Πέθανε ο Πάνος Γλυκοφρίδης

Αντιγράφω από τα ΝΕΑ:
Πέθανε χθες, σε ηλικία 80 ετών, ο Πάνος Γλυκοφρύδης, σκηνοθέτης των ταινιών του Θανάση Βέγγου.

Εκτός από τον κινηματογράφο, ο Γλυκοφρύδης σκηνοθέτησε τηλεοπτικές σειρές (Γιάννης και Μαρία) και θεατρικές παραστάσεις, ενώ διατέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας και στον Οργανισμό Ηπειρωτικού Θεάτρου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου κι αργότερα έκανε την πρακτική του στο Παρίσι. Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1959 με την κωμωδία «Δουλειές με φούντες». Δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησε η συνεργασία του με τον Βέγγο.
Η ταινία του «Με τη λάμψη στα μάτια» (1966) με θέμα την αντίσταση του ελληνικού λαού την περίοδο της Κατοχής, βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Βραβεία σεναρίου, μουσικής, Α΄ ανδρικού ρόλου), ενώ προβλήθηκε στο πλαίσιο δύο μεγάλων αναδρομικών εκδηλώσεων που οργάνωσαν το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (1993) και το Κέντρο Ζορζ Πομπιντού στο Παρίσι (1995).
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η ταινία εποχής Η δίκη των δικαστών (1974), με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο, μία από τις 21 ταινίες μεγάλου μήκους, που γύρισε συνολικά.
Επίσης, δίδαξε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου, ενώ ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και συμμετείχε στο Δ.Σ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και την Καλλιτεχνική Επιτροπή του Εθνικού Θεάτρου.
Η κηδεία του Πάνου Γλυκοφρύδη θα γίνει αύριο στις 16.30 στο Νεκροταφείο της Καισαριανής, στη γειτονιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε

Υ.Γ. (δικό μου) Ίσως λίγοι ξέραμε ότι οι περισσότερες ταινίες του Θ. Βέγγου, με τις οποίες τόσο γελάσαμε μικροί, τόσο επιρρέασαν το χιούμορ μας, τις ατάκες μας αλλά και τόσο μας έκαναν να αγαπήσουμε τα πάθη του απλού Έλληνα, ήταν του Π. Γλυκοφρίδη.
Σαν έφηβος είχα λατρέψει τη τηλεοπτική σειρά "Γιάννης και Μαρία". Ήταν το 1982 όταν για πρώτη φορά ερωτεύτηκα...την Μαρία (Πέμμυ Ζούνη)
Λίγο αργότερα είδα και μια παλιότερη κινηματογραφική ταινία του Γλυκοφρίδη. Την "δίκη των δικαστών". Την αναφέρουν και τα ΝΕΑ πιο πάνω. Αυτή η ταινία αλλά και οι αφηγήσεις του πατέρα μου από το πρώτο και δεύτερο αντάρτικο, θεμελίωσαν μέσα μου μια πατριωτική-αντιμπεριαλιστική πολιτική κουλτούρα, που μέσα της κρατάει από το Κολοκοτρώνη ως το Βελουχιώτη.
Εν ολίγοις αυτός ο άγνωστος στους πολλούς σκηνοθέτης, με έκανε να γελάσω, να ερωτευτώ,να πολιτικοποιηθώ. Όπως καταλαβαίνετε αυτό το μικρό αφιέρωμα είναι ένα μικρό ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσε.