Ο προαναγγελθείς θάνατος ενός αγώνα που δεν δόθηκε ποτέ...

Ένα ψέμα με πολύ κοντά πόδια.

Από το μπλογκ του Γιώργου Σαρρή

Tα όσα είχαμε πει στο άρθρο "Γιατί  ειπε ΟΧΙ  το ΠΑΜΕ στην ΟΛΜΕ.Που πηγαίνουν τους καθηγητές" επιβεβαιώνονται τραγικά. Περισσότερο από όσο περιμέναμε.
Είναι από τις φορές που η επιβεβαίωση μόνο χαρά δε σου δίνει.
Ποιος δε θα ήθελε να είχαμε κάνει λάθος. Να ήταν αλλιώς τα πράγματα τελικά και οι καθηγητές να βάδιζαν μαζικά σε νικηφόρα  απεργία έχοντας στο πλάι τους τους μαθητές τους γονείς και τους εργαζόμενους. έχοντας στο πλάι τους την αλληλεγγύη του λαού. Έναν τέτοιο αγώνα δε χρειαζόμαστε άλλωστε; Και φυσικά σε έναν τέτοιο αγώνα το ΚΚΕ θα έμπαινε  μπροστά και θα τον στήριζε με όλες του τις δυνάμεις.

Για να πούμε την αλήθεια  πιστεύαμε ότι όλοι οι ..."επαναστάτες", θα ανακάλυπταν κάποιο τρυκ, μια τρίπλα, ότι δεν θα έκαναν τόσο άσχημη κολοτούμπα ακριβώς την επόμενη.
Κι όμως. Από την "επανάσταση" στο γονάτισμα... ούτε μια μέρα δρόμος.
Συσπειρώσεις και Παρεμβάσεις συσπειρώθηκαν στο πλάι των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ  λες και δεν ήξεραν με ποιους πάνε! Κι΄εβαλαν απέναντι το ΠΑΜΕ που είχε προτείνει 48ωρη απεργία και Γεν.Συνελεύσεις για επανεκτίμηση της κατάστασης καταγγέλοντάς το ακόμα και για απεργοσπασία! Απεργοσπασία μια "Απεργίας" που φυσικά ήξεραν ότι αφού οι ίδιοι που την πρότειναν δεν θα την υλοποιούσαν(όπως είδαμε όλοι) δεν θα άρχιζε ποτέ! Πόσο πιο ύπουλη και ανέντιμη στάση; Άραγε το βλέπουν τώρα ακόμα και οι ίδιοι ή ακόμα ψάχνουν πως να φορτώσουν το ξεπούλημα της ίδιας τους της απόφασης στο ΠΑΜΕ;
Έλεγε το ΠΑΜΕ πως μια απεργία διαρκείας, ειδικά τόσο ευαίσθητη, για να γίνει χρειάζεται προετοιμασία και συμμαχίες. Πριν μια βδομάδα δεχόταν ομοβροντία για τη "δειλή" δήθεν στάση του. Τωρα ξαφνικά βγήκαν Συσπειρώσεις και Παρεμβασεις και είπαν πως δεν υπήρχαν προϋποθέσεις και ότι ένας αγώνας σαν αυτόν θέλει ευρύτερη συμμαχία.
Τωρα το είδαν; Αυτό δεν έλεγε το ΠΑΜΕ; Δεν το έβλεπαν τότε επειδή το έλεγε το ΠΑΜΕ; Η επειδή ήταν μια καλή ευκαιρία να κτυπήσουν και να ξεφορτωθούν τη μόνη συνεπή δύναμη που κάθε μέρα ανοίγει μέτωπα και μετά θα έβλεπαν;
Κι έτσι προτίμησαν αντί να κάτσουν στο πλάι του ΠΑΜΕ, με την εκτίμηση του οποίου όπως φάνηκε τελικά συμφωνούσαν, να του επιτεθούν και να συμμαχήσουν ουσιαστικά με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ που φυσικά δεν εκπροσωπούν τους καθηγητές αλλά τους εχθρούς τους, δίνοντάς τους μάλιστα και χρήσιμους πόντους για το συνέδριο της ΟΛΜΕ τον άλλο μήνα. Σπουδαίο κριτήριο, σπουδαία ταξική ανάλυση, σπουδαίο ένστικτο! Δυστυχώς το αποτέλεσμα ειναι κακό για όλους και πιο πολύ για το κίνημα των ίδιων των εκπαιδευτικών.
Ποιος δε θυμάται τον αγωνισταρά Νεοδημοκράτη κ.Παπαχρήστο να "δίνει" στα κανάλια το ΠΑΜΕ αμέσως μετά την απόφαση της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας, λέγοντας ότι οι 2 που διαφωνησαν με την απόφαση ήταν του ΠΑΜΕ!! Ξεχνώντας φυσικά να πει πως και το ΠΑΜΕ πρότεινε απεργία, αλλά 48ωρη και στη συνέχεια Γεν.Συνελεύσεις όπως έπρεπε. Αλλωστε οι απεργίες διαρκείας δεν προαναγγέλονται. Ξεκινούν και πηγαίνουν μέρα με τη μέρα  βδομάδα τη βδομάδα μέχρι όπου φτάσουν ανάλογα με τη δύναμη του κινήματος και τη συσπείρωση που υπάρχει. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Ολο αυτό, σε όσους γνωρίζουν την κατάσταση στο κίνημα των εκπαιδευτικών, δεν δημιούργησε έκπληξη. Μάλιστα με εκπλήσσουν αυτοί που εκπλήσσονται και που δεν πίστευαν όταν τους λέγαμε ότι προκηρύχτηκε μια απεργία που δεν θα γίνει. Οτι την πρότειναν για να μην την κάνουν. Ειλικρινά ποσοι πιστεύουν ότι την Παρασκευή θα γινόταν Απεργία ακόμη και μετά τις αποφάσεις των ΓΣ των ΕΛΜΕ της Τρίτης;
Αυτοί που το πίστευαν προφανώς δεν είναι εκπαιδευτικοί. Γιατί αυτοί που είδαν τα πράγματα από κοντά ήξεραν ότι οι συντριπτικά περισσότεροι ψήφισαν την Απεργία της ΟΛΜΕ επειδή ήξεραν(τους το έλεγαν μέσα στις συνελεύσεις) ότι δεν θα γίνει. Ενω καταψήφισαν πανηγυρικά την πρόταση του ΠΑΜΕ επειδή ανησυχούσαν ότι αν ψηφιζόταν, το ΠΑΜΕ θα έκανε ό,τι χρειαζόταν για να υλοποιηθεί. Σε ερώτηση εκπαιδευτικού φίλου του ΠΑΜΕ στο διπλανό του, που ψήφιζε απεργία διαρκείας ενώ ποτέ του δεν είχε κάνει καμια από τις άλλες απεργίες, αν θα κάνει την απεργία που ψήφιζε η απάντηση ήταν ψυχρά και χωρίς πολλά "όχι βέβαια".
Αυτό προτεινόταν άλλωστε. Μια νέα μορφή πάλης. Η συμβολική απεργία... διαρκείας. Η τεχνολογία του οππορτουνισμού στην υπηρεσία του συμβιβασμένου για τη δική του ευκολία στην "επανάσταση" που δεν θα έρθει ποτέ.

Τι γίνεται τώρα λοιπόν; Τα κεφάλια μέσα. Πάλη από πόρτα σε πόρτα, από στόμα σε στόμα, καθημερινή και ακούραστη για να στηθει στα πόδια του ένα πραγματικά ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με σταθερό μέτωπο απέναντι στους καταπιεστές και τους συμβιβασμένους.
Καμιά απογοήτευση!
Κανείς μας, ούτε οι καθηγητές, δεν έχει την πολυτέλεια να απογοητεύεται. Πρέπει  όμως ΄τα πράγματα να μπουν στη θέση τους. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δούν οι απλοί άνθρωποι, οι διπλανοί μας, οι συνάδελφοι στη δουλειά τι σημαίνει κυβερνητικός συνδικαλισμός αλλά και ποιοι  του δίνουν ανάσες που φυσικά τις κόβουν από το κίνημα.
Πρέπει με απέραντη υπομονή και καρτερία να βοηθήσουμε αυτούς που γονατίζουν να σηκωθούν. Να τους δώσουμε το χέρι, να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να τους πούμε ότι το ΠΑΜΕ είναι και θα είναι στο πλάι τους. Πως δεν πρόκειται ποτέ να τους πουλήσει όπως έκαναν όλοι οι άλλοι σήμερα. Πως αν ακολουθήσουν και πιστέψουν σε αυτό που τους λέμε, το ΠΑΜΕ ποτέ δε θα διστάσει ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό.
Υπάρχει ελπίδα.Υπάρχει προοπτική αγώνα. Βρίσκεται όμως σε αυτούς που βρίζουν οι συμβιβασμένοι και όχι σε αυτούς που χαϊδεύουν  Βρίσκεται σ' αυτούς που, όπως έλεγε και ο Τσέχοφ, "όταν λένε "εμπρός" δείχνουν και την κατεύθυνση"!

Υ.Γ.:Μια σημαντική λεπτομέρεια για την ιστορία.
Στις Γ.Σ. των ΕΛΜΕ της Τρίτης, ζητήθηκε και ψηφίστηκε μια περίεργη εξουσιοδότηση στους προέδρους των ΕΛΜΕ για να διαχειριστούν την κατάσταση στη συνέλευση των προέδρων. Την εξουσιοδότηση αυτή την καταψήφισε το ΠΑΜΕ εκφράζοντας  επιφυλάξεις γιατί ήξερε τι θα γίνει. Τέτοιες εξουσιοδοτήσεις δίνονται από τις ΓΣ κι άλλες φορές, αλλά με σαφείς περιορισμούς. Π.χ. Αποφασίζεται Απεργία αλλά οι πρόεδροι μενει να διαχειριστούν την ακριβή ημερομηνία σε συνεργασία με τους άλλους προέδρους, τους άλλους κλάδους αν ειναι Πανεργατική κλπ. Αυτη τη φορά τα όρια έγιναν κουρέλια. Ειδαμε πως διαχειρίστηκαν οι πρόεδροι τις αποφάσεις των ΕΛΜΕ. Είδαμε και πως αντιλαμβλανονται τη δημοκρατία από τα κάτω. Τσακίζοντάς την.

Φασισμός = Καπιταλισμός

Παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η αυτοκρατορία της «Κρουπ», πέρα από τον καθολικό έλεγχο στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας που ασκούσαν οι επιχειρήσεις της στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε συνάψει συμφωνίες με τις πολεμικές βιομηχανίες της Αγγλίας και της Γαλλίας. Οι εργάτες που απασχολούσε η δυναστεία στη Γερμανία και στις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό ανέρχονταν στους 80.000.

Στο τέλος του πολέμου, οι δουλειές της «Κρουπ» είχαν πάει τόσο καλά που το εργατικό δυναμικό της είχε ανέλθει κοντά στις 170.000 εργάτες...

*

Ο θησαυρισμός της «Κρουπ» δε σταμάτησε παρά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε να κατασκευάζονται όπλα στη Γερμανία, η «Κρουπ», που, στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε μετατρέψει την πολεμική της βιομηχανία σε βιομηχανία παραγωγής σιδηροδρομικών και γεωργικών μηχανών, ιατρικών εργαλείων κ.λπ., στο εξωτερικό, όπως σε Σουηδία και Ολλανδία συνέχιζε την παραγωγή όπλων.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τον οποίο η «Κρουπ» χρηματοδότησε αδρά, η δυναστεία επανήλθε ως βασικός παραγωγός όπλων για το γερμανικό στρατό. Υπό την εποπτεία των ναζί, οι εργάτες της «Κρουπ» εργάζονταν σε συνθήκες δουλείας. Τα μεροκάματα που έπαιρναν γύριζαν πίσω στην «Κρουπ» μέσω της πληρωμής ενοικίων για τα σπίτια που κατασκεύαζε η «Κρουπ» γύρω από τα εργοστάσιά της στα οποία έμεναν οι εργάτες και μέσω της πληρωμής για αγορά τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στα πρατήρια που πάλι η «Κρουπ» είχε ιδρύσει...
Η βιομηχανία «Κρουπ» ήταν ταυτισμένη με την πολεμική μηχανή του Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ η «Κρουπ» τροφοδοτούσε ασταμάτητα τους ναζί σε πολεμικό υλικό, εντούτοις συνέβη το εξής περίεργο: Παρά τις αεροπορικές επιχειρήσεις Αμερικανών και Εγγλέζων στα εδάφη που βρίσκονταν βιομηχανικοί στόχοι στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως π.χ. στο Εσεν, οι εγκαταστάσεις της «Κρουπ» έμεναν ανέπαφες από τους βομβαρδισμούς. Εκεί, στο Εσεν, βρισκόταν και η βίλα του Γουσταύου Μπόλεν, του «κύριου Κρουπ» δηλαδή, όπου ο «κύριος Κρουπ» είχε μερικά χρόνια νωρίτερα δεξιωθεί τον Χίτλερ, δηλώνοντας τη στήριξη του ιδίου και 400 ακόμα κεφαλαιοκρατών της Γερμανίας στο «όραμα» του ναζισμού...
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Γουσταύος Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ, ο επικεφαλής της «Κρουπ», κατά τη δίκη του με την κατηγορία του εγκληματία πολέμου στη Νυρεμβέργη, αθωώθηκε, και συνέχισε να διευθύνει τις υποθέσεις της «Κρουπ», που σχεδόν 70 χρόνια μετά αποτελεί έναν πολυεθνικό κολοσσό που το 1992 ενώθηκε με την ανταγωνιστική «Hoesch» (ως Krupp Hoesch) και το 2004 με την «Thyssen» (ως «Thyssen Krupp») και απλώνει τα πλοκάμια του σε όλα τα σημεία του πλανήτη (σ.σ.: αναλυτικότερα στο «Κρουπ, η αυτοκρατορία των εξοπλισμών», www.historyreport.gr).

***

Τα παραπάνω,

που σημειώνονται με αφορμή ότι αύριο συμπληρώνεται η 68η επέτειος από την Αντιφασιστική Νίκη, στις 9 Μάη 1945,
απαντούν ευθέως στο ερώτημα «τίνος γέννημα είναι ο φασισμός και ο ναζισμός».
Οχι λιγότερο ευθεία για το ποιοι είναι εκείνοι που θρέφουν την οχιά και την αναπαράγουν, είναι η απάντηση που δίνει ο Γουσταύος Μπόλεν, δηλαδή ο «κύριος Κρουπ» αυτοπροσώπως.
Απολαύστε:
«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!
Αυτός ο ύμνος στον Χίτλερ, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον ίδιο τον «κύριο Κρουπ» σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934 και περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII.
Πιο... ατράνταχτη ομολογία ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του φασισμού, ότι οι κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια, είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τον οποίο όταν «χρειάζεται» εξασφαλίζουν «ηρεμία», «πειθαρχία» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, δύσκολα μπορεί να βρεθεί.
Πόσο μάλλον που ο «κύριος Κρουπ», ένα χρόνο νωρίτερα, στη μυστική σύσκεψη της 20ής Φλεβάρη 1933, ήταν ένας εκ των παρευρισκομένων βιομηχάνων, τραπεζιτών κ.λπ. που έδωσαν στους παριστάμενους Χίτλερ και Γκέρινγκ την τελική τους έγκριση για την κατάληψη από τους ναζί της εξουσίας...
*

Και τώρα, ο λόγος σε κάποιον που γνώρισε πολύ καλά τον ναζισμό και τον φασισμό.

Ο λόγος στον Μπρεχτ:
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.
Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;
Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.
Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να 'ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα 'ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ' ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ' αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ' τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».
(Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»).

*

Τέτοιος είναι, λοιπόν, ο φασισμός. Είναι η βαρβαρότητα στην οποία καταφεύγουν τα μονοπώλια, όταν το επιτάσσουν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Και να γιατί, παραμονές της Αντιφασιστικής Νίκης, οι λαοί πρέπει να θυμούνται και να ξέρουν ότι

«ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».
*
Για περισσότερα στοιχεία παραπέμπουμε:
α) Στην εξαιρετική ένθετη έκδοση «Η "Δημοκρατία της Βαϊμάρης" η θεωρία των "άκρων" και ο αντικομμουνισμός» («Ριζοσπάστης», 16/6/2012) και
β) Στα εξαιρετικά άρθρα «Μονοπώλια και φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται» (Αναστάσης Γκίκας, «Ριζοσπάστης», 23/8/2009) και «Ο Σαμαράς και η... Δημοκρατία της Βαϊμάρης» (Νίκος Παπαγεωργάκης, «Ριζοσπάστης», 19/2/2012).

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