Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.

Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες, τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Ανακοίνωση-καταγγελία του σωματείου εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας


Καταγγέλλουμε με την εργοδοσία, που με διάφορα μέσα, ψέματα, μηνύσεις κι εξώδικα, προσπαθεί να σταματήσει το δίκαιο και ηρωικό αγώνα μας. Δηλώνουμε ομόφωνα ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να υπονομεύσει ένα τέτοιο απεργιακό αγώνα, που τον έχει αγκαλιάσει και στηρίξει όλη η εργατική τάξη.
Καταγγέλλουμε τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, γιατί την ώρα που ο Μάνεσης συνεχίζει να απολύει εργάτες, και ζητάει οι υπόλοιποι να δουλέψουν με 500 και 400 ευρώ, του δίνει άδεια να ανοίξει ιδιωτικό λιμάνι, για να βγάζει περισσότερα κέρδη και δεν ικανοποιεί κανένα από τα αιτήματα που θέτουν οι απεργοί Χαλυβουργοί όλο αυτό το διάστημα. Με πρόσφατο δημοσίευμα στον Τύπο αποκαλύπτει ότι ο Μάνεσης πήρε δάνειο 265 εκατομμύρια ευρώ για τις επιχειρήσεις του, και αμέσως μετά προχώρησε σε απολύσεις και 5ωρο. Επιβεβαιώνεται και από ατό ότι η κυβέρνηση και εργοδοσία είναι εχθρός των εργατών.
Τώρα φαίνεται ότι θα πάρει νέες δουλείες, πιέζεται να ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο. Γι’ ατό έχει βάλει το μηχανισμό του να μας τρομοκρατήσει. Κάνει όμως λάθος, γιατί τώρα θα συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά, είμαστε έτοιμοι για τη νέα επίθεση.
Τα περί άκυρων συνελεύσεων που διαδίδει ο μηχανισμός του είναι μια μπαρούφα, δείχνουν τον πανικό του. Καμία άλλη απεργία δεν έχει αποφασιστεί και οργανωθεί τόσο συλλογικά και καθαρά όσο η απεργία των Χαλυβουργών.


Στις 121 μέρες έχουν γίνει 11 συνελεύσεις με συμμετοχή από 220 έως 280 εργαζόμενους, Δηλαδή οι Χαλυβουργοί κάθε 10 μέρες περίπου, μέσα από συνέλευση συζητάνε, αποφασίζουν και οργανώνουν συλλογικά κάθε βήμα του αγώνα τους. Καμία ενέργεια δε γίνεται χωρίς την έγκριση του ΔΣ που σχεδόν καθημερινά συνεδριάζει και οργανώνει την υλοποίηση των αποφάσεων των συνελεύσεων.
Στο πλάι του ΔΣ δουλεύουν διάφορες επιτροπές, απολυμένων, για την αλληλεγγύη, γυναικών . Δεκάδες άλλοι απεργοί παίρνουν καθημερινά μέρος στις περιφρουρήσεις, σε εξορμήσεις σε άλλα εργοστάσια και επιχειρήσεις, Καλούν τους εργαζόμενους σε στήριξη και αλληλεγγύη, προσπαθούν να μεταφέρουν την σπίθα της απεργίας και αλλού. Όλοι οι συνάδελφοι έχουν δικαίωμα να λένε ελεύθερα την γνώμη τους, όπως το κάνουν από την αρχή.

Συνάδελφοι
Οι Χαλυβουργοί παλεύουν για το δίκιο τους, δίνουν πάνω από 4 μήνες έναν παλικαρίσιο αγώνα. Ότι έχουν να πουν το λένε ελεύθερα, δεν έχουν να κρύψουν τίποτα για να το κάνουν μυστικά. Τα περί ‘’μυστικότητας’’ είναι προφάσεις, είναι αυτό που λέει ο λαός <>. Καλούμε όσους συναδέλφους έχουν παρασυρθεί από το μηχανισμό του Μάνεση να μην παίξει το παιχνίδι του. Τους λέμε, από τη λαίλαπα που έρχεται κανένας δε θα γλυτώσει επειδή θα σκύψει το κεφάλι του. Απόδειξη ότι ορισμένοι από τους συναδέλφους που το έκαναν στην τελευταία μας συνέλευση, που καταψήφισαν τη συνέχιση της απεργίας, σήμερα είναι και αυτοί απολυμένοι.
Από το χώρο του εργοστασίου έχουν περάσει για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους χιλιάδες εργαζόμενοι απ’ όλη την Ελλάδα, απ’ όλο τον κόσμο. Αυτό είναι θετικό και έτσι πρέπει να γίνεται για κάθε αγώνα. Όπως ο Μάνεσης στην επίθεση εναντίον μας στηρίζεται απ’ όλους τους βιομήχανους και την κυβέρνηση, έτσι και ο κάθε χώρος ή κλάδος που αγωνίζεται για να έχει αποτελέσματα πρέπει να στηρίζεται απ’ όλη την εργατική τάξη. Εμείς καλούμε να δυναμώσει ακόμα περισσότερο η αλληλεγγύη στον αγώνα μας, γιατί αποτελεί το βασικό στήριγμά μας Για την πορεία του αγώνα μας όμως, αποφασίζουμε εμείς οι Χαλυβουργοί μέσα από συνελεύσεις μας, μέσα από τις συνεδριάσεις του ΔΣ του σωματείου μας. Οι κατηγορίες του μηχανισμού του Μάνεση ενάντια στους εργαζόμενους εκφράζουν την αλληλεγγύη τους, που κάνει τον αγώνα μας δικό τους αγώνα, είναι απαράδεκτες και συκοφαντικές. Καλούμε όλους τους συναδέλφους να απομονώσουν όσους εκφράζουν τέτοιες απόψεις, που ούτε ο ίδιος ο Μάνεσης δεν τόλμησε τουλάχιστον ανοιχτά να ξεστομίσει.

Συνάδελφοι
Δηλώνουμε ότι και αυτή η προσπάθεια, όπως και κάθε προβοκάτσια, θα συναντήσει χαλύβδινο τείχος, την ενωμένη θέληση των απεργών Χαλυβουργων και την αλληλεγγύη όλων των εργατών.
Τώρα συνεχίζουμε πιο δυνατά. Τώρα που η εργοδοσία με τις ενέργειές της δείχνει πανικό, που θέλει να επεκτείνει την επιχείρηση αι με ιδιωτικό λιμάνι, που αποκαλύφθηκε η κυβέρνηση ακόμα περισσότερο, κανένας μας δεν έχει δικαίωμα να κάνει πίσω. Συνεχίζουμε πιο μαχητικά, δυναμώνουμε την περιφρούρηση και επαγρύπνηση, γιατί τώρα η αναμέτρηση γίνεται πιο σκληρή και δύσκολη.
Οι Χαλυβουργοί δεν τρομοκρατούνται, έχουν μάθει να δουλεύουν μέρα και νύχτα μέσα στη φωτιά. Προειδοποιούμε προς όες τις κατευθύνσεις, πως κάθε απόπειρα τρομοκράτησης. Καταστολής, θα μας βρει όλους τους Χαλυβουργούς και συνολικά την εργατική τάξη ενωμένους.

Συνάδελφοι
Σας καλούμε να πάρετε πιο μαζικά μέρος, στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις και στις εξορμήσεις στα εργοστάσια, και στη συναυλία που διοργανώνουμε την Κυριακή στις 4 Μαρτίου, στις 12 το μεσημέρι, στην πύλη της Χαλυβουργίας.
Συνεχίζουμε τη νίκη.
Το Δ.Σ. Του σωματείου των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία
29/2/2012

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Φταίει η έλλειψη επενδύσεων και η μειωμένη παραγωγή προϊόντων ή μήπως αιτία της κρίσης είναι ο καπιταλισμός;


Η άλλη κοινωνία

Ακόμα και τώρα που η οικονομική κρίση του συστήματος καταρρίπτει μαζικά δοξασίες και μύθους, υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα δεινά της εργατικής τάξης και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κοινωνίας με το ...μείγμα της οικονομικής πολιτικής και το «μοντέλο ανάπτυξης». Οι περισσότεροι εννοούν ότι σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία, όπως είναι η ελληνική, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερες επενδύσεις σε κλάδους της υλικής παραγωγής, να ήταν περισσότερο αναπτυγμένη η βιομηχανία, να υπήρχε μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα στους διάφορους τομείς της μεταποίησης.

Είναι αλήθεια ότι οποιαδήποτε ανάπτυξη της κοινωνίας δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στη συνεχή ενίσχυση της παραγωγικής της βάσης, στην αύξηση των αποτελεσμάτων της παραγωγικής διαδικασίας, στη βελτίωση των όρων και συνθηκών της παραγωγής. Μόνο που αυτά, στις συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι ζητούμενα. Οι σχέσεις εκμετάλλευσης που κυριαρχούν στην κοινωνία και η απόλυτη εξάρτηση - υποταγή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας στο κέρδος του καπιταλιστή δημιουργούν όρια, σύνορα και περιορισμούς. Για τις επενδύσεις. Για την παραγωγική δραστηριότητα. Τους επιμέρους κλάδους που θα αναπτυχθούν. Τις συνολικές αναλογίες στις διάφορες σφαίρες της οικονομίας. Για τα όρια της απασχόλησης, το ύψος των αμοιβών των εργαζομένων. Για τα πάντα!

Τα πάντα υποτάσσονται στο κέρδος. Δίνουν κέρδη η κλωστοϋφαντουργία και το έτοιμο ένδυμα; Τότε όχι ένας και δύο, αλλά ολόκληρες ορδές καπιταλιστών θα πέσουν με τα μούτρα στους συγκεκριμένους κλάδους. Άτακτα και άναρχα. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 έφτασαν να λειτουργούν 2.500 μεγάλες επιχειρήσεις, που τα αφεντικά τους πνίγηκαν στα υπερκέρδη, από τη δουλειά 100 χιλιάδων εργατών. Μόλις απελευθερώθηκε η κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων τα δεδομένα άλλαξαν. Οι καπιταλιστές, σαν ποντίκια που εγκαταλείπουν το βυθιζόμενο σκάφος, άτακτα και άναρχα παράτησαν τα εργοστάσιά «τους» και έτρεξαν να γίνουν εισαγωγείς ή εργοστασιάρχες σε Κίνα, Ινδίες, Φιλιππίνες κ.α. Το 2006 υπήρχαν μόνο 500 επιχειρήσεις με 22.000 απασχολούμενους. Φταίει το μοντέλο;

Παρόμοια είναι η εικόνα και σε άλλες σφαίρες της οικονομίας και σε κλάδους της βιομηχανίας, σχεδόν παντού. Έτσι, το βέβαιο είναι ένα: Το μοναδικό μοντέλο που ισχύει στον καπιταλισμό είναι το μοντέλο του κέρδους. Ανεξάρτητα από τις ανάγκες της κοινωνίας, η παραγωγή θα υπάρχει και θα διατηρείται μόνο όσο υπάρχει κέρδος. Αν δεν υπάρχει, ή όταν παύει να υπάρχει τότε έρχεται η κρίση, τα εργοστάσια γίνονται κουφάρια, τα μέσα παραγωγής αχρηστεύονται και οι εργάτες καταδικάζονται στη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτό είναι το μοναδικό μοντέλο που μπορεί να προσφέρει ο σύγχρονος καπιταλισμός στους λαούς.

Τα πράγματα έφτασαν σε σημείο που οι εργάτες δεν έχουν πια να παζαρέψουν τίποτα. Τα έχουν χάσει όλα! Πρέπει να γίνει όσο πιο γρήγορα κατανοητό, να συνειδητοποιηθεί ότι διέξοδο μπορούμε να αναζητήσουμε μόνο σε μια άλλη κοινωνία. Απαλλαγμένοι από τα παράσιτα που μας σέρνουν ανάλογα με την πορτοφόλα τους. Η διέξοδος βρίσκεται στην κοινωνία με κοινωνικοποιημένα τα μονοπώλια, που βάσει επεξεργασμένου σχεδίου θα δώσει νέα πνοή στη δύναμή μας, θα ξαναζωντανέψει τα κουφάρια των εργοστασίων και μαζί με τα νέα που θα χτίσουμε, θα βάλει τις μηχανές να δουλεύουν για το δικό μας μέλλον και το μέλλον των παιδιών μας. Γιατί το μέλλον μας ποτέ δεν ήταν ο καπιταλισμός. Είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός!

ΑΠΟ ΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