Τι λέγεται και τι δε λέγεται για τις δραματικές περικοπές… Πώς πίσω από το στείρο «όχι» στα κυβερνητικά σχέδια ξεπροβάλλει «ζωντανά» το νοσοκομείο - επιχείρηση

Γρήγορα να βγάλουμε συμπεράσματα και να τους ξεμασκαρώσουμε

Οι νέοι οργανισμοί των νοσοκομείων -που καθορίζουν τα κρεβάτια, τα τμήματα, τις θέσεις εργασίας κ.λπ.- δημοσιεύονται αυτό το διάστημα και είναι κυριολεκτικά πετσοκομμένοι. Με τους νέους οργανισμούς και με τη διαδικασία των συγχωνεύσεων των νοσοκομείων καταργούνται χιλιάδες κρεβάτια, εκατοντάδες τμήματα (σ.σ. θα απομείνουν 661 σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας), όπως και κατειλημμένες θέσεις εργασίας (π.χ. 13 στο «Τζάνειο», 10 στον «Ευαγγελισμό»). Που σημαίνει, ότι οι υγειονομικοί καθόλου δεν εξαιρούνται από τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες.

Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για τις δραματικές συνέπειες που θα έχουν αυτά τα μέτρα τόσο για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, όσο και για τους ασθενείς. Ολόκληρες περιοχές -ακόμη και νησιωτικές ή απομακρυσμένες- θα μείνουν χωρίς νοσοκομείο, το προσωπικό στα νοσοκομεία θα είναι ελάχιστο, δε θα γίνονται οι εφημερίες με όλες τις ειδικότητες, η εντατικοποίηση, η σωματική και ψυχική εξάντληση θα «χτυπήσουν κόκκινο».

Για ποιο λόγο παίρνει η κυβέρνηση αυτά τα μέτρα; Μήπως απαρτίζεται από τίποτα άσχετους, ανίκανους, χωρίς επιστημονική κατάρτιση ανθρώπους; Ακόμη κι αν υπάρχουν αυτοί, σίγουρα δεν είναι όλοι έτσι. Ούτε είναι δυνατόν όλοι οι υπουργοί Υγείας όλα αυτά τα χρόνια να ήταν τέτοιοι. Εξάλλου, προγραμματικός στόχος τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον, ήταν τα νοσοκομεία να λειτουργούν σαν αυτοτελείς οικονομικές και διοικητικές μονάδες με ελάχιστη ως και καθόλου κρατική χρηματοδότηση και δικά τους έσοδα. Με δικά τους έσοδα από την πώληση υπηρεσιών Υγείας και από το χαράτσωμα των ασθενών - ασφαλισμένων κι ανασφάλιστων και φυσικά με εργαζόμενους πάμφθηνους.

Αυτός ο στόχος είναι διακηρυγμένος και από την ΕΕ εδώ και δεκαετίες. Με παρόμοιο, άλλωστε, τρόπο λειτουργούν και τα δημόσια νοσοκομεία στις υπόλοιπες χώρες - μέλη. Για παράδειγμα, στη Γαλλία πριν από λίγα χρόνια έκλεισαν μαιευτικές κλινικές που δε συμπλήρωναν έναν συγκεκριμένο αριθμό γεννήσεων, άρα και εσόδων. Στην Ισπανίαετοιμάζονται να ιδιωτικοποιηθούν νοσοκομεία. Στη Μεγάλη Βρετανία εδώ και μια δεκαετία έχουν ξεκινήσει απολύσεις υγειονομικών από δημόσια νοσοκομεία.

Εν ολίγοις, αυτά τα μέτρα που παίρνονται τώρα στην Ελλάδα «έρχονται από πολύ μακριά και πάνε πολύ μακριά».

Οι περικοπές γίνονται με αφορμή την κρίση, αλλά κυρίως γίνονται γι' αυτό που θα ακολουθήσει την κρίση, για την καπιταλιστική ανάκαμψη και ανάπτυξη. Πιο συγκεκριμένα:

• Για να εξασφαλιστούν μεγαλύτερα κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό -από το χαράτσωμα του λαού- για να δοθούν επιδοτήσεις και άλλα κίνητρα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τους «επενδυτές».
• Για να γίνουν πιο φθηνοί εργαζόμενοι, μειώνοντας το μη μισθολογικό κόστος.
• Για να ανοίξουν νέα πεδία επενδύσεων στον κερδοφόρο τομέα της Υγείας, μέσα από το χτύπημα των δημόσιων και δωρεάν (όποιων υπήρχαν) υπηρεσιών Υγείας.

Πίσω από το «όχι» στα μέτρα

Δεν υπάρχει συνδικαλιστική παράταξη στα δημόσια νοσοκομεία που να μη λέει «όχι στις συγχωνεύσεις» και να μην αντιπαλεύει τους νέους οργανισμούς. Ωστόσο, μόνο οι ταξικές δυνάμεις, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας αναδεικνύουν πως οι περικοπές και η εμπορευματοποίηση της Υγείας είναι το ίδιο και το αυτό.

Πολλές φορές η ουσία βρίσκεται στο τι δε λέει κανείς, παρά στο τι λέει. Για παράδειγμα, οιπαρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνουν λόγο για το νοσοκομείο - επιχείρηση που στήνεται πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, αντίθετα λένε ότι οι νέοι οργανισμοί είναι αποτέλεσμα προχειρότητας, λαθών, ανικανότητας του υπουργού. Καμώνονται πως δε βλέπουν την επιχειρηματική δράση μέσα στα δημόσια νοσοκομεία που συνεπάγεται: Λιγότερα λειτουργικά έξοδα και περισσότερα ίδια έσοδα. Αρα λιγότερα κρεβάτια, εργαζόμενοι φθηνοί, 25 ευρώ για κάθε εισαγωγή, 5 ευρώ για είσοδο, συμμετοχή σε εξετάσεις, φάρμακα, αναλώσιμο υλικό, αυξημένα νοσήλια. Δηλαδή, φθηνότερες -για το νοσοκομείο- και χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες από εργαζόμενους σκλάβους και πανάκριβες για όσους τις έχουν ανάγκη.

Αυτές οι δυνάμεις αποφεύγουν να εξηγούν στους εργαζόμενους πώς θα λειτουργεί το νοσοκομείο μετά τα μέτρα, πώς θα χρηματοδοτείται, με τι εργασιακές σχέσεις θα είναι οι υγειονομικοί, αν θα παρέχει δωρεάν υπηρεσίες. Καλά, για το ότι αυτά τα μέτρα είναι καιρό σχεδιασμένα και παίρνονται σε όλη την ΕΕ, ούτε καν...

Δηλαδή, από τη μια, «όχι» στα κυβερνητικά μέτρα, αλλά δεν πολυμιλάμε για το χαράτσωμα, για τα απογευματινά ιατρεία γιατί αυτά είναι έσοδα για το νοσοκομείο. Με τη στάση τους δηλαδή, στρέφουν τον κλάδο ενάντια στα λαϊκά στρώματα και την ανάγκη τους για δωρεάν υπηρεσίες Υγείας. Καθόλου τυχαία, δεν έχουν λείψει μέχρι και προτάσεις για κινητοποιήσεις με κλείσιμο εφημεριών! Καμία από αυτές τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που πλειοψηφούν στα περισσότερα νοσοκομεία δεν έχει θέσει για συζήτηση -για παράδειγμα- πρόταση, με ευθύνη του σωματείου να γίνονται δεκτοί όλοι είτε είναι ανασφάλιστοι είτε δεν έχουν να πληρώσουν. Να γίνονται τα απογευματινά ιατρεία (60 - 70 ευρώ), αλλά να μην πληρώνουν οι ασθενείς. Οι προσλήψεις να είναι μόνιμης και σταθερής δουλειάς κι όχι με επικουρικούς, μπλοκάκια, ΜΚΟ.

Στήριγμα εργαζομένων κι ασθενών το ΠΑΜΕ

Είναι προφανές ότι ένας αγώνας με το παραπάνω περιεχόμενο είναι όχι απλά περιορισμένος, αλλά κι αδιέξοδος. Αυτό που έχουν ανάγκη οι υγειονομικοί, οι λαϊκές οικογένειες, οι ασφαλισμένοι, οι άνεργοι και οι ασθενείς είναι να σωθούν με τα ίδια τους τα χέρια. Απαιτούνται καλά οργανωμένες μορφές συλλογικής απειθαρχίας σε αυτή τη «δολοφονική» πολιτική.

Να μπουν μπροστά εργαζόμενοι και κάτοικοι να εμποδίσουν το κλείσιμο τμημάτων και ολόκληρων νοσοκομείων. Να επιβληθεί να μην πληρώνει κανείς γιατί η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό. Να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο οι υγειονομικοί στις Λαϊκές Επιτροπές, στις γειτονιές διαφωτίζοντας τον κόσμο για τις συνέπειες των μέτρων. Να πιαστούν χέρι - χέρι με τους ασθενείς, τους χρόνια πάσχοντες, τους συνταξιούχους. Οι υγειονομικοί να πετάξουν στα σκουπίδια τις αξιολογήσεις, που έχουν σαν κριτήριο πόσο συμμορφωμένος είναι ο εργαζόμενος και πόσα έσοδα φέρνει στο νοσοκομείο.

Αυτή η ευθύνη που μπαίνει μπροστά σε κάθε εργαζόμενο στην Υγεία και συνολικά στον κλάδο των υγειονομικών αναδείχτηκε και στη σύσκεψη που οργάνωσε το ΠΑΜΕ Υγείας Πρόνοιας, την περασμένη Πέμπτη, μετά την πορεία που έγινε στο πλαίσιο της πανυγειονομικής απεργίας. Εκεί τονίστηκε πως, οι ταξικές δυνάμεις, οι Επιτροπές Αγώνα του ΠΑΜΕ σε κάθε νοσοκομείο πρέπει να γίνουν το στήριγμα του κάθε εργαζόμενου που είναι τίμιος, ευαισθητοποιημένος και δεν ανέχεται να γίνει πωλητής υπηρεσιών Υγείας. Να οργανωθούν μορφές αλληλεγγύης με πυρήνα τις δημόσιες δομές, που συνειδητά απαξιώνονται και εμπορευματοποιούνται και δίπλα τους ανοίγει ένα Κοινωνικό Ιατρείο, όπως στο Θεαγένειο για τους καρκινοπαθείς που πεθαίνουν αν και υπάρχει θεραπεία, επειδή δεν έχουν να την αγοράσουν. Κανείς δεν πρέπει να ανεχθεί τη βαρβαρότητα αυτή.