ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ & ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

AΡΘΡΟ ΣΥΝΤΥΧΑΚΗ ΜΑΝΩΛΗ
Δημοτικός Σύμβουλος, Γραμματέας Ομοσπονδίας Γονέων Ν. Ηρακλείου
16/2/2011

Η επικείμενη συγχώνευση - κατάργηση σχολικών μονάδων και η ίδρυση «Σχολικών Κέντρων και Πολυδύναμων Σχολικών Μονάδων» είναι γενικευμένη, αφορά όλη τη χώρα και σχετίζεται άμεσα με την υλοποίηση του Καλλικρατικού σχολείου της «αγοράς».
Η κυβέρνηση επικαλείται «παιδαγωγικούς λόγους και εκπαιδευτικά οφέλη» (!), όταν στην πράξη, και με πρόσχημα τις "αντοχές της οικονομίας", μειώνει περαιτέρω κατά 21,9% τις δαπάνες για την Παιδεία, πετάει στο δρόμο χιλιάδες εκπαιδευτικούς και μαθητές αθλητικών και μουσικών σχολείων, ενώ απειλεί με κλείσιμο μια σειρά ολοήμερα δημοτικά και δομές ειδικής αγωγής.
Η παιδαγωγική όμως, ενός σχολείου αγοράς, ταξικής διαφοροποίησης, χορηγών, κατάρτισης, δεξιοτήτων και σχολικής διαρροής, είναι απορριπτέα !
Πρόκειται, για επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, προκειμένου να επισπεύσει τις προβλεπόμενες οδηγίες ΕΕ και ΟΟΣΑ για επιχειρηματική λειτουργία των σχολείων μέσω της αξιολόγησης, με βάση τις οποίες θα καθορίζεται η βιωσιμότητα ή μη μιας σχολικής μονάδας.
Στη Γερμανία, εδώ και πολλά χρόνια λειτουργούν τα περιβόητα πολυδύναμα ολοήμερα σχολεία. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν στο διαγωνισμό του ΟΟΣΑ, όπου η συγκεκριμένη χώρα έφερε πολύ χαμηλές επιδόσεις. Ως αποτέλεσμα, ήταν, οι μαθητές να χωρίζονται σύμφωνα με τις επιδόσεις τους και να φοιτούν σε ανάλογες τάξεις! Δηλαδή, η αποθέωση της διαφοροποίησης.
Μήπως, αποτελεί οπισθοδρόμηση το γεγονός ότι ακόμα στη χώρα μας υπάρχει το «σχολείο της γειτονιάς» ; Το να ξέρει - για παράδειγμα - ο εκπαιδευτικός τα ονόματα των μαθητών του δεν είναι παράδοση που πρέπει να εκλείψει. Αντιθέτως, με την απόφαση για κατάργηση και συγχώνευση των σχολικών μονάδων, το σημερινό σχολείο γίνεται αχανές και απρόσωπο. Δεν ικανοποιεί λαϊκές ανάγκες, δεν έχει παιδαγωγική λογική. Θέλουν πολυδύναμα σχολεία που θα παράγουν μαζικά ευέλικτους, καταρτίσιμους εργαζόμενους, σχολεία που θα προσελκύουν χορηγούς.
ΑΡΑ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ !
Με την πολιτική της η κυβέρνηση, στήνει στο εκτελεστικό απόσπασμα την παιδεία, ορθώνει σινικά ταξικά τείχη με δραματικές συνέπειες στην ήδη υποβαθμισμένη μόρφωση των παιδιών. Σε συνδυασμό με την κατεύθυνση για 25άρια-30άρια τμήματα, ανοίγει ο δρόμος για απολύσεις εκπαιδευτικών με πρόσχημα πάντα πως όταν δεν υπάρχει αντικείμενο εργασίας, μονιμότητα δεν υφίσταται. Χορηγοί θα μπαινοβγαίνουν στα σχολεία, καθορίζοντας οι ίδιοι το αναλυτικό πρόγραμμα και το αναγκαίο προσωπικό.
Το επιχείρημα της κυβέρνησης, πως καταργεί διθέσια και τριθέσια σχολεία, δήθεν για παιδαγωγικούς λόγους, αποτελεί πρόκληση. Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας!
Ας αναρωτηθούν εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, πως γίνεται αυτοί που ερημώνουν την ύπαιθρο, αυξάνουν τη μαθητική διαρροή και ρημάζουν το μέλλον της νέας γενιάς, να νοιάζονται ταυτόχρονα για τη μόρφωσή τους ;
Μάλιστα, το Υπουργείο Παιδείας προχώρησε και σε «διαβούλευση» (διάρκειας 4 ημερών!) με τους δήμους για τα κριτήρια των συγχωνεύσεων. Το κύριο αυτής της «διαβούλευσης», δεν ήταν αν χρειάζονται ή όχι οι συγχωνεύσεις, αλλά ο τρόπος που θα γίνουν. Η κυβέρνηση δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα. Απλά, αποφασίζει και διατάζει.
Η συμμετοχή των δήμων στη «διαβούλευση» δεν είναι τυχαία, αφού το σχολείο της αγοράς, προοπτικά, θα «ανήκει» σ’ αυτούς και τις επιχειρήσεις. Μάλιστα, αρκετοί δήμαρχοι προσπαθούν απεγνωσμένα – λόγω αντιδράσεων - να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες, να αποδεχτούν τις συγχωνεύσεις δηλαδή, το σχολείο της «αγοράς» με τα διαφοροποιημένα προγράμματα, της γρήγορης και «εύπεπτης» γνώσης που πολύ γρήγορα θα απαξιώνεται.
Σχολεία των πλούσιων και των φτωχών δήμων, όπου και τα δύο στα πλαίσια του ανταγωνισμού και της αξιολόγησής τους, θα κυνηγούν «χορηγούς» για την οικονομική τους επιβίωση, και με τους γονείς να πληρώνουν ακόμα περισσότερα για το «καλό του σχολείου».
Οι μαθητές είναι τα πρώτα θύματα που θα πληρώσουν το τίμημα αυτών των αλλαγών, αφού το σχολείο τους θα είναι μακριά απ' τον τόπο κατοικίας τους. Στα κριτήρια των συγχωνεύσεων αναφέρεται ότι θα «εκτιμάται η χιλιομετρική απόσταση για το νέο σχολείο, λαμβάνοντας υπόψη τη συγκοινωνιακή κάλυψη της περιοχής, το οδικό δίκτυο, τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες και τη διάρκεια κάλυψης της διαδρομής για την άφιξη στο νέο σχολείο, η οποία για τις δύσκολες και δυσπρόσιτες περιοχές δεν μπορεί να υπερβαίνει τη μισή ώρα για τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και τα 3/4 της ώρας για τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης».
Από τα παραπάνω προκύπτει, ότι όλα τα συστεγαζόμενα σχολεία θα συγχωνευθούν. Όπως αναφέρεται, οι «σχολικές μονάδες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που λειτουργούν σε ενιαίο χώρο ως ξεχωριστές σχολικές μονάδες της ίδιας βαθμίδας ενοποιούνται σε μια σχολική μονάδα».
Δεν προβλέπονται νέα κτίρια και υποδομές. Τα κριτήρια συνένωσης είναι «οι κτιριακές υποδομές - εγκαταστάσεις, καθώς και οι δυνατότητες ανάπτυξης αιθουσών διδασκαλίας, βιβλιοθήκης και λοιπών βοηθητικών χώρων και εξοπλισμού στο σχολείο μετακίνησης». Μόνο «σε περίπτωση κατάργησης μιας ή περισσοτέρων σχολικών μονάδων, εάν οι συνθήκες το υπαγορεύουν, ιδρύεται νέα σχολική μονάδα σε περιοχή που συγκεντρώνεται ο μεγαλύτερος αριθμός μαθητών»! Επιπλέον, στο σχεδιασμό του υπουργείου, θα εξαντλείται το αντιπαιδαγωγικό όριο των 25 μαθητών και 30 μαθητών ανά τάξη, στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αντίστοιχα.
Για τις ορεινές και νησιωτικές περιοχές, εξετάζουν «κάθε περίπτωση χωριστά και θα ενταχθεί κατ' εξαίρεση σε οργανωτική δομή μικρής σχολικής μονάδας, βάσει των ιδιαιτεροτήτων, τηρουμένων πάντοτε των παιδαγωγικών κριτηρίων, και μέχρι να δημιουργηθούν συνθήκες με την κατασκευή δημοτικών έργων».
