ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στους καιρούς της επιτήρησης, ο αγώνας για εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, θυμίζει σε όλους μας ότι τα αιτήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου μένουν πάντα επίκαιρα.

Θα λεγε κανείς ότι 37 χρόνια μετά, με τόση πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνολογία, οι βασικές ανάγκες του ανθρώπινου είδους θα έπρεπε να είχαν καλυφθεί, και μάλιστα με μικρότερο παραγόμενο έργο. Όμως μας έχει ξεφύγει η βασική λεπτομέρεια:

Τότε όπως και τώρα, το κοινωνικό σύστημα που διεκπεραιώνει την οργάνωση της παραγωγής αλλά και το μοίρασμα του πλούτου, ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Κι ο καπιταλισμός με την άναρχη παραγωγική του τακτική, καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις του...Γη και ανθρώπινη εργασία, δεν είναι τίποτα άλλο από μεταβλητές που ο Καπιταλισμός συνθλίβει για να παράγει κέρδη για τους κεφαλαιοκράτες. Για να το περάσει πιο εύκολα αυτό, βάζει ταξικά εμπόδια στην κατάκτηση της γνώσης, αλλά και σε όλα τα πολιτικά δικαιώματα που είχε παραχωρήσει στην αυγή της ύπαρξής του.

Πιθανόν το ΄70 να φάνταζε γελοίος ένας Αμερικανοκίνητος θίασος στρατιωτικών, που κυβερνούσε στην Ελλάδα. Η πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινότητας, πόνταρε ότι αυτή η παρένθεση θα έκλεινε σύντομα, υπό το βάρος του ξεσηκωμένου λαού αλλά και του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης... Παρόλα αυτά χρειάστηκε να θυσιαστεί ένα μαχόμενο κομμάτι νεολαίας και να συντελεστεί μια πατριωτική τραγωδία για να κλείσει αυτός ο κύκλος εκφασισμού.

Τα πράγματα όμως μοιάζουν ακόμα πιο δυσοίωνα στο σήμερα... Ο εκφασισμός είναι παγκόσμιος. Ο καπιταλισμός έχει καταφέρει να ταυτίσει την αντίσταση στο σύστημα με την τρομοκρατία, με την αντεθνική ενέργεια, με την "συντεχνιακή" διεκδίκηση. Σήμερα ο καπιταλισμός είναι ένα πολιτικό-οικονονομικό καθεστώς που έχει επικρατήσει σε όλο τον πλανήτη... και το αντίπαλον δέος του είναι κάτι φανατικά θρησκευάμενοι του μουσουλμανικού τόξου, από τους οποίους οι λαοί δεν μπορούν να αποκομίσουν ούτε όραμα, ούτε αισιοδοξία, ούτε αλληλεγγύη. Κακά τα ψέματα... Οι εργαζόμενοι έχασαν τα "δόντια τους", μετά την ανατροπή της προσπάθειας οικοδόμησης του Σοσιαλισμού. Η αντιλαϊκή επίθεση θέριεψε, απλώθηκε και σήμερα λαμβάνει τα χαρακτηριστικά μιας παγκόσμιας Χούντας του κεφαλαίου.

Τα όπλα που διαθέτουν οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι, για την επικράτηση της παγκόσμιας σκλαβιάς, απέχουν έτη φωτός από τις αύρες των Παπαδόπολου-Παττακού. Η τεχνική του ψυχαναγκασμού, περνάει μέσα σε κάθε σπίτι, από τις τηλεοράσεις και τον λοιπό ηλεκτρονικό κι έντυπο τύπο. Όλα είναι ελεγχόμενα. Ακόμα και το ιντερνετ, ανάλογα με τη χώρα, το ελέγχουν τόσο όσο πρέπει για να μην καθίσταται επικίνδυνο.

Και έρχεται το ερώτημα:

Δηλαδή επήλθε το τέλος της Ιστορίας;
Κάθε μάχη των ανθρώπων με τους ανθρωποφύλακες, θα είναι πια μάταιη;
Κάθε άλλο.
Το θετικό πρόταγμα, ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αγγίζει πια τα χείλη όλης της ανθρωπότητας. Δεν είναι το πρόταγμα μιας πρωτοπορίας που ξεχύνεται στις γειτονιές της Αθήνας. Το σύνθημα αυτό ακούγεται στις γειτονιές του κόσμου. Για μια ακόμα φορά ο κύριος Μαρξ είχε δίκο. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ... ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΧΙΛΑΔΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΝΕΜΟΝΤΑΙ.
Ο αδύναμος κρίκος του, από τον οποίο θα αρχίσει το ξήλωμα δεν ξέρουμε που θα είναι. Μπορεί στη ξεσηκωμένη Μιανμάρ, μπορεί στη Παλαιστίνη, μπορεί στη γη του Μπολιβάρ, μπορεί στις εργατογειτονιές του Σικάγο, μπορεί στις φαβέλες του Ρίο, μπορεί Πατησίων και Στουρνάρη γωνία.

Ένα είναι σίγουρο. Επειδή είναι κοινωνικά αναγκαίο οι λαοί θα νικήσουν. Ευκολότερα ή δυσκολότερα, αργότερα ή γρηγορότερα θα νικήσουμε.

Ας εγερθούμε και ας εξεγερθούμε. Όπως τότε... μέχρι τη νίκη
.