ΧΡΟΝΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Αποκλειστικό κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου
Σε ωράρια εργασίας που ξεπερνούν τις 65 ώρες τη βδομάδα, προσβλέπει η Ευρωπαϊκή Ενωση, συνθλίβοντας ζωτικές ανάγκες των εργαζομένων.


Εξοντωτικά ωράρια εργασίας θέλουν να επιβάλουν ΕΕ και κεφάλαιο
Το ζήτημα της επανεξέτασης του χρόνου εργασίας, για τη διαμόρφωση νέας οδηγίας σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση από αυτή που προβλέπει η υπάρχουσα οδηγία 2003/88, επανέφερε την περασμένη Τετάρτη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στόχος, η αναδιοργάνωση του χρόνου εργασίας έτσι ώστε το κεφάλαιο να ορίζει όπως ακριβώς επιθυμεί τις ώρες απασχόλησης του εργαζόμενου. Με βάση τους προηγούμενους σχεδιασμούς ο διακρατικός ιμπεριαλιστικός οργανισμός επιδιώκει τη διαμόρφωση ωραρίων εργασίας που θα αυξομειώνονται και θα ξεπερνούν ακόμα και τις 65 ώρες τη βδομάδα.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, αφού αυξάνεται ο απλήρωτος χρόνος εργασίας με τη ρύθμιση περί ενεργού και ανενεργού χρόνου, η σύνθλιψη πολλών ζωτικών αναγκών των εργαζομένων. Η ανάγκη του κεφαλαίου για αύξηση των κερδών ρίχνει στην πυρά στοιχειώδη δικαιώματα, όπως ο ελεύθερος χρόνος και ο οικογενειακός προγραμματισμός. Πάνω απ' όλα, στο βωμό του κέρδους θυσιάζεται η υγεία των εργαζομένων, καθώς αυτά τα ωράρια εργασίας διασφαλίζουν... την ανεπανόρθωτη φθορά της.

Στο πλαίσιο αυτό ξεκίνησε η διαβούλευση με τους «κοινωνικούς εταίρους», οι οποίοι έχουν στη διάθεσή τους έξι βδομάδες για να καταθέσουν τις απόψεις τους στην Επιτροπή. Υπενθυμίζεται ότι τον Απρίλη του 2009 δεν είχε γίνει κατορθωτό να υπάρξει συμφωνία για την αναδιοργάνωση του χρόνου εργασίας. Παρά την εκφρασμένη πρόθεση - όπως προκύπτει και από τα επίσημα ανακοινωθέντα - του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελεύθερων να καταλήξουν σε συμφωνία, αυτό δεν έγινε φοβούμενοι προφανώς τον αρνητικό αντίκτυπο που θα είχε η στάση τους στις ευρωεκλογές, οι οποίες έγιναν μετά από λίγο. Ηταν, όπως αποδεικνύεται σήμερα, ένας προσωρινός ελιγμός.

Αναλώσιμα υλικά οι ζωές των εργατών
Η πρόταση για τη νέα οδηγία που είχε κάνει - στο πλαίσιο της προηγούμενης «διαβούλευσης» - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά και η γνωμοδότηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πάνω σε αυτήν την πρόταση, γνωστή ως Εκθεση Σέρκας (Ισπανός σοσιαλδημοκράτης, μέλος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής, ο οποίος ανέλαβε να συντάξει την Εκθεση) είναι αποκαλυπτικές των αντιδραστικών σχεδιασμών για το χρόνο εργασίας.

Η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία συντάχθηκε μετά την πολιτική συμφωνία των υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ το καλοκαίρι του 2008 προέβλεπε τα παρακάτω:

Το διαχωρισμό του χρόνου εφημερίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο. Η «ενεργός» περίοδος λογαριάζεται ως εργάσιμος χρόνος. Η «ανενεργός» περίοδος της εφημερίας (ο εργαζόμενος παραμένει σε επιφυλακή για να προσφέρει τις υπηρεσίες του) δεν πληρώνεται, εκτός από την περίπτωση που η εθνική νομοθεσία ή οι «κοινωνικοί εταίροι» αποφασίσουν διαφορετικά.
Τη διατήρηση της «ρήτρας αυτοεξαίρεσης» (opt out), με την οποία ο εργοδότης μπορεί με ατομικές διαπραγματεύσεις να απασχολεί τον εργαζόμενο περισσότερες από 48 - κατά μέσο όρο - ώρες τη βδομάδα. Με δεδομένο ότι η μόνη υποχρέωση του εργοδότη είναι να δίνει στον εργαζόμενο ένα 11ωρο ανάπαυσης στο 24ωρο, ανάμεσα σε δύο περιόδους εργασίας, ο εργοδότης μπορεί να διαμορφώνει ωράρια εργασίας που θα ξεπερνούν τις 65 ώρες εβδομαδιαία (13 ώρες τη μέρα).
Εμμένει στην καθιέρωση του 12μηνου ως περιόδου αναφοράς για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Δηλαδή, ο εργοδότης θα μπορεί κατά τη διάρκεια ενός χρόνου να εναλλάσσει περιόδους υπεραπασχόλησης και υποαπασχόλησης για τον εργαζόμενο. Θα μπορεί, δηλαδή, μέσω της διευθέτησης να τον ξεζουμίζει για μήνες με 13ωρα τη μέρα, και το υπόλοιπο διάστημα να τον υποαπασχολεί ή να του δίνει άδεια, έχοντας καταργήσει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας.
Η Εκθεση Σέρκας που επιχείρησε να εξωραΐσει την οδηγία, προέβλεπε:

Για τη ρήτρα «opt out», προτείνει «εναλλακτικά» να διατηρηθεί για τα επόμενα τρία χρόνια. Δηλαδή αποδέχεται την πρόταση οδηγίας σε όφελος του κεφαλαίου και προσπαθεί να καλλιεργήσει την αυταπάτη ότι σε τρία χρόνια το μαρτύριο δήθεν θα τελειώσει!
Για το χρόνο της εφημερίας, θεωρεί το σύνολο του χρόνου «χρόνο εργασίας». Ωστόσο, διατηρεί το διαχωρισμό σε «ενεργό» και «ανενεργό», που είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα, ώστε με τους κατάλληλους συσχετισμούς το κεφάλαιο να επιβάλει και νομικά το να μην πληρώνει το κομμάτι εκείνο της εφημερίας που το ίδιο θεωρεί «ανενεργό» χρόνο εργασίας.
Για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αποδέχεται το 12μηνο ως περίοδο αναφοράς.
Ουσιαστικά η Εκθεση Σέρκας διατύπωσε με άλλα λόγια τα όσα αποφάσισαν οι υπουργοί Απασχόλησης και πήρε τη μορφή πρότασης της οδηγίας της Κομισιόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2005 και η Κομισιόν είχε προτείνει η ρήτρα «opt out» να διατηρηθεί για τρία χρόνια, προκειμένου να ανοίξει το δρόμο για την αποδοχή και τελικά εφαρμογή της και μετά το πέρασμα των επόμενων ετών.

Οι ευθύνες του δικομματισμού και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν την πρώτη και βασική ευθύνη για την καθιέρωση του 65ωρου και την επέκταση της απλήρωτης δουλειάς. Πέρα από τις προφανείς πολιτικές ευθύνες τους - καθώς ανοιχτά συνδιαμορφώνουν και προωθούν τις πολιτικές κατευθύνσεις της ΕΕ για χτύπημα του σταθερού και ημερήσιου χρόνου εργασίας - είναι αυτά τα κόμματα που ήδη στην Ελλάδα έχουν περάσει μια σειρά σχετικά νομοθετήματα. Πιο συγκεκριμένα:

Η ΝΔ, με το νόμο 1892/1990 έδινε τη δυνατότητα 6μηνης διευθέτησης και ανώτατα όρια εργασίας τις εννιά (9) ώρες τη μέρα και τις 48 τη βδομάδα, κατόπιν επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων.
Το ΠΑΣΟΚ, με το νόμο 2639/1998, προέβλεπε ότι με περίοδο αναφοράς το εξάμηνο, για τρεις μήνες δινόταν η δυνατότητα υπέρβασης του συμβατικού ωραρίου με μία ώρα επιπλέον, καθώς και ετήσια διευθέτηση με δυνατότητα για έξι μήνες υπέρβαση του συμβατικού ωραρίου μέχρι 2 ώρες (ημερήσια απασχόληση 10 ώρες).
Το ΠΑΣΟΚ έφτιαξε και το νόμο 2874/2000, ο οποίος προβλέπει τη διευθέτηση (διαχείριση, δηλαδή, βάσει διευθυντικού δικαιώματος) συνολικά 138 ωρών το χρόνο.
Η ΝΔ με τον 3385/2005 έδωσε στους εργοδότες τη δυνατότητα να αυξάνουν κατά δύο ώρες την ημερήσια απασχόληση (10ωρο), χωρίς κανένα αντίτιμο. Προβλέπονται, ακόμα, δύο μορφές διευθέτησης: Μια σε διάστημα τεσσάρων μηνών και μια σε ετήσια βάση, κατά την οποία οι επιχειρήσεις μπορούν να εξασφαλίζουν μέχρι 256 ώρες το χρόνο χωρίς να καταβάλλουν αμοιβή ούτε ένα ευρώ στον εργάτη. Ο χρόνος αυτός μπορεί να κατανέμεται σε 32 βδομάδες. Επίσης, με το νόμο μειώθηκε κατά 50% η αμοιβή για τις υπερωρίες.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε την Εκθεση Σέρκας μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Νοέμβρη του 2008. Λίγο μετά την ψηφοφορία ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, επαιρόταν για τη στάση που κράτησε στην ψηφοφορία. Εφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει «πρώτο αναγκαίο βήμα» την υπερψήφιση της Εκθεσης Σέρκας, διακρίνοντας μάλιστα, σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην Εκθεση και την πρόταση οδηγίας των υπουργών Απασχόλησης και της Κομισιόν.

58 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ... ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,
ίδιος μ'αυτά περήφανος, στητός
αχούν απ'τη φωνή του τα ρουμάνια
μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός.

Ο Μπελογιάννης ζει μεσ'την καρδιά μας.
Ο Μπελογιάννης ζει παν στις κορφές.
Ο Μπελογιάννης ζει κι ειναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.

Ζεισ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στης νίκης της ειρήνης τη γιορτή
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης
με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί.

Μ'ενα γαρούφαλο άλικο δικό μας
σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά
πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας
απ'την τρανή της γης λαοαπλωσιά.

Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα.
Ο Μπελογιάννης ζει μέσ' τις καρδιές
στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα
στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές .

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα. Από μαθητής του Γυμνασίου βρέθηκε στο δημοκρατικό κίνημα. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν τέλειωσε τις σπουδές του, διότι αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο με απόφαση της Συγκλήτου για τη δράση του «εναντίον της κοσμογονίας του Κονδύλη».

Έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1934. Από τότε, πέρασε από πολλές δοκιμασίες. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια στην Ασφάλεια Πατρών, τρομοκρατία στα ιταλικά στρατόπεδα. Στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ήταν καπετάνιος μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ. Στον εμφύλιο, ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν πολιτικός επίτροπος μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Παράλληλα με την καθοδηγητική του δουλειά, έγραψε άρθρα και μελέτες που αφορούσαν στην ελληνική ιστορία και στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Περίπου ένα χρόνο μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Νίκος Μπελογιάννης και 93 ακόμη σύντροφοί του -μεταξύ των οποίων ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος, ο Στέργιος Γραμμένος και η Έλλη Ιωαννίδου- συλλαμβάνονται και στις 22 Οκτωβρίου 1951 οδηγούνται σε δίκη. Κατηγορούνται για απόπειρα ανασυγκρότησης του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ), το οποίο -βάση του Αναγκαστικού Νόμου 509/1947- θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Στις 15 Νοεμβρίου ο πρόεδρος του έκτακτου στρατοδικείου Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Σταυρόπουλος ανακοινώνει την ετυμηγορία, πλαισιωμένος από τους στρατοδίκες Γεώργιο Παπαδόπουλο (τον μετέπειτα δικτάτορα), Ν. Κομιάνο, Γ. Κοράκη, και Θ. Κυριακόπουλο. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι μεταξύ των καταδικασθέντων σε θάνατο. Η απόφαση προκαλεί διεθνή κατακραυγή, ενώ στο εσωτερικό της χώρας το πολιτικό κλίμα φορτίζεται και πάλι επικίνδυνα.

Τρεις μήνες μετά, στις 15 Φεβρουαρίου 1952, η δίκη επαναλαμβάνεται. Δεσπόζουσα μορφή, ο 37χρονος Μπελογιάννης, ο οποίος παρακολουθεί την όλη διαδικασία μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, άψογα ντυμένος και με περισσή ευπρέπεια και ψυχραιμία. Την 1η Μαρτίου ο πρόεδρος του Στρατοδικείου Σίμος ανακοινώνει την ετυμηγορία... Εις θάνατον καταδικάζονται ο Νίκος Μπελογιάννης και επτά ακόμη κατηγορούμενοι.

Τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μαρτίου, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που υπέβαλαν απορρίφθηκε. Λίγο αργότερα οδηγούνται στο Γουδί, όπου και εκτελούνται δια τυφεκισμού στις 4:12 π.μ. Στο άκουσμα των πυροβολισμών, ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας κυριολεκτικά καταρρέει. Όλη η κινητοποίηση εντός και εκτός Ελλάδας δεν κατάφερε να αποτρέψει το γεγονός.

Τα άσχημα μαντάτα ταξιδεύουν γρήγορα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στον Αϊ Στράτη, όπου ζει εξόριστος ο Γιάννης Ρίτσος. Την ίδια μέρα θα γράψει το ποίημα
«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ».

"Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη"

1910-2010 Ένας αιώνας από τον μεγάλο ξεσηκωμό του Κιλελέρ

Τα αιματηρά επεισόδια, συνέβησαν στις 6 Μαρτίου 1910 και εντάσσονται στη μακρά ιστορία του αγροτικού ζητήματος στη Θεσσαλία. Παρότι έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο στην Λάρισα, πήραν το όνομά τους από το χωριό Κιλελέρ (σήμερα Κυψέλη), από το οποίο δόθηκε το έναυσμα. Η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς, που έχει την ευκαιρία να προβάλει τα αιτήματά της.

Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία εμφανίζεται οξυμένο από την επαύριο της ένταξης της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Οι κολίγοι υπήρξαν οι χαμένοι της ενσωμάτωσης και οι τσιφλικάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι. Το λάθος των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής ήταν ότι εφάρμοσαν το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο, που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των κολίγων, βάσει του οθωμανικού δικαίου.

Επί Τουρκοκρατίας, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων). Με τη νέα κατάσταση, οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου.

Οι κολίγοι διεκδίκησαν μαχητικά την επαναφορά των πραγμάτων στο προηγούμενο καθεστώς, ενώ έθεταν και θέμα απαλλοτριώσεων. Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης, που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά στην αυγή του 20ου αιώνα, με την ίδρυση των πρώτων αγροτικών συλλόγων σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα. Με τη βοήθεια φωτισμένων αστών της εποχής, οι κολίγοι υιοθέτησαν σύγχρονες μορφές πάλης (μαζικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κ.ά.). Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907 χαλύβδωσε το αγωνιστικό τους φρόνημα.


Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, πάνω στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας. Η χώρα βρισκόταν υπό τον αστερισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου και πρωθυπουργός ήταν ο «υπηρεσιακός» Στέφανος Δραγούμης.

Οι κολίγοι είχαν προγραμματίσει το Σάββατο 6 Μαρτίου πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών.

Το τρένο απομακρύνθηκε, αλλά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές από ομάδα 800 χωρικών. Οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τον επικεφαλής τους να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο ή κατ' άλλους τέσσερις χωρικοί και να τραυματισθούν πολλοί. Ανάλογα επεισόδια έγιναν και στο χωριό Τσουλάρ (σήμερα Μελία), με δύο νεκρούς χωρικούς και 15 τραυματίες.

Οι συμπλοκές μεταξύ άοπλων διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής επεκτάθηκαν και στη Λάρισα, όταν οι αγρότες πληροφορήθηκαν τα αιματηρά επεισόδια στο Κιλελέρ και το Τσουλάρ. Δύο κολίγοι έπεσαν νεκροί, όταν το ιππικό ανέλαβε δράση. Το συλλαλητήριο έγινε, τελικά, με ειρηνικό τρόπο στις 3 το μεσημέρι στην Πλατεία της Θέμιδος. Ο φοιτητής Γεώργιος Σχοινάς διάβασε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, που απεστάλη στη Βουλή και την Κυβέρνηση. Οι αγρότες ζητούσαν άμεση ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, ενώ εξέφρασαν τη βαθιά λύπη και οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».

Για τις ταραχές στο Κιλελέρ, στο Τσουλάρ και τη Λάρισα, πολλά άτομα συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Αρκετοί αγρότες αθωώθηκαν στη συνέχεια με βουλεύματα, ενώ συνολικά 62 διαδηλωτές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Αθωώθηκαν όλοι στις 23 Ιουνίου 1910, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης.

Η εξέγερση του Κιλελέρ ξεσήκωσε κύμα συμπάθειας σε όλη τη χώρα, ενώ αυξήθηκε η κοινωνική πίεση για την επίλυση του αγροτικού ζητήματος. Η πολιτική εξουσία δεν μπορούσε άλλο να κλείνει τα μάτια. Το πρώτο δειλό βήμα για τη λύση του προβλήματος έγινε το 1911 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που διαδέχθηκε τον Στέφανο Δραγούμη στην πρωθυπουργία. Πάρθηκαν ορισμένα νομοθετικά μέτρα υπέρ των κολίγων, αλλά απαλλοτριώσεις δεν έγιναν κι ένας λόγος ήταν οι πόλεμοι που ακολούθησαν. Μόνο μετά το 1923, όταν το πρόβλημα της αποκατάστασης των προσφύγων έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, άρχισαν από την κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα απαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μεγάλη κλίμακα.

Ας έρθουμε στο σήμερα:

Το 2007 το 74,74% των αγροτικών εκμεταλλεύσεων (642.880) είχε τυπικό ακαθάριστο κέρδος από 1.200 έως 9.600 ευρώ, το οποίο επιδεινώθηκε τα επόμενα χρόνια. Οι τιμές παραγωγού στα αγροτικά προϊόντα μειώθηκαν τουλάχιστον κατά 50%, σε αντίθεση με το κόστος παραγωγής που αυξήθηκε, κυρίως λόγω των ακριβών τιμών των αγροτικών εφοδίων (μηχανήματα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, κ.ά.) που αγοράζουν οι αγρότες από τα μονοπώλια. Αποτέλεσμα οι μικροπαραγωγοί να φτωχαίνουν, οι εμποροβιομήχανοι και τραπεζίτες να αυξάνουν τα κέρδη τους.

Την τελευταία 10ετία, ετησίως, εκτοπίζονται 20.000 από την αγροτική παραγωγή. Το 2010, με τα νέα «μέτρα υγείας» της ΚΑΠ, αυτή η τάση επιδεινώνεται. Ετσι θα εξοστρακισθούν 200.000 αγροτοπαραγωγοί, οι οποίοι θα στερηθούν τις πενιχρές επιδοτήσεις και τα δικαιώματα που είχαν μέχρι τώρα. Το «έγκλημά» τους γι' αυτήν την ποινή είναι ότι έχουν μικρό κλήρο και παραγωγή.

Αυτά τα προβλήματα επιβίωσης ήταν η αιτία για τις πρόσφατες μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με εργαλεία τον κοινωνικό διάλογο κοροϊδίας και νέους νόμους σχετικά με τον αγροτικό συνδικαλισμό, το μητρώο αγροτών και αγροτικών εκμεταλλεύσεων, τους συνεταιρισμούς, τον ΕΛΓΑ (Οργανισμός Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων), τον ΕΦΕΤ (Ενιαίος Φορέας Ελέγχου Τροφίμων) κ.ά. επιταχύνει τη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής και της γης σε λίγα χέρια, στους μεγαλοαγρότες, που θα πάρουν και όσες επιδοτήσεις έχουν απομείνει μετά το 2013, κινούμενοι στα πλαίσια της ΕΕ. Ταυτόχρονα, αλλάζει τη χρήση γης σε βάρος της εγχώριας αγροτικής παραγωγής, ενώ για τους καταστρεφόμενους αγρότες στην καλύτερη περίπτωση θα υπάρχει μια εποχική εργασία, στον τουρισμό ή ως εργάτες γης στους μεγαλοαγρότες επιχειρηματίες.

Αυτό το στόχο εξυπηρετεί ο διαχωρισμός των αγροτών σε δήθεν κατά κύριο και μη επάγγελμα, ο τρόπος καταβολής των επιδοτήσεων αλλά και ενισχύσεων από τα κοινοτικά προγράμματα «Αλέξανδρος Μπαλτατζής».

Ο εκσυγχρονισμός που υπόσχεται η κυβέρνηση με την πράσινη ανάπτυξη, το «νέο μοντέλο» αγροτικής παραγωγής, που θα πριμοδοτεί κάποια συμπληρωματικά προϊόντα, στο πλαίσιο του αγροτουρισμού και των φωτοβολταϊκών, δε δίνει ούτε εργασία, ούτε ζωή στο χωριό, ούτε φτηνά και ποιοτικά διατροφικά προϊόντα για το λαό, ούτε κατάλληλες πρώτες ύλες για την εγχώρια βιομηχανία, σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες.

Ο ξεσηκωμός λοιπόν της αγροτιάς, καθίσταται σήμερα εξαιρετικά επίκαιρος και αναγκαίος.