ΟΛΟΙ ΚΑΤΩ

15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της χρεωκοπίας διαλέγει:
Ή τις αλυσίδες της υποταγής ή τον οργανωμένο αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του.
Το ΠΑΜΕ καλεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία και τις γυναίκες σε έναν συνεχή και πολύμορφο αγώνα για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), και γενικότερα του λαϊκού εισοδήματος, από την άγρια επίθεση κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σχεδιάζει με νόμο και με διάφορα προσχήματα την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών. Αν αφήσουμε και περάσει ένα τέτοιο σχέδιο, σημαίνει:
- Γενικευμένες μειώσεις μισθών και μεροκάματων των εργαζομένων.
-Επέκταση των ατομικών Συμβάσεων Εργασίας και κατάργηση του κατώτερου μισθού.
-Μείωση των εισφορών προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Η δραματική μείωση του εργατικού εισοδήματος έρχεται να προστεθεί σε μια περίοδο που οι τιμές των ειδών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης αυξάνουν, ο Φ.Π.Α. ανεβαίνει, τα τιμολόγια των πρώην ΔΕΚΟ εκτοξεύονται στα ύψη, η Παιδεία, η Υγεία - Πρόνοια εμπορευματοποιούνται πλήρως. Ο οικογενειακός προϋπολογισμός τινάζεται στον αέρα.
Πλάτες στην αντεργατική επίθεση έχει βάλει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που με τις Συμβάσεις που υπέγραφε όλα αυτά τα χρόνια μείωνε τους πραγματικούς μισθούς από κοινού με το ΣΕΒ.
Είναι οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – Αυτόνομη Παρέμβαση που όλα αυτά τα χρόνια πηγαίνουν χέρι – χέρι με τους κεφαλαιοκράτες και συμφωνούν μέσα από επιχειρησιακές και κλαδικές συμβάσεις το σφαγιασμό των μισθολογικών δικαιωμάτων και άλλων κατακτήσεων.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Σας καλούμε να ακολουθήσουμε μαζί το δρόμο του αγώνα για να ανακόψουμε τη βάρβαρη επίθεση κυβέρνησης, εργοδοσίας, ΕΕ, ΔΝΤ. Να περάσουμε στην αντεπίθεση μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μεσαίους αγρότες για να οικοδομήσουμε τη δική μας συμμαχία απέναντι σ΄ όλους αυτούς που μας κλέβουν τον ιδρώτα.
Στην κυβέρνηση και την τρόικα απαντάμε:
-Κάτω τα χέρια απ΄ τα ασφαλιστικά ταμεία, τις συντάξεις και τα νοσοκομεία.
-Κάτω τα χέρια απ΄ τις συλλογικές συμβάσεις. Απορρίπτουμε τους μισθούς πείνας, την ελαστική, μερική και ανασφάλιστη εργασία. Δεν ανεχόμαστε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας στη φτώχεια και την ανεργία .
-Δε δεχόμαστε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας χωρίς σύγχρονη, δημόσια, δωρεάν Υγεία και Πρόνοια για όλους. Χωρίς σύγχρονη, δημόσια και δωρεάν μόρφωση.
Να αποκρούσουμε όλοι μαζί τις νέες αυξήσεις στο ΦΠΑ, στο πετρέλαιο θέρμανσης, στο ηλεκτρικό ρεύμα.
Να πληρώσουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, να καταργηθούν τα προνόμια τους, να φορολογηθούν με 45% τα κέρδη τους, να σταματήσουν οι τεράστιες νατοϊκές, πολεμικές δαπάνες, που καμία σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας. Απορρίπτουμε το μνημόνιο διαρκείας, το μονόδρομο των μονοπωλίων της ΕΕ και των κομμάτων τους Ανάπτυξη για το λαό, όχι για την πλουτοκρατία.
Απαιτούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους της ΕΡΚΑΤ σε αεροδρόμιο και Χαμέζι και στους απλήρωτους εκπαιδευτικούς του ΕΣΠΑ.
Παλεύουμε ενάντια στην κατάργηση νοσοκομείων του Ν. Λασιθίου. Ζητάμε να εφημερεύουν και τα 3 νοσοκομεία όλο το μήνα και όχι 21 μέρες και να καλύπτουν όλα τα επείγοντα περιστατικά του νομού.
Κάτω τα χέρια από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας!
Καμία διαπραγμάτευση για μειώσεις μισθών και επιδομάτων!
Τώρα αυξήσεις σε μισθούς που να ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες!
Όλοι στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στις 15/12/2010
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Κεντρική Πλατεία 10:30 π.μ. ΣΗΤΕΙΑ Πλατανάρια 11:00 π.μ.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΑΜΕ Ν. ΛΑΣΙΘΙΟΥ

.

Κι εκεί που μάθαμε τον γάϊδαρό μας να μην τρώει... ξαφνικά αυτός εψόφησε (Ναστραντίν Χότζα)

Σε Νταχάου της πιο σκληρής εκμετάλλευσης μετατρέπει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας για το κεφάλαιο πάμφθηνη εργατική δύναμη. Με το σχέδιο νόμου που ενέκρινε χτες βράδυ το υπουργικό συμβούλιο τινάζονται στον αέρα οι εργασιακές σχέσεις και οι εργάτες παραδίδονται όμηροι στα χέρια της εργοδοσίας.

Οι τελικές αποφάσεις για τη νέα κλιμάκωση της επίθεσης του ΠΑΣΟΚ ενάντια στους εργαζόμενους και στα πλατιά λαϊκά στρώματα πάρθηκαν στη χτεσινή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, όπου οι κυβερνώντες ενέκριναν μια σειρά από νομοθετήματα, μαζί με το νομοσχέδιο για την κατάργηση των Κλαδικών Συμβάσεων, το σάρωμα των αποδοχών των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, τις νέες αυξήσεις στους συντελεστές του ΦΠΑ, αλλά και τις ρυθμίσεις για τα νέα προνόμια και χρηματοδοτήσεις προς το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του.

Σύμφωνα με τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου, λύνονται τα χέρια των εργοδοτών σε όλο το φάσμα του ιδιωτικού τομέα να καταργούν τις ισχύουσες Κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας και μέσω των επιχειρησιακών να μειώνουν μισθούς και μεροκάματα, να ανατρέπουν τις συνθήκες εργασίας κατά το δοκούν, καταργώντας κάθε εργασιακό δικαίωμα και πέραν των μισθών (ωράρια κλπ.). Επιπλέον, διασφαλίζεται στους εργοδότες το δικαίωμα να ανακυκλώνουν τους εργαζόμενους με νεοπροσλαμβανόμενους, τους οποίους αφού θα τους ξεζουμίζουν θα μπορούν να τους απολύουν ελεύθερα. Γενικότερα ενισχύεται η ευελιξία, μειώνονται οι απολαβές για τους μερικώς απασχολούμενους αλλά και απαλλάσσονται οι εργοδότες από κάθε κρατική εποπτεία και τήρηση της εργατικής νομοθεσίας.

Συγκεκριμένα, με το άρθρο 14 του νομοσχεδίου οι εργοδότες μπορούν να καταργούν τις Κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας και να τις αντικαθιστούν με τις «ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις» χωρίς κανέναν περιορισμό. Η μείωση των αποδοχών φτάνει μέχρι αυτό που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, μέχρι δηλαδή και τα 740 ευρώ μεικτά. Η διάταξη, σκόπιμα ασαφής, σημαίνει ότι η απώλεια μπορεί να είναι 30%, 40%, όσο δηλαδή ο μισθός ενός συγκεκριμένου εργαζόμενου που έχει εξασφαλίσει με την κλαδική και αποκλίνει από την Εθνική Σύμβαση.
Μέσα από τέτοιες συμβάσεις ο εργοδότης μπορεί να επιβάλλει και απολύσεις, αλλά και όλες τις μορφές ευελιξίας (μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητα κλπ.). Αποδεικνύεται ότι ο ισχυρισμός της κυβέρνησης πως οι συμβάσεις αυτές γίνονται για να «σωθούν» οι θέσεις εργασίας ήταν σκέτη εξαπάτηση.

Το ίδιο μπορεί να ανατρέπει όλες τις συνθήκες εργασίας (ωράρια, αργίες, άδειες, επιδόματα ...τα πάντα). Οι συμβάσεις, αν και είναι ετήσιες, με τυπικές διαδικασίες μπορούν να ανανεώνονται επ' άπειρον στο μέλλον αφού δεν τίθεται κανένας χρονικός περιορισμός.

Τέτοιες συμβάσεις θα υπογράφονται σε ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα και σε όλες τις επιχειρήσεις ανεξάρτητα από τον αριθμό των εργαζομένων. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο θα γίνεται μέσω του αντίστοιχου κλαδικού ή της ομοσπονδίας.

Με το νομοσχέδιο τινάζονται στον αέρα όχι μόνο οι ισχύουσες Κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας, αλλά και με τις προβλέψεις για τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) οι εργοδότες μπορούν να παρεμποδίζουν την υπογραφή οποιασδήποτε Κλαδικής Σύμβασης από εδώ και πέρα.
Τζάμπα εργάτες - ασύδοτοι εργοδότες
Με τις διατάξεις για την «ευελιξία στην αγορά εργασίας» προστίθενται και νέα δεινά στους εργαζόμενους.

Συγκεκριμένα:

Η δοκιμαστική περίοδος αυξάνεται στους 12 μήνες από 2 μήνες που ισχύει στην πράξη σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι οι εργοδότες ελεύθερα και χωρίς ούτε ένα ευρώ αποζημίωσης θα απολύουν εργαζόμενους και θα τους ανακυκλώνουν με νέους, τους οποίους και αυτούς θα μπορούν να απολύουν χωρίς την παραμικρή δέσμευση και υποχρέωση.
Οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση θα υποχρεώνονται σε πρόσθετη εργασία χωρίς να λαμβάνουν το 10% της προσαύξησης για υπερωριακή απασχόληση.
Ο χρόνος εφαρμογής της εκ περιτροπής εργασίας, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία ο εργοδότης μπορεί να εφαρμόζει τριήμερα και τετραήμερα (άρα μειωμένη απασχόληση και αμοιβές), αυξάνεται από τους 6 στους 9 μήνες.
Η αποζημίωση για απόλυση εργαζομένων με διάρκεια εργασίας από 12 έως 24 μήνες σε περίπτωση μη προειδοποίησης μειώνεται κατά 50%, από δύο σε ένα μήνα. Και αυτό πέραν της γενικής μείωσης που επιβλήθηκε από τον προηγούμενο νόμο για όλες τις ομάδες των ιδιωτικών υπαλλήλων.
Με υπουργικές αποφάσεις επανακαθορίζονται οι υποχρεώσεις των εργοδοτών για ενημέρωση των αρμόδιων κρατικών οργάνων (ΟΑΕΔ, ΣΕΠΕ) σε περίπτωση απολύσεων, προσλήψεων κλπ. Με δυο λόγια, και με νόμο καλύπτονται οι πάσης φύσεως παρανομίες και αυθαιρεσίες των επιχειρήσεων που θα λειτουργούν πλέον χωρίς προσχήματα και δε θα δεσμεύονται από την παραμικρή τυπική υποχρέωση.

Ψηλά το κεφάλι παιδιά... Το πιο βαθύ σκοτάδι έρχεται λίγο πριν φέξει.

Πηγή: ΕΘΝΟΣ
Άρθρο του Γ. Δελαστίκ με τίτλο ¨Η χανένη γενιά του Μνημονίου¨
Δεκάδες χρόνια πίσω γυρίζει τον ελληνικό λαό το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Θα επιφέρει βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Για τους μεγαλύτερους, οι οποίοι έχουν ζήσει τη φτώχεια των δεκαετιών του 1950, του 1960 ή του 1970 και τη διαρκή βελτίωση της κατάστασης προς μεγαλύτερη υλική ευμάρεια τις επόμενες δεκαετίες, η οπισθοδρόμηση της εποχής του Γιώργου Παπανδρέου είναι σίγουρα κάτι πολύ δυσάρεστο, το οποίο όμως δεν τους εξεγείρει, όπως αποδεικνύει η ζωή. Ελπίζουν και νομίζουν ότι θα μπορέσουν να προσαρμοστούν στη μιζέρια προηγούμενων δεκαετιών.
Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά με τους νέους. Το αίσθημα της αδικίας εις βάρος τους, τους πνίγει. Ιδίως όσοι βρίσκονται γύρω στα τριάντα, έχουν τελειώσει τις σπουδές τους, έχουν συχνά κάνει και μεταπτυχιακές σπουδές κατά δεκάδες χιλιάδες, χιλιάδες από αυτούς έχουν πάρει και διδακτορικά διπλώματα, κατέχουν μία, δύο ή περισσότερες ξένες γλώσσες και ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά ανάλογη με τα προσόντα τους χωρίς να μπορούν να βρουν. Καθόλου σπάνια δεν μπορούν να βρουν ούτε υποδεέστερη δουλειά για να βγάζουν έστω χρήματα που θα τους επιτρέψουν να αρχίσουν την αυτόνομη, δική τους ζωή, τη δική τους οικογένεια.
Δεν υπάρχει πιο ειδεχθής εγκληματική πράξη μιας κοινωνίας από το να εμποδίζει τους νέους της να ανοίξουν τα φτερά τους, να διοχετεύσουν δημιουργικά την ορμή και το πάθος τους για έναν καινούργιο κόσμο που θα φέρει τη δική τους σφραγίδα.
Ηταν που ήταν χάλια η κατάσταση τα τελευταία χρόνια, ήρθε τώρα και το Μνημόνιο του ΔΝΤ για να ενταφιάσει οριστικά και αμετάκλητα τα όνειρα της σημερινής νέας γενιάς.
Πέρα από τα ασύστολα ψεύδη και τις ανοησίες σκοπιμότητας, που λένε οι υπουργοί για να συγκαλύψουν το ανοσιούργημα που διαπράττουν, η ουσία είναι πως ο στραγγαλισμός της ελληνικής οικονομίας μέσω των όρων του Μνημονίου θα καταδικάσει στην τραγική υποβάθμιση τους νέους της πατρίδας μας για τα επόμενα τουλάχιστον δεκαπέντε-είκοσι χρόνια.
Λένε τα παιδιά μέσα στην απογοήτευση και την αφέλειά τους ότι θα πάνε να δουλέψουν στο εξωτερικό, ενθαρρυμένα από τρία-πέντε παραδείγματα μορφωμένων Ελλήνων που βρήκαν εύκολα δουλειά. Μακάρι να μπορούσαν να πάνε όλα να χτίσουν έξω τη ζωή τους κι ας τα στερούμασταν εμείς και η χώρα μας που πληρώσαμε για τη μόρφωσή τους!