Επίσης, δεν υπάρχει πουθενά η ευθύνη του κράτους για τη μεταφορά των μαθητών. Η ευθύνη «μεταφέρεται» στη «συγκοινωνιακή κάλυψη της περιοχής», δηλαδή στα ΚΤΕΛ και τα λεωφορεία!
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ στην προσπάθειά τους να μην εκτεθούν στα μάτια των εκπαιδευτικών για τη στήριξη που παρέχουν στην εφαρμογή των μέτρων, αποκρύπτουν την πραγματική ουσία των συγχωνεύσεων και την περιορίζουν αποκλειστικά στην οικονομική πλευρά. Αποσιωπούν, ότι τα «πολυδύναμα σχολεία» θα συνδεθούν με το σχολείο της αγοράς, την επιχειρηματικότητα στην εκπαίδευση, προσαρμόζοντας αντίστοιχα το περιεχόμενο της γνώσης, το σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών, κ.ά. Δίνουν έτσι, συγχωροχάρτι στην πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – τρόικα.
Προφανώς, ο σχεδιασμός για συγχωνεύσεις έχει στοιχεία «οικονομίας δυνάμεων» και «εξοικονόμησης χρημάτων». Αλλά για ποιο λόγο ; Μήπως, για να δοθούν σε μισθούς και συντάξεις, για την παιδεία και την υγεία ; Μα, τα πάντα περικόπτονται στο όνομα αντιμετώπισης της κρίσης για να ενισχύσουν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Έτσι και δω, αφού συγχωνεύσουν τις σχολικές μονάδες θα καλέσουν τις επιχειρήσεις να «βουτήξουν στο ψητό. Καμία επιχείρηση δεν ρισκάρει να επενδύσει σε σχολεία με λίγους μαθητές, απομακρυσμένα και διάσπαρτα σε όλη την επικράτεια. Τα «φιλέτα», μεγαλύτερων και «πολυδύναμων σχολείων» είναι πιο δελεαστικά. Με λιγότερο προσωπικό, λιγότερα έξοδα μεταφοράς μαθητών, λιγότερες λειτουργικές και κτιριακές δαπάνες. Φυσικά, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Οι παραχωρήσεις αυτές, θα συνοδευτούν και με άλλες που σχετίζονται με το περιεχόμενο της γνώσης, την εφαρμογή των ελαστικών σχέσεων εργασίας και κυρίως με την απόκτηση «καλής» πελατείας. Οι μαθητές πλέον αποκαλούνται πελάτες.
Οι επιχειρηματίες δεν βλέπουν τις συγχωνεύσεις ως λογιστικό ή τεχνικό θέμα ! Για του λόγου το αληθές, το συνέδριο του ΟΟΣΑ (Μάρτης 2010) με θέμα «Συνεργασία σχολείου-επιχειρήσεων», κατέληξε στη θέση ότι «τα σχολεία πρέπει να γίνουν παραδείγματα συνάντησης της κοινωνίας με τις επιχειρήσεις».
Για όλους τους παραπάνω λόγους, πρέπει να υψωθεί ένα μεγάλο «όχι» στην επιχείρηση «συγχωνεύσεις σχολείων» και στην αναδιοργάνωση της εκπαιδευτικής δομής που αντικειμενικά προμηνύουν τα επόμενα εγκλήματα στη μόρφωση των παιδιών μας. Είναι φανερό, ότι ετοιμάζουν τους αυριανούς εργάτες που αγόγγυστα θα αποδεχτούν τα μεροκάματα πείνας, την δουλειά χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση και υγεία, χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο ή και σπίτι.
Η ανάγκη για κοινή δράση εργαζόμενων γονέων – εκπαιδευτικών και μαθητών, πρέπει να έχει αποσαφηνισμένους στόχους και αιτήματα που να αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική, το αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ και τα κόμματα που το υπηρετούν. Ο υποτιθέμενος συντονισμός που επιδιώκουν φορείς του κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως ΕΛΜΕ - σύλλογος δασκάλων - ΑΔΕΔΥ με γονείς και μαθητές δεν εξυπηρετεί την ανάγκη αυτή και είναι τουλάχιστον υποκριτικός! Θέλουν, οι δικαιολογημένες λαϊκές αντιδράσεις να μη χτυπήσουν τη καρδιά της ασκούμενης πολιτικής και αν μπορούν να τις αναχαιτίσουν. Επιδιώκουν, την ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας τους σε εργαζόμενους και νέα γενιά, την κατοχύρωσή τους ως οι φορείς, τάχα μου, που πάνε κόντρα στα μέτρα, ενώ, την ίδια στιγμή τα στηρίζουν και τα προωθούν. Πρόκειται για συντονισμό φορέων με κοπτοραπτική αιτημάτων και στόχων για να αλλοιώσουν το ταξικό περιεχόμενο του αγώνα. Η λογική «πάμε μαζί σε όσα συμφωνούμε και αφήνουμε απ’ έξω όσα μας χωρίζουν» είναι παλιά συνταγή. Προφανώς απ’ έξω μένει η ουσία. Το ζήτημα είναι με ποιους πορεύεσαι και ποιους αφήνεις πίσω. Πας με εκείνους που διέλυσαν το κίνημα ή με εκείνους που αμφισβητούν, αγωνίζονται, συγκρούονται με την κυρίαρχη πολιτική ;
Τα Μετωπικά σχήματα (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, Συντονιστικό Αγώνα Μαθητών) κινούνται στην αντίπερα όχθη. Προτάσσουν αιτήματα απειθαρχίας και ρήξης με τις πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, το μονόδρομο της ΕΕ, το σάπιο σύστημα συνολικά. Στη συμμαχία κυβέρνησης – ΕΕ – μεγάλου κεφαλαίου πρέπει να αντιπαραταχθεί η λαϊκή συμμαχία εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, νέων και γυναικών για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, όπου θα ικανοποιούνται σχεδιασμένα όλες οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Προϋπόθεση γι’ αυτό, είναι να βγει συνολικά το κίνημα από το βούρκο του κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού. Ο αγώνας, ούτε συντεχνιακός ούτε απλά συνδικαλιστικός είναι. Είναι πολιτικός, βαθιά ταξικός. Γι’ αυτό, τα μονοπώλια, τα κόμματα της αστικής τάξης και η εργατική αριστοκρατία στο κίνημα πρέπει να δεχτούν ισχυρό πλήγμα, να ξεπεραστούν και να απομονωθούν.
Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στα πλαίσια αυτού του συστήματος, όπως προπαγανδίζουν δε μπορεί να υπάρξει, γίνεται όλο και πιο βάρβαρο και αντιδραστικό. Ούτε εξανθρωπίζεται, ούτε διορθώνεται. Μόνο ανατρέπετε!
Κοινή γραμμή πάλης πρέπει να είναι : «καμία θυσία - την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία». Από την προσχολική αγωγή μέχρι το πανεπιστήμιο ιδρύματα ενιαία, δημόσια και δωρεάν για όλο το λαό (έλληνες και μετανάστες), χωρίς επιχειρηματίες και χορηγούς, που να παρέχουν γνώσεις και εφόδια για το μέλλον και όχι στιγμιαίες καταρτίσεις. Πτυχία με αξία που να εξασφαλίζουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη μισθολογικά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
Η αγωνία και απαίτηση των εργαζόμενων οικογενειών για ουσιαστική μόρφωση των παιδιών τους, με μέλλον και προοπτική, κάνει πιο επίκαιρο και αναγκαίο το συμπέρασμα, ότι μόνο με αλλαγή εξουσίας στην Ελλάδα και αλλαγή τάξης στα ινία της, μπορεί να ικανοποιηθεί. Μόνο έτσι θα έρθει στο προσκήνιο το σχολείο που η ίδια η λαϊκή οικογένεια έχει ανάγκη και οι ίδιες οι δυνατότητες της εποχής επιτάσσουν.
Μόνο ο αγώνας για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για λαϊκή εξουσία μπορεί να ικανοποιήσει συνδυασμένα λαϊκές ανάγκες που αφορούν τη διατροφή, τη στέγη, την ολοκληρωμένη μόρφωση, την προστασία της Υγείας, τη διασφάλιση του σταθερού χρόνου εργασίας, την ξεκούραση, τη δημιουργική ψυχαγωγία, τη στήριξη των οικογενειών, τη χειραφέτηση και ισοτιμία της γυναίκας, τα σύγχρονα δικαιώματα της νεολαίας για μόρφωση, εργασία και ζωή με δικαιώματα.
Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση ! Όσοι παράγουν τον πλούτο σ’ αυτή τη χώρα με την ανατρεπτική δράση τους πρέπει να κάνουν λαϊκή ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στην υπηρεσία της σχεδιασμένης παραγωγής για τη λαϊκή ευημερία.