Το μεγάλο κεφάλαιο έχει στις μέρες μας μεγάλες ορέξεις. Επειδή υπάρχει ακόμα πολλή «μαρίδα» στην αγορά του εμπορίου, οι μεγαλοκαρχαρίες δεν μπορούν να επιβάλλουν μονοπωλιακές καταστάσεις και να διαμορφώσουν όπως θέλουν μισθούς, και τιμές. Κάποιος πρέπει να βγάλει την «μαρίδα» εκτός τοπίου.
Τα μικρομάγαζα σίγουρα δεν απειλούν τα μεγάλα κεφάλαια του εμπορίου. Τα πολυκαταστήματα, η πολυεθνικές αλυσίδες, μπορούν να προμηθεύονται προϊόντα σε πολύ μικρότερες τιμές και με όρους που συνήθως αυτά επιβάλλουν στους παραγωγούς. Ορισμένες φορές αυτές οι ίδιες οι πολυεθνικές είναι ταυτόχρονα και οι εισαγωγείς ή οι παραγωγοί των εμπoρευμάτων. Παρακάμπτουν δηλαδή το κόστος του μεσάζοντα. Το μεγάλο μέγεθός τους, δίνει το συγκριτικό πλεονέκτημα να έχουν πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ειδών, πολύ μεγαλύτερη γκάμα τιμών και πολύ μικρότερο κόστος μεταφοράς. Το προσωπικό τους, απολαμβάνει μισθούς πείνας και δικαιώματα γαλέρας. Με τα λεφτά που μπορούν να διαθέσουν για διαφήμιση, μπορούν να ελέγξουν ή να προσανατολίσουν τις καταναλωτικές συνήθειες του Έλληνα. Με την πολιτική τους επιρροή μπορούν να διαμορφώσουν όπως θέλουν τη νομοθεσία για τα ωράρια καταστημάτων, να πάρουν επιδοτήσεις ή να έχουν φοροαπαλλαγές. Θα έλεγε κανείς πως με όλα τα παραπάνω η εξαφάνιση του μικρέμπορα - αυτοαπασχολούμενου, είναι νομοτέλεια. Θα γίνει αργά ή γρήγορα.Κι όμως...ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΤΑΝΟΥΝ. Θέλουν την απόλυτη επικράτησή τους εδώ και τώρα. Βλέπετε η ποιότητα και η γνώση επί των εμπορευμάτων που επιλέγονται προσεκτικά, το προσωπικό γούστο του μαγαζάτορα, η διαπροσωπική και εγγυημένη σχέση που έχει με τον καταναλωτή, δεν μπορούν να αναπαραχθούν εύκολα από το μεγάλο εμπορευματικό κεφάλαιο. Για αυτό το μεγάλο κεφάλαιο θέλει να τελειώνει με τη «μαρίδα», και το "διαρθρωτικό πρόβλημα" που προκαλεί στην αγορά... δηλαδή στα κέρδη τους και στην ολοκληρωτική επικράτησή τους. Οι λεγόμενες ¨αγκυλώσεις" στην αγορά, είμαστε εμείς. Οι μικρομεσαίοι.Βρίσκουν λοιπόν την κυβέρνησή τους, (γιατί η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, η κυβέρνηση του κεφαλαίου και των τραπεζιτών, είναι η δικιά τους κυβέρνηση) και καθαρίζουν μέσω του πρoϋπολογισμού. Δείτε στο παρακάτω πίνακα το συσχετισμό δυνάμεων σε επίπεδο κοινωνίας, πώς καθρεφτίζεται με αριθμούς στο προϋπολογισμό του 2012.
Για τους αυτοαπασχολούμενους, την πάλε ποτέ «ραχοκοκαλιά της οικονομίας», η κυβέρνηση προσφέρει ιδιαίτερη περιποίηση.
Ειδικά, λοιπόν, γι' αυτούς, έχουν θεσπιστεί επιπλέον, το τέλος επιτηδεύματος που θα αποδώσει 250 εκ. ευρώ το 2011 και 400 εκ. ευρώ το 2012, η «περαίωση» και το κλείσιμο των ανέλεγκτων χρήσεων (αδιευκρίνιστου ποσού) και μαγειρεύονται τα νέα «αντικειμενικά κριτήρια» που βρίσκονται στα συρτάρια του υπουργείου Οικονομικών και προβλέπονται σκληρότερα από προηγούμενα.
Συνολικά, οι αυτοαπασχολούμενοι θα επιβαρυνθούν το 2012 με 5 δισ. ευρώ αυξημένα κατά 53,5% σε σχέση με το 2011 και κατά 216,5% σε σχέση με το 2010. Αυτό σημαίνει χοντρικά χαράτσι 4.000 - 5.000 ευρώ κατά κεφαλήν, μόνο από αυτήν την παρτίδα φορολογικών μέτρων. Αυτή η επιβάρυνση είναι αδύνατο να αποδοθεί σε συνθήκες όξυνσης της οικονομικής κρίσης. Το μόνο που θα επιτύχει, είναι επιτάχυνση των λουκέτων και ανεργία με σοβαρές συνέπειες στην επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ και των οικογενειών τους.
Στον αντίποδα, οι μεγάλες επιχειρήσεις, τα «χαϊδεμένα παιδιά» του προϋπολογισμού, προβλέπεται να πληρώσουν μόνο 2,3 δισ. φόρους, μειωμένους κατά 34,9% σε σχέση με το 2011 και κατά 37,2% σε σχέση με το 2010. Επιβεβαιώνεται πιο καθαρά ο φιλομονοπωλιακός αντιλαϊκός προσανατολισμός της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και, βέβαια, το μέλλον δεν προβλέπεται ρόδινο. Μόνο όμως, όταν ο αυτοαπασχολούμενος το βλέπει, κοντόφθαλμα, μέσα στους τέσσερις τοίχους του μαγαζιού του. Εκεί δεν υπάρχει διέξοδος. Πόσες ώρες θα δουλέψει ακόμα για να εξασφαλίσει τις ανάγκες της οικογένειάς του; Δε βγαίνει λογαριασμός. Σήμερα πια, οι πελάτες του έχουν φτωχύνει πολύ. Αν σπάσει τα στενά δεσμά του μικρόκοσμου του μαγαζιού του θα συναντηθεί με τις ανάγκες των εργαζομένων και των φτωχών αγροτών. Εδώ ανοίγονται προοπτικές.
Και στο κάτω - κάτω της γραφής γιατί άνοιξε ένα μαγαζί. Για να εξασφαλίσει ένα μεροκάματο άλλοτε μικρότερο και άλλοτε μεγαλύτερο, δύσκολο πάντα. Σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, φαίνεται πιο καθαρά ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκανος να του εξασφαλίσει σίγουρη δουλειά και μεροκάματο που να καλύπτει τις ανάγκες. Μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να εγγυηθεί αυτά τα δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου