Να σπάσουμε τις αυταπάτες ...

Πολλοί φίλοι μου στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, άρχισαν να δηλώνουν εκτός από την απογοήτευσή τους, την βεβαιότητα ότι κάτι θα γίνει. Ότι περιμένουν ανατροπή του πολιτικού σκηνικού κι ότι είναι περίεργοι για το τι θα φέρει η νέα επαναστατική κατάσταση. Παρατήρησα ότι χρησιμοποίησαν το "κάτι θα γίνει"...από κάποιους άλλους προφανώς. Δεν ξέρω αν είναι μια μεσσιανική νοοτροπία της ράτσας μας, αλλά ιστορικά δεν επαληθεύεται. Ιστορικά η ράτσα μας λόγο ταπεραμέντου συμμετείχε. Πότε ένεκα της ανάγκης , πότε συναισθηματικά, πάντως η συμμετοχή σε αγώνες ήταν σχεδόν δεδομένη. Όχι ότι δεν υπήρχαν πάντα οι ριψάσπιδες, οι σκυφτούληδες, τα λαμόγια και οι συνεργάτες, αλλά η ιστορία αυτού του λαού γράφτηκε από την άλλη μπάντα. Η σκέψη μου πάντως με οδήγησε ότι η παρέα μου, μια παρέα εργαζόμενων και μικρομεσαίων νέων ανθρώπων, μάλλον εκτιμούσαν ότι κάποιος άλλος πιο αδικημένος έπρεπε να πρωτοεξεγερθεί. Δεν μιλούσαν σε πρώτο ενικό ή πληθυντικό πρόσωπο, γιατί εκτιμούσαν ότι αυτοί έχουν πιθανά κάτι να χάσουν, κι αυτό τους κρατάει πίσω, εναποθέτοντας σε άλλους τις ελπίδες τους. Όμως κι αυτός ακόμα ο προβληματισμός τους περί μιας νέας "επαναστατικής" αναγκαιότητας, αποτελεί ένα τεράστιο άλμα σε σχέση με το παρελθόν που τις συζητήσεις μας μονοπωλούσε, η κριτική σε επιμέρους πολιτικές της κάθε κυβέρνησης, μέχρι ποδοσφαιροκουβέντες, σχέδια για ταξίδια, αγορές κλπ. Τώρα τελευταία ολοένα και περισσότερο ασχολούμαστε με το πολιτικο-οικονομικό μέλλον αυτού του τόπου. Σε όλους αυτούς τους φίλους μου, μα και σε κάποιους που παρακολουθούν αυτό το ιστολόγιο, επισημαίνω κάποιες θέσεις που πρέπει να αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε (και κυρίως να τις μετατρέπουμε σε πράξεις).

Από το τελευταίο φύλλο του "Ριζοσπάστη" προέρχονται αυτές οι θέσεις, με τις οποίες συμφωνώ μέχρι κεραίας και είναι οι εξής:

1. Ο δρόμος των άγριων θυσιών υπέρ της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρηματιών δεν πρόκειται να έχει τέλος ούτε κανένα όφελος για εσένα. Οδηγεί το λαό στη φτώχεια και έφερε την κρίση.

2. Είναι απάτη ότι προς όφελος του λαού υπάρχει "άλλο μείγμα πολιτικής", που ισχυρίζεται η ΝΔ, "σωστός τρόπος εφαρμογής του μνημονίου" που λέει ο Καρατζαφέρης, ή "μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους" που προτείνουν οι διάφορες τάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Όλες αυτές οι μορφές διαχείρισης της κρίσης έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: Γκρέμισμα των εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών κατακτήσεων, κλείσιμο των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρηματιών.

3. Το μνημόνιο διαρκείας δεν μπορεί να το σταματήσει ένα τυφλό ξέσπασμα οργής.

4. Είναι παγίδα οι προτάσεις συμμαχίας του λαού με τμήματα της πλουτοκρατίας για να δημιουργηθεί μια "πατριωτική κυβέρνηση", ή αριστερή συμμαχία για κεντροαριστερή κυβέρνηση. Αυτά τα σενάρια δένουν το λαό στο άρμα της πλουτοκρατίας, οδηγούν τους λαϊκούς αγώνες σε αδιέξοδα και το εργατικό κίνημα σε διάλυση.

Λύση για το λαό υπάρχει μόνο με λαϊκή συμμαχία, με στόχο ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία. Η χώρα μας έχει όλες τις δυνατότητες να υπάρχει ανάπτυξη προς όφελος των λαϊκών αναγκών και όχι των μονοπωλίων, μόνο αν οι μεγάλες επιχειρήσεις γίνουν λαϊκή κοινωνική περιουσία και διευθύνονται από μια λαϊκή εξουσία. Αυτός ο δρόμος της λαϊκής συμμαχίας και της πάλης για λαϊκή εξουσία μπορεί να ορθώσει αποτελεσματικά εμπόδια στη βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης, των κομμάτων και των οργανισμών που υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οργανωμένη ανυπακοή και αντεπίθεση, να μην πτωχεύσει ο λαός, να μην πληρώσει την κρίση και το χρέος που δημιούργησε η πλουτοκρατία. Για τα σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα, για λαϊκή εξουσία».

.