρεσίες και υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων, των νοσοκομείων και άλλων οργανισμών που έχουν αποψιλωθεί διαχρονικά από προσωπικό. Επίσης, το πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι» των δήμων μετά το 2012 έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα «μετασχηματιστεί» σε «κοινωνική επιχείρηση». Με τη συγχώνευση ή το κλείσιμο προνοιακών ιδρυμάτων, δημόσιων κέντρων πρόληψης και απεξάρτησης από ουσίες, με τη δημιουργία των δικτύων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στους δήμους, πολλαπλασιάζονται οι «ευκαιρίες» για επιχειρηματική δράση των «κοινωνικών επιχειρήσεων».
Η κυβέρνηση και η δημοτική αρχή ισχυρίζονται ότι η ίδρυση «κοινωνικών επιχειρήσεων» θα βοηθήσει στην «αντιμετώπιση της ανεργίας». Ότι είναι μέτρο αποφυγής του «κοινωνικού αποκλεισμού και των διακρίσεων», «τρόπος παροχής σύγχρονων, ποιοτικών κοινωνικών υπηρεσιών», «εναλλακτική μορφή επιχειρηματικότητας και τοπικής ανάπτυξης», μέσο ενίσχυση της «ενεργού συμμετοχής των πολιτών» και της «κοινωνικής συνοχής» κ.ά.
Τι σημαίνουν στην πραγματικότητα όλα αυτά; Σημαίνουν ότι προσφέρεται σε ένα μέρος των δημοτών, που αποτελούν θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής, η «ευκαιρία» να επιβιώσουν προσωρινά, εμπορευόμενοι τις κοινωνικές ανάγκες των υπολοίπων. Καλλιεργείται η αυταπάτη ότι θα ρυθμίζουν από μόνοι τους τις δικές τους υποθέσεις.
Έτσι, θεωρείται δεδομένο ότι θα συνεχίσει ακάθεκτη η αντιλαϊκή πολιτική που οδηγεί σε απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Θα μειώνονται ή θα καταργούνται τα επιδόματα των ανέργων και της Πρόνοιας, θα περικόπτονται δραματικά οι κρατικές δαπάνες για Υγεία - Πρόνοια, κ.λπ. Αποτελεί, λοιπόν, τεράστια κοροϊδία και προκλητικότητα από την κυβέρνηση και τη δημοτική αρχή ο ισχυρισμός ότι θα βοηθήσει τα θύματα της δικής τους πολιτικής, κάνοντας «κοινωνικές μπίζνες» μέσα από τέτοιες εταιρείες. Είναι σίγουρο ότι τέτοιες «μπίζνες» θα οδηγήσουν σε μέτρα όπως: «εγγύηση για δάνεια», δηλαδή διά βίου εξάρτηση από τις τράπεζες, «επιχειρηματικές συμβουλές», «μικροπρογράμματα της ΕΕ», «ταμείο μικροδανείων και μικροπιστώσεων» κ.λπ.
Είναι φανερό ότι οι «συνεταιρισμένοι» γονείς ή άλλες κοινωνικές ομάδες που στην πορεία θα συναντήσουν παρόμοια προβλήματα δε θα αργήσουν να «συναντήσουν» καλοθελητές ιδιώτες, έτοιμους να βοηθήσουν, ώστε να γίνουν στην πραγματικότητα ιδιοκτήτες των παιδικών σταθμών. Και όπως προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο για κάθε συνεργατικό σχήμα, για κάθε σύμπραξη, μπαίνει υπόλογος διαχειριστής, που μπορεί να είναι μια ιδιωτική εταιρία π.χ. ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, μια συμβουλευτική εταιρεία ή μπορεί να είναι τελικά ο ίδιος ο Δήμος επιχειρηματίας.
Όλη η παραπάνω επιχειρηματολογία για τις «κοινωνικές επιχειρήσεις» και την «κοινωνική οικονομία» αποτελεί μία έντεχνη προσπάθεια πρόκλησης πολιτικής και ιδεολογικής σύγχυσης. Δημιουργίας ψεύτικων - τεχνητών διαχωρισμών περί ανήθικων κερδοσκοπικών επιχειρήσεων από τη μία και ηθικών «κοινωνικών επιχειρήσεων» από την άλλη. Πρόκειται, όμως, για απάτη!
Η πραγματική διέξοδος για το λαό δεν είναι οι αυταπάτες περί «συνδυασμού κερδών και αλληλεγγύης», ο «ηθικός καπιταλισμός». Είναι η σύγκρουση με αυτές τις λογικές. Δεν φτάνει η ετήσια φοροληστεία του κράτους (φυσικών - νομικών προσώπων), οι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ, κ.ά), τα υπέρογκα ανταποδοτικά τέλη της Τοπικής Διοίκησης (ηλεκτροφωτισμό, καθαριότητα, ΤΑΠ, κ.ά.), αναγκάζουν τώρα τους εργαζόμενους να ξαναπληρώσουν για υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα που ήδη έχουν προπληρώσει.
Που είναι όλες εκείνες οι βαρύγδουπες εκφράσεις που ακούστηκαν προεκλογικά και γράφτηκαν στα ακροβιπληρωμένα ιλουστρασιόν φυλλάδιά τους, όπως «πρώτα ο πολίτης», «ανθρώπινη πόλη» και άλλες τέτοιες μπούρδες; Πως γίνεται μια «έξυπνη πόλη» μ’ έναν «έξυπνο δήμαρχο» να μην μπορεί να δώσει μια απλή, λογική λύση;
Όλοι όσοι τάχα μου ενδιαφέρονται για την επίλυση του προβλήματος γιατί χλευάζουν την πρόταση του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ -που κατατέθηκε από τους δημοτικούς συμβούλους της Λαϊκής Συσπείρωσης προς συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο- για μονιμοποίηση των συμβασιούχων; Γιατί αρνείται η δημοτική αρχή, ο κ. Κουράκης, η κ. Κόκορη, οι εκλεγμένοι εργατοπατέρες στο δημοτικό συμβούλιο να ξεκινήσει ο δήμος πολιτικό (αν θέλουν και δικαστικό) αγώνα για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων; Γιατί αρνούνται να σηκώσουν τη σημαία της απειθαρχίας και να ανανεώσουν τις συμβάσεις των εργαζομένων; Γιατί ο ίδιος ο δήμος δεν παίρνει την πρωτοβουλία για δυναμικές κινητοποιήσεις μέχρι την τελική δικαίωση; Τι έχει να φοβηθεί όταν θα έχει στο πλευρό του χιλιάδες γονείς, παιδιά και εργαζόμενους; Προφανώς δεν περιμένουμε απάντηση. Τα ερωτήματα απευθύνονται στους γονείς που είναι ταυτόχρονα και εργαζόμενοι και τους λέμε: Γυρίστε τους την πλάτη! Βγείτε στους δρόμους. Ο πόλεμος που ξεκίνησαν σε βάρος μας πρέπει να απαντηθεί με πόλεμο. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Όταν ένας λαός θέλει, μπορεί να ανατρέψει τα πάντα. Νόμους, Επίτροπους ακόμη και την εξουσία τους.
Απέναντι στην απάτη των «κοινωνικών επιχειρήσεων» του καπιταλισμού, να σηκώσουμε ψηλά τον πραγματικά ριζοσπαστικό στόχο της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων, των υπηρεσιών, στο πλαίσιο μιας λαϊκής οικονομίας και εξουσίας που μπορεί να ικανοποιήσει το σύνολο των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων. Στην προωθούμενη φθηνή «κοινωνική εργασία» και στον υποτιθέμενο «κοινωνικό έλεγχο» να αντιπαραθέσουμε το στόχο να γίνει ιδιοκτησία του λαού ο τεράστιος πλούτος που αποκτήθηκε με αίμα και σκληρή δουλειά, στο πλαίσιο μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας προς όφελος των εργαζομένων. Εκεί μπορεί να υπάρξει και πραγματικός κοινωνικός έλεγχος.
Να παλέψουμε, δηλαδή, για την πραγματική κατάργηση της εκμετάλλευσης. Το χρωστάμε όχι μόνο στους εαυτούς μας, αλλά στα ίδια μας τα παιδιά, που αποτελούν το μέλλον της κοινωνίας.
