Το Αμμούδι πρέπει να μείνει λαϊκή παραλία. Πως οι πράξεις και παραλείψεις των Δημοτικών αρχών, οδήγησαν σε απώλεια Δημοτικής περιουσίας.

Από όλα τα στόματα των Δημάρχων που ονειρεύονται να γίνουν μάνατζερ αυτής της πόλης, θα ακούσετε ότι διαθέτουν εντιμότητα και πρόγραμμα για μια σωστή διαχείριση των δημοτικών προβλημάτων.  Θα τους συνιστούσα λιγότερη έπαρση γιατί όλοι έχουν υπάρξει Δήμαρχοι ή Αντιδήμαρχοι αλλά τα προβλήματα είναι ακόμα εδώ και συνεχίζουν να οξύνονται. Ταυτόχρονα όλοι έγιναν συνοδοιπόροι και απολογητές των αλλαγών που συνέτριψαν την αυτοδιοίκηση. Τέλος, στη θητεία τους δεν έγινε διαχείριση προς όφελος του λαού και του τόπου μας, γεγονός το οποίο και θα προσπαθήσω να αποδείξω παρακάτω με ένα τρανταχτό παράδειγμα.

Κομπρεμί συμφερόντων ήταν η περίφημη «διαχείρισή» τους και μανατζάρισμα με τρόπο άστοχο για την ποιότητα ζωής στις πόλεις και τα χωριά. Δεν θα επεκταθώ στο παρόν κείμενο στις ήττες για τα απορρίμματα, για τις αθλητικές εγκαταστάσεις, για τις απολύσεις και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για την αξιοποίηση του ΕΟΤ, για τη καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, για τη διαχείριση της μαρίνας, την απουσία τους από την Νεάπολη, το Βραχάσι την ύπαιθρο κλπ. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για το αν υπήρξαν πυροσβέστες ενός λαϊκού ξεσηκωμού που συγκέντρωσε 4.000 Λασηθιώτες στο Σεληνάρι. Δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι έκαναν γαργάρα τις παραιτήσεις που είχαν υποσχεθεί, όταν στο τόπο μας κλείνανε κλινικές, τμήματα ΤΕΙ και απομακρύνονταν υπηρεσίες. Δεν θέλησαν ποτέ να δημιουργήσουν πολιτικό πρόβλημα στις κυβερνήσεις των μνημονίων, με τους εκπροσώπους των οποίων συναγελάζονταν ή στην καλύτερη τους εξέφραζαν μια τυπική διαμαρτυρία.

Θέλω να επικεντρωθώ σήμερα σε ένα παράδειγμα που συμπυκνώνει όλες τις συνισταμένες της «χρηστής» διοίκησής τους. Και δεν είναι άλλο από τη παραλία του Αμμουδιού. Μια παραλία που για γενιές ολόκληρες, τα Αγιονικολιωτάκια απολαμβάναμε τις καλοκαιρινές διακοπές μας.

Ας αρχίσουμε από την αρχή. Ο Δήμος Αγίου Νικολάου παραχώρησε τη δεκαετία του ’60 ένα τεράστιο χώρο στην περιοχή δυτικά της παραλίας, ώστε να οικοδομηθεί μια τουριστική μονάδα πρότυπο η οποία θα αξιοποιούσε το προβλεπόμενο τουριστικό ρεύμα για τα πανέμορφα παράλια της Β.Α. Κρήτης. Ο χώρος παραχωρήθηκε, με αντίτιμο το 25% των μετοχών της εταιρείας. Κατά τις επόμενες δεκαετίες ακολούθησαν αυθαίρετες κατασκευές που σιγά σιγά έφτασαν ως το Αμμούδι. Σε μια από αυτές τις κατασκευές, (την πλησιέστερη) λειτούργησε αργότερα καντίνα υπό Δημοτική εκμετάλλευση.  Κι αυτό σαν ανταπόδοση από πλευράς της ξενοδόχου, του γεγονότος ότι ΠΟΤΕ δεν εδώθηκε ούτε μία δραχμή στο Δήμο από τα μερίσματα που δικαιολογούσε το 25% του μετοχικού κεφαλαίου. Οι Δήμαρχοι φαίνονταν ευχαριστημένοι και δεν διεκδίκησαν έτερον ουδέν. Με τα χρόνια όμως και μέσω των αυξήσεων του μετοχικού κεφαλαίου, το ποσοστό του Δήμου στην «εταιρεία» μειώθηκε στο 2,5%. Εννοείται πως δεν θα ήταν σωστό ο Δήμος να συμμετείχε στις αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου, γιατί αυτό θα σήμαινε πως τα χρήματα των Αγιονικολιωτών, θα πήγαιναν ώστε καλύπτονται τα επενδυτικά σχέδια και οι επεκτάσεις μιας ιδιωτικής επιχείρησης. Έτσι όμως η εταιρεία έφτασε στο σημείο να μην χρωστά σχεδόν τίποτα και ο Δήμος κινδύνευε να χάσει ακόμα και την εκμετάλλευση της παραλίας. Πως διαχειρίστηκε λοιπόν ο Δήμος το πρόβλημα;

Έχουμε και λέμε: η Λαϊκή Συσπείρωση είχε καταγγείλει την άθλια διαχείριση της παραλίας του Αμμουδιού, τα σπασμένα κράσπεδα από το χειμέριο κύμα που αφήνονταν αδιόρθωτα εν μέσω σαιζόν, τις κλειδωμένες τουαλέτες, τη τριτοκοσμική κατάσταση στα αποδυτήρια που βρωμούσαν από εκατό μέτρα μακριά. Βέβαια ούτε λόγος για πρόσβαση αναπήρων ή για καθαρισμό της θάλασσας, στην οποία μερικές μέρες απλά δεν έμπαινες… Αυτή ήταν η «μοντέρνα» διαχείριση του Δήμου σε μια λαϊκή παραλία, που κάθε χρόνο γέμιζε με περισσότερες και πιο ακριβές ξαπλώστρες εν μέσω κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Η απάντησή τους ήταν πως η παραλία είχε… «γαλάζια σημαία» και πως θα την έχανε αν συνεχίζαμε τις καταγγελίες. Με αυτά και με αυτά, η πλειοψηφία των λουόμενων ήταν έτοιμη να πει καλύτερα ιδιώτης παρά αυτό το χάλι…

Η ιδιοκτήτρια λοιπόν του ξενοδοχείου, με την οποία όλοι οι Δήμαρχοι ήθελαν να έχουν καλές σχέσεις μπας και τους χρηματοδοτούσε καμιά πολιτιστική εκδήλωση, είδε τις ευκαιρίες που της έδινε η νέα κατάσταση. 1) οι δήμαρχοι ευμενώς προσκείμενοι 2) η δημοτική εκμετάλλευση κατάπτυστη, 3) οι νόμοι για νομιμοποίηση αυθαίρετου άλλαζαν υπέρ της 4)η κρίση θα της έφερνε ένα σωρό ενδιαφερόμενους ιδιώτες ενοικιαστές, για να εισπράττει και από εκεί….

Οπότε τα χέρια της ήτανε λυτά και τα σκυλιά δεμένα. Δεν χρωστούσε πια τίποτα και σε κανένα και ήταν αρκετά έξυπνη για να δει τις νέες προοπτικές κερδών. Από την άλλη η Δημαρχία Κουνενάκη… τα ζώα μου αργά. Δεν σήμανε συναγερμό ούτε όταν συμπολίτης μας, ενόχλησε τη ΔΑΕΑΝ για την ενοικίαση του παρατημένου περιπτέρου. Όταν είδε την αδιαφορία τους, τους επισήμανε. «Εγώ θα απευθυνθώ στην ξενοδόχο»

Στο Δημοτικό Συμβούλιο που βάλαμε το θέμα, προτείναμε άμεση λύση για να πιεστεί η κ. ξενοδόχος σε συμβιβασμό (πρακτικά υπάρχουν) αλλά ο Δήμαρχος πρότεινε τη μαγική λύση… Να φτιαχτεί μια επιτροπή που θα συζητήσει με την κυρία ξενοδόχο. Αυτό κάνει συνήθως… μια επιτροπή. Αν πετύχει, πετυχαίνει ο ίδιος, αν αποτύχει αποτυγχάνει η επιτροπή, αλλά ακόμα συνηθέστερα όλα τα θέματα καταλήγουν στις καλένδες.

Ο χειμώνας πέρασε νωχελικά για Δήμο-ΔΑΕΑΝ, κι ο χώρος όπως είχαμε προβλέψει νοικιάστηκε στον ενδιαφερόμενο από τη ξενοδόχο. Ευτυχώς για τη πόλη ο ενοικιαστής έκανε αυτό που δεν μπορούσε να κάνει η διαχείριση Κουνενάκη-Καρτζή-Ζερβού. Δηλαδή ένα χώρο καθαρό, πολιτισμένο με δωρεάν πρόσβαση στα ντους, στις καρέκλες και στα αποδυτήρια. Όμως όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις πρέπει να υπάρχει ένα αντίτιμο. Και το αντίτιμο ήταν να μπουν τόσο πολλές ξαπλώστρες που είναι πια δύσκολο ένας ντόπιος ή επισκέπτης να απλώσει τη πετσέτα του και να απολαύσει ΔΩΡΕΑΝ τον ήλιο και τη θάλασσα.

Δεν θα πω περισσότερα για τα ταλέντα των μεγαλόσχημων υποψηφίων στη διαχείριση. Θα παρακαλέσω όμως για κάτι. Αφενός το Δήμο και αφετέρου τους συνδημότες μας. Όσο ο Δήμος έχει ακόμα στα χέρια του τα νομικά κλειδιά, να πάει να μετρήσει το χώρο και να κάνει διευθέτηση για αισθητά λιγότερες ξαπλώστρες. Επίσης να προβεί στους απαιτούμενους χειρισμούς, δικαστικούς ή εξωδικαστικούς για να ξαναπάρει πίσω την δημοτική περιουσία στη παραλία. Τουλάχιστον να εισπράττει ο Δήμος το ενοίκιο και όχι η ξενοδόχος. Από τους συνδημότες μας ζητώ αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, να παρέμβουν οι ίδιοι για να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους δεν θα είναι λιγότερο ελεύθερα από όσο ήμασταν εμείς όταν παίζαμε στις παραλίες. Επίσης να ψηφίσουν σωστά όχι μόνο στο Δήμο αλλά και στην ευρωβουλή. Τα νομοσχέδια που έρχονται βάζουν ακόμα μεγαλύτερους φραγμούς στην ελεύθερη πρόσβασή μας στις παραλίες. Η ψήφος μας ας μην τους δώσει το δικαίωμα να πουν ότι ο λαός τους νομιμοποιεί…