Ποιοί και γιατί βασίζουν τις ελπίδες τους στις... Γαλλικές εκλογές

Σωθήκαμε! Αν πιστέψει κανείς την ομοβροντία αναλύσεων των αστικών Μέσων μαζικής ενημέρωσης, η υπόσχεση για μια φιλολαϊκή στροφή της ΕΕ απέκτησε νέο ονοματεπώνυμο και μάλιστα διπλό! Πρόκειται για τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών στη Γαλλία, Φρανσουά Ολάντ, και τον υποψήφιο του «Μετώπου της Αριστεράς», Ζαν Λικ Μελανσόν, στις προεδρικές εκλογές στη χώρα. Από τον Μίμη Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου του ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε διάφορες παραλλαγές και φυσικά με πρωταγωνιστές τον Βενιζέλο και τον Τσίπρα προπαγανδίζεται η ιστορική ευκαιρία για επαναχάραξη του «ευρωπαϊκού πολιτικού χάρτη» μετά την πιθανή εκλογική ήττα του προέδρου Σαρκοζί στη Γαλλία. Τονίζεται η δυνατότητα φιλολαϊκής επαναδιαπραγμάτευσης της Ελλάδας, αρκεί βέβαια ο λαός να εκλέξει τους κατάλληλους «αριστερούς» διαπραγματευτές.

Ο στόχος εγκλωβισμού για μια άλλη φορά της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας στη μάταιη αναζήτηση φιλολαϊκής διαχείρισης στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, χωρίς γραμμή ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα είναι προφανής.

(Μάκης Παπαδόπουλος)

(και εδώ ένα σχόλιο του βυσσινόκηπου)

Ευτυχώς που οι Έλληνες κομμουνιστές δεν ακολούθησαν το δρόμο των Γάλλων, Ιταλών, ή Γερμανών ομολόγων τους. Αυτών που μπήκαν σε κυβερνήσεις της αστικής τάξης κι όχι μόνο δεν το μετάνιωσαν,αλλά θέλουν να το επαναλάβουν. Αυτών που έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα των λαών. Θυμηθείτε ποιοί ήταν στα κυβερνητικά πόστα της Ευρώπης όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία. Αυτών που δημιούργησαν αυταπάτες αφού προπαγάνδιζαν ότι ένας άλλος κόσμος ήταν εφικτός με τα μονοπώλια στην εξουσία...
Ναι, ευτυχώς που στην Ελλάδα υπάρχει ΚΚΕ. Ευτυχώς που δεν το διέλυσαν οι δεξιές κι αριστερές φράξιες... Ξέρετε ποιες... αυτές που τα βρίσκουν μεταξύ τους και με τους πασόκους σε δήμους, συνδικάτα, φοιτητικά αμφιθέατρα κι αλλού.
Ευτυχώς που το ΠΑΜΕ υπάρχει, μεγαλώνει, κερδίζει μάχες. Ευτυχώς που υπάρχουν οι κομμουνιστές που η πρώτη τους έγνοια δεν είναι οι εκλογές και τα κουκιά, αλλά η οργάνωση της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς και των μικρών επαγγελματιών-εμπόρων.
Οι άλλοι παίζοντας με τη κοινωνία του θεάματος, παίρνουν την ταχεία, για να ανεβάσουν την επιρροή τους στη ψηλότερη κορφή. Αλλά όσο γρήγορα ανεβαίνουν, τόσο γρήγορα κατεβαίνουν. Κι όσοι είναι στα βαγόνια, θαρρείς ζαλίζονται από τις ταχύτητες και δεν θυμούνται καν γιατί κάναν τη διαδρομή.
Οι κομμουνιστές παίρνουν το δύσκολο μονοπάτι. Ξέρουν που πάνε. Ξέρουν τα εμπόδια που θα συναντήσουν και προειδοποιούν τον κόσμο. Κι όταν φτάσει η ώρα η εργαζόμενη πλειοψηφία να συνταχθεί μαζί τους, οι κομμουνιστές δεν θα προδώσουν το στόχο τους. Δεν θα κρατήσουν για πάρτη τους την εξουσία. Θα κυβερνήσει ο εργαζόμενος λαός. Οι κομμουνιστές θα παλεύουν πλάι του, για να ανοίξει ο δρόμος για την αταξική κοινωνία. Για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, του πολιτισμού και του πλανήτη.
Δύσκολο το ταξίδι. Αλλά αξίζει το κόπο. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.