Περί βιώσιμης ανάπτυξης, αειφορίας, κοινωνικών συναιτερισμών και άλλων δαιμονίων

«Προοπτικές βιώσιμης ανάπτυξης...»

Ενώ η κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της τσακισμένη από τη βίαιη φτωχοποίηση που της επέβαλαν, ακούει τους εμπαιγμούς και τις κοροϊδίες για την ανάπτυξη που υπόσχονται τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, πραγματοποιήθηκε στην Ιεράπετρα συνέδριο με θέμα τις προοπτικές βιώσιμης ανάπτυξης του ορεινού όγκου της Θρυπτής.

Εδώ έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Δε μας μιλήσανε για σκέτη ανάπτυξη, αλλά για μια άλλη ανάπτυξη διανθισμένη και με το επίθετο «βιώσιμη».

«Ανάπτυξη για ποιόν και από ποιόν;»

Το ερώτημα αυτό φυσικά κανείς δεν το θέτει και ως φυσικό επακόλουθο, κανείς δεν απαντάει σ’ αυτό.

Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν μέχρι σήμερα, διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό επιβάλλοντας βίαιη φτωχοποίηση, κατέστρεψαν την αγροτική παραγωγή, γκρέμισαν τους μισθούς και τις συντάξεις. Και τώρα οι ίδιες πολιτικές ατόφιες ή μερεμετισμένες θα μας οδηγήσουν όχι μόνο στην ανάπτυξη, αλλά στη βιώσιμη ανάπτυξη.

Ο όρος «αειφορία» που κατά κόρον ακούγεται σε τέτοιες θεματολογίες, θα πρέπει να καταργηθεί και να μη χρησιμοποιείται. Σύμφωνα με τον ορισμό της, οι τρεις πυλώνες της αειφορίας είναι η Οικονομία, η Κοινωνία και το Περιβάλλον. Δεν μπορείς να έχεις αειφορική ανάπτυξη όταν η Οικονομία ελέγχεται από τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο και η Κοινωνία είναι διαλυμένη και βίαια φτωχοποιημένη.

Για τον Καλλικράτη δεν ακούγεται κουβέντα. Μας τον εμφάνιζαν ως τη μεγάλη τομή και τη μοναδική ευκαιρία για την τοπική αυτοδιοίκηση. Το ότι επιτάγχυνε την ερημοποίηση της υπαίθρου και των χωριών μας το προσπερνάμε. Σα να μη συνέβη ποτέ. Σα να ήταν πάντα έτσι.

Μας συμβουλεύουν να παράγουμε ποιοτικά τοπικά προϊόντων. Γιατί τα προϊόντα που παράγονταν μέχρι τώρα δεν ήταν ποιοτικά; Ή μήπως δεν ήταν τοπικά;

Μας προτείνουν να εφαρμόσουμε σύγχρονες μεθόδους κοινωνικής οργάνωσης, όπως είναι οι κοινωνικοί συνεταιρισμοί. Γιατί υπάρχουν και συνεταιρισμοί που δεν είναι κοινωνικοί; Ή μήπως εννούν το καινούριο φρούτο, εξ’ ευρωπαϊκής ένωσης εισαγόμενο, των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων (ΚΟΙΝΣΕΠ); Πάρτε μολύβι και χαρτί. Όσες πράξεις κι αν κάνετε, το ίδιο αποτέλεσμα προκύπτει, ότι οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις στηρίζονται στην κακοπληρωμένη εργασία και στην απειλή της ανεργίας.

Η Ιεράπετρα είναι μια κατ’ εξοχήν αγροτική περιοχή. Οι μικροί αγρότες και κτηνοτρόφοι καθημερινά έρχονται όλο και πιο κοντά στο ξεκλήρισμά τους. Το κόστος παραγωγής έχει ανέβει υπέρμετρα. Αγροεφόδια, λιπάσματα, ζωοτροφές, καύσιμα και ενέργεια συνεχώς ακριβαίνουν. Φορολόγηση, ασφαλιστικές εισφορές και χαράτσια ακριβαίνουν κι αυτά. Δάνεια, τόκοι, επιτόκια και πανωτόκια συνεχώς στο προσκήνιο. Η αγορά είναι ασύδοτη στα χέρια των εμπόρων και των εταιριών. Ελέγχουν τις τιμές και τη διακίνηση των προϊόντων όπως τους συμφέρει την κάθε φορά.

Φταίχτες όμως είναι οι αγρότες επειδή δεν είναι ευέλικτοι στο να διαφοροποιούν το αγροτικό ή κτηνοτροφικό τους επάγγελμα. Φταίνε οι ίδιοι επειδή δεν μπορούν να αναπτύξουν και να επιδείξουν αγροτική και κτηνοτροφικη επιχειρηματικότητα. Οι αγρότες θα πρέπει να γίνουν και τυποποιητές, να γίνουν και έμποροι και γιατί όχι να γίνουν και εξαγωγείς.

Το ακούσαμε κι αυτό!.

Οι αγρότες ξέρουν να καλλιεργούν τη γη τους και οι κτηνοτρόφοι να εκτρέφουν τα ζωντανά τους. Μπορούν να βοηθηθούν αυτό να το κάνουν καλύτερα, αποτελεσματικότερα, ασφαλέστερα και αποδοτικότερα; Αυτό είναι το σημαντικό. Όλα τα άλλα είναι εξαπάτηση και αποπροσανατολισμός απ’ τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων.

Για τον δε τουρισμό πρώτη φορά ακούσαμε μαζεμένες τόσες διαφορετικές μορφές τουρισμού! Εναλλακτικός, θρησκευτικός, περιπατητικός, αρχαιολογικός, ορειβατικός, αθλητικός και αγροτουρισμός. Σε όλες αυτές τις διαφορετικές μορφές τουρισμού έχουν πρόσβαση οι οικογένειες των εργαζομένων, των μισθωτών, των συνταξιούχων και των ανέργων της Ελλάδας του 2014; Το δικαίωμα στην αναψυχή και στις διακοπές το έχει η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων;

Ο προβληματισμός αυτός δεν τέθηκε από κανέναν! Όπως επισης κανείς δεν αναρωτήθηκε αν με την ανάπτυξη αυτών των μορφών τουρισμού βελτιωθούν οι μισθοί και οι εργασιακές συνθήκες των ξενοδοχοϋπαλλήλων.

Αυτές οι παράμετροι δεν αποτελούν διαστάσεις της βιώσιμης ανάπτυξης;

Τώρα όσον αφορά το δίκτυο Natura 2000 (ή αλλιώς ΦΥΣΗ 2000). Η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως έλεγε, προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε μια μη αναστρέψιμη απώλεια της βιοποικιλότητας εξέδωσε το 1992 την Οδηγία 92/43 ΕΕ, η οποία προέβλεπε την ίδρυση ενός ευρωπαϊκού δικτύου για τα κράτη μέλη, το οποίο θα περιελάμβανε και θα συνέδεε τους χώρους στους οποίους εμφανίζονται οι ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος τύποι οικοτόπων και τα ενδιαφέροντα ή απειλούμενα είδη φυτών και ζώων. Έτσι προέκυψε το δίκτυο Natura 2000.

Τον τελευταίο καιρο όμως, όταν μιλάνε για το δίκτυο Natura 2000, συνηθίζουν να μην αναφέρονται σε ημερομηνίες. Θα δείτε παρακάτω γιατί είναι σημαντικές και γιατί κανείς δε μιλάει για αυτές.

Η δημιουργία του δικτύου ΦΥΣΗ 2000 προβλεπόταν πως θα υλοπούνταν σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση, από τον Ιούνιο του 1992 μέχρι τον Ιούνιο του 1995, τα κράτη-μέλη όφειλαν να απογράψουν τους τύπους οικοτόπων του παραρτήματος Ι καθώς και τα είδης της χλωρίδας και της πανίδας του παραρτήματος ΙΙ της οδηγίας και να προτείνουν έναν εθνικό κατάλογο περιοχών επιδεχομένων να αναγνωρισθούν ως κοινοτικού ενδιαφέροντος και να ενταχθούν στο ευρωπαϊκό δίκτυο ΦΥΣΗ 2000. Στη χώρα μας η φάση αυτή ολοκληρώθηκε το 1996.

