Φωτό: Κάρελ ΜπίαλεκΤο αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ο κόσμος παραμιλάει αρχικά, βρίζει ακατάπαυστα στη συνέχεια, ορκίζεται ότι θα τους τιμωρήσει , μετά πηγαίνει και ψηφίζει την ίδια σούπα, ή έστω παραλλαγές της και τελικά πηγαίνει στον Νικολαράκη. ( Σε περιμένουν, Κωστή, δουλειές με φούντες. Όχι απ’ αυτές που πριν λίγα χρόνια μας προέτρεψε ο νυν Πρωθυπουργός να φυτεύουμε στα μπαλκόνια μας και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων έκανε πως δεν παρακολούθησε τα δελτία ειδήσεων). Ένας μέσος άνθρωπος πάντως απογοητεύεται διαβάζοντας, ή ακούγοντας απόψεις, οι οποίες προσπαθούν να αναλύσουν όσα συμβαίνουν τόσο στη χώρα μας, όσο και παγκόσμια. Η σύγχυση και η απογοήτευση είναι διάχυτη σε όλα σχεδόν τα σχόλια τα οποία έχω διαβάσει. Και αυτό είναι το αποτέλεσμα της παραποιημένης, αντιεπιστημονικής, αντιεκπαιδευτικής και σε τελική ανάλυση ΤΑΞΙΚΗΣ Εκπαίδευσης, την οποία επιφυλάσσει το ελληνικό ταξικό κράτος στη νεολαία, προκειμένου να διαιωνίσει την εξουσία του μέσω της ημιμαθούς σύγχυσης.
Ένα σύνολο ανθρώπων, το οποίο αποτελεί το κράτος δεν είναι ενιαίο. Μπορεί τα μέλη του συνόλου αυτού να μιλούν την ίδια γλώσσα, η πλειοψηφία των ατόμων να πιστεύουν στον ίδιο Θεό, υποθετικά, να υπερασπίζονται την ίδια πατρίδα, όμως δεν είναι ίδιοι. Κι αυτό δεν εξηγείται μόνο από το ότι αλλιώς προσεγγίζει το Θεό ο ΠΑΤΉΡ Γεώργιος Ατσαλάκης κι αλλιώς ο Γιοσάκης κι ο Νικόδημος. Ούτε, ότι αλλιώς χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα ένας απόφοιτος Πανεπιστημίου κι ένας αναλφάβητος συνταξιούχος . Η θέση του καθενός από μας σ’ αυτό που ονομάζουμε κράτος, κοινωνία, έθνος και άλλες τέτοιες περισπούδαστες ονομασίες προσδιορίζεται από τη σχέση που έχει ο καθένας από μας με τα μέσα παραγωγής. Η Οικονομία είναι η βάση πάνω στην οποία θεμελιώνεται κάθε μια από τις έννοιες αυτές. Ο εφοπλιστής κι ο ναυτεργάτης δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα. Ο Τραπεζίτης κι ο δανειοδοτούμενος δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα, ούτε ο βιομήχανος με τον εργάτη. Άλλα συμφέροντα εκφράζουν οι ισχυροί κι άλλα οι εργαζόμενοι. Γι αυτό το λόγο και την Πατρίδα την αγαπούν (;) διαφορετικά. Για παράδειγμα, πριν ακόμα φτάσουν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ως κατακτητές το 1940, ένα μεγάλο κομμάτι της αστικής τάξης την κοπάνησε για το Λονδίνο και το Κάιρο κι ένα άλλο συνεργάστηκε ανοιχτά με τους καταχτητές αφήνοντας το λαό να πεθαίνει καθημερινά από την πείνα και να τους μαζεύουν τα γκαζοζέν κάθε πρωί, προτού πάρει τα όπλα κι αντισταθεί στην τριπλή κατοχή.
