«Τελική λύση»

Η «απασχολησιμότητα» και η «εκ περιτροπής εργασία» στον ιδιωτικό τομέα - το πρόπλασμα δηλαδή της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων - έχουν επιβληθεί με νόμο από το 1998.

*

Οι συντάξεις πείνας έχουν τεθεί στο στόχαστρο από την εποχή που ο τέως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο κ. Γκαργκάνας, ανακάλυπτε το «μοντέλο του εύπορου συνταξιούχου»!

*

Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα - αυτού του τόσο φιλικού δημόσιου τομέα προς τα μονοπώλια και ταυτόχρονα τόσο καταδυναστευτικού για τον απλό άνθρωπο - πριν καταλήξουν «κοπρίτες» είχαν ξεκινήσει να διαπομπεύονται ως «ρετιρέ», ήδη από τη δεκαετία του '80.

*

Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συντελείται εδώ και τουλάχιστον μια 20ετία, πολύ πριν ανακαλυφθεί το «φαστ τρακ» και συγκεκριμένα από την επομένη ακριβώς που το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που σήμερα εκποιεί το 100% του ΟΤΕ, δημαγωγούσε - πρωτοστατούντος του ιδρυτή του - με το σύνθημα: «Ο ΟΤΕ μια χρυσή μετοχή στο δημόσιο».

*

Οι μισθοί έφτασαν σε πραγματικές τιμές να αντιστοιχούν στην αξία των μισθών του... 1984, πριν ακόμα αναλάβει να τους εξαερώσει πλήρως ο Παπακωνσταντίνου με την τρόικα.

*

Οι άδικοι φόροι ποτέ δεν έπαψαν να λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα για να επιχορηγείται το μεγάλο κεφάλαιο. Από την εποχή που ο Μάνος αύξανε μέσα σε μια βραδιά την τιμή της βενζίνης κατά 125% (!) μέχρι το ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη που πήρε τους έμμεσους φόρους από 11.254 εκατ. ευρώ (το 1995) και τους πήγε στα 23.870 εκατ. ευρώ (το 2004), τους αύξησε, δηλαδή, κατά 112% (!), ο λαός πληρώνει.

***

Οσα, επομένως, ζούμε σήμερα, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

Είναι η αδίστακτη συνέχιση μιας αδίστακτης πολιτικής. Το «έκτακτο» της πολιτικής τους δεν έγκειται στην κατεύθυνση που αυτή κινείται. Η πολιτική τους κινείται στην ίδια κατεύθυνση που εκινείτο πάντα.

*

Το έκτακτο συνίσταται στη σφοδρότητά της. Στην αγριότητά της. Στη βαρβαρότητα με την οποία προωθείται.

Μόνο που στη φάση που διανύουμε το έκτακτο δεν έχει το χαρακτήρα του προσωρινού ή του παροδικού. Εχει χαρακτήρα διαρκείας χωρίς ημερομηνία λήξης. Δεν πρόκειται για καταιγίδα. Είναι κατακλυσμός. Βαρβαρότητα κυριολεκτική, που αν περάσει θα επιφέρει «σεληνιακό τοπίο». Με ό,τι αυτό σημαίνει για τις δυνατότητες αναστροφής της κατάστασης, οι οποίες θα είναι όσες ακριβώς επιτρέπει ένα «σεληνιακό τοπίο».

*

Η πολιτική τους, η οποία δεν προέκυψε λόγω «ειδικών συνθηκών», αλλά, αντίθετα, «ο βίος και η πολιτεία» των «σωτήρων» συνηγορεί ότι την είχαν προαποφασίσει και προσχεδιάσει, μοιάζει - και εδώ βρίσκεται το «νέο» - με μια επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» κατά του εργαζόμενου λαού.

*

Για την ακρίβεια, έχει εξαπολυθεί και εξελίσσεται με την ένταση που δηλώνει ότι το κεφάλαιο επιδιώκει να επιτύχει την «τελική λύση» στην ανειρήνευτη αντιπαράθεσή του με την εργασία.

*

Για να πετύχει αυτήν την «τελική λύση», που ισοδυναμεί με λαϊκό εξανδραποδισμό, αξιοποιεί την ίδια την καπιταλιστική κρίση σαν «ευκαιρία», ώστε μέσα από την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς, τις απειλές, τη διάχυση του φόβου, να παραλύσει τις λαϊκές αντιστάσεις.

***

Το πρωτοφανές μέγεθος της επίθεσης που δέχεται ο λαός, σε συνδυασμό με την πείρα που προκύπτει από το παρελθόν και το παρόν των δυνάμεων της «Ιερής Συμμαχίας», των δυνάμεων που ηγούνται και συναινούν στο τσουνάμι ισοπέδωσής του, είναι στοιχεία που από μόνα τους αποτελούν πυξίδα, για να απαντηθεί το ερώτημα «τι να κάνουμε;»:

*

Τίποτα λιγότερο από τη μετατροπή της αγανάκτησης σε λαϊκή συσπείρωση.

Σε οργάνωση.

Σε συμμετοχή στις γραμμές του επεξεργασμένου, στοχευμένου, περιφρουρημένου από «τρικλοποδιές» και συνειδητού πολιτικού αγώνα για την ανατροπή εκ βάθρων των κοινωνικών και πολιτικών φορέων του λαϊκού αφανισμού.

*

Τίποτα λιγότερο, δηλαδή, από τη σύνδεση της αγανάκτησης με το εργατικό κίνημα στους χώρους δουλειάς.

Εκεί, δηλαδή, που χτυπά η καρδιά του «πολέμου». Εκεί που «η βία της φτώχειας» και της εκμετάλλευσης παίρνει σάρκα και οστά.


Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