Η δεύτερη φάση, η οποία έπρεπε να τελειώσει μέχρι το 1998, είχε ως αντικείμενο την κατάρτιση, μετά από συμφωνία μεταξύ των κρατών-μελών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενός καταλόγου περιοχών ο οποίος θα καταρτίζονταν με βάση τις εθνικές προτάσεις (τους εθνικούς καταλόγους) με σκοπό τη δημιουργία του ευρωπαϊκού δικτύου προστατευομένων περιοχών ή καλύτερα Ειδικών Ζωνών Διατήρησης (ΕΖΔ).

Κατά τη διάρκεια της τρίτης και τελευταίας φάσης, από τον Ιούλιο του 1998 μέχρι τον Ιούνιο του 2004, τα κράτη-μέλη θα χαρακτήριζαν επίσημα τις περιοχές που έχουν επιλεγεί για την ένταξή τους στο ευρωπαϊκό δίκτυο ΦΥΣΗ 2000 ως Ειδικές Ζώνες Διατήρησης. Παράλληλα θα καταρτίζονταν ειδικά διαχειριστικά σχέδια για κάθε περιοχή.

Είμαστε στο 2014, έχουν περάσει 10 χρόνια και η τρίτη φάση δεν έχει ολοκληρωθεί. ΔΕΝ έχουν εκπονηθεί τα ειδικά διαχειστικά σχέδια της κάθε περιοχής όπως προβλεπόταν. Κατά συνέπεια δεν έγιναν και τα Προεδρικά Διατάγματα που θα καθόριζαν το προστατευταίο αντικείμενο και τις χρήσεις γης της κάθε περιοχής.

Έτσι λέμε ότι έχουμε ένα δίκτυο προστατευμένων περιοχών μόνο για να το λέμε. Πρακτικά δε σημαίνει και πολλά πράγματα.

Όλα τα παραπάνω σε τοπικό επίπεδο, στην Ιεράπετρα:

Στην περιοχή ευθύνης του Δήμου Ιεράπετρας υπάρχουν τρεις περιοχές που έχουν προταθεί για ένταξη στο δίκτυο ΦΥΣΗ 2000. Πρόκειται για την περιοχή του Σελάκανου (GR4320002), για τη Νήσο Χρυσή (GR4320003) και για το όρος Θρυπτή με τη γύρω περιοχή (GR4320005).

Και οι τρεις αυτές περιοχές που ανήκουν στο Δήμο Ιεράπετρας εμφανίζουν προβλήματα στη διαχείρισή τους και κατ’ επέκταση και στη διατήρησή τους. Η περιοχή του Σελάκανου ταλανίζεται από την άναρχη μελισσοκομία, την παράνομη υλοτομία και τις συχνές πυρκαγιές. Η Χρυσή ταλαιπωριέται από την έντονη και άναρχη τουριστική εκμετάλλευση και η Θρυπτή βασανίζεται κυρίως από την ανεξέλεγκτη βόσκηση.

Η ολοκλήρωση του δικτύου ΦΥΣΗ 2000 προέβλεπε για την κάθε περιοχή την εκπόνηση Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών. Από αυτές όπως περιγράψαμε παραπάνω θα προέκυπταν τα Ειδικά Διαχειριστικά σχέδια τα οποία θα διέκριναν με σαφήνεια πυρήνες προστασίας και ρυθμιστικές ζώνες χρήσεων γης. Όλα αυτά στο τέλος τους θα θεσπίζονταν νομοθετικά με την έκδοση Προεδρικών Διαταγμάτων.

Γιατί άραγε να καταγράφονται αυτές οι καθυστερήσεις;

Για τον απλό και προφανή λόγο ότι ο καπιταλισμός, δηλαδή το πολιτικό μας σύστημα με το πολιτικό – υπηρετικό του προσωπικό που τον διαχειρίζεται ή ονειρεύεται να τον διαχειριστεί, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το φυσικό περιβάλλον και την προστασία του.

Όσο το φυσικό περιβάλλον δεν θεωρείται λαϊκή περιουσία και εντάσσεται σε λογικές ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικότητας, δεν πρόκειται να προστατευτεί και να διατηρηθεί αποτελεσματικά ποτέ. Όλα τα υπόλοιπα είναι φλυαρία, σκοπιμότητα και αποπροσανατολισμός.

Στο νομό Λασιθίου έχουμε και άλλο πιο «προχωρημένο» παράδειγμα που επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω. Εχουμε την περίπτωση του ΒΑ Άκρου Κρήτης – Κάβο Σίδερο. Το ΒΑ Άκρο Κρήτης είναι επίσης περιοχή προτεινόμενη για ένταξη στο δίκτυο ΦΥΣΗ 2000. Αυτό συμπεριλαμβάνεται στις 10 περιοχές που εκπονήθηκαν Ειδικά Διαχειριστικά Σχέδια. Προεδρικό διάταγμα όμως που να θεσπίζει ζώνες χρήσεων γης δεν έγινε ποτέ. Μετά από πολλά χρόνια, η Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη που είχε εκπονηθεί θεωρήθηκε παλιά και παραγγέλθηκε καινούρια. Και πάλι όμως δεν προέκυψε Προεδρικό Διάταγμα.

Το ερώτημα – συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Είναι δυνατόν να «δεσμεύσουν» νομοθετικά με χρήσεις γης την περιοχή που πρόκειται να υλοποιηθεί η περιβόητη τουριστική επένδυση της Αγγλικής Εταιρίας που προγραμματίζεται και εξαγγέλεται για πάνω από μια 20ετία στην περιοχή αυτή;

Όλα τα παραπάνω μήπως δεν είναι γνωστά στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Είναι και παραείναι. Δεν πρόκειται για ελληνική κακοδαιμονία όπως θέλουν μερικοί να το εμφανίζουν. Οι ίδιες καθυστρήσεις εμφανίζονται και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Τα περι προστασίας είναι προσχηματικά. Οι πραγματικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Ανταγωνιστικότητα και η Επιχειρηματικότητα. Και η πρακτική της δείχνει πως γι’ αυτήν το φυσικό περιβάλλον είναι πόρος προς εκμετάλλευση.

Ο ίδιος εμπαιγμός γίνεται και με τους φορείς διαχείρισης.

Αρχικά προέβλεπαν πως σε κάθε προστατευόμενη περιοχή ενταγμένη στο δίκτυο Natura 2000, θα συσταθεί και φορέας διαχείρισης.

Μετά μας είπαν πως θα είναι πολλοί οι φορείς διαχείρισης και έγιναν ομαδοποιήσεις. Τότε για το νομό Λασιθίου προέβλεπαν έναν φορέα διαχείρισης για το σύνολο των περιοχών Natura 2000. Τελικά σε όλη την Ελλάδα συστάθηκαν μερικοί μόνο φορείς στους Εθνικούς Δρυμούς, τους οποίους από την πρώτη στιγμή τους κατέστησαν δυσκίνητους και δυσλειτουργικούς.

Κι εδώ εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα πως το πολιτικό μας σύστημα δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το φυσικό περιβάλλον και τη διαχείρισή του. Όλα όσα λέει και εξαγέλλει είναι παραπλανητικά.

Ενδιαφέρεται για την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος.

Θα είναι όμως ταχύτατη η ένταξη των περιοχών αυτών στο ΤΑΙΠΕΔ και το ξεπούλημα – χάρισμα των φιλέτων στο μεγάλο κεφάλαιο.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από το σκηνικό που έχει στηθεί στη χώρα μας με τις ΑΠΕ – ΒΑΠΕ, για τις οποίες θα μιλήσουμε ευθύς αμέσως.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα έργα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας βιομηχανικής κλίμακας (Β-ΑΠΕ) που έχουν αδειοδοτηθεί από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ). Συζητήσεις, εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις.

Αλλά για την ταμπακέρα δε μιλάει κανένας.

Οι ασκοί του αιόλου άνοιξαν με την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας.

Την αρχή έκαναν οι περιβαλλοντικές – οικολογικές οργανώσεις που φώναζαν για «καθαρή ενέργεια» και για απεξάρτηση από τα «βρώμικα καύσιμα». Μετά ήρθε η Ευρωπαϊκή ένωση και μας είπε πως το 20% της παραγόμενης ενέργειάς μας θα πρέπει να είναι από έργα ΑΠΕ.

Στην Ελλάδα αυτό εντάχθηκε αμέσως σε ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια και έτσι δόθηκε η δυνατότητα σε κάθε φυσικό πρόσωπο & σε κάθε εταιρία που διαθέτει κάποιο κεφάλαιο να γίνει παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας. Υπαγράφει συμβόλαιο με τη ΔΕΗ η οποία αγοράζει το παραγόμενο ηλεκτρικό ρεύμα και καλούμαστε να το πληρώσουμε όλοι εμείς οι καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας.

Δείτε τα έντυπα των λογαριασμών ΔΕΗ. Στην αρχή το ονόμαζαν «Τέλος ΑΠΕ». Τώρα το ονομάζουν «Τέλος περιορισμού αέριων ρύπων» και τα τελευταία 2-3 χρόνια έχει αυξηθεί κατά 450%.

Τα προβλήματα στο φυσικό περιβάλλον ξεκίνησαν να δημιουργούνται με τις εγκαταστάσεις έργων ΑΠΕ. Σκόπιμα όμως μένουν στο απυρόβλητο και υπερτονίζονται τα έργα β-ΑΠΕ που σχεδιάζονται.

Στη Σίτανο της ορεινής Σητείας ακόμη δεν έχει κατασκευαστεί κανένα έργο Β-ΑΠΕ. Το φυσικό της περιβάλλον όμως έχει καταστραφεί από τα πολλά έργα ΑΠΕ που έχουν ήδη κατασκευστεί και λειτουργούν. Κανείς δεν ασχολείται όμως. Γιατί άραγε;

Έστω ότι καταφέρνουμε και εμποδίζουμε όλα τα σχεδιαζόμενα έργα Β-ΑΠΕ. Διασφαλίζει κάνενας ότι οι μεγάλες εκτάσεις που θα θεωρήσουμε ότι «σωθήκανε» δεν θα κατατμηθούν σε μικρότερες και δε θα γεμίσουν και πάλι με καθρέφτες από έργα ΑΠΕ; Δυστυχώς κανείς δεν το διασφαλίζει.

Οι δήμοι ανέξοδα παίρνουν αποφάσεις και τάσσονται ενάντια στα έργα Β-ΑΠΕ επειδή ξέρουν πως για την αδειοδότηση και την εγκατάστασή τους δεν τους λογαριάζει κανένας.

Η Περιφερειακή Διοίκηση με τη σειρά της έχει μια αντιφατική συμπεριφορά. Για κάποια έργα Β-ΑΠΕ γνωμοδοτεί θετικά όπως στην περίπτωση της εταιρίας NUR-MOH στην Αγία Τριάδα του πρώην Δήμου Λεύκης. Για κάποια άλλα γνωμοδοτεί αρνητικά και προσφεύγει και στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωσή τους. Την ίδια όμως στιγμή προωθεί συμπράξεις με τράπεζες και μεθοδεύει την κατασκευή έργων ΑΠΕ και Β-ΑΠΕ.

Ο χωροταξικός σχεδιασμός που παραγέλθηκε και εκπονήθηκε απ’ το Πολυτεχνείο Κρήτης έρχεται καθυστερημένος και δυστυχώς δε δίνει καμιά απάντηση στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε και διογκώθηκε τα προηγούμενα χρόνια.

Μέσα σε όλην αυτήν την αναστάτωση και τη συζήτηση που γίνεται, με την πραγματική αιτία του προβλήματος που είναι η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας δεν ασχολείται κανένας.

Το ηλεκτρικό ρεύμα πλέον θεωρείται εμπόρευμα. Παράγεται και διανέμεται σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς, με επιχειρηματικά κριτήρια και με όρους κερδοφορίας.

Έτσι καθίσταται πανάκριβο και δυσπρόσιτο στην μέση λαϊκή οικογένεια. Και την ώρα που εμείς τσακωνόμαστε και φλυαρούμε για τις ΑΠΕ και τις ΒΑΠΕ, υπάρχουν οικογένειες σήμερα στον 21^ο αιώνα που αναγκάζονται να μένουν στο σκοτάδι επειδή κάποιοι θέλουν να κερδοφορούν και να κερδοσκοπούν εμπορευόμενοι την ηλεκτρική ενέργεια.

Το μέτωπο της αντίστασης και του αγώνα θα πρέπει να είναι απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας. Να εμποδιστεί το ξεπούλημα της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Να εμποδιστεί κάθε ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα στον τομέα της ενέργειας. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και πρέπει να είναι φθηνό και προσιτό σε όλες τις εργατικές λαϊκές οικογένειες.

