70 χρόνια πέρασαν από τον αγώνα του θανάτου.

Όταν μια χούφτα ποδοσφαιριστών από το Κίεβο ταπείνωσε τους ναζί

Έχει καταγραφεί στην ιστορία σαν μια από τις περιπτώσεις που ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια ενός αθλητικού γεγονότος. Αντίθετα, το αποτέλεσμα δεν έχει να κάνει μόνο με την επιτυχία στον αγωνιστικό χώρο, αλλά με την αντίστοιχη στη μάχη της υπεράσπισης των ιδεών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Μιας μάχης που στο τέλος μπορεί να περιμένει ο θάνατος, αλλά όταν αυτό γίνεται για τα ιδανικά τότε ακόμα και το τέλος περιβάλλεται με τιμή.

Η ιστορία του περίφημου «αγώνα του θανάτου» στο κατεχόμενο από τους ναζί Κίεβο το 1942, όπου κατέληξε στην εκτέλεση 15 Σοβιετικών ποδοσφαιριστών από την Ουκρανία, αφού τόλμησαν να αμφισβητήσουν με συγκεκριμένο τρόπο τους κατακτητές, είναι συγκλονιστική. Αλλά και διδακτική. Γιατί δείχνει ότι μια χούφτα άνθρωποι γαλουχημένοι με τις αρχές της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν υπέκυψαν και δεν πρόδωσαν τα ιδανικά τους ούτε όταν βρέθηκαν… κατάφατσα με το θάνατο.

Η αρχή

Κίεβο 1941. Η πείνα, η εξαθλίωση αλλά και οι εκτελέσεις σε καθημερινή βάση είναι η πραγματικότητα στην ουκρανική πόλη που στενάζει κάτω από το ζυγό των ναζί, ενώ η επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Κατά την κατάκτηση του Κιέβου οι ναζί πιάνουν περίπου 630.000 αιχμαλώτους ανάμεσά τους και πολλούς αθλητές που ανήκουν στην ομάδα της Ντιναμό Κιέβου.

Μιας ομάδας που είχε ιδρυθεί το 1927 από δυο νεαρούς Σοβιετικούς αξιωματικούς της αστυνομίας προκειμένου και στο Κίεβο (όπως και σε άλλες πόλεις) να υπάρχει παράρτημα του αθλητικού σωματείου Ντιναμό Κλαμπ που είχε ιδρύσει η Σοβιετική Αστυνομία. Μάλιστα, το γεγονός ότι οι περισσότεροι αθλητές αιχμάλωτοι ήταν αστυνομικοί έκανε τους ναζί να τους θεωρήσουν επικίνδυνους μπολσεβίκους και φυσικά έτυχαν… ειδικής μεταχείρισης. Όμως, η τύχη έπαιξε ένα καθοριστικό παιχνίδι.

Ο επικεφαλής ενός αρτοποιείου που είχαν ανοίξει οι ναζί για τις ανάγκες του στρατού και δούλευαν Ουκρανοί εργάτες Γιόζεφ Κόρντιτς είχε μια απρόοπτη και καθοριστική συνάντηση. Ξαφνικά συνάντησε ένα πρωί σε άθλια κατάσταση από τις κακουχίες και τραυματισμένο από τον πόλεμο ίσως το μεγαλύτερο όνομα της προπολεμικής ποδοσφαιρικής Ντιναμό Κιέβου (αλλά και του τότε σοβιετικού ποδοσφαίρου) τον Κόλια Τρούσεβιτς.

Αφού τον πήρε στο αρτοποιείο όπου ανάμεσα στους εργάτες υπήρχαν αρκετοί αθλητές της ομάδας του Κιέβου, η ιδέα της συγκρότησης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στις αρχές του 1942.

Ο Τρούσεβιτς άρχισε να ψάχνει για πρώην συμπαίκτες που ίσως να είχαν επιζήσει της γερμανικής επιδρομής όπως και για υπόλοιπους γνωστούς του παίκτες από άλλες ομάδες. Σε λίγο καιρό είχαν συγκεντρωθεί αρκετοί τόσο από την Ντιναμό όσο και από άλλους συλλόγους.



Η ώρα της καταξίωσης

Την ίδια εποχή, στα πλαίσια της προπαγάνδας των ναζί στην πόλη και με τη βοήθεια ενός δοσίλογου του Ουκρανού εθνικιστή και πρώην ποδοσφαιριστή του Γκιόργκι Σφετσόφ επανέφεραν το ποδόσφαιρο στην πόλη δημιουργώντας παράλληλα και μια ομάδα τη Ρουχ. Ο Σφετσόφ προσπάθησε να πείσει όσους παίκτες ήταν στο αρτοποιείο και αποτελούσαν σπουδαία ονόματα του ποδοσφαίρου (ιδιαίτερα μάλιστα τον Τρούσεβιτς) να ενταχθούν στην ομάδα κυρίως για προπαγανδιστικούς λόγους. Το γεγονός όμως ότι ήταν συνεργάτης των Γερμανών και οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές της Ρουχ ήταν ομοϊδεάτες του δεν ενθουσίασε τους πρώην Σοβιετικούς ποδοσφαιριστές που με μπροστάρη τον Τρούσεβιτς αρνήθηκαν και δημιούργησαν τον δικό τους σύλλογο που ονόμασαν FC Start. Toν Ιούνιο του 1942 ορίζεται η έναρξη του λεγόμενου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος Κιέβου με τον πρώτο αγώνα να είναι αυτός μεταξύ της Ρουχ και της Σταρτ.

Για τον δοσίλογο Σφετσόφ το παιχνίδι είναι ένα μεγάλο στοίχημα, προκειμένου να τιμωρήσει την άρνηση των σοβιετικών αθλητών αλλά και να γίνει πιο αρεστός στους ναζί εάν η Ρουχ νικούσε. Οι παίκτες της Ρουχ ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι. Άδειες από τις δουλειές τους, καλύτερο υλικό εξοπλισμό, οργανωμένη προπόνηση. Στην αντίπερα όχθη, οι παίκτες της Σταρτ εκτός από τις μάλλινες φανέλες που κάπου είχαν βρει εγκαταλειμμένες τίποτα άλλο οργανωμένο. Ο καθένας ό,τι παπούτσια έβρισκε, προπόνηση στα διαλείμματα της δουλειάς (αφού το αρτοποιείο οι ναζί το ήθελαν ανοιχτό 24 ώρες). Όμως είχαν κάτι άλλο…

Το πάθος να υπερασπιστούν τα ιδανικά τους. Κάτι που φάνηκε στα λόγια του Τρούσεβιτς λίγο πριν τον αγώνα, αφού σύμφωνα με μαρτυρίες τόνισε στους συμπαίκτες τους. «Δεν έχουμε όπλα να τους πολεμήσουμε. Θα παίξουμε με τα χρώματα της σημαίας μας. Οι φασίστες θα καταλάβουν ότι αυτό το χρώμα είναι ανίκητο». Και πραγματικά το τελικό σκορ 7-2 υπέρ της Σταρτ μαρτυράει το τι έγινε στο γήπεδο. Και ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν οι νίκες επί μιας ομάδας Ούγγρων στρατιωτών (συνεργάτες των Ναζί) με 6-2, μιας αντίστοιχης Ρουμάνων στρατιωτών (επίσης συνεργάτες) με 11-0 και μιας επίλεκτης του γερμανικού στρατού με 6-0.

Το τέλος…

Οι νίκες της Σταρτ είχαν πάρει μια μορφή αντίστασης, αφού οι κάτοικοι του Κιέβου έβλεπαν με αυτόν τον τρόπο την αμφισβήτηση των κατακτητών. Από την άλλη, οι ναζί και ντόπιοι συνεργάτες είχαν αρχίσει να θορυβούνται από το γεγονός και ιδιαίτερα μετά την ήττα της ομάδας του γερμανικού στρατού. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να ορίσουν αντίπαλο της Σταρτ μια ομάδα επίλεκτων της Λουτβάφε, τη Φλάκελφ. Το πρώτο πείραμα στις 6 Αυγούστου αποτυγχάνει πλήρως για τους κατακτητές, αφού η ομάδα της Λουτβάφε χάνει με 5-1. Τώρα οι ναζί όρισαν αγώνα ρεβάνς τρεις μέρες μετά στις 9 Αυγούστου.

Την ίδια ώρα ζητούν διπλασιασμό της παραγωγής του αρτοποιείου, με αποτέλεσμα στους παίκτες να μένει κάτι λιγότερο από τρεις ώρες τη μέρα για ύπνο. Αρχίζουν να απειλούν με εκτελέσεις και επιβάλλουν κλίμα τρομοκρατίας στους εργαζόμενους του αρτοποιείου έχοντας σαφή στόχο να τρομάξουν τους ποδοσφαιριστές που εργάζονται εκεί.

Ο λαός του Κιέβου όμως την ημέρα του αγώνα ξέροντας τις τακτικές των ναζί δίνει βροντερό «παρών» κατακλύζοντας το γήπεδο της Ζενίτ και αψηφώντας τις δυνάμεις κατοχής που πάνοπλες έχουν περικυκλώσει το γήπεδο και τους γύρω χώρους. Η γερμανική ομάδα εμφανίζεται με 7 καινούργιους παίκτες σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, ενώ διαιτητής αναλαμβάνει ένας αξιωματικός των SS.

Η αντίδραση των ποδοσφαιριστών της Σταρτ στο ξεκίνημα να μην χαιρετίσουν φασιστικά (παρά το γεγονός ότι τους είχαν επιβάλει να το κάνουν) αλλά να βάλουν το χέρι στο μέρος της καρδιάς έδειξε στον κόσμο ότι παρά τις δύσκολες συνθήκες και το γεγονός ότι οι Γερμανοί ήθελαν πάση θυσία τη ρεβάνς δε θα τους κάνουν τη …χάρη. Και πραγματικά έτσι έγινε. Παρά τα τερτίπια του διαιτητή και την αντιαθλητική συμπεριφορά των αντιπάλων παικτών το τελικό σκορ έγραψε 5-3 υπέρ της Σταρτ ξεσηκώνοντας όλους όσοι βρέθηκαν στις εξέδρες.

Την ίδια ώρα Γερμανοί αξιωματούχοι και στρατιώτες δεν μπορούν να κρύψουν την ταπείνωση. Και αποφασίζουν να δράσουν… Διατάσσουν «έκτακτη ανάκριση» και αμέσως μετά το παιχνίδι οι ποδοσφαιριστές οδηγούνται στα γραφεία της γερμανικής διοίκησης. Δυο μέρες μετά, κάποιοι θα τους δουν να φορτώνονται σε στρατιωτικό φορτηγό με ισχυρή συνοδεία. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κάποιος πολίτης του Κιέβου είδε τους ήρωες παίκτες της Σταρτ…

Η θεσμική και οικονομική κατάρρευση του Δήμου Αγίου Νικολάου, επαληθεύτηκε στη τελευταία σύνοδο της οικονομικής επιτροπής του.

Έγινε η απώλεια συνήθειά μας. Κάπως έτσι δρα η πλειοψηφία και η συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση του Δήμου μας.

Μόνο θεσμική παρακμή συνιστά το γεγονός, ότι σε μια από τις κορυφαίες σε σημασία συνεδριάσεις για το συνολικό οικονομικό απολογισμό της χρονιάς που μας πέρασε, η εισήγηση και ενημέρωση επί του «Ισολογισμού» έγινε την ώρα της συνεδρίασης. Δεν δόθηκε κανένας χρόνος για διάβασμα-ανάλυση-παρατηρήσεις. Ο ρόλος των εκλεγμένων δηλαδή, έγινε ρόλος κομπάρσων. Να βάλουμε την υπογραφή μας, να πάμε παρακάτω. Να πετάξουμε τη καυτή πατάτα από τα χέρια μας το δυνατόν πιο γρήγορα. Την μεγαλύτερη ευθύνη την είχε ο αντιδημαρχεύων επί των οικονομικών ο οποίος ψελλίζοντας για κάποια οικονομικά προβλήματα που … άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα, κατέληξε με τη φράση: Γενικά καλά τα πήγαμε… εννοώντας ότι τον ασθενή δεν τον θάψαμε ακόμα. Για να βάλει την κατακλείδα ο Δήμαρχος με τη φράση κλειδί ότι οι δείκτες είναι καλοί γιατί… μπορούμε ακόμα να δανειζόμαστε(!!!).

Είναι απορίας άξιο γιατί όλοι αυτοί οι κύριοι που σήκωναν το δάχτυλο προς τους συναδέλφους τους του πρώην Δήμου Νεάπολης, γιατί δεν έλεγξαν και δεν εντόπισαν έγκαιρα τα ελλείμματα, σε αυτή τη συνεδρίαση της οικονομικής επιτροπής σήκωναν το δάχτυλο προς τον επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης γιατί πολυέψαχνε τους αριθμούς.

Βλέπεται το δελτίο τύπου είχε εκ προοιμίου γραφτεί και ουκέτι χρείαν είχε η περαιτέρω συζήτησις.

Ε, λοιπόν εμείς για μια ακόμα φορά πρέπει να σας πούμε την αλήθεια. Ο Δήμος Αγίου Νικολάου είναι στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης και για το μόνο που δεν είμαστε σίγουροι είναι αν η κατάρρευση αυτή θα προηγηθεί ή θα έπεται, της επίσημης πτώχευσης της χώρας. Όποιος ακόμα αμφιβάλλει για την αλήθεια των λόγων μας, ας κόψει την παρούσα δημοσίευση κι ας την κρατήσει προς επαλήθευση.

Η κατάσταση λοιπόν είναι τραγική. Πολύ σύντομα και με το τέλος των εκκαθαρίσεων στις επιχειρήσεις (α ρε επιχειρηματικότητα με τα μεγαλεία σου) των Καλού Χωριού, Ελούντας, Βραχασίου, Νεάπολης, Αγίου Νικολάου, ο Δήμος μας θα κληθεί να πληρώσει περίπου 1 εκ ευρώ χρέη. Με δεδομένο ότι

Α) μόνο το 2011, οι εισπράξεις από ΚΑΠ παρακρατήθηκαν από την κυβέρνηση των τροϊκανών και περικόπηκαν κατά 33% μόνο στο 2011.

Β) με την μείωση κατά 75% στα τέλη παρεπιδημούντων (για την κερδοφορία των ξενοδόχων) που ήταν ανάσα για τους τουριστικούς δήμους, οι οποίοι κάλυπταν από αυτά τα χρήματα τις ανάγκες που προέκυπταν για υποδομές πολλαπλάσιες του πληθυσμού τους

Γ) Μετά τις νέες αξιώσεις των ξενοδόχων να πληρώνουν τέλη μόνο για τη σαιζόν λειτουργίας τους (λες κι ο Δήμος αγοράζει και συντηρεί μηχανήματα και υποδομές για έξι μόνο μήνες)

Δ) με τις ολοένα και αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες και με δεδομένη τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, οι Δήμοι  αυξάνουν τις δαπάνες για τις κοινωνικές-προνοιακές δομές τους.

Όλα αυτά συνομολογούν ένα κοκτέιλ πτώχευσης. Θα ερωτήσει κανείς. Αφού είναι έτσι πως καταφέρνουν και βγαίνουν οι ισολογισμοί. Η απάντηση είναι η εξής.

1)     Ο Δήμος έχει μειώσει το κόστος λειτουργίας του αλλά και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών του. Έχει γίνει ο χειρότερος εργοδότης. Τύφλα να χουν οι ξενοδόχοι. Έχει μειώσει τις απολαβές του μόνιμου προσωπικού του. Έχει μειώσει το ίδιο το προσωπικό του. Κάνει δίμηνες (!!!) συμβάσεις. Πληρώνει με 125 ευρώ το μήνα για πενθήμερη εργασία … Έχει εντατικοποιήσει το φόρτο εργασίας κυρίως στην οικονομική και τεχνική υπηρεσία, οι υπάλληλοι των οποίων τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Υπακούει τυφλά και εθελόδουλα στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Παρόλη βέβαια την προσπάθεια που καταβάλλεται από τους εργαζόμενους οι υπηρεσίες καθαριότητας, λειτουργίας παραλιών, αποκατάστασης αγροτικών δρόμων κλπ είναι ελλιπείς.

2)     Ο Δήμος αυξάνει τα τέλη στους πολλούς. Από τα τέλη για την άρδευση της υπαίθρου μέχρι τα τέλη Νεκροταφείου και γαμηλίων τελετών. Έτσι για πρώτη φορά τα έσοδα από κρατική επιχορήγηση για λειτουργικές δαπάνες, είναι λιγότερα από τα έσοδα που εισέπραξε ο Δήμος από τους Δημότες του… (από ίδιους πόρους 5,99 εκ. από κρατικούς πόρους 5,90 εκ) Για το 2012 τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Τον Ιούλιο του 2012 εισπράξαμε από τους Κ.Α.Π.  259χιλ ευρώ ενώ πέρσι τον ίδιο μήνα, 456χιλ ευρώ (δηλαδή μείωση 43%)

3)     Στήριγμα για να βγαίνουν οι ισολογισμοί είναι και η δημιουργική λογιστική. Το «Ενεργητικό» μας λέει τι περιουσία έχει ο Δήμος και το «Παθητικό» μας λέει που τα χρωστάει. Αν αυξήσουμε για παράδειγμα ένα λογαριασμό του ενεργητικού, θα φανεί ότι μπορούμε να καλύψουμε υποχρεώσεις του παθητικού. Για παράδειγμα λέμε ότι υπάρχουν χρέη προς το Δήμο της τάξης των 4 εκ ευρώ. Ξέρουμε όμως ότι θα ήμασταν ευτυχείς αν εισπραχτεί το 20%. Και αυτό αν έχουμε τη δυναμική να αξιώσουμε από τους μεγαλοφειλέτες  τα χρωστούμενα. Αυτό το υπογραμμίζουμε γιατί ο Δήμος ξιφουλκεί για χρέη των 50 και 100 ευρώ, ενώ σε κάποιους μεγάλους κάνει χάρες και διακανονισμούς.

 Κάπως έτσι τους βγαίνουν οι αριθμοί, που στη περίπτωσή μας όμως δεν λένε όλη την αλήθεια. Όπως καταλαβαίνετε ήταν χρέος μας να μην ψηφίσουμε ένα τέτοιο «Ισολογισμό», και μαζεύουμε από τώρα στοιχεία από τις οικονομικές υπηρεσίες ώστε στο Δημοτικό Συμβούλιο να δώσουμε την μάχη της αποκάλυψης της αλήθειας που κάποιοι θέλουν να ωραιοποιήσουν.

Βασίλης Χατζηδάκης

αντιπρόεδρος της οικονομικής επιτροπής, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης.