Για να σταματήσουν οι οικονομικές κρίσεις, πρέπει να ανατραπεί το σύστημα που τις γεννά. Για να ανατραπεί το σύστημα, πρέπει να πάρει ο λαός την απόφαση να το γκρεμίσει. Οποιοδήποτε άλλο πλάνο, οδηγεί στην ήττα.

Δε χωράει παρανόηση

Από την πρώτη στιγμή των μνημονίων, πριν από τις εκλογές, μετά τις εκλογές, τώρα με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, αρκετοί μιλούν για «ειδικές συνθήκες» τις οποίες διέρχεται η Ελλάδα.

Λόγω αυτών των «ειδικών συνθηκών», λένε, πρέπει να καθοριστεί και να επανακαθοριστεί η στάση των κομμάτων τόσο απέναντι στα πράγματα, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.

Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε σε μεγάλο βαθμό από το ΣΥΡΙΖΑ, που προεκλογικά (και όχι μόνο) καταδημαγώγησε με τα περί «συνεργασίας με το ΚΚΕ», για να καταλήξει μετεκλογικά να οικοδομεί «κοινό τόπο» με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τον Ομπάμα και τους καπιταλιστές - «επενδυτές» (πλην «Πειρατών»...).

Αλλά ας δούμε ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες» και τι πραγματικά επιβεβαιώνουν:

*

Διαπίστωση πρώτη: Η βαρβαρότητα που με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης.

Αλλά αυτή η κρίση έχει όνομα, έχει αιτία και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη

καπιταλιστική κρίση.

Ανθρωπιστική κρίση, κατάργηση δικαιωμάτων, λιτότητα, ανεργία, αυταρχισμός,ρατσισμός, πόλεμος.
 Όλα τα χει ο μπαξές της καπιταλιστικής κρίσης.

Η πρώτη και κύρια, λοιπόν, «ειδική συνθήκη» που επικρατεί και στην Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς: Η κρίση του καπιταλισμού.

Το συμπέρασμα, επομένως, που προκύπτει από τούτη την κομβική διαπίστωση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:

Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -

είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη»

που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι

η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε και στην Ελλάδα, δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος)

προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή. Μέσα από τον κοινωνικό αφανισμό. Βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κλπ.).

*

Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή ακριβώς όσα βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι παρά οι συνέπειες της ομηρίας του στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, εκείνο που προκύπτει, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια, είναι ότι:

Χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,

καμία «βελτίωση»,

καμία «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,

καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου,
καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.

Οι αγώνες στη πόλη και το χωριό, δεν θα φέρουν πραγματικές βελτιώσεις
 και όσα λίγα κερδηθούν θα παρθούν πίσω ή θα εκφυλιστούν,
αν ξεχαστεί ή αποσιωποιηθεί το βασικό αίτημα:
 ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ.

Να λοιπόν που μέσα σε αυτές τις συνθήκες

- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -

τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι

«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,

ισχύουν χίλιες φορές.

*

Διαπίστωση τρίτη: Ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:

Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει, και κυρίως τα όσα εννοεί, προσδιορίζονται, αποκαλύπτονται, από ένα πράγμα:

Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν αυτά και εκείνα που υπόσχεται.

Θα γίνουν εντός ή εκτός του καπιταλισμού των κρίσεων, της αντιλαϊκής «ανάπτυξης» και της βαρβαρότητας; Θα γίνουν με ρήξη ή με... «διαπραγμάτευση» με το σύστημα της βαρβαρότητας; Θα γίνουν εντός ή εκτός των μηχανισμών της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Θα γίνουν εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.);

Η εργατική τάξη να μην κάνει τα ίδια λάθη.
 Για να μην καταλήξουν οι θυσίες της, γραμματόσημο και συγκινητική ανάμνηση

***

Αυτά είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία προκύπτει

- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -

το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»

ή το πόσο δημαγωγικός, οπορτουνιστικός και απατηλός

είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.

Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα, μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!

***

Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ).

Ετσι πρέπει να κριθούν αυτοί που καταγγέλλουν τάχα την Κόλαση, όμως όχι για να καταργήσουν την Κόλαση, αλλά για να υποσχεθούν ότι άμα «διαπραγματευτούν» αυτοί με τους «διαβόλους», τότε ο λαός θα έχει να... ελπίζει, σε τι; Σε μια «καλύτερη θέση» - (πού;) - μέσα στο καζάνι της Κόλασης!

Ομως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δε χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα, που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!



Αν η εργατική τάξη μετρά νίκες σε καιρούς που ο καπιταλισμός ήταν στην άνοδό του,
τότε αφού ο καπιταλισμός σήμερα περνά στη σήψη του, πλησιάζει η ώρα της κοινωνικής απελευθέρωσης
 

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω. Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, για να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».

Αυτή η συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα.

Σήμερα που - και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού.

Αγώνας για σοσιαλισμό μέχρι τη νίκη.
Το χρωστάμε στα παιδιά μας...


.

 

ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ Νέοι τρόποι χειραγώγησης από τα μονοπώλια

Το διαδίκτυο δημιουργεί στο χρήστη του την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Ότι μπορεί εύκολα να συνδεθεί με εκατομμύρια υπολογιστές σε όλο τον πλανήτη, να προσπελάσει αρχεία, να επικοινωνήσει με τους φίλους του. Εμφανίζεται σαν μια μεγάλη άναρχη θάλασσα από δεδομένα, όπου ο καθένας μπορεί να σερφάρει και να βάλει την τάξη που ο ίδιος επιθυμεί. Στην πραγματικότητα όμως, τάξη στα δεδομένα βάζουν εκείνοι που έχουν τα οικονομικά μέσα για να επεξεργαστούν αυτό τον τεράστιο όγκο πληροφοριών και οι υπόλοιποι εν αγνοία τους κινούνται μέσα στους δρόμους που χάραξαν οι κάτοχοι των αναγκαίων κεφαλαίων.

Το διαδίκτυο είναι ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στα μονοπώλια, για το ποιος ελέγχει τη ροή της πληροφορίας, ποιος επιδρά και με ποιον τρόπο στα δισεκατομμύρια των χρηστών του διαδικτύου. Ο τομέας της διαφήμισης και του εμπορίου στο διαδίκτυο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Τα μονοπώλια του διαδικτυακού εμπορίου καταχωρούν τις προτιμήσεις των χρηστών για συγκεκριμένα εμπορεύματα, χωρίς συχνά αυτοί ούτε καν να το συνειδητοποιούν, καταγράφοντας το χρόνο παραμονής σε κάθε ιστοσελίδα, τον αριθμό των χτυπημάτων, τη γεωγραφική τους θέση, σε ποια ιστοσελίδα βρίσκονταν πριν, τι ώρα έκαναν το καθετί κ.ο.κ. Στόχος τους φυσικά δεν είναι να καταγράψουν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά να εντοπίσουν εκείνο το συνδυασμό ποιότητας, τιμής, και διαφήμισης που θα μεγιστοποιήσει την κερδοφορία τους. Κάθε κίνηση, κάθε «κλικ» που κάνουμε στο web, τον Παγκόσμιο Ιστό Πληροφοριών, καταγράφεται στο άλλο άκρο της γραμμής. Στην ουσία καταγράφεται με λεπτομέρεια η διαδρομή μας, που δεν αποκαλύπτει μόνο πού πήγαμε, ποιες ιστοσελίδες επισκεφθήκαμε, αλλά, ως ένα βαθμό και τον τρόπο σκέψης μας, τις συνήθειές μας, τις αδυναμίες μας. Αυτό γίνεται με όλο και πιο λεπτομερή τρόπο εδώ και 10 χρόνια.


Ένα βήμα παραπέρα
Φανταστείτε τώρα ένα διαδίκτυο, όπου αόρατα χέρια όχι μόνο ελέγχουν αλλά και καθοδηγούν όλη σας την εμπειρία με το μέσο. Οπου κάποιος τρίτος προκαθορίζει τις ειδήσεις, τα προϊόντα και τις τιμές που θα βλέπετε, ακόμα και τους ανθρώπους με τους οποίους θα επικοινωνείτε. Εναν εικονικό κόσμο, όπου νομίζετε ότι εσείς κάνετε τις επιλογές, αλλά στην πραγματικότητα οι επιλογές σας περιορίζονται και φιλτράρονται μέχρι να απομείνει μόνο η ψευδαίσθηση ότι διατηρείτε τον έλεγχο.


Η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ απ' αυτή την περιγραφή. Χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας, η Google, το Facebook και άλλα μονοπώλια συλλέγουν πληροφορίες για κάθε χρήστη του διαδικτύου, τις οποίες χρησιμοποιούν για να «κόψουν και ράψουν» την εμπειρία που έχει κάθε άνθρωπος στην αλληλεπίδρασή του με το μέσο, με βάση τις προσωπικές του προτιμήσεις, τις συνήθειες και το εισόδημα. Το Διαδίκτυο είναι ήδη διαφορετικός κόσμος για τους πλούσιους και τους φτωχούς.


Να πώς λειτουργεί η νέα τεχνική. Η διαφήμιση βρίσκεται σήμερα πίσω από το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της βιομηχανίας του ίντερνετ. Τα μονοπώλια της Σίλικον Βάλεϊ ιδρύουν ή χρηματοδοτούν εταιρείες, που προσφέρουν δωρεάν εφαρμογές, μόνο και μόνο για να συλλέξουν και να πουλήσουν τα προσωπικά σας δεδομένα μόλις τις χρησιμοποιήσετε. Σ' αυτό οφείλεται ο τόσο μεγάλος αριθμός διαθέσιμων δωρεάν εφαρμογών και παιχνιδιών για έξυπνα κινητά τηλέφωνα, PDA, tablet και προσωπικούς υπολογιστές. Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής διαδρομής του διαδικτύου, ο κύριος στόχος αυτής της συλλογής δεδομένων ήταν το κλασικό μάρκετινγκ για την προώθηση προϊόντων. Ομως, όλο και περισσότερο, η συλλογή δεδομένων των χρηστών προχωρά πολύ πέρα από την απλή διαφήμιση και την παροχή της δυνατότητας στις ασφαλιστικές εταιρείες, στις ιδιωτικές εταιρείες παροχής υπηρεσιών υγείας και σε άλλες επιχειρήσεις να κερδίσουν αναλύοντας τα προσωπικά σας δεδομένα εν αγνοία σας. Τώρα, βασισμένα σε αυτή την ανάλυση, τα μονοπώλια αποφασίζουν για λογαριασμό σας τι και πώς αξίζει να βλέπετε στο διαδίκτυο, ή αν δεν αξίζει καν να ασχοληθούν μαζί σας για να σας «σπρώξουν» προϊόντα.


«Μαγική εικόνα»

Μερικοί - όχι τυχαίοι και όχι τυχαία - χαρακτηρίζουν αυτή την τάση ως «εξατομίκευση» του διαδικτύου, περιγραφή που την κάνει να ακούγεται αθώα, αν όχι διασκεδαστική και χρήσιμη, καθώς π.χ. οι διαφημίσεις που μπορεί να συναντήσει κανείς κατά την πλοήγηση, θα είναι στα χρωματικά σύνολα της αρεσκείας του. Δεν είναι όμως ούτε τόσο αθώα, ούτε τόσο ανώδυνη η εξέλιξη αυτή.


Η χρήση των διαδικτυακών καταστημάτων για αγορές παρουσιάζει αυξητική τάση σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς λόγω περιορισμένου λειτουργικού κόστους μπορούν να προσφέρουν τα προϊόντα σε χαμηλότερες τιμές συγκριτικά με τα συμβατικά καταστήματα. Κατά 61% αυξήθηκαν οι αγορές μέσω διαδικτύου στην Ελλάδα το 2012, σε σχέση με το 2011, με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης των online καταναλωτών την τελευταία πενταετία 18,5%. Ανιχνεύοντας αυτή την τάση, η Google κατοχύρωσε τον περασμένο Σεπτέμβρη πατέντα, που επιτρέπει τη δυναμική προσαρμογή των τιμών στα διαδικτυακά καταστήματα. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ανεβάσει αυτόματα την τιμή ενός προϊόντος αν με βάση το προφίλ του επισκέπτη του ηλεκτρονικού καταστήματος συνάγει ότι είναι πιο πιθανός αγοραστής από το μέσο χρήστη. Κατ' ανάλογο τρόπο μπορεί να μειώσει την τιμή για να εξωθήσει τον επισκέπτη σε αγορά προϊόντος που δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά, εμφανίζοντάς το ως «ευκαιρία». Ο επισκέπτης του ηλεκτρονικού καταστήματος δεν θα ξέρει ότι πληρώνει διαφορετικό ποσό για το ίδιο προϊόν σε σχέση με κάποιον άλλον που το αγοράζει την ίδια στιγμή.


Ακολουθώντας ψυχολογικές μεθόδους ενίσχυσης αντιλήψεων, η αόρατη χειραγώγηση μπορεί να γίνει και σε τομείς όπως η αναζήτηση πληροφοριών, με εμφάνιση πρώτων εκείνων των πληροφοριών που ταιριάζουν καλύτερα με το καταγεγραμμένο προφίλ του χρήστη. Το ίδιο και στην ανταλλαγή απόψεων για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα σε διαδικτυακά φόρα, με προώθηση σε πρώτο πλάνο απόψεων που ενισχύουν τις προϋπάρχουσες αντιλήψεις του χρήστη. Φυσικά, τίποτα δεν εμποδίζει να χρησιμοποιηθεί το προφίλ ...εκτός προδιαγραφών της πατέντας της Google, για τη σταδιακή προσαρμογή του διαδικτυακού επισκέπτη, στα επιθυμητά από τα μονοπώλια καταναλωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά πρότυπα.


Το διαδίκτυο είναι γεμάτο παγίδες και χώρος όπου ευδοκιμούν οι αυταπάτες, ο αποπροσανατολισμός και η χειραγώγηση. Μόνο έχοντας βαθιά επίγνωση αυτής της πραγματικότητας μπορεί να ελπίζει κανείς σε ωφέλιμη και ασφαλή αξιοποίησή του. Ως μαζικό μέσο επικοινωνίας και έκφρασης το διαδίκτυο μπορεί και πρέπει να αξιοποιείται για την εξυπηρέτηση λαϊκών αναγκών, για τη δημιουργία και διάδοση πολιτισμού και αξιών. Υπόκειται όμως κι αυτό στους περιορισμούς που επιβάλει η οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης στην κοινωνία.


Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣΠηγή: «Scientific American»