Καθημερινά επιβεβαιώνεται και στην πράξη ότι οι στρατηγικές και τα μέτρα που προτείνονται στο πλαίσιο του πολιτικού μας συστήματος και του ανταγωνισμού των τμημάτων του κεφαλαίου, όπως αυτός διαμορφώνεται κάθε φορά, έχουν ως κύριο στόχο την παραπέρα κερδοφορία των κεφαλαίων που επενδύονται και όχι των περιβαλλοντικών προβλημάτων σε συνδυασμό με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Είναι οι στρατηγικές στο πλαίσιο της οικονομίας και της πολιτικής που στηρίζεται στην εμπορευματοποίηση της γης, του αέρα, της ενέργειας, του νερού. Στην καταλήστευση των φυσικών πόρων.

Στον αντίποδα βρίσκεται η οικονομία και η πολιτική που στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία όλων των φυσικών πόρων και των μέσων αξιοποίησής τους, στον κεντρικό σχεδιασμό, στην παραγωγή με κίνητρο την κοινωνική ευημερία. Μόνο με αυτές τις σοσιαλιστικές σχέσεις μπορεί να υπάρξει συνειδητή προγραμματισμένη ισόρροπη επίδραση του ανθρώπου στη φύση. Έτσι δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις μιας ανάλογης, με τους ίδιους στόχους, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας συνεργασίας των λαών με αμοιβαίο όφελος.

Το ΚΚΕ απευθυνόμενο στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα προβάλλει τη ρεαλιστική του πρόταση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα εξασφαλίζει για όλο το λαό: Σταθερή δουλειά υπό ασφαλείς συνθήκες με ικανοποιητική αμοιβή, ανθρώπινη κατοικία σε πόλεις και οικισμούς με ολοκληρωμένες τεχνικές υποδομές, δωρεάν Παιδεία και Υγεία, προστασία του περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων, φθηνές και ευχάριστες διακοπές στη λαϊκή οικογένεια, ελεύθερη καθημερινή πρόσβαση στις ακτές και σε άλλους χώρους αναψυχής, σε αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία πολιτισμού, πρόσβαση σε υποδομές μαζικού αθλητισμού και ερασιτεχντικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Για ν’ ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική πρέπει να ενταθεί η ταξική πάλη, να δυναμώσει η ιδεολογική ζύμωση, να πολιτικοποιηθεί ο οικονομικός αγώνας.

Το ΚΚΕ καλεί εργάτες και μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες, νέους και συνταξιούχους μαχητικά να συσπειρωθούν με στόχους για την ικανοποίηση των αναγκών τους όπως:

• Μετατροπή σε δημόσια περιουσία όλων των μεγάλων ιδιωτικών εκτάσεων στα βουνά και τα δάση. Αναδάσωση των καμένων εκτάσεων, προστασία και διαχείριση δασικών οικοσυστημάτων που συμβάλλουν στη συγκράτηση των νερών και τον εμπλουτισμό των υδροφορέων.
• Μετατροπή σε δημόσια περιουσία των ακτών και ελεύθερων χώρων.
• Περιβαλλοντικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικών έργων και αποκλειστικά κρατική και ολοκληρωμένη διαχείριση υδάτινων πόρων που θα αφορά την έρευνα, την προστασία και την αξιοποίησή τους συνολικά στη χώρα και κατά υδατικά διαμερίσματα.
• Αγώνα και κοινό στόχο να κατοχυρωθούν επικοινωνία – ενέργεια – μεταφορές ως κοινωνικές υπηρεσίες. Συνολικά ενιαίους αποκλειστικούς φορείς στους τομείς στρατηγικής σημασίας που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.
• Προστασία ελεύθερων χώρων από την τσιμεντοποίηση, των ποταμών, λιμνών, θαλασσών και του αέρα από τη βιομηχανική ρύπανση και των παραλιών από τα φερτά υλικά.

Για να δημιουργηθεί το λαϊκό ποτάμι της ρήξης με τα μονοπώλια, την ΕΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Με τη συνειδητή πάλη τους οι εργαζόμενοι μπορούν να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για να απελευθερωθεί επιτέλους η κοινωνική παραγωγή από τα δεσμά του κεφαλαίου. Και αυτό θα γίνει όταν απεγκλωβιστούν από οποιασδήποτε μορφής αυταπάτη και από αυτή της «πράσινης» μορφής του καπιταλισμού.

Κυφωνίδης Νίκος – Βιολόγος

Υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση