Υπάρχει ένα σημείο τομής στην προπαγάνδα όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών δυνάμεων, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., μέχρι τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και την αυτοαποκαλούμενη «αντικαπιταλιστική αριστερά». Ο καθένας με τις δικές του ιδιαίτερες αποχρώσεις και σκοπιμότητες αναπαράγει το ιδεολόγημα ότι η χώρα βρίσκεται υπό την «κατοχή» και την «κηδεμονία», είτε της ΕΕ, είτε του ΔΝΤ, είτε και των δυο μαζί και πως η κυβέρνηση δεν ασκεί δική της πολιτική, αλλά, αντίθετα, υλοποιεί αποφάσεις άλλων.
Πρόκειται για προπαγάνδα που ζημιώνει το λαό και το κίνημα, για τους εξής κυρίως λόγους:
1. Λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, αθωώνει την κυβέρνηση και την πολιτική της, αφού τη διαχωρίζει από τους στρατηγικούς συμμάχους της, την ΕΕ και το ΔΝΤ στον πόλεμο που διευθύνει ενάντια στο λαό και την παρουσιάζει σαν αθώα του αίματος για την πρωτοφανή σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων. Με το βολικό ιδεολόγημα της «κατοχής» από την ΕΕ και το ΔΝΤ, η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα απαλλάσσονται από τις πρωταγωνιστικές τους ευθύνες στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της βάρβαρης πολιτικής που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και βαρύνονται με την ανώδυνη για το αστικό πολιτικό σύστημα κατηγορία ότι ανέχονται απλώς το ξεκλήρισμα του λαού, επειδή, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Και αθωώνει επίσης τους μεγαλοεπιχειρηματίες, το κεφάλαιο στην Ελλάδα.
2. Κρύβεται από το λαό ότι η ενσωμάτωση της χώρας στις διακρατικές ενώσεις και τους άλλους οργανισμούς του κεφαλαίου, όπως είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ, αποτέλεσαν και αποτελούν στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης. Αυτήν την επιλογή υλοποιούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν ήρθαν «ακάλεστοι» στην Ελλάδα. Τους έφεραν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τις συνθήκες και τις συμφωνίες που υπογράφουν εδώ και 30 χρόνια για τη σύσταση και τη θωράκιση της καπιταλιστικής ΕΕ σε όφελος των μονοπωλίων. Το ίδιο ισχύει και με το ΔΝΤ, αφού η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της Ευρωένωσης είναι μέλη αυτού του πολιτικοοικονομικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού.
3. Κρύβεται η πραγματική αιτία των μέτρων, που καμιά σχέση δεν έχουν με το χρέος και τα ελλείμματα, αλλά αυξάνουν την εκμετάλλευση και τα κέρδη του κεφαλαίου. Κρύβεται ο χαρακτήρας της κρίσης και σε τελική ανάλυση ο αντιδραστικός χαρακτήρας του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τον οποίο, κατά τα άλλα, δυνάμεις δήθεν αντικαπιταλιστικές καμώνονται στα λόγια ότι θέλουν να τον ανατρέψουν. Τα μέτρα, που με ιδιαίτερη σφοδρότητα προωθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην ΕΕ και σε όλον τον κόσμο, στοχεύουν στην παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση, που είναι παγκόσμια και συγχρονισμένη. Οι φιλομονοπωλιακές ανατροπές δεν αποτελούν έμπνευση της στιγμής μιας «κακής ΕΕ» ή ενός «κακού ΔΝΤ», όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν όσοι αναπαράγουν το ιδεολόγημα της κατοχής και της κηδεμονίας. Είναι μέτρα ζωτικής σημασίας για την κερδοφορία του κεφαλαίου, τα οποία, σε συνθήκες κρίσης, προωθούνται με ταχύτατους ρυθμούς, αφού το κεφάλαιο δεν έχει άλλη επιλογή από το να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις για να ξεπεράσει την ύφεση και να μπει σε νέο κύκλο μεγέθυνσης. Αυτήν τη βαθιά αντιλαϊκή στρατηγική δεν την έφεραν αυτόκλητα στην Ελλάδα η ΕΕ και το ΔΝΤ τον τελευταίο μόνο χρόνο, όπως ισχυρίζονται ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι «αντικαπιταλιστές», καλλιεργώντας μ' αυτόν τον τρόπο την αυταπάτη ότι οι «προ ΔΝΤ» κυβερνήσεις ασκούσαν φιλολαϊκή δήθεν πολιτική.
