Ελαιώνας, η διάσωση και ανάδειξή του είναι χρέος μας προς την πόλη και τις γενιές που έρχονται

Φωτο από τον Γ. Τουτουδάκη, ο οποίος βοήθησε στην οπτικοακουστική κάλυψη της βραδιάς

Το περασμένο Σάββατο, για μια ακόμη φορά, ο Ελαιώνας μετατράπηκε για λίγο σε ένα χώρο πολιτισμού, σε ένα χώρο συνεύρεσης πολιτών, σε ένα χώρο σεβασμού προς το περιβάλλον.

Η Οικολογική Κίνηση Μιραμπέλλου σε συνεργασία με την Κινηματογραφική Λέσχη Αγίου Νικολάου διοργάνωσαν μια ιδιαίτερη κινηματογραφική βραδιά με… οικολογικό ενδιαφέρον για σινεφίλ και όχι μόνο.

Παρά την αισθητική υποβάθμιση του χώρου από τις παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής, χάριν της προσπάθειας μετατροπής του χώρου σε μια «μαύρη τρύπα» αυτοκινήτων, η έντονη παρουσία δέντρων, η προφανής διαφοροποίηση των κλιματολογικών συνθηκών, το θετικό συναίσθημα από την έντονη ύπαρξη πρασίνου μέσα στο κέντρο της πόλης, δείχνουν την μοναδική εύλογη μελλοντική χρήση του τελευταίου αστικού πρασίνου στο κέντρο της πόλης.

Με την εκδήλωση αυτή θελήσαμε κατ’ αρχήν, να δείξουμε ότι ο Ελαιώνας μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένας χώρος πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης. Μπορεί και πρέπει να γίνει ένα πράσινο πάρκο αναψυχής με πολλαπλά οφέλη, για την πόλη, τους πολίτες και τους επισκέπτες της.

Ακόμα θελήσαμε να αναδείξουμε τα «ευεργετικά αποτελέσματα» της συμμετοχής, ενεργών πολιτών στην καθημερινότητα της πόλης μας, στη κατεύθυνση του οράματος για μια καλύτερη κοινωνία αλλά και της ενεργής προσπάθειας για την επίτευξη της. Θεωρούμε ότι οι προσπάθειες της Κινηματογραφικής Λέσχης και της Οικολογικής Κίνησης μπορούν να παίξουν και παίζουν ήδη πολύ θετικό ρόλο και θα πρέπει η τοπική κοινωνία να τις στηρίξει και να τις αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο.

Επί τη ευκαιρία, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε δύο γεγονότα που έλαβαν χώρα το τελευταίο διάστημα στα οποία συμμετείχε και η Οικολογική Κίνηση Μιραμπέλλου. Το πρώτο ήταν το συνέδριο του Πανελληνίου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά στις 3,4 και 5 Σεπτεμβρίου με θέμα «Οι Δημόσιοι Ελεύθεροι Χώροι ως Κοινωνικό Αγαθό και η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική στον δομημένο χώρο». Μάλιστα, συνδιοργανωτής του συγκεκριμένου συνεδρίου ήταν η Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων και μεταξύ άλλων και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λασιθίου. Ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο με συμμετοχή φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης, οικολογικών οργανώσεων και επιστημόνων όπου εν συντομία το συμπέρασμα που προέκυψε συμπυκνώνεται στις εξής δύο φράσεις: «Είναι έξω από κάθε λογική, σωστής περιβαλλοντικής διαχείρισης, σύγχρονης βιοκλιματικής πολεοδόμησης και εν τέλει βελτίωσης του επιπέδου ζωής των πολιτών στις πόλεις, η μείωση του αστικού πρασίνου προς όφελος χώρων αποθήκευσης και κίνησης αυτοκινήτων» και «Δείκτης για την ποιότητα ζωής στις σύγχρονες πόλεις, είναι η ύπαρξη χώρων αστικού πρασίνου». Ελπίζουμε η συμμετοχή της ΤΕΔΚ Λασιθίου να μην έγινε μόνο για τυπικούς λόγους και οι τοπικοί άρχοντες να λάβουν υπ’ όψιν τους τα παραπάνω.

Το δεύτερο γεγονός, ήταν η εκδήλωση υποστήριξης του αγώνα της «Πρωτοβουλίας Πολιτών για την Διάσωση του Πάρκου Γεωργιάδη» στο Ηράκλειο, όπου κι εκεί, όπως και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας, η δημοτική αρχή επιδιώκει να μετατρέψει την μοναδική όαση αστικού πρασίνου στο κέντρο αυτής της τόσο άναρχα δομημένης τσιμεντούπολης σε πολυώροφο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων. Αναδεικνύεται λοιπόν, πανελλαδικά, η εντεινόμενη επίθεση των οικονομικών συμφερόντων στο περιβάλλον από την στιγμή που αυτό δεν έχει να προσφέρει χρηματικά οφέλη. Πίεση που, με βάση τις οικονομικές εξελίξεις, είναι σίγουρο ότι θα πολλαπλασιαστεί, οπότε και η αλληλεγγύη μεταξύ πολιτών που αγωνίζονται πανελλαδικά για αυτό τον κοινό σκοπό πρέπει να δυναμώσει.

Κλείνοντας, και μιας και διανύουμε προεκλογική περίοδο που, σε ένα βαθμό, θα κρίνει το μέλλον του Δήμου μας, ελπίζουμε και ευχόμαστε η νέα δημοτική αρχή να θέσει ως στόχο της την αναβάθμιση και ανάδειξη του Ελαιώνα σε πράσινο πάρκο αναψυχής κάτι που τόσο έχουν ανάγκη, η πόλη μας, οι πολίτες της, τα παιδιά μας αλλά και τα παιδιά των παιδιών μας.

Οικολογική Κίνηση Μιραμπέλλου

Για τον Χρήστο

Δεν θα αφήσει την χώρα να λυγίσει… και την ίδια στιγμή λυγίζει όλους μας.

« Δεν θα αφήσω τη χώρα να λυγίσει» είπε ο Γ.Α.Παπανδρέου, ο αρχηγός του κράτους που παρέδωσε τη συνολική διακυβέρνηση της χώρας στη διεθνή συμμορία των τραπεζιτών, ο Πρωθυπουργός που υποβίβασε το Ελληνικό Κοινοβούλιο σε ένα σώμα τοποτηρητών που εφαρμόζουν αποφάσεις ξένων.
Επειδή όλα έχουν τα όριά τους, θα μιλήσω εξ ονόματος όλων όσων έχουν υποστεί τις συντριπτικές πολιτικές για τα δικαιώματά τους, το επίπεδο ζωής και το μέλλον των παιδιών τους.
Ίσως θα περιμένετε να αναφερθώ στη κρίση που υπάρχει στα μικρά μαγαζιά αυτής της πόλης και στους συναδέλφους μου που ψάχνουν να δουν πως θα σώσουν τις δουλειές τους. Αυτή τη φορά δεν θα μιλήσω για τα πάθη των συναδέλφων μου, γιατί τα μαγαζιά που θα κλείσουν το επόμενο διάστημα στον Κεντρικό, στην Κοντογιάννη και στην Πλατεία, θα …φωνάξουν για την αδυσώπητη επίθεση που δεχόμαστε.
Θα μιλήσω όμως για κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή, που στριμώχνονται στο περιθώριο της κοινωνίας, που πετάγονται στον κοινωνικό Καιάδα. Είναι οι άνθρωποι που χωρίς την Πρόνοια της κοινωνίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσουν. Άνθρωποι που η φύση, τους έκανε αδύναμους για αυτοσυντήρηση, άνθρωποι που έχουν απόλυτη ανάγκη την κοινωνική αλληλεγγύη.
Θα μιλήσω λοιπόν για τον Χρήστο. Ένα συνάνθρωπό μας με 67% αναπηρία. Ένα άνθρωπο που έμεινε ορφανός, ένα άνθρωπο που ανήκει σε πολύτεκνη οικογένεια, έναν άνθρωπο που η εργατική καταγωγή του πατέρα του, προσδιόρισε το ταξικό του μέλλον.
Ο Χρήστος αν και γεννήθηκε με αναπηρία, δεν εγκατέλειψε τον αγώνα για επιβίωση. Δούλεψε δέκα συναπτά έτη σε δουλειές δύσκολες και επίπονες. Πολλές νοικοκυρές της πόλης γλίτωσαν κάμποσες εργατοώρες οικιακής εργασίας, γιατί ένα παιδί σαν τον Χρήστο καθάριζε και ξελέπιζε ψάρια από το πρωί ως το βράδυ.
Το παιδί αυτό σήμερα δεν μπορεί να δουλέψει άλλο αφού η κατάστασή του έχει επιδεινωθεί. Κι ούτε οι εύκολες δουλειές, προσφέρονται απλόχερα σε τέτοια παιδιά. Η καλή κοινωνία μας, τα προορίζει για εργάτες καθαριότητας ή για συναφή επαγγέλματα, συνήθως ανθυγιεινά, επικίνδυνα ή επίπονα. Ο Χρήστος δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα στάνταρ. Όχι πια.
Ο πατέρας του Χρήστου που είναι και το στήριγμά του, συμπλήρωσε λοιπόν την απαραίτητη χαρτούρα και αφού πιστοποιήθηκε το ποσοστό αναπηρίας που σας προανέφερα, ζήτησε τη πενιχρή σύνταξη που αυτά τα παιδιά δικαιούνται.
Προσέξτε την απάντηση από το ΙΚΑ. Μεταφέρω λέξη προς λέξη την αιτιολογία απόρριψης ενός εγγράφου, που θα διαθέσω υπόψη της εφημερίδας.
…¨κρίνουμε ότι η κατάσταση της υγείας του δεν επηρεάζει την βιοποριστική του ικανότητα, που να μην μπορεί, ασκώντας το επάγγελμά του ή κάποιο παρόμοιο που να ανταποκρίνεται στις δυνάμεις του και την ηλικία του, να κερδίσει τα 2/3 εκείνου που κερδίζει στην αυτή περιφέρεια και επαγγελματική κατηγορία σωματικά και πνευματικά υγιείς άνθρωπος της αυτής μορφώσεως.¨
Μόλις διάβασα αυτή την απάντηση αποφάσισα να δώσω σε δημοσιότητα το ζήτημα. Καταρχήν ο συγγραφέας του κειμένου δεν αναρωτιέται αν ο Χρήστος μπορεί να βρει δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Και επίσης τον συμβουλεύει ότι θα είναι μια χαρά αν βρει οποιαδήποτε ίδια ή παρόμοια δουλειά με τα 2/3 των χρημάτων του ανειδίκευτου εργάτη. Τον συμβουλεύει δηλ. να δουλεύει με 20ε την ημέρα…
Με λίγα λόγια κάποιοι είπαν στο πατέρα με φωναχτό τρόπο αλλά σιωπηρό κείμενο, ότι αν ήθελε να βρει λύση θα έπρεπε να ακολουθήσει μονοπάτια που όλοι γνωρίζουμε. Μονοπάτια που ο Γ.Α.Παπανδρέου υποτίθεται ήθελε να κόψει. Τα μεγάλα λόγια για εκσυγχρονισμό του Ελληνικού κράτους ώστε οι νόμοι να ισχύουν για όλους και για κατάργηση πελατειακών σχέσεων… ήταν πάλι μόνο λόγια. Στην πράξη έχουμε το έγγραφο που σας προανέφερα με ημερομηνία 2/9/2010.
Και το ερώτημα είναι ένα.
Θα αντιδράσουμε επιτέλους για το Χρήστο, για τον εαυτό μας και για τα παιδιά μας;

Αν όχι ΤΩΡΑ πότε, αν όχι ΕΜΕΙΣ, ποιοι;

.