Φανταστείτε ένα κόσμο όπου ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν. Ο καθένας μας θέλει να ικανοποιήσει το σαρκίο του. Να βολέψει το εγώ του. Ακόμα κι αυτοί που ορίστηκαν για να βοηθάνε το συνάνθρωπο τους, διεκπεραιώνουν το καθήκον τους, σαν μια βαρετή αναγκαστική ρουτίνα. Σωτηρία, ή έστω ελπίδα βοήθειας και αλληλεγγύης δεν προκύπτει από πουθενά. Γύρω, μοναξιά χιλιάδες φύλλα. Το μόνο πάθος, η υποκριτική εμμονή του να παριστάνουμε κάποιον άλλον από αυτόν που πραγματικά είμαστε. Όμως η βαθύτερη δυστυχία, φωλιάζει σε κάθε ψυχή. Όσο καλά και να κρύβουμε την δυστυχία μας, κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα, χάνουμε το γλοιώδες περίβλημά μας και φανερώνεται το απόλυτο τίποτα που κρύβουμε μέσα μας. Και η κατανόηση του εσώτερου εαυτού μας, δεν αντέχεται με τίποτα. Έτσι αρχίζουμε και μισούμε την ίδια μας την ύπαρξη. Και σαν μοναδική πράξη γενναιότητας και αυτοσεβασμού, προτιμάμε να απαλλάξουμε την ανθρωπότητα από την ύπαρξή μας. Λες και δεν υπάρχει τίποτα να ελπίσεις. Ούτε ένας καλύτερο κόσμος, ούτε ένα καλύτερος εαυτός.
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
Ανάθεμα με αν όλη αυτή η περιγραφή, δεν είναι η απόλυτη αποτύπωση, με ακρίβεια μαγνητικής τομογραφίας, των σύγχρονων ανθρώπινων κοινωνιών του… ιμπεριαλιστικού σταδίου. Αυτή τη καταγραφή της σημερινής κοινωνίας, καταφέρνει να μεταφέρει στη θεατρική σκηνή, το έργο μιας ομάδας νεαρών Γάλλων ηθοποιών-συγγραφέων. Η παράσταση πρωτοβγήκε στο σανίδι το… 1979 (!!!) από την ομάδα που σας προανέφερα, η οποία με αυτοσχεδιασμούς τελειοποίησε και μας παρέδωσε το έργο με τη σημερινή του μορφή.
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη παράσταση της Ερασιτεχνικής Θεατρικής Ομάδας Αγίου Νικολάου (Ε.Θ.Ο.Α.Ν), ήταν σίγουρα η πιο πετυχημένη της νέας περιόδου της. Από τη δεκαετία του ’80 είχα να δω μια τόσο καλοδουλεμένη ερασιτεχνική θεατρική παράσταση. Μια παράσταση που έπρεπε να ισορροπήσει μεταξύ του δράματος και της κωμωδίας. Δράμα γιατί έπρεπε να περιγράψει επαρκώς το ζοφερό κλίμα των σύγχρονων κοινωνιών, αλλά εμπλουτισμένο με ένα σωρό επιφανειακές πινελιές γέλιου που θα το έκανε ανεκτό από το θεατή. Γιατί βλέπετε ο σύγχρονος θεατής εμφανίζει δυσανεξία, όταν του πετάς κατάμουτρα την αλήθεια. Η παράσταση κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το σκόπελο, κάνοντάς μας να γελάσουμε με τα χάλια μας ... Και αυτό το κατάφεραν οι συντελεστές της παράστασης. Σκηνοθετικά, σκηνογραφικά η παράσταση ήταν άρτια. Και οι συμπολίτες μας ηθοποιοί, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους, μας πρόσφεραν τρομερές στιγμές γέλιου αλλά και προβληματισμού. Δεν λέω υπερβολές αλλά 2-3 από τους ηθοποιούς που είδα, θα μπορούσαν κάλλιστα να σταθούν σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας.
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
Εν κατακλείδι, η παράσταση αυτή εισήγαγε τη θεατρική μας ομάδα, στο στάδιο της ωριμότητας, και της εκτελεστικής αρτιότητας. Μπράβο και πάλι μπράβο. Αν μπορούσε ο Δήμος να βοηθήσει οικονομικά, υλικοτεχνικά, οργανωτικά και ηθικά αυτήν την ομάδα, τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε σε αυτή τη πόλη, για μια μεγάλη παρακαταθήκη θεατρικής παιδείας. Μιας θεατρικής παιδείας που είναι ικανή να μπολιάσει από το σχολικό-εκπαιδευτικό έργο... ως τις πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλο το εύρος του Δήμου μας κι όχι μόνο.
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
Ανάθεμα με αν όλη αυτή η περιγραφή, δεν είναι η απόλυτη αποτύπωση, με ακρίβεια μαγνητικής τομογραφίας, των σύγχρονων ανθρώπινων κοινωνιών του… ιμπεριαλιστικού σταδίου. Αυτή τη καταγραφή της σημερινής κοινωνίας, καταφέρνει να μεταφέρει στη θεατρική σκηνή, το έργο μιας ομάδας νεαρών Γάλλων ηθοποιών-συγγραφέων. Η παράσταση πρωτοβγήκε στο σανίδι το… 1979 (!!!) από την ομάδα που σας προανέφερα, η οποία με αυτοσχεδιασμούς τελειοποίησε και μας παρέδωσε το έργο με τη σημερινή του μορφή.
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη παράσταση της Ερασιτεχνικής Θεατρικής Ομάδας Αγίου Νικολάου (Ε.Θ.Ο.Α.Ν), ήταν σίγουρα η πιο πετυχημένη της νέας περιόδου της. Από τη δεκαετία του ’80 είχα να δω μια τόσο καλοδουλεμένη ερασιτεχνική θεατρική παράσταση. Μια παράσταση που έπρεπε να ισορροπήσει μεταξύ του δράματος και της κωμωδίας. Δράμα γιατί έπρεπε να περιγράψει επαρκώς το ζοφερό κλίμα των σύγχρονων κοινωνιών, αλλά εμπλουτισμένο με ένα σωρό επιφανειακές πινελιές γέλιου που θα το έκανε ανεκτό από το θεατή. Γιατί βλέπετε ο σύγχρονος θεατής εμφανίζει δυσανεξία, όταν του πετάς κατάμουτρα την αλήθεια. Η παράσταση κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το σκόπελο, κάνοντάς μας να γελάσουμε με τα χάλια μας ... Και αυτό το κατάφεραν οι συντελεστές της παράστασης. Σκηνοθετικά, σκηνογραφικά η παράσταση ήταν άρτια. Και οι συμπολίτες μας ηθοποιοί, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους, μας πρόσφεραν τρομερές στιγμές γέλιου αλλά και προβληματισμού. Δεν λέω υπερβολές αλλά 2-3 από τους ηθοποιούς που είδα, θα μπορούσαν κάλλιστα να σταθούν σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας.
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
Εν κατακλείδι, η παράσταση αυτή εισήγαγε τη θεατρική μας ομάδα, στο στάδιο της ωριμότητας, και της εκτελεστικής αρτιότητας. Μπράβο και πάλι μπράβο. Αν μπορούσε ο Δήμος να βοηθήσει οικονομικά, υλικοτεχνικά, οργανωτικά και ηθικά αυτήν την ομάδα, τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε σε αυτή τη πόλη, για μια μεγάλη παρακαταθήκη θεατρικής παιδείας. Μιας θεατρικής παιδείας που είναι ικανή να μπολιάσει από το σχολικό-εκπαιδευτικό έργο... ως τις πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλο το εύρος του Δήμου μας κι όχι μόνο.
(.).(.).(.).(.).(.).(.)
Κι ένα βιντεάκι από έναν Αυστραλό Αι Βασίλι...
σκέτη λέρα δε λες τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου