Μια κριτική σε ένα πολυδιαφημισμένο ντοκυμαντέρ... που έμεινε πολύ πίσω από την ανάγκη των εργαζομένων να κατανοήσουν την αιτία των δεινών τους.

Απόσπασμα από το σχόλιο του redfly planet

Συμπερασματικά το Debtocracy, βρίσκεται παγιδευμένο μεταξύ της διαχειριστικής λογικής των συμβιβασμένων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ... και της ακραίας συντηρητικής γραμμής, υπεράσπισης της αστικής νομιμότητας. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βαφτιστεί προοδευτικό, επειδή μας δείχνει μερικά συνθήματα αναρχικών γραμμένα σε τοίχους της Αθήνας ! Αλλά ακόμα και εαν το αξιολογήσουμε σύμφωνα με τις διαχειριστικές λύσεις που προτείνει, σίγουρα δεν μας προσφέρει τίποτα καινούργιο, σε σχέση με αυτά που ήδη γνωρίζουμε από τις αστικές δυνάμεις της χώρας. Η αναδιάρθρωση του χρέους με μερική διαγραφή του, είναι μια απο τις λύσεις που ήδη εξετάζονται ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ, όχι επειδή το χρέος βαραίνει τον προϋπολογισμό της χώρας και αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας, αλλά επειδή η καταστροφή κεφαλαίου είναι απαραίτητη για να "ανασάνει" το σύστημα !!! Έτσι και αλλιώς στον γκρεμό πάνε όλες οι Οικονομίες, οπότε θα μελετηθούν και όλες οι διαχειριστικές λύσεις με την σειρά, ανάλογα με τον βαθμό της ζημίας βεβαίως, για το Κεφάλαιο. Φυσικά και το ντοκυμαντέρ θα το παρακολουθήσει αρκετός κόσμος, η πλειοψηφία του οποίου νέοι, κυρίως μη ενημερωμένοι και ελάχιστα διαβασμένοι όσον αναφορά την πολιτική οικονομία, και οι οποίοι εύκολα θα παγιδευτούν απο τα αναδυόμενα ψευτοδιλήμματα του Debtocracy και απο την "εύκολη λύση" που παρουσιάζει. Εξάλλου με ένα κλικ, κάνεις την αλλαγή. Ψηφίζοντας ναι, στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Ούτε αγώνες, ούτε θυσίες, ούτε απεργίες, ούτε διαδηλώσεις, ούτε εξεγέρσεις, ούτε επαναστάσεις, όπως σου λένε οι κομμουνιστές .... Ένα κλικ και όλα θα γειάνουν ... Εσείς δεν θα το προτιμούσατε ? Μακάρι όμως να ήταν όλα τόσο απλά στην εξελικτική διαδιαδικασία του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά δυστυχώς οι αντιφάσεις του Καπιταλισμού λύνονται με έναν και μόνο τρόπο : ΕΞΕΛΙΞΗ σε ένα ανώτερο στάδιο ! Ξεπέρασμα των δομών και θεσμών της κοινωνίας μας, πολιτική και θεσμική ανατροπή της κυρίαρχης αστικής τάξης δια της Λαϊκής Επανάστασης, κατάργηση των ταξικών διαχωρισμών και επικράτηση της λογικής και της συνεργασίας, απέναντι στον ανταγωνισμό και την παράνοια του Καπιταλισμού. Εμείς αυτό, το ονομάζουμε ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Σε πρώτη φάση ....

Για να έχετε ίδιαν άποψη: http://www.youtube.com/watch?v=jqm9eXpe5Ho&feature=related

Περί ανωνυμίας ...

Η ψευδωνυμία και η ανωνυμία είναι ένα μέσο για να πεις και να κάνεις κάτι το οποίο δε θες, φοβάσαι ή δε μπορείς να κάνεις με το πραγματικό σου όνομα.

Σ’ ένα ιδανικό περιβάλλον κανείς δε θα είχε ανάγκη να κρύψει την ταυτότητά του, όπως κι αν ονομαζόταν.

Στις παρούσες συνθήκες όμως χρειαζόμαστε σε μόνιμη βάση τα ονόματα και σε εξαιρετικές περιπτώσεις την ανωνυμία και την κρυπτωνυμία.

Η συζήτηση περί ανωνυμίας στο Διαδίκτυο, πρέπει αρχικά αν εστιάσει στα δημοσιογραφικά μπλογκ (και ιστοσελίδες) και εκεί να αξιώσει διαφάνεια, εγκυρότητα, αξιοπιστία.

Στα διάφορα μη-ενημερωτικά μπλογκ δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλάμε για υποχρέωση επωνυμίας.

Καθένας μπορεί να λέει ό,τι επιθυμεί, όποτε θέλει, αλλά δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να τον πάρει και στα σοβαρά.

Απ’ την άλλη, στα δημοσιογραφικά μπλογκ, μόνο η επώνυμη δημοσίευση μπορεί να μας εξασφαλίσει υγιείς συνθήκες αξιοπιστίας.

Το περιεχόμενο είναι όντως βασιλιάς, τα λεγόμενα πρέπει να έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ αυτόν που τα «λέει», αλλά χρειαζόμαστε και πολίτες που αναλαμβάνουν την ευθύνη όσων λέγονται.

Εντιμότητα, εμπιστοσύνη, παρρησία, είναι λέξεις που πρέπει να επανέλθουν στο λεξιλόγιό μας, όχι με το θολό μανδύα προσωπείων, αλλά με την καθαρή όψη των προσώπων μας.

Οι ποιητές θα εξακολουθήσουν να μιλούν με το όνομα της προτίμησής τους, το ίδιο και οι συγγραφείς, οι κάθε λογής ερασιτέχνες και οι αγωνιστές. Ο διάλογος θα εμπλουτίζεται απ’ τις παρεμβάσεις των ανώνυμων και πότε πότε θα καταστρέφεται. Κανένας ανώνυμος δε θα μπορεί να λάβει βραβείο ως δημοσιογράφος, ούτε και να επαίρεται, αλλά θα μπορεί δίκαια να διεκδικεί θέση συγγραφέα ή καλλιτέχνη…

Την ίδια ώρα, οι γενναίοι πολίτες, οι έντιμοι και ευαίσθητοι άνθρωποι, επίσης θα εξακολουθούν να καινοτομούν και να γίνονται ο εαυτός τους, βοηθώντας όλους εμάς να γίνουμε καλύτεροι, και να «χορέψουμε» ικανοποιημένοι.

Τώρα, αναφορικά με την πολιτική και κοινωνική διάσταση του προβλήματος τα πράγματα είναι πιο καθαρά.

Καμία σοβαρή κοινωνική υπόθεση δεν προχώρησε στην ιστορία με ανώνυμες καταγγελίες -εκτός απ’ τη λογοτεχνία.

Η μυθολογία των μασκοφόρων αγωνιστών ανέκαθεν ασκούσε γοητεία, αλλά έχει πολλές πλευρές.

Κανείς δε μπορεί να ξέρει τί επωάζεται κάτω απ’ την κουκούλα. Αυτό θέλουμε; Μια κοινωνία όπου κανείς δε μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν; Αν θέλουμε πολίτες που συμμετέχουν και διαμορφώνουν την κοινωνική μας ζωή, κι όχι όχλους ανώνυμων που κάνουν θόρυβο, διαπομπεύουν ή εκβιάζουν, πρέπει να υποστηρίξουμε την επώνυμη δημοσίευση.

Έτσι, σταδιακά θα δούμε και το περιεχόμενο να βελτιώνεται. Εκτός κι αν έχουμε στο μυαλό μας κάποιο σχέδιο μαζικής παραγωγής συγγραφέων και ποιητών… κάτι που θα πρέπει να το συμφωνήσουμε και να το αναδείξουμε.

Τέλος, σκεφτείτε ποιοί οφελούνται απ’ το ανώνυμο Διαδίκτυο, αν όχι κάποιοι ελάχιστοι εκδότες που διεκδικούν για τα δικά τους Μέσα την εγκυρότητα και την αξιοπιστία της μετάδοσης ειδήσεων και απόψεων.

Οι πολίτες και οι δημοσιογράφοι που επιθυμούν να παρέμβουν δραστικά στην κοινωνική πραγματικότητα και να εξασφαλίσουν ουσιαστικά οφέλη για την κοινωνία (και γιατί όχι, για τους ίδιους), κατά τη γνώμη μου, θα δημοσιεύουν πάντα επώνυμα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό κάποιοι τόσο το καλύτερο για όλους μας.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΡΝΑΚΙΩΤΗΣ

Να σπάσουμε τις αυταπάτες ...

Πολλοί φίλοι μου στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, άρχισαν να δηλώνουν εκτός από την απογοήτευσή τους, την βεβαιότητα ότι κάτι θα γίνει. Ότι περιμένουν ανατροπή του πολιτικού σκηνικού κι ότι είναι περίεργοι για το τι θα φέρει η νέα επαναστατική κατάσταση. Παρατήρησα ότι χρησιμοποίησαν το "κάτι θα γίνει"...από κάποιους άλλους προφανώς. Δεν ξέρω αν είναι μια μεσσιανική νοοτροπία της ράτσας μας, αλλά ιστορικά δεν επαληθεύεται. Ιστορικά η ράτσα μας λόγο ταπεραμέντου συμμετείχε. Πότε ένεκα της ανάγκης , πότε συναισθηματικά, πάντως η συμμετοχή σε αγώνες ήταν σχεδόν δεδομένη. Όχι ότι δεν υπήρχαν πάντα οι ριψάσπιδες, οι σκυφτούληδες, τα λαμόγια και οι συνεργάτες, αλλά η ιστορία αυτού του λαού γράφτηκε από την άλλη μπάντα. Η σκέψη μου πάντως με οδήγησε ότι η παρέα μου, μια παρέα εργαζόμενων και μικρομεσαίων νέων ανθρώπων, μάλλον εκτιμούσαν ότι κάποιος άλλος πιο αδικημένος έπρεπε να πρωτοεξεγερθεί. Δεν μιλούσαν σε πρώτο ενικό ή πληθυντικό πρόσωπο, γιατί εκτιμούσαν ότι αυτοί έχουν πιθανά κάτι να χάσουν, κι αυτό τους κρατάει πίσω, εναποθέτοντας σε άλλους τις ελπίδες τους. Όμως κι αυτός ακόμα ο προβληματισμός τους περί μιας νέας "επαναστατικής" αναγκαιότητας, αποτελεί ένα τεράστιο άλμα σε σχέση με το παρελθόν που τις συζητήσεις μας μονοπωλούσε, η κριτική σε επιμέρους πολιτικές της κάθε κυβέρνησης, μέχρι ποδοσφαιροκουβέντες, σχέδια για ταξίδια, αγορές κλπ. Τώρα τελευταία ολοένα και περισσότερο ασχολούμαστε με το πολιτικο-οικονομικό μέλλον αυτού του τόπου. Σε όλους αυτούς τους φίλους μου, μα και σε κάποιους που παρακολουθούν αυτό το ιστολόγιο, επισημαίνω κάποιες θέσεις που πρέπει να αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε (και κυρίως να τις μετατρέπουμε σε πράξεις).

Από το τελευταίο φύλλο του "Ριζοσπάστη" προέρχονται αυτές οι θέσεις, με τις οποίες συμφωνώ μέχρι κεραίας και είναι οι εξής:

1. Ο δρόμος των άγριων θυσιών υπέρ της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρηματιών δεν πρόκειται να έχει τέλος ούτε κανένα όφελος για εσένα. Οδηγεί το λαό στη φτώχεια και έφερε την κρίση.

2. Είναι απάτη ότι προς όφελος του λαού υπάρχει "άλλο μείγμα πολιτικής", που ισχυρίζεται η ΝΔ, "σωστός τρόπος εφαρμογής του μνημονίου" που λέει ο Καρατζαφέρης, ή "μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους" που προτείνουν οι διάφορες τάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Όλες αυτές οι μορφές διαχείρισης της κρίσης έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: Γκρέμισμα των εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών κατακτήσεων, κλείσιμο των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρηματιών.

3. Το μνημόνιο διαρκείας δεν μπορεί να το σταματήσει ένα τυφλό ξέσπασμα οργής.

4. Είναι παγίδα οι προτάσεις συμμαχίας του λαού με τμήματα της πλουτοκρατίας για να δημιουργηθεί μια "πατριωτική κυβέρνηση", ή αριστερή συμμαχία για κεντροαριστερή κυβέρνηση. Αυτά τα σενάρια δένουν το λαό στο άρμα της πλουτοκρατίας, οδηγούν τους λαϊκούς αγώνες σε αδιέξοδα και το εργατικό κίνημα σε διάλυση.

Λύση για το λαό υπάρχει μόνο με λαϊκή συμμαχία, με στόχο ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία. Η χώρα μας έχει όλες τις δυνατότητες να υπάρχει ανάπτυξη προς όφελος των λαϊκών αναγκών και όχι των μονοπωλίων, μόνο αν οι μεγάλες επιχειρήσεις γίνουν λαϊκή κοινωνική περιουσία και διευθύνονται από μια λαϊκή εξουσία. Αυτός ο δρόμος της λαϊκής συμμαχίας και της πάλης για λαϊκή εξουσία μπορεί να ορθώσει αποτελεσματικά εμπόδια στη βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης, των κομμάτων και των οργανισμών που υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οργανωμένη ανυπακοή και αντεπίθεση, να μην πτωχεύσει ο λαός, να μην πληρώσει την κρίση και το χρέος που δημιούργησε η πλουτοκρατία. Για τα σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα, για λαϊκή εξουσία».

.

CIA LOVES FACEBOOK

Σάββατο, 2 Απριλίου 2011

Επίσημες δηλώσεις επιβεβαιώνουν αυτό που υποψιάζονταν πολλοί. Το Facebook...δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πείραμα της CIA και μάλιστα πείραμα το οποίο πήγε πολύ καλύτερα απ'ότι οι ίδιοι περίμεναν. Τα εύσημα, σύμφωνα με τον διευθυντή της CIA, ανήκουν στον Mark Zuckerberg, ο οποίος στην CIA είναι γνωστός με την κωδική ονομασία "The Overlord" (Ο Επικυρίαρχος). Ο διευθυντής της CIA, αφού έδωσε συγχαρητήρια στον Mark Zuckerberg δήλωσε τα εξής στην συνεδρίαση του Κονγκρέσου για τη συνέχιση της χρηματοδότησης του πειράματος: "Μετά από χρόνια δημόσιας παρακολούθησης, μείναμε πραγματικά εκπληκτοι με το πόσο πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να δημοσιεύσουν την διεύθυνσή τους, τις θρησκευτικές και πολιτικές τους πεποιθήσεις, αλφαβητική λίστα με όλους τους φίλους τους, προσωπικά e-mail, τηλέφωνα, εκατοντάδες φωτογραφίες του εαυτού τους, ακόμα και πληροφορίες για το τί ακριβώς κάνουν από λεπτό σε λεπτό. Πραγματικά είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα για τη CIA". Επίσης υπογράμμισε πόσα λεφτά γλυτώνει η CIA από το Facebook. Δυστυχώς, όπως δήλωσε, άλλα προγράμματα όπως το Twitter δεν πηγαίνουν τόσο καλά: "400 δισ tweets και ούτε μια χρήσιμη πληροφορία..."