Η ζοφερή πραγματικότητα όμως είναι ότι ολόκληρη η Ευρώπη υφίσταται βίαιες κοινωνικές αλλαγές προς τα κάτω, σε όλες τις χώρες. Τα ίδια με τα Ελληνόπουλα λένε οι νέοι της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας - σύντομα ίσως και οι νέοι της Ιταλίας ή ακόμη και της... Γαλλίας!
Πού θα πάνε να δουλέψουν οι μορφωμένοι νέοι μας; Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει χώρα που να τους περιμένει για να τους απορροφήσει. Και πέρα από αυτό, είναι δυνατόν να επιβιώσει μια Ελλάδα που θα έχει μετατρέψει τους νέους της σε ναυάγια και όπου οι γέροι θα διηγούνται ιστορίες φτώχειας από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 για να παρηγορήσουν τους νέους πόσο συγκριτικά καλύτερη θα είναι η ζωή το 2020;
Το Μνημόνιο φέρνει σκληρές, πολύ σκληρές εποχές. Οι κυβερνήσεις έδωσαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουν τους τυχοδιώκτες ζάπλουτους τραπεζίτες και τώρα ξεζουμίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες για να μαζέψουν τα λεφτά που χάρισαν στους τραπεζίτες, καταδικάζοντας ως «παράπλευρη απώλεια» δεκάδες εκατομμύρια νέους της Ευρώπης στην υποαπασχόληση, στην υποβάθμιση, στην ανεργία, στην απραξία.
Οι ηγέτες της ΕΕ, μαζί φυσικά και ο Γ. Παπανδρέου, οδηγούν έτσι σε ένα νέο χάσμα γενεών. Περιθωριοποιώντας τους νέους, αμείβοντάς τους πολύ λιγότερο, με μισθούς που δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν, τους ωθούν σε μια κατάσταση μίσους εναντίον της κοινωνίας που δείχνει να μην τους θέλει. Αυτό όμως είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Νέοι όροι της πολιτικής πάλης. Αδιαφορούν πλέον οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών για τις ανάγκες και τα αιτήματα των λαών τους. Περιφρονούν τις δημοκρατικές κινητοποιήσεις τους, ακόμη και όταν οι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά εκατομμύρια, όπως πρόσφατα στη Γαλλία. Προτάσσουν την ευημερία των αριθμών έναντι της δυστυχίας των ανθρώπων και δη των νέων. Αλλάζουν έτσι τους κανόνες λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως το γνωρίσαμε. Αυτό όμως είναι πολύ πιο επικίνδυνο από όσο φαίνεται, γιατί αυτό αντικειμενικά αλλάζει υποχρεωτικά και τους όρους της πολιτικής πάλης. Οταν οι κυβερνήσεις κωφεύουν στα αιτήματα των πολιτών, σκληραίνουν και οι άνθρωποι και οι συγκρούσεις.

Σημείωση βυσσινόκηπου: Οι μέρες του Μνημονίου και των εκφραστών του, δεν είναι πολλές. Πιστεύω ως εκ τούτου ότι δεν θα υπάρξει "ΧΑΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ". Θα υπάρξει μια γενιά που μέσα απο ανυπέρβλητες δυσκολίες θα υπερβεί τον εαυτό της, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της και θα δώσει λύση. Και αυτό θα γίνει πολύ απλά γιατί είναι αναγκαίο να γίνει. Πάντα πίστευα ότι η αναγκαιότητα, είναι η μαμή της ιστορίας. Για κάτι όμως στεναχωριέμαι κι εγώ. Κρίμα που δεν είμαι λίγο πιο νέος για να ζήσω τα κοσμοϊστορικά γεγονότα σε όλη τους την έκταση.

Ντομινίκ, «σαν στο σπίτι σου»!

Στη χώρα που κυβερνήτης - «σωτήρας» είναι ο κ. Παπανδρέου, στη χώρα που πάνε κι έρχονται οι «φιλέλληνες - σωτήρες», προεξαρχόντων των κ.κ. Ντομινίκ Στρος Καν και Ολι Ρεν, η προ κρίσης κατάσταση διαμορφώθηκε ως εξής:
*
α) Μόνο στην περίοδο 2000 έως το 2008, τα επίσημα καθαρά κέρδη των εγχωρίων επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ξεπέρασαν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ.
Την ίδια περίοδο - καθ' ομολογίαν της σοσιαλίστριας υπουργού Εργασίας - το βιοτικό επίπεδο ενός στους πέντε Ελληνες έχει κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας.
*
β) Στο σύνολο της βιομηχανίας, της οποίας η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» προϋποθέτει νέες μειώσεις μισθών για τους εργαζόμενους - τα επίσημα, ετήσια κέρδη ανά εργαζόμενο (όπως καταγράφονται στις εκθέσεις της ICAP) είχαν την παρακάτω πορεία.
• 1996: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 4.451 ευρώ.
• 2000: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 8.783 ευρώ.
• 2005: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 9.000 ευρώ.
• 2007: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 12.000 ευρώ.
Την ίδια περίοδο, η αγοραστική αξία του εργατικού εισοδήματος - καθ' ομολογίαν του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ - «έπεσε» στα επίπεδα του 1984...
*
γ) Τη δεκαετία του '90 ο φορολογικός συντελεστής επί των επιχειρηματικών κερδών βρισκόταν στο 45%. Σήμερα, μετά από διαδοχικές «πατριωτικές» αποφάσεις των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχει μειωθεί πάνω από το μισό και βρίσκεται στο 20%. Το αποτέλεσμα ήταν:
Ενώ το έτος 2000, τα φυσικά πρόσωπα (κατά βάση μισθωτοί και συνταξιούχοι) πλήρωσαν το 52% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη πλήρωναν το 48%, μετά από μια τετραετία ΠΑΣΟΚ κι άλλη μία τετραετία ΝΔ,
το 2008, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έφτασαν να πληρώνουν το 70% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη μόνο το 30%.
*
δ) Οπως προκύπτει από τις ετήσιες εκθέσεις του ΟΗΕ για τις ανισότητες (αλλά και καθ' ομολογίαν του αντιπροέδρου της κυβέρνησης) ο δείκτης απόδοσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα, μετά από τις διαρκείς επιθέσεις στα εργατικά εισοδήματα και την υλοποίηση πολιτικών ρυθμίσεων για τον περιορισμό του «εργατικού κόστους», ανέρχεται στο 14%, είναι διπλάσιος από τον αντίστοιχο μέσο όρο της υπόλοιπης ΕΕ και δεύτερος παγκοσμίως, μετά το Μεξικό.
Την ίδια στιγμή - και πριν ακόμα φανούν οι επιπτώσεις του μνημονίου (Ιούνης 2010) - καταμετρήθηκε ότι στην Ελλάδα, μεταξύ των λαϊκών νοικοκυριών,
ένας στους τρεις καταναλωτές της ΔΕΗ αδυνατεί να πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος και ότι ένας στους έντεκα κατοίκους της Αττικής προσφεύγει για τον επιούσιον στα συσσίτια...
*
ε) Από το 1990 μέχρι το 2007, το ΑΕΠ της χώρας από τα 38 δισ. ευρώ πήγε στα 208 δισ. ευρώ, το βασικό μεροκάματο του εργάτη από 15 ευρώ πήγε στα 30 ευρώ, αλλά τα κέρδη των επιχειρήσεων από 575 εκατ. ευρώ εκτινάχτηκαν στα 16 δισ. ευρώ!
Με άλλα λόγια: Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες και κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα»,
από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο εργάτης με την «αύξηση» κατά 1 φορά του κατώτατου μισθού του, έφτασε, σε αποπληθωρισμένες τιμές, να αμείβεται σε προ 25ετίας επίπεδα!
***
Κατόπιν αυτών, παρότι διάφοροι ασπάλακες,
(για να παίξουν το παιχνίδι του ξεπουλήματος της χώρας μέχρι τελευταίου τσίγκου, για να προλειάνουν το έδαφος των 200.000 απολύσεων στο δημόσιο τομέα - Ραγκούσης, «Βήμα», 5/12/2010 - και για να πιούν το αίμα του εργάτη με το μπουρί του ΣΕΒ),
φτάνουν στο σημείο να κακολογούν την ωραία πατρίδα μας και να την εμφανίζουν σαν «την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης» (!),
*
εμείς, ως λαός και ως άνθρωποι, με τη στοιχειώδη αυτογνωσία που αρμόζει σε ένα διεθνές πειραματόζωο των πολυεθνικών, των τραπεζών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων, είμαστε στην υπερήφανον θέσιν να υποδεχτούμε, σήμερα, τον κύριο ΔΝΤ και μεθαύριο τον κύριο Κομισιόν,
στην «πρώτη καπιταλιστική χώρα του κόσμου»!


Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