Δυό λογάκια για το φάρμακο...

Μια επίκαιρη ερώτηση προς τον πρωθυπουργό, που κατέθεσε η Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, φανερώνει την επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται από την πολιτική των περικοπών στη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Στο προϋπολογισμό της νέας σκληρής λιτότητας του 2014, απεικονίζεται η μείωση της κρατικής δαπάνης σε όλους τους τομείς υγείας*.

Σημαντική επίσης είναι η αύξηση της εισφοράς των ασφαλισμένων για την αγορά υπηρεσιών υγείας και φαρμάκου. Τα στοιχεία δείχνουν πως η συμμετοχή μεσοσταθμικά έφτασε έως και το 24% από το 2010 και με την κατάργηση της κάλυψης απ' τον ΕΟΠΥΥ κατά 50% της διαφοράς μεταξύ της λιανικής τιμής και της τιμής αναφοράς, οι ειδικοί εκτιμούν ότι η συμμετοχή θα εκτιναχτεί στο 32%.

 Το αστικό κοινοβούλιο, επιδυκνύει ένα εξαιρετικό ταλέντο. Μέσα στις συζητήσεις-αντιπαραθέσεις-ξεκατινιάσματα (πες τε τα όπως θέλετε), κρύβουν με αξιοσημείωτη επιτυχία την πραγματική ουσία των προβλημάτων. Μικροπολιτικές φαγωμάρες που πατάνε στην επιφάνεια και το λαϊκισμό, καταφέρνουν να μπερδέψουν ή να αποπροσανατολίσουν ακόμα και τους πιο υπομονετικούς και διείσδητικούς τηλεθεατές. Μου θυμίζουν τις πάλαι ποτέ ένδοξες κόντρες του δικομματισμού, που ο λαός διάλεγε στρατόπεδο νομίζοντας ότι υποστηρίζει κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Όμως η ζωή του δεν άλλαζε στο παραμικρό. Το μόνο που άλλαζε ήταν η συνείδησή του, που ξεφτιλιζόταν ακολουθώντας τον ένα ή τον άλλο σαλτιμπάγκο (ενίοτε και με κάποια αντιπαροχή). 

Έτσι και σήμερα, η φαγωμάρα μεταξύ κυβέρνησης-συριζα, αντικατοπτρίζει στη βάση της, τις αντιθέσεις συμφερόντων μεταξύ του εξωχώριου και εγχώριου κεφαλαίου. Και οι δύο άλλωστε πλευρές βλέπουν το φάρμακο σαν εμπορικό προϊόν.

 Η παραγωγή φαρμάκων, η επιστημονική έρευνα που προαπαιτεί αλλά και η τιμή του, δεν μπορεί να προσδιορίζεται με βάση το κέρδος. Το φάρμακο αποτελεί ένα κοινωνικά αναγκαίο προϊόν, που πρέπει να διατίθεται σε όσους το έχουν ανάγκη κι όχι να πωλείται σε όσους μπορούν να το πληρώσουν. Το κόστος έρευνας και παραγωγής του, πρέπει να καλύπτεται από το δημόσιο. Ο εργαζόμενος λαός και οι μικρομεσαίοι, (είτε σε στιγμές καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε στις σημερινές στιγμές της καπιταλιστικής κρίσης), πληρώνουν ασύμμετρα μεγάλα  ποσά σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Όταν έρχεται η ώρα να επιστραφεί ο φόρος και οι εισφορές με τη δωρεάν παροχή μιας υπηρεσίας, τότε, (την ώρα της απόλυτης ανάγκης κι εξάρτησής μας), η κοινωνία των πλουτοκρατών απαιτεί επιπλέον πληρωμή, σαν συμμετοχή. Ξεζούμισμα πάνω στους ήδη ξεζουμισμένους δηλαδή.

Να συμπληρώσω εδώ ότι μέσα στη καπιταλιστική κρίση, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, κατεστραμένοι επαγγελματίες, δεν έχουν καμία ικανότητα πληρωμής καμίας ασφαλιστικής δαπάνης, καμίας εισφοράς για φάρμακο, κανενός νοσηλίου. Ποιά είναι η μέριμνα για αυτό το κομμάτι του λαού που συνεχώς αυξάνει;

Να γιατί η υγεία γενικότερα και ειδικότερα το φάρμακο δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα. Να γιατί το φάρμακο δεν πρέπει να εμπεριέχει κέρδος στη τιμή του, δεν πρέπει να εμπεριέχει κόστος διαφήμισης και κόστος των μπόνους στους γιατρούς που τα συνταγογραφούν. Να γιατί μια Κρατική Βιομηχανία Φαρμάκου που θα συνδέεται με την έρευνα των Δημοσίων Πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων, θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα μιας πραγματικά σοσιαλιστικής μετάβασης. Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους οπορτουνιστές κι όσους αισιοδοξούν να γίνουν διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.

Αυτοί είναι που αφήνουν την ουσιαστική και οριστική επίλυση των προβλημάτων του λαού για τη Δευτέρα Παρουσία. Ακριβώς γιατί έχουν αφήσει και το σοσιαλισμό για τη Δευτέρα Παρουσία.

Αναλυτικά το κείμενο της Επίκαιρης Ερώτησης:

«ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τον Πρωθυπουργό

Θέμα: Η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται από την πολιτική των περικοπών στη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Οι νέες περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού το 2014 για τη χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ κατά 30%, των Νοσοκομείων κατά 32%, στα Φάρμακα κατά 15% και συνολικά στην Υγεία κατά 19,7%, επιβεβαιώνουν την πολιτική χρεοκοπίας της υγείας του λαού υπέρ του κεφαλαίου και της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Οι λαϊκές ανάγκες για δημόσιες υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας, αποκατάστασης και φαρμάκων, εξαρτώνται από τη δυνατότητα πληρωμής τους από τους ασθενείς στον εμπορευματοποιημένο δημόσιο και τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα, ενώ οι ανασφάλιστοι αποκλείονται σχεδόν από κάθε δικαίωμα στη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Οι λαϊκές οικογένειες και οι εργαζόμενοι υγειονομικοί βιώνουν την πολιτική των συγχωνεύσεων της κατάργησης δημόσιων κρεβατιών, εργαστηρίων, κλινικών, νοσοκομείων και το επόμενο διάστημα μονάδων του ΕΟΠΥΥ, των δημόσιων ψυχιατρείων και με απολύσεις υγειονομικών. Με «κούρεμα με την ψιλή» των δωρεάν δημόσιων παροχών στο επίπεδο του ελάχιστου και ενιαίου για όλους «βασικού πακέτου» από τον υποχρηματοδοτούμενο από το κράτος και τους επιχειρηματίες ΕΟΠΥΥ.

Έναντι οποιασδήποτε άλλης προτεραιότητας ο λαός έχει δικαίωμα και ανάγκη από πλήρεις, σύγχρονες και δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Με πανελλαδική ανάπτυξη δημόσιων υποδομών, με πλήρη στελέχωση και εξοπλισμό, με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να μην κλείσει καμία δημόσια μονάδα (Νοσοκομείο, Κ.Υ., υγειονομική μονάδα ΕΟΠΥΥ), να μην απολυθεί κανένας υγειονομικός, να αξιοποιηθούν στην ανάπτυξη του ενιαίου, καθολικού, δωρεάν, αποκλειστικά δημόσιου συστήματος υγείας.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο Πρωθυπουργός πως τοποθετείται στα παραπάνω ζητήματα».