Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.

Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες, τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Τα φούμαρα των χουνταίων...



Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.
Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».
Φυσικά, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος µε στοιχειώδη λογική και την ελάχιστη κατάρτιση θα µπορούσε να υποθέσει, δίχως να γνωρίζει καν τίποτα παραπάνω, ότι θα ήταν αδύνατο ένα χρέος που τρέχει κι αυξάνεται από καταβολής ελληνικού κράτους να εξαφανιστεί ή έστω να φρεναριστεί και να µειωθεί για µια εφταετία, ειδικά από µια χούντα ασυδοσίας και ασχετοσύνης. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η χούντα τα έκανε µαντάρα και στα οικονοµικά. Με το δηµόσιο ταµείο να πηγαίνει κατά διαόλου. Χειρότερα από πριν και µετά. Και ο µεγαλύτερος µύθος απ’ όλους ήταν αυτός της ανάπτυξης. Ουδεµία χειροπιαστή ανάπτυξη υπήρξε επί εφταετίας. Το αντίθετο…
Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων…
 
Χουντικοί µύθοι
Το «Π» ρίχνει κλοτσιά µια για πάντα σ’ αυτές τις µυθοπλασίες περί «καλής» οικονοµίας επί χούντας. Και, µάλιστα, µε ντοκουµέντα. Με δηµοσιεύµατα ακριβώς απ’ αυτήν την εποχή. Επί δικτατορίας! Τότε, δηλαδή, που η λογοκρισία έδινε κι έπαιρνε. Και τα παρουσιάζουµε αυτά τα δηµοσιεύµατα της επταετίας, ακριβώς επειδή σίγουρα υπάρχουν ακόµα άπιστοι Θωµάδες.
Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.
 

Τζάµπα… εργολάβοι
Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια - συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα - µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.
Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».
Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958........................................................3,5
1959........................................................8,0
1960........................................................9,7
1961......................................................11,6
1962......................................................13,1
1963......................................................17,6
1964......................................................21,4
1965......................................................25,4
1966......................................................32,0
1967......................................................37,8
1968......................................................45,3
1969......................................................56,7
1970......................................................63,7

Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.
Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…
Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:
«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970!
Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε.
Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».


 
«Θυσίες και κόστος»
Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ιδού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:
♦  «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».
♦ «Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».
♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».
♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».
♦ «Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»!


 
Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι
Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».
Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Να πάρουμε μέρος μαζικά στις εκλογές του Εμπορικού Συλλόγου και με το ψηφοδέλτιο της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ να δυναμώσουμε την ενότητα και τους αγώνες μας.


Εμπρός για ένα πλατύ ενωτικό κίνημα αυτοαπασχολούμενων και εργαζομένων
 
ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

 ΕΜΠΟΡΩΝ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 
Συνάδελφοι,

η Αγωνιστική Συνεργασία Εμπόρων ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ υποστηρίζει τη θέση της ΠΑΣΕΒΕ (Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση ΕΒΕ), ότι  με την ενότητα και το δυνάμωμα της πάλης μέσα από τα σωματεία μας, πρέπει και μπορεί να μπει φραγμός στις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται.

Οι εκλογές για νέο ΔΣ στον Εμπορικό Σύλλογο ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ γίνονται σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στη χώρα μας, στην ευρωζώνη και στον κόσμο.

Σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης, στο χώρο του εμπορίου :

* Ένας μικρός αριθμός αλυσίδων σούπερ μάρκετ, πολυκαταστημάτων - που συνεχώς εκσυγχρονίζεται και ιδρύει νέες μονάδες σε πολλές επαρχιακές πόλεις - συγκεντρώνει πάνω από το 60% του τζίρου στο λιανικό εμπόριο. Τους βοηθά η πλήρης απελευθέρωση τιμών, εκπτώσεων, προσφορών, ωραρίων, χρηματοδότησης, επαγγελματικής στέγης κ.α..

* Η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων, μικρέμποροι, αυτοαπασχολούμενοι, συμπιέζεται οικονομικά, με τη μείωση του τζίρου, τα αυξανόμενα λειτουργικά έξοδα, τα χαράτσια, την υπερφορολόγηση, την αβεβαιότητα για την ύπαρξη της επιχείρησής τους. Πολλοί οδηγούνται στο κλείσιμο και στην αναζήτηση νέας δουλειάς.

* Η σκληρή αυτή πραγματικότητα, γκρεμίζει κάθε αυταπάτη. Αποδείχνεται κάθε μέρα ότι η «ελεύθερη αγορά» καταργεί κάθε «ανταγωνισμό» και τον αντικαθιστά με την κυριαρχία των μονοπωλίων. Επιβεβαιώνεται ότι στον καπιταλισμό, στον «παράδεισο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».

Συνάδελφοι, να γιατί καθημερινά κυνηγάμε το μεροκάματο και γιατί μπαίνουν ολοένα και λιγότεροι πελάτες στα μαγαζιά μας.

Γιατί μεγάλο κεφάλαιο, κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση μειώνουν όλο και πιο άγρια την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, μειώνουν παραπέρα μισθούς, συντάξεις, πετσοκόβουν δώρα, επιβάλλουν χαράτσια, φουντώνουν την ανεργία με τις χιλιάδες απολύσεις.

Στην άγρια πολιτική του το μεγάλο κεφάλαιο έχει «δεξί χέρι» τους «συνδικαλιστές» του χώρου μας.

Οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές μας οργανώσεις, (ΕΣΕΕ ή ΓΣΕΒΕ) όχι μόνο δεν υπερασπίστηκαν τα δικά μας συμφέροντα αλλά υπερασπίστηκαν την «οικονομία της αγοράς» και τις αναδιαρθρώσεις που επιβάλλουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι :

* Συμμετείχαν σε «κοινωνικούς διαλόγους» - παρωδία, για τη νομιμοποίηση ειλημμένων αποφάσεων ΕΕ και κυβέρνησης, μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων.

* Οδήγησαν τον κλάδο σε παραπέρα απομαζικοποίηση, σε πλήρη αγωνιστική απραξία.

* Εξάντλησαν όλες τις δραστηριότητές της σε δημόσιες σχέσεις και «κοσμικές» εκδηλώσεις.

* Αντιμετώπισαν εχθρικά κάθε συνεργασία και κοινή δράση με άλλες κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.

 

Η Αγωνιστική Συνεργασία Εμπόρων   έχει σταθερή επιμονή να αποκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν τα προβλήματα και να δίνει αγωνιστικό προσανατολισμό για τη λύση τους. Έτσι θα συμβάλλει :

* στην αγωνιστική συσπείρωση των συναδέλφων, πέρα από διαφορετικές ιδεολογικές, πολιτικές και παραταξιακές επιλογές, απέναντι στην πολιτική των μονοπωλιακών ομίλων και των κυβερνήσεών τους. Για να συντονίσει ο Εμπορικός Σύλλογος  τα βήματά του με τις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις των ΕΒΕ που συγκροτούν την ΠΑΣΕΒΕ.

* στην υποστήριξη και τήρηση ενός ανθρώπινου ωραρίου εργασίας τουλάχιστον στη χειμερινή σαιζόν. Να απαιτήσουμε να μην καταργηθεί η Κυριακάτικη αργία και να σεβαστούμε το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο για μας και τους εργαζομένους μας. Η ενότητα που θα αποκτήσουμε από μια κοινή στάση στο ωράριο λειτουργίας, θα μας επιτρέψει να συντονίσουμε τα βήματα μας και στα υπόλοιπα.

* στην ενημέρωση με έντυπο ή ψηφιακό ενημερωτικό υλικό για τις συχνές αλλαγές που προκύπτουν για τη λογιστική, φορολογική, ασφαλιστική και συνδικαλιστική πραγματικότητα και στη διεξαγωγή τακτικών γενικών συνελεύσεων ενημερωτικού κι αποφασιστικού χαραχτήρα. Οι Γενικές Συνελεύσεις, είναι το κυρίαρχο όργανό μας και μπορούν να γίνουν ο καταλύτης της συνοχής, της πληροφόρησης αλλά και της κοινής αγωνιστικής στάσης των εμπόρων.

* στο να προχωρήσει η κοινή δράση και ο συντονισμός του αντιμονοπωλιακού κινήματος των ΕΒΕ με το αντίστοιχο συνδικαλιστικό κίνημα των εργατών και υπαλλήλων, των μικρών αγροτών, με τις οργανώσεις της πάλης των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

* στο να δυναμώσει άμεσα ο διάλογος και η πάλη για μια άλλη λαϊκή εξουσία, για ένα άλλο δρόμο οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας για το λαό. Για τη θέση και το ρόλο που θα έχει το εμπόριο, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μικροί έμποροι μέσα σε αυτή τη νέα κοινωνία.

 

ΕΝΩΜΕΝΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ.

Κάθε αδράνεια, κάθε υποχώρηση σε διλήμματα και εκβιασμούς, αποβαίνει σε βάρος του εισοδήματός μας και της θέσης εργασίας μας.

Διεκδικούμε άμεσα:

► Απλοποίηση της φορολογικής νομοθεσίας, κατάργηση της περαίωσης, μείωση των φορολογικών συντελεστών για τους αυτοαπασχολούμενους. Μέτρο προσδιορισμού του φόρου για το εισόδημά μας να είναι μόνο τα βιβλία μας και όχι κάθε είδους αυθαίρετες φορομπηχτικές διατάξεις. Την ίδια στιγμή αύξηση της φορολογίας στους μονοπωλιακούς ομίλους στο 45%

► Καμία κατάσχεση πρώτης κατοικίας, αφορολόγητο στα 40.000 ευρώ και 5.000 ευρώ για κάθε παιδί επιπλέον, προστασία της ακίνητης περιουσίας από κατασχέσεις ως και το ύψος των 35.0000 ευρώ.

► Κανείς συνάδελφος να μην είναι ανασφάλιστος όσο διαρκεί η κρίση και να ισχύσουν τα βιβλιάρια όλων όσων έχουν χρέη στο ταμείο. Να σταματήσουν οι διώξεις για χρέη προς το ταμείο. Να παγώσουν τα χρέη για όλο το διάστημα της κρίσης. Να εκλογικευτεί το ποσό της ασφαλιστικής μας εισφοράς με βάση το τι μπορεί να πληρώνει ο κάθε συνάδελφος.

► Πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυψη όλων των αυτοαπασχολούμενων μικρεμπόρων και μικρών επιχειρηματιών και των οικογενειών τους.

► Άμεση χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ από το κράτος και χρηματοδότηση του ΟΑΕΕ στα 2/3 από την κυβέρνηση με επιστροφή των χρημάτων που χάθηκαν στο κούρεμα.

 

ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΜΠΟΡΩΝ

 

 

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Δικαζόμαστε για τις ιδέες μας και για το ότι δεν τις αφήσαμε να σαπίζουν στο καναπέ του σαλονιού μας.


Σε μια σειρά περιπτώσεων πρέπει να κάνεις την επιλογή:
  Για εμάς που δικαζόμαστε, όποτε η νομιμότητα έρχεται σε σύγκρουση με τις κοινωνικές ανάγκες, διαλέγουμε τους αγώνες κι όχι την υποταγή. Προτιμάμε να μας αφήνει ήσυχους η συνείδησή μας, παρά το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Είναι μια επιλογή.  Θέλουμε όμως με την ευκαρία της δίωξής μας να τους δημιουργήσουμε ένα ακόμα πολιτικό πρόβλημα, να σπάσουμε στη πράξη το "υπεράνω όλων η τάξις" και να αποδείξουμε ότι ο Λασηθιώτικος λαός δεν θα ξαναμπεί σε χειμερία νάρκη.



Ακολουθεί ένα κείμενο που είχε γραφεί στη κατάληψη και φωτογράφιζε το κλίμα της περιόδου εκείνης. Από τις 12 ως τις 29 Φλεβάρη έγιναν οι πιο μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις στην εποχή των μνημονίων. Και η κατάληψη της Νομαρχίας ήταν το πολιτικό κέντρο του αγώνα. Είμαστε πραγματικά περήφανοι που βρεθήκαμε εκεί, αφήνοντας πίσω δουλειές (όσοι ακόμα είχαμε), οικογένειες και φόβους.


Κάτι καινούργιο κι ωραίο γεννήθηκε στην πόλη μας. Στην παλιά Νομαρχία, νέοι άνθρωποι συμμετέχουν για πρώτη φορά σε συλλογικές δράσεις, ξεπερνώντας ατομικιστικές συμπεριφορές και στάση ζωής. Νέοι που δεν τους μαντρώνουν ούτε οι παιδονόμοι που το κράτος διόρισε σαν διευθυντές σχολείων, ούτε οι τραμπούκοι που το παρακράτος θέσπισε σαν θεματοφύλακες της σχολικής πειθαρχίας. Νέοι, που μέχρι χθες η συλλογική τους έκφραση, έπαιρνε σάρκα και οστά στα γήπεδα. Νέοι λαϊκών οικογενειών, που μέχρι χθες χτυπούσαν ο ένας τον άλλο, υποστηρίζοντας τα σώβρακα, τις φανέλες και τα συμφέροντα του κάθε μεγαλομέτοχου. Σήμερα οι ίδιοι αυτοί νέοι, που τα αδιέξοδα τους τα διοχέτευαν στον οπαδισμό, έρχονται μαζικά στην κατάληψη. Ψάχνοντας τις πραγματικές αιτίες για τα αδιέξοδα τους. Στο λαιμό τους έχουν ακόμα κρεμασμένα τα οπαδικά κασκώλ, αλλά ξενυχτούν μαζί στην περιφρούρηση της κατάληψης, παίρνουν το λόγο στις διαδικασίες συνέλευσης και συμφωνούν να παλέψουν όλοι μαζί τον κοινό εχθρό. Να παλέψουν τον ραγιαδισμό και τη μοιρολατρία.
          Εργαζόμενοι από δεκάδες φορείς συμμετέχουν και μαζικοποιούν τις διαδικασίες της κατάληψης. Βάζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα ξενοδοχεία, στα σουπερ-μάρκετ, στην οικοδομή, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Θυμώνουν με την κατάργηση του οργανισμού εργατικής κατοικίας, που μετατρέπει το όνειρο για ένα δικό τους σπίτι… σε εφιάλτη. Αναζητούν κοινές δράσεις ώστε να μην μείνουν μόνοι, όπως πολύ θα ήθελαν τα αφεντικά τους. Μαζί χέρι-χέρι βαδίζουν, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι χωρίς να κοιτάνε κομπλεξικά και καχύποπτα ο ένας τον άλλο. Μαζί βάζουν τέρμα στο διαιρεί και βασίλευε. Μαζί κάνουν το σύστημα εξουσίας και τους τοπάρχες του, να σιωπούν αμήχανοι μπροστά στη λαϊκή ενότητα.
          Μικρομεσαίοι ανηφορίζουν διστακτικοί την ανηφόρα της Νομαρχίας για να δουν τί γίνεται. Άνθρωποι που μέχρι χθες, νοιαζόντουσαν μόνο για το μαγαζί τους, σήμερα συνειδητοποιούν ότι πρέπει να σταθούν αλληλέγγυοι με τους εργαζόμενους. Έχουν καταλάβει ότι η επιβίωσή τους, προϋποθέτει την αξιοπρεπή αμοιβή των εργαζομένων.
Υπάλληλοι της Νομαρχίας, οι οποίοι θα τραβήξουν μεγάλο ζόρι όταν γυρίσουν στις εργασίες τους, για να διεκπεραιωνόσουν εργασία πολλών ημερών, έβγαλαν ανακοίνωση και είναι στο πλευρό της κατάληψης. Συνεργάζονται μαζί μας άψογα και όποτε υπάρχουν επείγοντα ζητήματα εξυπηρέτησης των πολιτών, προσέρχονται για να τα φέρουν εις πέρας. Κάποιοι ήθελαν τους εργαζομένους της Νομαρχίας να τους χρησιμοποιήσουν σαν πολιορκητικό κριό εναντίον της κατάληψης. Δεν τους βγήκε. Με μια έξυπνη τακτική, η συντονιστική της κατάληψης, έχει περιοδικά επιτρέψει την λειτουργία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τις μεταθέσεις εκπαιδευτικών, του μηχανολογικού για θέματα επαγγελματιών αυτοκινητιστών, της επιτρόπου για υπογραφή ενταλμάτων κ.λ.π. Έπονται οι υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας. Όλα αυτά για κάποιες ώρες και για ζητήματα που δεν χωράνε αναβολή. Αυτή η τακτική λειτούργησε σα βαλβίδα αποσυμπίεσης κι έτσι οι περισσότεροι συμπολίτες μας, που στην αρχή είχαν αντιδράσει, σήμερα βρίσκονται στο πλευρό μας. Γιατί καταλαβαίνουν ότι ο αγώνας είναι κοινός. Γιατί μπορούν να ξεχωρίζουν το μικρό διακύβευμα μίας προσωρινής δυσλειτουργίας στην εξυπηρέτηση τους, με το μεγάλο διακύβευμα, που είναι η αντίσταση στην εφαρμογή μίας πολιτικής που δένει χειροπόδαρα το λαό και τον τόπο μας. Καταλαβαίνουν ότι όταν ο γείτονας, σου σπάσει την πόρτα για να σβήσει τη φωτιά που καίει το σπίτι σου, δεν έχεις το ηθικό δικαίωμα να του ζητήσεις αποζημίωση για τη σπασμένη πόρτα...
          Και μιας και μιλώ για σπασμένη πόρτα, θέλω να διαβεβαιώσω ότι καμία ζημιά, κανένα βανδαλισμό δεν επιτρέπει η Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης. Σε αντίθεση, υπάρχει ομάδα καθαριότητας που καθαρίζει τον προαύλιο χώρο και τον προθάλαμο της Νομαρχίας. Όλος ο άλλος χώρος είναι κλειστός με αλυσίδες και επιτηρείται με ομάδες περιφρούρησης. Στον προθάλαμο καταγράφεται με όνομα και ώρα εισόδου-εξόδου, ο κάθε υπάλληλος που μπαίνει στο γραφείο του καθώς και η υπηρεσία που θα διεκπεραιώσει. Ακόμα και οι αλληλέγγυοι που πάνε στην τουαλέτα καταγράφονται.
Συμπολίτες μας, φέρνουν μαζικά ξύλα για να ζεσταθούμε, κουβέρτες, τρόφιμα, σκεύη μαγειρικά, καρέκλες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Ανιδιοτελώς, χωρίς να θέλουν ούτε εξυπηρέτηση αλλά ούτε και διαφήμιση. Ομάδα μαγειρείου, φτιάχνει φαΐ, όχι μόνο για τους συμμετέχοντες στην κατάληψη αλλά και για δεκάδες συμπολίτες μας, οι οποίοι στην κυριολεξία δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τη σίτιση της οικογένειά τους. Αυτοί, είναι και η πεμπτουσία της αλληλεγγύης. Να βοηθάς τους συνανθρώπους σου, όχι για να καλύψεις το πρόβλημα, όχι για να χρυσώσεις το χάπι, αλλά, για να δείξεις ότι οι άνθρωποι πρέπει να αγωνιστούν για να βγουν από το μίζερο μέλλον που τους επιφυλάσσουν, ώστε αύριο να μην έχουν ανάγκη για συσσίτια. Αλληλεγγύη λοιπόν όσων αγωνίζονται και όχι φιλανθρωπία των χορτάτων για να κρατούν τους πεινασμένους ζωντανούς αλλά υποταγμένους.
          Όσοι ανηφορίζουν στην κατάληψη τα απογεύματα στις 7 που αρχίζουν οι συνελεύσεις μας, μπορούν να πουν την άποψή τους και τις ιδέες τους. Να προτείνουν τρόπους δράσης. Σε διαδικασίες μάλιστα πολύ ανώτερες από αυτές που έχω ζήσει στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.
          Τα βράδια τα μετατρέπουμε σε αυτοσχέδια γλέντια, με μουσικούς του τόπου μας, που είναι αλληλέγγυοι στον αγώνα. Τα μεσημέρια μπορεί να πετύχετε βιντεοπροβολές ταινιών ή ντοκιμαντέρ που μετατρέπουν την κατάληψη σε ανοιχτό σχολείο. Μπορεί για παράδειγμα να βρεθείτε σε μία ενημερωτική συζήτηση για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και να καταλάβετε με τί διαθέσεις έρχεται η μαφία των Α.Π.Ε… Πώς, στο όνομα του κέρδους, κάποιοι σκοπεύουν να σαρώσουν τη φύση, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τις δυνατότητες ανάπτυξης και την ιστορία μας, πουλώντας στη συνέχεια στους ιθαγενείς, το ρεύμα που παράγεται στο τόπο τους.
Μέσα σε όλα αυτά, στήνουμε το κοινωνικό ιατρείο και φαρμακείο που θα λειτουργήσει την πρώτη εβδομάδα του Μάρτη σε χώρο που διαμορφώθηκε και εξοπλίστηκε από εθελοντές, στο παλιό εργατικό κέντρο. Ήδη έχουν μαζευτεί μεγάλες ποσότητες φαρμάκων και από προσφορές φαρμακείων αλλά κυρίως από τα φάρμακα που είχε ο καθένας στο σπίτι του.
Το κιόσκι των αλληλέγγυων πολιτών που δουλεύει στην πλατεία, βοηθάει τον κόσμο να πληρώνει μόνο το ρεύμα των λογαριασμών της ΔΕΗ, χωρίς να αναγκάζεται να πληρώνει το χαράτσι. Την ίδια στιγμή υπάρχει ομάδα 90 αποφασισμένων “μουτζαχεντίν” που δεν θα επιτρέψει σε κανένα συνεργείο να κόψει ρεύμα από σπίτια και μαγαζιά της πόλης και των χωριών μας. Υπάρχει ακόμα η συνεργασία με το σωματείο των ηλεκτρολόγων των ξενοδοχείων, ώστε να επιχειρούμε με μαζικό, κινηματικό και πανηγυρικό τρόπο την επανασύνδεση του ρεύματος.
Με λίγα λόγια στην κατάληψη της Νομαρχίας ζούμε στιγμές, που μερικά χρόνια πριν, ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε. Βέβαια καλό θα ήταν η αντίσταση αυτή να είχε αρχίσει πολύ πιο γρήγορα, ώστε να είχαμε αποφύγει την τελική επίθεση που δέχεται η κοινωνία μας από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Όμως (δυστυχώς) το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη. Γι' αυτό, έστω και αργά, έστω και τώρα, ανηφορίστε προς τη Νομαρχία. Θαρρώ πως ζούμε την αρχή μιας νέας ιστορικής περιόδου και τα ύστερα μιας περιόδου που θα συντριβεί με κρότο.
Ανταπόκριση του Βυσσινόκηπου από τη κατάληψη της Περιφερειακής Ενότητας Λασιθίου

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Δυό λογάκια για το φάρμακο...


Μια επίκαιρη ερώτηση προς τον πρωθυπουργό, που κατέθεσε η Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, φανερώνει την επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται από την πολιτική των περικοπών στη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Στο προϋπολογισμό της νέας σκληρής λιτότητας του 2014, απεικονίζεται η μείωση της κρατικής δαπάνης σε όλους τους τομείς υγείας*.
Σημαντική επίσης είναι η αύξηση της εισφοράς των ασφαλισμένων για την αγορά υπηρεσιών υγείας και φαρμάκου. Τα στοιχεία δείχνουν πως η συμμετοχή μεσοσταθμικά έφτασε έως και το 24% από το 2010 και με την κατάργηση της κάλυψης απ' τον ΕΟΠΥΥ κατά 50% της διαφοράς μεταξύ της λιανικής τιμής και της τιμής αναφοράς, οι ειδικοί εκτιμούν ότι η συμμετοχή θα εκτιναχτεί στο 32%.
 Το αστικό κοινοβούλιο, επιδυκνύει ένα εξαιρετικό ταλέντο. Μέσα στις συζητήσεις-αντιπαραθέσεις-ξεκατινιάσματα (πες τε τα όπως θέλετε), κρύβουν με αξιοσημείωτη επιτυχία την πραγματική ουσία των προβλημάτων. Μικροπολιτικές φαγωμάρες που πατάνε στην επιφάνεια και το λαϊκισμό, καταφέρνουν να μπερδέψουν ή να αποπροσανατολίσουν ακόμα και τους πιο υπομονετικούς και διείσδητικούς τηλεθεατές. Μου θυμίζουν τις πάλαι ποτέ ένδοξες κόντρες του δικομματισμού, που ο λαός διάλεγε στρατόπεδο νομίζοντας ότι υποστηρίζει κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Όμως η ζωή του δεν άλλαζε στο παραμικρό. Το μόνο που άλλαζε ήταν η συνείδησή του, που ξεφτιλιζόταν ακολουθώντας τον ένα ή τον άλλο σαλτιμπάγκο (ενίοτε και με κάποια αντιπαροχή). 
Έτσι και σήμερα, η φαγωμάρα μεταξύ κυβέρνησης-συριζα, αντικατοπτρίζει στη βάση της, τις αντιθέσεις συμφερόντων μεταξύ του εξωχώριου και εγχώριου κεφαλαίου. Και οι δύο άλλωστε πλευρές βλέπουν το φάρμακο σαν εμπορικό προϊόν.
 Η παραγωγή φαρμάκων, η επιστημονική έρευνα που προαπαιτεί αλλά και η τιμή του, δεν μπορεί να προσδιορίζεται με βάση το κέρδος. Το φάρμακο αποτελεί ένα κοινωνικά αναγκαίο προϊόν, που πρέπει να διατίθεται σε όσους το έχουν ανάγκη κι όχι να πωλείται σε όσους μπορούν να το πληρώσουν. Το κόστος έρευνας και παραγωγής του, πρέπει να καλύπτεται από το δημόσιο. Ο εργαζόμενος λαός και οι μικρομεσαίοι, (είτε σε στιγμές καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε στις σημερινές στιγμές της καπιταλιστικής κρίσης), πληρώνουν ασύμμετρα μεγάλα  ποσά σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Όταν έρχεται η ώρα να επιστραφεί ο φόρος και οι εισφορές με τη δωρεάν παροχή μιας υπηρεσίας, τότε, (την ώρα της απόλυτης ανάγκης κι εξάρτησής μας), η κοινωνία των πλουτοκρατών απαιτεί επιπλέον πληρωμή, σαν συμμετοχή. Ξεζούμισμα πάνω στους ήδη ξεζουμισμένους δηλαδή.
Να συμπληρώσω εδώ ότι μέσα στη καπιταλιστική κρίση, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, κατεστραμένοι επαγγελματίες, δεν έχουν καμία ικανότητα πληρωμής καμίας ασφαλιστικής δαπάνης, καμίας εισφοράς για φάρμακο, κανενός νοσηλίου. Ποιά είναι η μέριμνα για αυτό το κομμάτι του λαού που συνεχώς αυξάνει;
Να γιατί η υγεία γενικότερα και ειδικότερα το φάρμακο δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα. Να γιατί το φάρμακο δεν πρέπει να εμπεριέχει κέρδος στη τιμή του, δεν πρέπει να εμπεριέχει κόστος διαφήμισης και κόστος των μπόνους στους γιατρούς που τα συνταγογραφούν. Να γιατί μια Κρατική Βιομηχανία Φαρμάκου που θα συνδέεται με την έρευνα των Δημοσίων Πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων, θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα μιας πραγματικά σοσιαλιστικής μετάβασης. Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους οπορτουνιστές κι όσους αισιοδοξούν να γίνουν διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτοί είναι που αφήνουν την ουσιαστική και οριστική επίλυση των προβλημάτων του λαού για τη Δευτέρα Παρουσία. Ακριβώς γιατί έχουν αφήσει και το σοσιαλισμό για τη Δευτέρα Παρουσία.

Αναλυτικά το κείμενο της Επίκαιρης Ερώτησης:

«ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τον Πρωθυπουργό

Θέμα: Η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται από την πολιτική των περικοπών στη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Οι νέες περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού το 2014 για τη χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ κατά 30%, των Νοσοκομείων κατά 32%, στα Φάρμακα κατά 15% και συνολικά στην Υγεία κατά 19,7%, επιβεβαιώνουν την πολιτική χρεοκοπίας της υγείας του λαού υπέρ του κεφαλαίου και της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Οι λαϊκές ανάγκες για δημόσιες υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας, αποκατάστασης και φαρμάκων, εξαρτώνται από τη δυνατότητα πληρωμής τους από τους ασθενείς στον εμπορευματοποιημένο δημόσιο και τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα, ενώ οι ανασφάλιστοι αποκλείονται σχεδόν από κάθε δικαίωμα στη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Οι λαϊκές οικογένειες και οι εργαζόμενοι υγειονομικοί βιώνουν την πολιτική των συγχωνεύσεων της κατάργησης δημόσιων κρεβατιών, εργαστηρίων, κλινικών, νοσοκομείων και το επόμενο διάστημα μονάδων του ΕΟΠΥΥ, των δημόσιων ψυχιατρείων και με απολύσεις υγειονομικών. Με «κούρεμα με την ψιλή» των δωρεάν δημόσιων παροχών στο επίπεδο του ελάχιστου και ενιαίου για όλους «βασικού πακέτου» από τον υποχρηματοδοτούμενο από το κράτος και τους επιχειρηματίες ΕΟΠΥΥ.

Έναντι οποιασδήποτε άλλης προτεραιότητας ο λαός έχει δικαίωμα και ανάγκη από πλήρεις, σύγχρονες και δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Με πανελλαδική ανάπτυξη δημόσιων υποδομών, με πλήρη στελέχωση και εξοπλισμό, με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να μην κλείσει καμία δημόσια μονάδα (Νοσοκομείο, Κ.Υ., υγειονομική μονάδα ΕΟΠΥΥ), να μην απολυθεί κανένας υγειονομικός, να αξιοποιηθούν στην ανάπτυξη του ενιαίου, καθολικού, δωρεάν, αποκλειστικά δημόσιου συστήματος υγείας.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο Πρωθυπουργός πως τοποθετείται στα παραπάνω ζητήματα».

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ο Μαρξ για τους "Ζορό" και τους...."μαρξιστές"



                                                 
Δόθηκε το Σάββατο το βράδυ στη δημοσιότητα η προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για τις δολοφονίες στο Νέο Ηράκλειο.
Ορισμένες σκέψεις:

1ο) Το μοντέλο του καλοζωισμένου «Ζορό» που αφήνει τη χλιδή του αρχοντικού του για να πάρει εκδίκηση για τους δούλους που... διατηρεί στις φυτείες του, είναι μια εξευγενισμένη μυθιστορηματική και κινηματογραφική φιγούρα. Πλην, όμως, σε συνθήκες πραγματικής ζωής αποτελεί ένα βαθύτατα αντιδραστικό κατασκεύασμα. Η πραγματική ζωή δεν κινείται με βάση τους κανόνες της εικονικής πραγματικότητας. Οι «Ζορό» στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν. Κι όσοι τους υποδύονται υπάρχουν μόνο ως η άλλη όψη του νομίσματος των ταγμάτων εφόδου του υποκόσμου ή των προβοκατόρων με τα κουμπούρια. Η δράση τους που βολεύει αφάνταστα την άθλια θεωρία περί «των δυο άκρων»  - κι αυτό δεν είναι «σενάριο» - έχει επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα:
  • Λειτουργούν ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Υπηρετούν την επιλογή του συστήματος να συκοφαντηθεί κάθε εστία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τον ορυμαγδό της τρομο-υστερίας.
  • Εξυπηρετούν, εξ’ αντικειμένου, την πολιτική της έντασης και της «δικαιολόγησης» μέτρων «νόμου και τάξης».
  • Ρίχνουν λίπασμα στον παραληρηματικό φασιστικό λόγο, «θυματοποιούν» την κάθε λογής ακροδεξιά υστερία, με συνέπεια την αποθέωση της καθεστωτικής αυθαιρεσίας.
  • «Νομιμοποιούν» το πλαστό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια», με θύμα τις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και συνεπικουρούν μια πολιτική «ασφάλειας» που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών», οι οποίοι ως άλλοι «λύκοι» καλούνται ξανά να φυλάξουν τα πρόβατα...
Εν κατακλείδι:
Τόσο η χρονική στιγμή όσο και η ρευστότητα της περιόδου κατά την οποία εμφανίστηκαν οι εγκληματίες (σσ: διέπραξαν το έγκλημα τη στιγμή που οι ναζί βρίσκονταν σε δεινή θέση, δημοσιοποίησαν την προκήρυξη παραμονή του Πολυτεχνείου…), είναι μια ακόμα πιστοποίηση των ήδη γνωστών: Είτε έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους - «χρήσιμους ηλίθιους» του συστήματος, είτε έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους - κατασκευασμένους και εντεταλμένους «άνωθεν», με εγκληματίες, με ενεργούμενα που η λεγόμενη «επιχειρησιακή τους ετοιμότητα» και η «άνεση των κινήσεών τους» θα μπορούσε να βάλει σε σκέψεις για το ρόλο που τους έχει ανατεθεί εκ των «υπηρεσιών».
2ο) Οι συντάκτες της προκήρυξης πασχίζουν να εμφανιστούν ότι κινούνται στον «αντίποδα» εκείνου που υποτίθεται ότι «πολεμούν». Παραχαράσσουν την ιστορία του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ των εκατομμυρίων μελών και χιλιάδων μαχητών, που πολεμούσαν εναντίον της ξένης κατοχής, του αστικού δοσιλογισμού, του κατσαπλιάδικου μαυραγοριτισμού. Συγκρίνονται (!) με τους μαχητές που βγαλμένοι από το μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης του λαού, παίρνοντας εντολές από το λαό και δίνοντας λογαριασμό στο λαό, αποτελούσαν το «τιμωρό χέρι του λαού» ενάντια στις ομάδες των προδοτών , των εγκληματιών και βασανιστών φασιστών (σσ: αυτοί αλήθεια, από ποιόν παίρνουν εντολές, σε ποιόν δίνουν αναφορά, ποιες «μάζες» εκπροσωπούν;). Φλυαρούν ότι η ατομική τρομοκρατία είναι το απότοκο της «επαναστατημένης» και «χειραφετημένης» συνείδησής τους για να προτάξουν το «χρυσαυγίτικο αξίωμα» (και μάλιστα στην προκήρυξή τους!) ότι «όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι εντολοδόχοι των Μεγάλων Δυνάμεων» και για να καταλήξουν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».  Αν τους άκουγαν οι εμπρηστές του Ράιχσταγκ θα έτριβαν τα χέρια τους.

Τα παραπάνω θα συνιστούσαν αφέλεια μόνο στην περίπτωση που δεν συνιστούσαν συνειδητή διαστρέβλωση και προσπάθεια μακιγιαρίσματος.  Αλλά τόση αφέλεια και τόση «αθωότητα» δεν υπάρχει στις μέρες μας.
Στις μέρες μας δεν υπάρχει μαρξιστής (πραγματικός) που να μη γνωρίζει ότι η ατομική τρομοκρατία είναι ένα «παιδί» υιοθετημένο, διαποτισμένο και τηλεκατευθυνόμενο από την τρομοκρατία που ασκεί το σύστημα της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Όχι μόνο δεν συνιστά «επαναστατική βία», αλλά αποτελεί τον ορισμό της αντεπαναστατικής βίας.

Οι τάχα μου «ευαίσθητες χορδές» των εγκληματιών της ατομικής τρομοκρατίας είναι απολύτως ελεγχόμενες από εκείνους που ελέγχουν τα «τόξα» τους και τα κουμπούρια τους. Εξηγούμαστε: Πάντα και παντού στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες η αδικία των «από πάνω» γεννά την αγανάκτηση, την τάση για εκδίκηση, τη ροπή για αντίδραση στο νόμο της ζούγκλας που κυριαρχεί στην λεγόμενη οικονομία της αγοράς. Αλλά αυτό δεν συνιστά «χειραφέτηση». Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και μάλιστα σαν μοντέλο πολιτικής δράσης, είναι το πιο καθυστερημένο, το πιο ανεπεξέργαστο πολιτικό ένστικτο που στο ξυπνάει, στο ερεθίζει ο ίδιος ο καπιταλισμός. Και που αν μείνεις σ' αυτό, τότε πολύ εύκολα μπορείς να περάσεις στα μονοπάτια της τρομοκρατίας νομίζοντας (ή δασκαλεύοντάς σε να λες) ότι έτσι αποδίδεις «δικαιοσύνη».

Μόνο που, στην «καλύτερη» εκδοχή της, η ατομική τρομοκρατία είναι η απόδοση «δικαιοσύνης» με τον φυσικό τρόπο της αυτοδικίας (παίρνω το δίκαιο στα χέρια μου). Μήπως, όμως, φυσικό δίκαιο δεν είναι και η οικονομία της αγοράς (το δίκαιο του ισχυρότερου); Και μήπως αυτό, το φυσικό δίκαιο της αγοράς, δεν είναι που σε τελευταία ανάλυση υπερασπίζεται το οργανωμένο κοινωνικό δίκαιο της αστικής κοινωνίας;

Όταν, λοιπόν, κάποιος θέλει να εμφανίζεται μαρξιστής εκθειάζοντας την ατομική τρομοκρατία – αυτοδικία στο όνομα ότι έτσι αντικρούει τη συστημική τρομοκρατία – αυτοδικία, τότε (αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ μαρξιστής) εγκαταλείπει το Μαρξισμό για χάρη του οπορτουνισμού. Υποτάσσεται στο αυθόρμητο, στο ακατέργαστο πολιτικό ένστικτο που γεννιέται ως προέκταση της καπιταλιστικής αδικίας και που αξιοποιείται για να θρέφει την καπιταλιστική αδικία.

Αντίθετα εκείνο που οφείλει ο μαρξιστής (όταν είναι μαρξιστής) είναι να δείξει ποιος ευθύνεται για την κοινωνική αδικία. Να μην υποτάσσεται στην απλή, στην τυφλή και πολιτικά καθυστερημένη «αντικαπιταλιστική» αγανάκτηση. Στη θέση του καταπιεστή και του καταπιεσμένου να μην βλέπει «πρόσωπα», αλλά τάξεις. Να μπολιάζει αυτή την αγανάκτηση κι από ένστικτο να την μετασχηματίζει σε συνείδηση, για να τραβήξει τις μάζες μπροστά, να τις φωτίσει, να τους δείξει τη διέξοδο στο πραγματικό κίνημα, στην επαναστατική ιδεολογία. Κι αυτό δεν γίνεται ούτε με κουμπούρια, ούτε με κουκούλες, ούτε με κράνη.

Και κάτι ακόμα: Οι φίλοι των «Ζορό» είναι οι πρώτοι που θεωρούν «επαναστατική γυμναστική» ή «εκτός τόπου και χρόνου» κάθε προσπάθεια μαζικής πολιτικής δράσης του λαϊκού κινήματος. Είναι η ίδια σχολή που με ένα απίθανο άλμα δείχνει να εκστασιάζεται μπροστά στην ατομική «επαναστατική» δράση με το κουμπούρι και την κουκούλα. Αλλά πάντα ο μικροαστισμός είχε λιγότερη σχέση με την κοινωνική επανάσταση απ' ό,τι με το άλμα επί κοντώ.



Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ο Λένιν και ο Τσε, που καταδίκαζαν την ατομική τρομοκρατία, μάλλον δεν θα ήταν… «μαρξιστές»

3ο) Για του λόγου το αληθές, το πώς στέκεται ο μαρξιστής, ο πραγματικός επαναστάτης απέναντι στην ατομική τρομοκρατία θα το δούμε αμέσως παρακάτω, μέσα από τα λόγια και τις πράξεις των ίδιων των (πραγματικών) μαρξιστών.
  • Ο Λένιν (σ.σ.: ένας «υποδεέστερος» προφανώς επαναστάτης σε σχέση με τους αυτόκλητους «Ζορό»…) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα: «Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (...) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμεέκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι "τρομοκράτες" απουσίασαν...». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).
  • Πάμε σε έναν ακόμα «υποδεέστερο» επαναστάτη. Τον Ένγκελς: «(...) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ' την αστυνομία, - έγραφε ο Ένγκελς - δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(...)». (Φρ. Ένγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Άπαντα, τ. 39, σελ. 223).
  • Ας επιστρέψουμε πάλι στον Λένιν: «Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας (...) Η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος (...) Οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης... Οι σοσιαλιστές - επαναστάτες έχουν την αφέλεια να μην αντιλαμβάνονται πως η ροπή τους προς την τρομοκρατία βρίσκεται στην πιο στενή αιτιατή σύνδεση με το γεγονός ότι οι ίδιοι στάθηκαν από μιας αρχής και εξακολουθούν να στέκονται παράμερα από το εργατικό κίνημα, χωρίς, μάλιστα, να επιδιώκουν να γίνουν κόμμα της επαναστατικής τάξης που διεξάγει τον ταξικό της αγώνα... Το ότι η μοναδική "ελπίδα" της επανάστασης είναι το "πλήθος", ότι ενάντια στην αστυνομία μπορεί να παλέψει μόνο η επαναστατική οργάνωση που καθοδηγεί (στην πράξη, κι όχι στα λόγια) αυτό το πλήθος, αυτό είναι πια στοιχειώδες. Αυτό είναι ντροπή να το αποδείχνει κανείς. Και μόνο άνθρωποι που ξέχασαν τα πάντα και δε διδάχτηκαν απολύτως τίποτα, μπορούσαν να υποστηρίξουν το "αντίθετο" (...) Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ' αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς (...). Εμείς, οι επαναστάτες (...) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές - επαναστάτες συμπεραίνουν: "Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι". Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Άπαντα», τ. 6, σελ. 381 - 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).
  • Και πάλι ο Λένιν: «Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη... (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία».(ΛΕΝΙΝ, Άπαντα τ. 7, σελ. 249).
  • Και ξανά ο Λένιν: «(...) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (...)». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).
  • Αλλά ας έρθουμε σε κάποιον που υποτίθεται ότι οι τάχα «επαναστάτες» τον έχουν σε εκτίμηση: «Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα». (Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).
  • Και πάλι ο Τσε: «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).
  • Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ο Τσε, αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος, ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία. Οι Μαρξ και Ένγκελς, καταδεικνύοντας τι κρυβόταν πίσω από τη «Μυστική Συμμαχία» των Μπακούνιν – Νετσάγιεφ, έγραφαν: «Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρεία, που (…) δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. (…) Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης "Tagwacht" είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε: "Αν δεν είστε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και να 'χει, ένα είναι φανερό: Κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ' ό,τι προξενήσατε εσείς"» («Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, «Για τον αναρχισμό», εκδόσεις «Καζάντζα»).

Αυτή είναι η «σχέση» των μαρξιστών με την ατομική τρομοκρατία. Πράγματα γνωστά. Εδώ και 100 χρόνια. Εδώ και 150 χρόνια, απ' όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς  αποκάλυπταν το ρόλο των Νετσάγιεφ. Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο: Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι» στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!) θα συνεχίσουν το βιολί τους. Όπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.
Νίκος Μπογιόπουλος

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

... Ο Φώσκολος έφυγε νωρίς

Θα γελούσαν μέχρι και τα έδρανα αν ο λαός δεν βρίσκονταν στη μέση αυτού του θλιβερού θεάτρου σκιών. Πολιτικών σκιών. Απ' τη μια πλευρά η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, προκλητική, με την υπεροψία του διαχειριστή της πολιτικής εξουσίας που κερδίζει μέχρι στιγμής το (κοινοβουλευτικό) παιχνίδι και απ' την άλλη, η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι μπορεί καλύτερα, ως νέα σοσιαλδημοκρατία, να βγάλει τον τόπο απ' την κρίση. Προσωπικές αντιδικίες, γλώσσα απολίτικη και πεζοδρομιακή, κουτσαβακισμοί εκατέρρωθεν και ένας λαός πεταγμένος στον σκουπιδοτενεκέ της καπιταλιστικής αθλιότητας.


Ο Σαμαράς να ζει σε άλλον κόσμο. Να βλέπει την κατάσταση ρόδινη (για τους κεφαλαιοκράτες είναι πράγματι ρόδινη, όχι για τους εργαζόμενους ασφαλώς). Οι αριθμοί του Στουρνάρα να ευημερούν σε βάρος της κοινωνίας, της εργατικής τάξης, των απολυμένων, των ανέργων. Προκλητικά κοστούμια με γραβάτες να υψώνουν το δάχτυλο και να μιλάνε για το success story των μεγαλοβιομηχάνων και των εφοπλιστών. Της διαπλοκής Κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας με θύμα εσένα και εμένα.



Ο Τσίπρας σε παραλλήρημα ψευδοεπαναστατικότητας. Με κινήσεις που ήταν βγαλμένες από ομιλία του Ανδρέα το '80. Με φράσεις-κλισέ για το "μνημόνιο" (για τον Καπιταλισμό ΟΥΤΕ ΜΙΑ λέξη). Να απολογείται πως "δεν είναι αυτός που διώχνει τους επενδυτές", μπας και τον δουν με καλό μάτι τα αρπαχτικά των μονοπωλίων. Έχοντας βάλει τον ανεκδιήγητο Λαφαζάνη (που ψήφισε τους τρομονόμους αν και...διαφωνούσε) να σηκώνεται κάθε λίγο και λιγάκι για να παίξει το γνωστό του θέατρο.


Εάν ζούσε ο Νίκος Φώσκολος θα είχε την ευκαιρία να γράψει σήριαλ εφάμιλλο με εκείνο της "Λάμψης". Είχαν έμπνευση οι διαξιφισμοί και οι ψευτοτσαμπουκάδες των Σαμαρά και Τσίπρα. Στη μέση και ο Βενιζέλος, ως μοντέρνος Μουσολίνι, να παριστάνει τον τιμητή της αστικής πολιτικής νομιμότητας, ζώντας στη μέθη της συγκυβέρνησης. Κλεινουμε τον σχολιασμό αυτό για το πολιτικό καραγκιοζιλίκι που παρουσιάστηκε στη Βουλή από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με τον διάλογο που είχαν Σαμαράς και Τσίπρας. Αυτόν το διάλογο θα τον ζήλευε και ο Φώσκολος για να ντύσει νέους χαρακτήρες-συνέχεια του Γιάνγκου Δράκου, του αστυνόμου Θεοχάρη και της Σελήνης.


- «Κοιτάξτε με κύριε Σαμαρά, δεν είναι ντροπή».
- «Κοιτάω από την άλλη για να μη γελάω».


Ο Φώσκολος έφυγε νωρίς.

πηγη: Revolution Now

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Για αυτούς που δεν απήργησαν...

 
"Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις,
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους,
μές στή βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε
τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.

Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους,
σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ,
σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ...
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται,
ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει."

Αργύρης Χιόνης (1943 - 2011) - IA', Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη (1986)

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ...




Συνάδελφε Εργαζόμενε – Καταναλωτή,

Την Κυριακή 3 Νοέμβρη η κυβέρνηση, οι μεγάλοι εργοδότες και οι πολυεθνικές στο εμπόριο προχωρούν στο άνοιγμα των καταστημάτων και τις Κυριακές.

Γιατί ανοίγουν τα μαγαζιά και τις Κυριακές;

Μήπως έπιασε ξαφνικά ο πόνος τους μεγάλους εργοδότες, τις πολυεθνικές στο εμπόριο και τη κυβέρνηση για της δικές σου ανάγκες, ενδιαφέρονται να ψωνίζεις εσύ και την Κυριακή;   Όχι βέβαια, γιατί με της απανωτές περικοπές σου πήραν σχεδόν τον μισό μισθό και την σύνταξη.
Εσύ μπορείς να αποδεχτείς τη λογική η γυναίκα σου, η κόρη σου, η κοπέλλα σου, κάποιος δικός σου άνθρωπος να υποχρεώνεται να δουλέψει κυριακάτικα χωρίς να του μένει ούτε μια ημέρα για να ξεκουραστεί, να βρεθεί μαζί όλη η οικογένεια;   
Εσύ την Κυριακή τη θέλεις για να βλέπεις την/τον σύντροφο σου, την οικογένειά σου, μπορείς να αποδεχτείς τη λογική χιλιάδες εμποροϋπάλληλοι να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς ελεύθερο χρόνο, χωρίς ξεκούραση;
Μας οδηγούν όλους να δουλεύουμε  ήλιο με ήλιο θα το αποδεχτούμε;

Συνάδελφε Εργαζόμενε – Καταναλωτή,

Θυμήσου ότι το ωρομίσθιο, η μερική απασχόληση, η δουλειά με το μπλοκάκι, η εκ’ περιτροπής εργασία, και πολλά άλλα αντεργατικά μέτρα υλοποιήθηκαν πρώτα στους εμποροϋπαλλήλους, δυστυχώς, όλα αυτά σήμερα εφαρμόζονται σε όλους τους κλάδους, σε όλους τους εργαζόμενους, το ίδιο θα γίνει και με την κυριακάτικη αργία.  
Είναι παραμύθια αυτά που λέει η κυβέρνηση ότι ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές για να ωφεληθούν οι καταναλωτές. Χρόνια τώρα οι μεγαλέμποροι ζητούν την κατάργηση της Κυριακής Αργίας.
Καταναλωτής είσαι και εσύ, αυτή η κυβέρνηση σου έχει μειώσει το μισθό, τη σύνταξη, τα παιδιά σου είναι άνεργα ή στην καλύτερη να εργάζονται για 200 το 4ωρο.
Λέει ψέματα η κυβέρνηση ότι με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας, εργοδότες και κυβέρνηση πετάνε στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους, τσεπώνουν όλο το χρήμα και εξαφανίζονται, κλείνουν τις επιχειρήσεις    (ΝΕΟΣΕΤ, ΣΑΤΟ, ΣΠΡΙΤΕΡ) όταν δεν έχουν τα κέρδη που θέλουν.
Στις περιοχές που τα καταστήματα είναι ανοιχτά τις Κυριακές δεν έχει δημιουργηθεί ούτε μια θέση εργασίας, έχουν απολύσει εκατοντάδες εμποροϋπαλλήλους, δεν έχουν πάρει καινούργιους, ξεπατώνουν στη δουλειά αυτούς που εργάζονται, δουλεύουν περισσότερες ώρες και δεν τις πληρώνονται και τα μικρά μαγαζιά εξακολουθούν να «βαράνε μύγες» η’ να κλείνουν.
Το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή θα οδηγήσει στο πιο γρήγορο κλείσιμο των μικρών μαγαζιών στέλνοντας στην ανεργία χιλιάδες μικρούς εμπόρους, αλλά και εργαζόμενους.
Όσοι μικροί έμποροι, αυτοαπασχολούμενοι ανοίξουν τα μαγαζιά τους θα δουν το κόστος λειτουργίας τους να αυξάνεται, τα μαγαζιά τους άδεια μιας και οι «καταναλωτές» θα κατευθυνθούν κυρίως στα πολυκαταστήματα που έχουν περισσότερες δυνατότητες συνδυάζοντας μια σειρά από άλλες παροχές.

Συνάδελφε Εργαζόμενε – Καταναλωτή

Σε καλούμε να σταθείς δίπλα στους χιλιάδες εργαζομένους στο εμπόριο, γιατί εμείς παλεύουμε για ανθρώπινα ωράρια εργασίας, γιατί εμείς είμαστε οι πατεράδες, οι μανάδες, τα αδέρφια σας και τα παιδιά σας.
Εμάς θα βρείτε μέσα στα μαγαζιά τις Κυριακές.

Η κυβέρνηση και οι πολυεθνικές είναι ο εχθρός σου, όχι εμείς.

Στάσου δίπλα στους μικρούς εμπόρους και αυτοαπασχολούμενους που παλεύουν να κρατήσουνε τα μαγαζιά τους ανοιχτά για να μπορούνε με αξιοπρέπεια να ζήσουνε τις οικογένειές τους.
Η κυβέρνηση και οι πολυεθνικές ευθύνονται για την ακρίβεια που υπάρχει σε όλα τα είδη. ‘Όχι οι δικοί μας μισθοί των 400 – 500 ευρώ για τους παλαιότερους και 180-200 για νεότερους έως 25 χρονών.
Στάσου δίπλα στη νέα γενιά των εργαζομένων στο εμπόριο, η δουλειά την Κυριακή θα χειροτερέψει συνολικά την δική μας θέση μας, θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα νέα ζευγάρια, τις νέες μητέρες, θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Στάσου δίπλα μας, διεκδίκησε μαζί μας:

Να μην ανοίξει κανένα μαγαζί, καμιά Κυριακή γιατί αυτό θέλουν τα πολυκαταστήματα και οι μεγάλες πολυεθνικές στο εμπόριο.
Ανθρώπινα ωράρια για όλους.
Την Κυριακή τη θέλουμε για εμάς και τις οικογένειές μας και όχι να τη βγάζουμε δουλεύοντας ατελείωτες ώρες μέσα στα μεγάλα καταστήματα και τις πολυεθνικές για να αυξάνουν τα κέρδη τους.  

ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ :

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΘΗΝΑΣ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ & ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Α.Ε. & ΓΡΑΦΕΙΩΝ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΔΥΤ.ΑΤΤΙΚΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ & ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΛΑΥΡΙΟΥ
ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΙΑΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΡΦΟΥΡ-ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ-DIA
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ LIDL Ν.ΑΤΤΙΚΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ PRAKTIKER HELLAS
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΩΣΤΑΝΤΑΚΑΤΟΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ - ΕΜΠΟΡΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΕΒΕ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΕΒΕ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΕΒΕ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΕΒΕ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΕΒΕ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΩΝ & ΕΜΠΟΡΩΝ ΑΧΑΡΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΕΒΕ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ - ΖΕΦΥΡΙΟΥ – ΦΥΛΗΣ
ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΑΣ ΕΡΥΘΡΑΙΑΣ