4. Συγκαλύπτεται ότι την κρίση την δημιούργησαν οι πλουτοκράτες και η ληστρική πολιτική των κομμάτων τους. Και επειδή το ξεπέρασμά της απαιτεί σαρωτικές αντιλαϊκές ανατροπές, η σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που ανέλαβε να τις προωθήσει για λογαριασμό του κεφαλαίου, είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες χώρες της ΕΕ, ακόμα και εκεί όπου το ΔΝΤ δεν έχει συνάψει δάνεια, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία. Το ίδιο ισχύει, όμως, και για τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, οι κυβερνήσεις των οποίων σαρώνουν ό,τι άφησαν όρθιο όλα τα προηγούμενα χρόνια.
5. Η προπαγάνδα περί «κατοχής» και «κηδεμονίας» συσκοτίζει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, που είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για την κατά μέτωπο σύγκρουση και την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτήν την πάλη, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να την οργανώσουν και να τη διευθύνουν νικηφόρα πρώτα και κύρια στο εθνικό πεδίο, δυναμώνοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική αλληλεγγύη με τα λαϊκά κινήματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ και παγκόσμια. Οι δυνάμεις που μεταθέτουν τον αντίπαλο εκτός συνόρων και κρύβουν ότι στην επέλαση σε βάρος του λαού πρωταγωνιστεί η ντόπια αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματά της, με συνεργούς την ΕΕ και το ΔΝΤ, αδυνατίζουν το μέτωπο στην κυρίαρχη πολιτική και στοχεύουν στον αφοπλισμό του λαού.
Διέξοδος ακίνδυνη για το κεφάλαιο
Απόλυτα συναρτώμενες με τις αντιεπιστημονικές αναλύσεις τους περί «κατοχής» και «κηδεμονίας», είναι και οι «διέξοδοι» που προτείνουν αυτές οι δυνάμεις στο λαό. Τι λένε μεταξύ άλλων;
• Δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο Κουβέλης, εκλιπαρούν την κυβέρνηση να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ στην ΕΕ και μ' αυτόν το σκοπό να επιδιώξει κολεγιές με άλλες καπιταλιστικές χώρες εντός της λυκοσυμμαχίας. Με άλλα λόγια, καλούν το λαό να στοιχηθεί πίσω από την ντόπια πλουτοκρατία και τα αστικά κόμματα, σε μια κοινή προσπάθεια να δημιουργηθούν εφήμερες συμμαχίες με άλλες καπιταλιστικές χώρες, που βρίσκονται επίσης χαμηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, σαν να πρόκειται μια τέτοια εξέλιξη να αντιστρέψει τη νομοτέλεια της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και να αποδώσει καρπούς για οποιονδήποτε άλλο, πέρα από την αστική τάξη. Τέτοιες κολεγιές και συμμαχίες επιδιώκει άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση στα ευρωενωσιακά παζάρια, έχοντας όμως σαν δεδομένο ότι η στρατηγική ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του είναι ο αδιαπραγμάτευτος συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ευρωομόλογο, το οποίο διεκδικούν με ένα στόμα η κυβέρνηση, άλλες καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο Κουβέλης και άλλοι, σαν να πρόκειται τα συμφέροντα του λαού να ταυτίζονται με αυτά των πλουτοκρατών. Το ίδιο ισχύει και με άλλα μέτρα, όπως η αναδιάρθρωση και το «κούρεμα» του χρέους, η κρατικοποίηση τραπεζών και πάει λέγοντας.
• Οι ίδιες δυνάμεις, μαζί και το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλούν με την προπαγάνδα τους το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή, παρουσιάζοντας το ΔΝΤ σαν τον «κακό» της τρόικας και την ΕΕ σαν τον «καλό». Αυτά τα ιδεολογήματα άκμασαν ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες μετά την υπογραφή του μνημονίου και συνέβαλαν, ώστε ανώριμες πολιτικά μάζες να μην αντιληφθούν έγκαιρα το ενιαίο της επίθεσης από την πλευρά της κυβέρνησης και των συνεργατών της και να εκτονώσουν την αντίδραση για τα μέτρα με την ανώδυνη για το σύστημα κριτική ότι η κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και δεν κατάφερε να περιορίσει την όποια παρέμβαση στο πλαίσιο της ΕΕ.
• Για έλλειψη διαπραγματευτικής ισχύος κατηγορεί την κυβέρνηση και η ΝΔ, συντηρώντας τη βολική για το σύστημα αυταπάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση, ενδεχόμενα η δική της, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους στο μνημόνιο με τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και τους άλλους οργανισμούς. Λέει, δηλαδή, πως το πρόβλημα για το λαό συνίσταται στην αλλαγή κυβέρνησης και όχι πολιτικής, διεκδικώντας να γίνει αυτή χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να καθίσει στο σβέρκο του λαού.
• Αλλες δυνάμεις, όπως το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ζητάνε αποδέσμευση από την καπιταλιστική ΕΕ, αφήνοντας σε δεύτερο και τρίτο πλάνο την ανάγκη αυτήν την αποδέσμευση να την επιβάλει το ίδιο το λαϊκό κίνημα στην πορεία της πάλης για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Σήμερα, ώριμη και αναγκαία είναι η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Εκεί πρέπει να κατατείνει η πάλη του λαού, ξεκινώντας από τη βασική θέση ότι πρέπει να ηττηθούν τα κόμματα του κεφαλαίου και η πολιτική τους στην Ελλάδα. Κάθε υποχώρηση πίσω από αυτήν την αρχή ζημιώνει το κίνημα, αφού ανοίγει χαραμάδες να μπλεχτούν στα πόδια του πολιτικές δυνάμεις και μερίδες της πλουτοκρατίας που για τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα μπορεί να επιδιώκουν κι αυτοί την αποδέσμευση από την ΕΕ, μιας καπιταλιστικής όμως Ελλάδας.
Πάλη για λαϊκή εξουσία
Ολα αυτά τα κόμματα και οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, γι' αυτό βολοδέρνουν σε ερμηνείες της κρίσης και προτάσεις ακίνδυνες για το καπιταλιστικό σύστημα. Η διέξοδος που προτείνουν ακουμπάει και αστικές δυνάμεις ή άλλες μερίδες του κεφαλαίου που συνδέουν τα συμφέροντά τους με τη μια ή την άλλη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, με την πρόσδεση στον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.
Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να ξεμπερδεύει με τέτοιες και άλλες αυταπάτες. Σήμερα, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η οργάνωση της λαϊκής πάλης για την κατάργηση της ιδιοκτησίας των μονοπωλίων πάνω στα μέσα παραγωγής. Το πραγματικό κριτήριο που καθορίζει τη στρατηγική κάθε πολιτικής δύναμης συνοψίζεται στο δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό». Το ΚΚΕ αποδεικνύει καθημερινά τη συνέπεια με την οποία υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της άμυνας και της αντεπίθεσης του λαού στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει η πλουτοκρατία, οι κρυφοί και φανεροί της σύμμαχοι.
Πρόκειται για προπαγάνδα που ζημιώνει το λαό και το κίνημα, για τους εξής κυρίως λόγους:
1. Λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, αθωώνει την κυβέρνηση και την πολιτική της, αφού τη διαχωρίζει από τους στρατηγικούς συμμάχους της, την ΕΕ και το ΔΝΤ στον πόλεμο που διευθύνει ενάντια στο λαό και την παρουσιάζει σαν αθώα του αίματος για την πρωτοφανή σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων. Με το βολικό ιδεολόγημα της «κατοχής» από την ΕΕ και το ΔΝΤ, η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα απαλλάσσονται από τις πρωταγωνιστικές τους ευθύνες στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της βάρβαρης πολιτικής που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και βαρύνονται με την ανώδυνη για το αστικό πολιτικό σύστημα κατηγορία ότι ανέχονται απλώς το ξεκλήρισμα του λαού, επειδή, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Και αθωώνει επίσης τους μεγαλοεπιχειρηματίες, το κεφάλαιο στην Ελλάδα.
2. Κρύβεται από το λαό ότι η ενσωμάτωση της χώρας στις διακρατικές ενώσεις και τους άλλους οργανισμούς του κεφαλαίου, όπως είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ, αποτέλεσαν και αποτελούν στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης. Αυτήν την επιλογή υλοποιούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν ήρθαν «ακάλεστοι» στην Ελλάδα. Τους έφεραν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τις συνθήκες και τις συμφωνίες που υπογράφουν εδώ και 30 χρόνια για τη σύσταση και τη θωράκιση της καπιταλιστικής ΕΕ σε όφελος των μονοπωλίων. Το ίδιο ισχύει και με το ΔΝΤ, αφού η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της Ευρωένωσης είναι μέλη αυτού του πολιτικοοικονομικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού.
3. Κρύβεται η πραγματική αιτία των μέτρων, που καμιά σχέση δεν έχουν με το χρέος και τα ελλείμματα, αλλά αυξάνουν την εκμετάλλευση και τα κέρδη του κεφαλαίου. Κρύβεται ο χαρακτήρας της κρίσης και σε τελική ανάλυση ο αντιδραστικός χαρακτήρας του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τον οποίο, κατά τα άλλα, δυνάμεις δήθεν αντικαπιταλιστικές καμώνονται στα λόγια ότι θέλουν να τον ανατρέψουν. Τα μέτρα, που με ιδιαίτερη σφοδρότητα προωθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην ΕΕ και σε όλον τον κόσμο, στοχεύουν στην παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση, που είναι παγκόσμια και συγχρονισμένη. Οι φιλομονοπωλιακές ανατροπές δεν αποτελούν έμπνευση της στιγμής μιας «κακής ΕΕ» ή ενός «κακού ΔΝΤ», όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν όσοι αναπαράγουν το ιδεολόγημα της κατοχής και της κηδεμονίας. Είναι μέτρα ζωτικής σημασίας για την κερδοφορία του κεφαλαίου, τα οποία, σε συνθήκες κρίσης, προωθούνται με ταχύτατους ρυθμούς, αφού το κεφάλαιο δεν έχει άλλη επιλογή από το να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις για να ξεπεράσει την ύφεση και να μπει σε νέο κύκλο μεγέθυνσης. Αυτήν τη βαθιά αντιλαϊκή στρατηγική δεν την έφεραν αυτόκλητα στην Ελλάδα η ΕΕ και το ΔΝΤ τον τελευταίο μόνο χρόνο, όπως ισχυρίζονται ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι «αντικαπιταλιστές», καλλιεργώντας μ' αυτόν τον τρόπο την αυταπάτη ότι οι «προ ΔΝΤ» κυβερνήσεις ασκούσαν φιλολαϊκή δήθεν πολιτική.
4. Συγκαλύπτεται ότι την κρίση την δημιούργησαν οι πλουτοκράτες και η ληστρική πολιτική των κομμάτων τους. Και επειδή το ξεπέρασμά της απαιτεί σαρωτικές αντιλαϊκές ανατροπές, η σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που ανέλαβε να τις προωθήσει για λογαριασμό του κεφαλαίου, είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες χώρες της ΕΕ, ακόμα και εκεί όπου το ΔΝΤ δεν έχει συνάψει δάνεια, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία. Το ίδιο ισχύει, όμως, και για τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, οι κυβερνήσεις των οποίων σαρώνουν ό,τι άφησαν όρθιο όλα τα προηγούμενα χρόνια.
5. Η προπαγάνδα περί «κατοχής» και «κηδεμονίας» συσκοτίζει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, που είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για την κατά μέτωπο σύγκρουση και την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτήν την πάλη, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να την οργανώσουν και να τη διευθύνουν νικηφόρα πρώτα και κύρια στο εθνικό πεδίο, δυναμώνοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική αλληλεγγύη με τα λαϊκά κινήματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ και παγκόσμια. Οι δυνάμεις που μεταθέτουν τον αντίπαλο εκτός συνόρων και κρύβουν ότι στην επέλαση σε βάρος του λαού πρωταγωνιστεί η ντόπια αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματά της, με συνεργούς την ΕΕ και το ΔΝΤ, αδυνατίζουν το μέτωπο στην κυρίαρχη πολιτική και στοχεύουν στον αφοπλισμό του λαού.
Διέξοδος ακίνδυνη για το κεφάλαιο
Απόλυτα συναρτώμενες με τις αντιεπιστημονικές αναλύσεις τους περί «κατοχής» και «κηδεμονίας», είναι και οι «διέξοδοι» που προτείνουν αυτές οι δυνάμεις στο λαό. Τι λένε μεταξύ άλλων;
• Δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο Κουβέλης, εκλιπαρούν την κυβέρνηση να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ στην ΕΕ και μ' αυτόν το σκοπό να επιδιώξει κολεγιές με άλλες καπιταλιστικές χώρες εντός της λυκοσυμμαχίας. Με άλλα λόγια, καλούν το λαό να στοιχηθεί πίσω από την ντόπια πλουτοκρατία και τα αστικά κόμματα, σε μια κοινή προσπάθεια να δημιουργηθούν εφήμερες συμμαχίες με άλλες καπιταλιστικές χώρες, που βρίσκονται επίσης χαμηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, σαν να πρόκειται μια τέτοια εξέλιξη να αντιστρέψει τη νομοτέλεια της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και να αποδώσει καρπούς για οποιονδήποτε άλλο, πέρα από την αστική τάξη. Τέτοιες κολεγιές και συμμαχίες επιδιώκει άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση στα ευρωενωσιακά παζάρια, έχοντας όμως σαν δεδομένο ότι η στρατηγική ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του είναι ο αδιαπραγμάτευτος συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ευρωομόλογο, το οποίο διεκδικούν με ένα στόμα η κυβέρνηση, άλλες καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο Κουβέλης και άλλοι, σαν να πρόκειται τα συμφέροντα του λαού να ταυτίζονται με αυτά των πλουτοκρατών. Το ίδιο ισχύει και με άλλα μέτρα, όπως η αναδιάρθρωση και το «κούρεμα» του χρέους, η κρατικοποίηση τραπεζών και πάει λέγοντας.
• Οι ίδιες δυνάμεις, μαζί και το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλούν με την προπαγάνδα τους το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή, παρουσιάζοντας το ΔΝΤ σαν τον «κακό» της τρόικας και την ΕΕ σαν τον «καλό». Αυτά τα ιδεολογήματα άκμασαν ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες μετά την υπογραφή του μνημονίου και συνέβαλαν, ώστε ανώριμες πολιτικά μάζες να μην αντιληφθούν έγκαιρα το ενιαίο της επίθεσης από την πλευρά της κυβέρνησης και των συνεργατών της και να εκτονώσουν την αντίδραση για τα μέτρα με την ανώδυνη για το σύστημα κριτική ότι η κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και δεν κατάφερε να περιορίσει την όποια παρέμβαση στο πλαίσιο της ΕΕ.
• Για έλλειψη διαπραγματευτικής ισχύος κατηγορεί την κυβέρνηση και η ΝΔ, συντηρώντας τη βολική για το σύστημα αυταπάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση, ενδεχόμενα η δική της, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους στο μνημόνιο με τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και τους άλλους οργανισμούς. Λέει, δηλαδή, πως το πρόβλημα για το λαό συνίσταται στην αλλαγή κυβέρνησης και όχι πολιτικής, διεκδικώντας να γίνει αυτή χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να καθίσει στο σβέρκο του λαού.
• Αλλες δυνάμεις, όπως το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ζητάνε αποδέσμευση από την καπιταλιστική ΕΕ, αφήνοντας σε δεύτερο και τρίτο πλάνο την ανάγκη αυτήν την αποδέσμευση να την επιβάλει το ίδιο το λαϊκό κίνημα στην πορεία της πάλης για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Σήμερα, ώριμη και αναγκαία είναι η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Εκεί πρέπει να κατατείνει η πάλη του λαού, ξεκινώντας από τη βασική θέση ότι πρέπει να ηττηθούν τα κόμματα του κεφαλαίου και η πολιτική τους στην Ελλάδα. Κάθε υποχώρηση πίσω από αυτήν την αρχή ζημιώνει το κίνημα, αφού ανοίγει χαραμάδες να μπλεχτούν στα πόδια του πολιτικές δυνάμεις και μερίδες της πλουτοκρατίας που για τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα μπορεί να επιδιώκουν κι αυτοί την αποδέσμευση από την ΕΕ, μιας καπιταλιστικής όμως Ελλάδας.
Πάλη για λαϊκή εξουσία
Ολα αυτά τα κόμματα και οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, γι' αυτό βολοδέρνουν σε ερμηνείες της κρίσης και προτάσεις ακίνδυνες για το καπιταλιστικό σύστημα. Η διέξοδος που προτείνουν ακουμπάει και αστικές δυνάμεις ή άλλες μερίδες του κεφαλαίου που συνδέουν τα συμφέροντά τους με τη μια ή την άλλη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, με την πρόσδεση στον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.
Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να ξεμπερδεύει με τέτοιες και άλλες αυταπάτες. Σήμερα, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η οργάνωση της λαϊκής πάλης για την κατάργηση της ιδιοκτησίας των μονοπωλίων πάνω στα μέσα παραγωγής. Το πραγματικό κριτήριο που καθορίζει τη στρατηγική κάθε πολιτικής δύναμης συνοψίζεται στο δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό». Το ΚΚΕ αποδεικνύει καθημερινά τη συνέπεια με την οποία υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της άμυνας και της αντεπίθεσης του λαού στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει η πλουτοκρατία, οι κρυφοί και φανεροί της σύμμαχοι.
Συγγνώμη, αλλά που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δηλώσει ότι η ΕΕ είναι ο "καλός"; που έχει πει ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αθώα του αίματος; ή οι έλληνες καπιταλιστές εν γένει; Ενα κείμενο; μια αφίσα; Μια τοποθέτηση κάπου τέλος παντων; Τέλος πάντων οι ομοτράπεζοι μιας Κανέλη -και μην ξεχνάμε και τον Ζουράρι- θα πρέπει να προσέχουν λίγο περισσότερο όταν πιτσιλάνε λάσπες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το ότι το ΝΑΡ παρουσιάζει την ΕΕ σαν τον «καλό» λαθεμένα μπήκε και όντως αποδυναμώνει τη βασική λογική του κειμένου η οποία είναι σωστή ωστόσο. Η θεωρία της εξάρτησης είναι μια θεωρία που και το ΚΚΕ πάντως φλέρταρε μαζί της. Μην ξεχνάμε ότι το 1999 κύριο σύνθημα ήταν εμείς δεν πολεμάμε για "ΗΠΑ-Γερμανία" από το ΚΚΕ και από την τότε αντικαπιταλιστική αριστερά το "Εμείς δεν πολεμάμε για την ολιγαρχία". ¨Αλλωστε πολλά στελέχη του ΚΚΕ, (όχι μόνο η Λ. Κανέλλη) έχουν παίξει με τη θεωρία της κατοχής, το ίδιο είπε και ο Β. Παπακωνσταντίνου στη συναυλία στην Κερατέα και ο Απ. Γκλέτσος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κανέλλη,ο γκλέτσος και ο παπακωνσταντίνου δεν είναι καν μέλη του κκε. Το ναρ δεν παίζει τόσο με την εε όντως, αλλά αραν-αρας που ξέρω από σχολές βάζουν πολύ έντονα το δντ και πολύ αδύναμα το ρόλο της εε. Ειδικά στα πλαίσια πέρσι έπαιζε πάρα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή το κκε μπορεί να εχει την κανέλη βουλευτίνα, να της έχει στήλη στο Ριζοσπάστη, αλλά κατά τα άλλ "δεν είναι μέλος". Επίσης, βάζει το ΚΚΕ τώρα έξοδο από την ΕΕ αρα είναι ρεφορμιστική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που λεει "εξοδο από το ευρώ, αποδέσμευση από την ΕΕ σε διεθνιστική κατεύθυνση"; Δηλαδή το "πατριωτισμός είναι να μη πληρώσει ο λαός" είναι ρήξη με τον...καπιταλισμό; Θα τρελαθούμε;; Αλλά αυτά είναι η μια συζήτηση. Στο αναρτημένο άρθρο η κατηγορία ειναι σαφής: η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ειναι υπέρ της καλής ΕΕ;Η κείμενο που το λεει, ή πρόκειται για κοινή σταλινική λάσπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι προφανές πως το αυτοαποκαλούμενο ΚΚΕ έχει βρει το νέο εχθρό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί φίλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήπροτίμησα να μην εμπλακώ στη συζήτηση αναφέροντας τη δική μου άποψη, όμως από σας περίμενα μια πιο ιδεολογική τοποθέτηση, κι όχι να κατηγορείτε το ΚΚΕ με βάση τα πρόσωπα (που άλλα συνεπέστερα κι άλλα ευκαιριακά) στηρίζουν τις θέσεις του κόμματος. Επίσης να μην κάνετε κριτική στο ΚΚΕ με βάση τα συνθήματα... γιατί τα συνθήματα είναι από τη φύση τους αφαιρετικά και δεν μπορούν να βάλουν συνολική πολιτική πρόταση. Υπάρχουν και συνθήματα που ζυμώνονται σε συγκεκριμένα χρονικά ή θεματικά όρια .
Εγώ όμως θέλω να συζητήσουμε αν το ΚΚΕ έχει σωστή πολιτική γραμμή. Ούτε γνώμες προσώπων, ούτε συνθήματα με ενδιαφέρουν. Αν αρχίσουμε να ψάχνουμε "φάλτσα" στα συνθήματα ... ο κατάλογος ένθεν κι ένθεν δε θα χει τέλος.
Το ΚΚΕ το διάστημα που μας πέρασε έχει αναπτύξει σαφέστατα μια πολεμική στη πολιτική στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορεί γιατί αγχώθηκε από το καλό αποτέλεσμα που πήρε στις δημοτικές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορεί γιατί το ίδιο αισθάνεται πιο δυνατό (αφού και το ΚΚΕ αυξήθηκε) ώστε να έχει την πολυτέλεια περισσότερων μετώπων. Πάντως το σίγουρο είναι ότι το ΚΚΕ μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε κάποιες ιδέες που φύονται στο χώρο της Μαρξιστικής αριστεράς. Η διαλεκτική αντιπαράθεση μπορεί να βοηθήσει όλους μας και κυρίως την εργατική τάξη, ώστε να βγάλει τα συμεράσματά της και να διαλέξει γραμμή πάλης.
Θεωρώ λοιπόν, για να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι σε μια πιο εποικοδομητική συζήτηση, ότι το ΚΚΕ σήμερα έχει μια σωστή γραμμή (για το βαθμό ωριμότητας των συνθηκών, αλλά και της εργατικής τάξης). Η πάλη για λαϊκή εξουσία, για πέρασμα των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στους παραγωγούς, είναι μια απείρως πιο επαναστατική πρόταση από το να βγούμε απλά από την ΕΕ (κάποιες χώρες του καπιταλιστικού κέντρου μάλιστα θα τις βόλευε), από το να βγούμε από τη νομισματική ένωση και το ευρώ, από το να βάλουμε δασμούς, από το να φύγουμε από το μνημόνιο, από τα να φτιάξουμε κρατικο-καπιταλιστικές τράπεζες, από το να σαμποτάρουμε τα Γερμανικά προϊόντα, από το να πάμε διακοπές στην Ελλάδα, από το να επαναδιαπραγματευτούμε το χρέος, από το να θεσπιστεί ευρωομόλογο, από το να κάνουμε στρατηγικές συμμαχίες με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τόσα άλλα (λιγότερο ή περισσότερο φαιδρά) που έχουν ακουστεί το τελευταίο καιρό από δεξιούς και αριστερούς οπορτουνιστές.
Ξέρω ότι αυτές οι ανοησίες έχουν διασπάσει και δυνάμεις από το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Για αυτό σας καλώ να κάνουμε ένα πιο ποιοτικό διάλογο. Χωρίς αναθέματα και χαραχτηρισμούς (τύπου "το αυτοαποκαλούμενο ΚΚΕ").
Εδώ δεν πάμε να κερδίσουμε εντυπώσεις σε αμφιθέατρα. Για αυτό σας καλώ να συζητήσουμε σοβαρά το αναρτημένο κείμενο που πήρα από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και που με το οποίο κι εγώ εχω επιμέρους διαφωνίες, αλλά βοηθάει ώστε να αποφύγει το κίνημα τους "δόλιους φάρους" .
οι χαρακτηρισμοί "αυτοαποκαλούμενο ΚΚΕ" είναι μάλλον η λογική απάντηση στους χαρακτηρισμούς "αυτοαποκαλούμενη αντικαπιταλιστική αριστερά"..
ΑπάντησηΔιαγραφήΒυσινόκηπε. Τα αιτήματα για τη ΔΙΑΓΡΑΦΗ (κι όχι επαναδιαπραγμάτευση) του χρέους, για κρατικοποιήσεις με ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ (και όχι κρατικο-καπιταλιστικές), η απαγόρευση των απολύσεων, η νομιμοποίηση των μεταναστών κλπ, είναι αιτήματα μεταβατικά, στη λογική που τα έβαζε το Τρίτο Συνέδριο της Κομιντέρν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πολιτική του ΚΚΕ σήμερα ειναι δεξιά. Σε δυο επίπεδα. Πρώτον, στους αγώνες. Προσπαθεί να βάλει χειρόφρενο σε κάθε κλιμάκωση κάποιες φορές αγκαλιά με την ΠΑΣΚΕ (αστικές συγκοινωνίες Αθήνας) σχολές. Αλλά και πολιτικο-ιδεολογικά. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, το σύνθημα ήταν "Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ" -ξέρουμε όλοι τι σήμαινε. Σήμερα, το σύνθημα είναι: "Αλλαγή δεν γίνεται. ΚΚΕ".
ΥΓ. Το τσουβάλιασμα των απόψεων "αριστερών και δεξιών οπορτουνιστών" σε ένα ΣΥΝΟΛΟ είναι ανέντιμο και διαστρεβλωτικό.
Άντε πάλι με τα συνθήματα και τις συνδικαλιές. Αν διαγράψεις ένα χρέος μιας καπιταλιστικής χώρας, η χώρα αυτή λόγω του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας αλλά και λόγω της έλλειψης "πατριωτισμού" των καπιταλιστών, σε μερικά χρόνια είτε θα ξαναχρωστά, είτε θα ρίξει τα μεροκάματα και την κατανάλωση σε επίπεδα Κίνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕργατικό έλεγχο θα θέλατε σε μερικές τράπεζες;;; Όχι σε όλες;;; Και ποιες προτιμάτε;;; Η μήπως εννοείτε συνύπαρξη κρατικών (εργατικά ελεγχόμενων) τραπεζών και καπιταλιστικών τραπεζών;;; Και εφόσον θα κινούμαστε στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας... ποιές τράπεζες λέτε να επικρατήσουν.
Και τώρα η πιο δύσκολη ερώτηση. Αν είναι διαφορετικός ο οπορτουνισμός... Ποιός από τους 2 είναι καλύτερος;;; Έτσι για να συνδικαλίσω κι εγώ λίγο ;)
Ολες οι τράπεζες, όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οσο για το πότε θα ξαναχρωστά, ασε την εργατική εξουσία να κρίνει πως θα το χειριστεί, οι μπολσεβίκοι δεν αναγνώρισαν το χρέος του Τσάρου το 1917 αλλά το 1922 αναγκάστηκαν να κάνουν συμψηφισμό με τη Γερμανία (Συμφωνία του Ραπάλο). Τα περί "καθεστώτος καπιταλιστικής οικονομίας" ειναι άσχετα. Οταν τα σοβιέτ στη Ρωσία πριν τον Οκτώβρη επέβαλαν το οχτάωρο και τον εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια σε ποιο ε΄δαφος στέκονταν; Σε παρέπεμψα στο Τρίτο Συνέδριο της Κομιντέρν. Θέσεις για την Τακτική, συγκεκριμένα. Οχι για να αντιγράψεις τσιτάτα, αλλα για να δεις σε ποια λογική βασιζομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θεωρώ εαυτόν οπορτουνιστή. Οταν μου απαντάς όμως σαν να είμαι τάση του ΣΥΝ, τότε δεν μπορώ παρα να επισημάνω ότι αυτό είναι τσουβάλιασμα, εκλεκτικισμός και σε τελευταία ανάλυση διαστρεβλωτικό. Και αν θες να βρεις ήξεις αφίξεις στις θέσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ωραία, υπάρχουν δεν αντιλέγω. Κοίτα όμως πρώτα τα αντίστοιχα στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Η εργατική/λαική εξουσία θα ασχοληθεί και δε θα αναγνωρίσει το χρέος. Η λαική εξουσία θα κοινωνικοποιήσει όχι μόνο τις τράπεζες αλλά και τα βασικά μέσα παραγωγής. Μόνο οι τράπεζες δε λένε τίποτα. Αυτό που λέει λοιπόν το κκε είναι ότι όλοι οι αγώνες από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο εκεί πρέπει να στοχεύουν. Αν το κίνημα είναι τόσο δυνατό που θα καταφέρει να επιβάλλει εργατικό έλεγχο σε εργοστάσια και να κερδίσει επιμέρους αλλαγές προς όφελος των εργατών γιατί να μην πάρει και την εξουσία? Γιατί να μη λέμε στον κόσμο το στόχο και να μάθει να παλεύει γι αυτόν?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όσο για το τι είναι η πολιτική του κκε. Μόνο και μόνο οι 5 απεργίες που έκανε πέρσι χωρίς τη στήριξη της γσεε και η βοήθεια που έδωσαν αυτές στο όποιο κίνημα λένε πολλά. Ακόμα και η προκήρυξη για τις 10/2 είναι σημαντική μετά τις 15/12. Ακόμα η γσεε δεν έχει πάρει βέβαια θέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλάδα είναι δυστυχώς μια εξαρτημένη, ακόμα και διατροφικά χώρα. Ο παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας-που λέει ο Βασίλης-μας προορίζει για τουριστικό προορισμό, διαμετακομιστικό κέντρο με υπηρεσίες χερσαίων και θαλάσσιων μεταφορών και ενεργειακό κόμβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλάδα λοιπόν είναι αλυσοδεμένη από όλες τις μπάντες, από την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη. Προσοχή όμως. Η Ελλάδα δεν είναι ψωροκώσταινα. Έχει μεγάλες πηγές φυσικού και ορυκτού πλούτου. Στο έδαφός της και με το κλίμα της θα μπορούσε να θρέψει πληθυσμό πολύ παραπάνω από το πληθυσμό της. Το εργατικό δυναμικό της, λόγο των κοινωνικών συνθηκών έχει υψηλή επιστημονική κατάρτηση. Θα μπορούσε να πρωτοπορεί στους τομείς έρευνας και τεχνολογίας. Θα μπορούσε επίσης η Ελλάδα να είναι εξαγωγέας ενέργειας αν εκμεταλλευόταν τα αποθέματα φυσικού αερίου και των φυσικών ενεργειακών πηγών (κυματικά, υδροηλεκτρικά, αιολικά, ηλιακά, γεωθερμικά πάρκα).Εκείνο που χρειάζεται, είναι να πιστέψει ο λαός ότι αυτή η χώρα μπορεί να ξαναρχίσει να παράγει. Όταν υπάρξει λοιπόν μια επιστημονικά τεκμηριωμένη πρόταση για σοσιαλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση, που θα φέρει λιγότερη δουλειά-δουλειά για όλους, κι ένα κράτος όχι εχθρό αλλά σύμμαχο των λαϊκών στρωμάτων, τότε τα πράγματα θα αλλάξουν άρδην.
Κι ας διαλέξει ο καθένας χαράκωμα: όποιος θέλει να καταναλώνει και να προσκυνά ας πάει μαζί τους, όποιος θέλει να παράγει και να μοιράζεται δίκαια το προϊόν της παραγωγής του ας έρθει μαζί μας.
Στην ουσία για μένα το ζήτημα του Σοσιαλισμού στην Ελλάδα, συνδέεται με το ζήτημα του πραγματικού πατριωτισμού. Ενός πατριωτισμού που θα δώσει στον Ελληνικό λαό πίσω την αξιοπρέπεια του και που θα δώσει καινούρια ώθηση στη παγκόσμια επικράτηση του σοσιαλισμού. Θεωρώ δε το Σοσιαλισμό σαν αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιβίωση της ανθρωπότητας.