Με μειωμένη μαζικότητα δόθηκε ο τελευταίος απεργιακός αγώνας. Ξεπροβάλλουν όμως ακτίνες αισιοδοξίας που φωτίζουν το μέλλον και ζεσταίνουν τις καρδιές.

700 νοματαίοι στην απεργιακή κινητοποίηση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Αθήνα

Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουν ότι η απεργία είναι ένα όπλο, ίσως και το μοναδικό, για να ανατρέψουν το μονόδρομο προς την φτωχοποίηση των λαϊκών οικογενειών και τη μετατροπή της χώρας μας σε μια "Ινδία" της νότιας Ευρώπης.

Πολιτικά υπεύθυνες για την άμαζη κινητοποίηση, είναι οι δυνάμεις που συνεργάζονται στη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Είναι όλοι αυτοί που με τη προπαγάνδα τους και τα συνθήματά τους (τα περίφημα... ουστ) καλλιέργησαν την αυταπάτη στο κόσμο, πως αν μερικά καλόπαιδα της πολιτικής μας ελίτ εξαφανιζόταν από το πολιτικό σκηνικό, αυτό θα άλλαζε τα πράματα σε όφελος των εργαζομένων.

Είναι οι ίδιοι που πριν την απεργία δεν έκαναν τίποτα για την επιτυχία της, ίσως γιατί δεν την πίστευαν κι ίδιοι. Την προκήρυξαν με το στανιό για να βγάλουν... την υποχρέωση.

Είναι οι ίδιοι που πρότειναν λύσεις ευρω-ομολόγου και επαναδιαπραγμάτευσης μέρους του χρέους... Μα το αστικό πολιτικό σύστημα εφάρμοσε αυτές τις ιδέες από μόνο του, γιατί όχι μόνο δεν θα το ενοχλούσε, αλλά θα του επέτρεπε να βρει τις ισορροπίες του και το "νεκρό σημείο" επανεκκίνησής του.

Είναι οι ίδιοι που συνεχίζουν τις αυταπάτες περί "δημοκρατικής Ευρώπης" ακόμα και τώρα που όλος ο κόσμος βλέπει ότι οι αποφάσεις παίρνονται από τις αγορές και ανακοινώνονται από δύο μόλις αχυρανθρώπους (Μέρκελ- Σαρκοζί).

Στην απόλυτη λοιπόν δικτατορία των αγορών, πρέπει να απαντάς με βάθεμα της ταξικής πάλης. Το Π.Α.ΜΕ φάνηκε πάλι να συγκεντρώνει το κύριο όγκο όσων κατέβηκαν στην απεργία. Όμως η μειωμένη μαζικότητα και των δικών του συγκεντρώσεων έδειξε ότι οι συναγωνιστές σε όλη την Ελλάδα παρουσίασαν σημάδια κόπωσης. Καμιά φορά βέβαια μετράει και το γενικό πολιτικό κλίμα, που όπως περιγράψαμε ήταν αρνητικότερο.
Πρέπει να διευκρινίσω το εξής. Δεν είναι μόνο τι λέει ή τι κάνει το πολιτικό υποκείμενο, είναι και τι διαθέσεις έχει ο κόσμος. Θέλει τη διαχείριση της σίγουρης μιζέριας του, ή προτιμά μία "έξοδο προς τα εμπρός" η οποία όμως απαιτεί ΑΓΩΝΕΣ και ΘΥΣΙΕΣ.

Το Π.Α.ΜΕ όμως έχει αρχίσει να δίνει μάχες και με εργοστασιακά σωματεία, με πολυήμερες απεργίες, φάρους του ταξικού αγώνα στη πατρίδα μας. Μάλιστα στη βιομηχανία ΑΓΝΟ το σωματείο πέτυχε μια μεγάλη νίκη.
http://redflyplanet.blogspot.com/2011/12/blog-post_4226.html

Ο αγώνας στην "Ελληνική Χαλυβουργία" είναι ότι πιο σημαντικό έχει καταγραφεί στη σύγχρονη ιστορία του ταξικού εργατικού κινήματος, μετά τη δεκαετία του ΄70. Οι μορφές αλληλεγγύης που αναπτύσσονται για τους χαλυβουργούς, πρωτόγνωρες. Η διάρκεια του αγώνα πρωτοφανής. Η δυναμική του αμείωτη μετά από 5 εβδομάδες απεργίας. Μια νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης, όλου του Ελληνικού λαού.
http://erodotos.wordpress.com/2011/11/25/xalyboyrgoi-logariasmos/

Εν κατακλείδι...Γνώμη μου είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να βλέπουν σε κάθε Πανελλαδική-Πανεργατική απεργία, μια ευκαιρία να δείχνουν τα δόντια τους όχι μόνο για να σταματήσουν τις ορέξεις της κεφαλαιοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων, αλλά και για να αρχίσουν να διεκδικούν την ίδια τη ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Από τη περιφρούρηση στην "ΑΓΝΟ"

.