Επειδή αυτοί οι οποίοι κατέχουν στις ταξικές κοινωνίες τα μέσα παραγωγής είναι λίγοι κι εκμεταλλεύονται τον πλούτο των πολλών, έχουν επινοήσει μια σειρά κατασταλτικούς μηχανισμούς για να επιβάλλουν και να διαιωνίσουν την καταπίεσή τους. Μπορεί η Δικαιοσύνη, δια της Θέμιδος, να παριστάνεται ως ‘τυφλή’, όμως διαφορετική μεταχείριση έχει ένας φουκαράς κι άλλη αυτός που μπορεί να ‘εκμισθώσει’ τον Κούγια, τον Κατσαντώνη ή το Λυκουρέζο. Τα πολιτικά Κόμματα και Κινήματα είναι μηχανισμοί προώθησης και υπεράσπισης ταξικών συμφερόντων, γι αυτό και το ΚΚΕ κρίνει διαφορετικά τον Καλλικράτη, για παράδειγμα, και δίνει διαφορετική ερμηνεία τόσο για την ανάγκη θεσμοθέτησης ενός τέτοιου οργάνου, όσο και για την ανάγκη πάλης για τη μη εφαρμογή στην πράξη των αντιλαϊκών συνεπειών που έχει σχεδιαστεί να επιφέρει. Άλλη ερμηνεία δίνει το ΚΚΕ για την κρίση, η οποία είναι κρίση της υπερσυσώρρευσης πλούτου και κερδών από την αστική τάξη, η οποία ‘κοινωνικοποιεί τα χρέη της φορτώνοντας την πληρωμή τους στους Λαούς και άλλη τα διάφορα άλλα κόμματα. Το ΚΚΕ βλέπει την κρίση από τη σκοπιά της αέναης πάλης του Κεφαλαίου με την Εργασία.
Το ταξικό σχολείο είναι ένας από τους κύριους θεσμούς παραποίησης, πλαστογράφησης, αποσιώπησης όλων εκείνων των επιστημονικών ανακαλύψεων και τεχνολογικών επιτευγμάτων , η γνωριμία με τα οποία θα έδινε τη δυνατότητα στο μαθητή να κατανοήσει τους βασικούς κοινωνικούς νόμους εξέλιξης, τόσο του ανθρώπου, όσο και της κοινωνίας και να θέσει τις ανακαλύψεις και τα επιτεύγματα αυτά στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Με τον τρόπο αυτό το ταξικό σχολείο αντί να παρέχει ολόπλευρη επιστημονική γνώση, η οποία είναι η μαμή της ‘Κρίσης’’ της δυνατότητας δηλαδή που θα έπρεπε να έχει ο Άνθρωπος για να αξιολογεί με επιστημονικά αδιάβλητο τρόπο τα περασμένα και να τοποθετείται απέναντι στα σύγχρονα και μελλούμενα, μαντρώνει το σημερινό μαθητή σ’ ένα καταπιεστικό, κατ’ ευφημισμό δημοκρατικό, περιβάλλον, τον φορτώνει μ’ ένα σωρό αντιεπιστημονικές ανακρίβειες, που σκοπό δεν έχουν να οξύνουν την κρίση του μαθητή, αλλά αντίθετα επιχειρείται να τη συσκοτίσουν. Κι όποιος πιτσιρικάς ψυλλιαστεί το τι του επιφυλάσσουν οι ‘μεγάλοι’ και βγει έξω από το αυστηρά προκαθορισμένο πλαίσιο δράσης και ‘αντίδρασης', χαρακτηρίζεται σαν ‘ανάγωγος’, ‘άσχετος’, ‘ταραξίας’ και του επιβάλλονται διάφορες ποινές μέχρι να ξεφορτωθούν οι ‘ υποταγμένοι αμνοί’ τον επικίνδυνο ‘λύκο’. ( Τα έχουμε ζήσει στις καταλήψεις , με τα Μαθητοδικεία, την επέμβαση εισαγγελέων και άλλων οργάνων επιφορτισμένων με την τήρηση της ‘εννόμου’ τάξεως).
Ένας τεράστιος μηχανισμός παραμόρφωσης της πραγματικότητας και εγκεφαλικής απονέκρωσης έχει στηθεί από τους ισχυρούς της Γης, προκειμένου να σπείρουν τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, τη δημιουργία σε τελική ανάλυση ενός διαφορετικού τρόπου ζωής και σκέψης στον εργαζόμενο. Είναι η λεγόμενη τέταρτη Εξουσία. Ο έντυπος, αλλά προ πάντων ο Ηλεκτρονικός Τύπος. Στη Βιομηχανία αυτή Θεάματος και ακροάματος μπορεί να δει κάποιος τη διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο. Ιδιοκτήτες των πανίσχυρων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοξενοδόχοι, οι οποίοι μέσα από τα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια τους σε εικοσιτετράωρη βάση υποβάλουν το δύσμοιρο τηλεθεατή σε εντατική πλύση εγκεφάλου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δελτία ειδήσεων.
Όλοι μας γνωρίζουμε το τρίπτυχο μεταπολεμικής θεμελίωσης του αστικού κράτους: Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Το ίδιο το αστικό κράτος φρόντισε μέσα από την τηλεθέαση να πριονίσει την καρέκλα της Οικογένειας προβάλλοντας σειρές, οι οποίες σκοπό είχαν να καταρρακώσουν κάθε έννοια ηθικής σχέσης ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Η μοιχεία φαντάζει πλέον σαν κάτι το ξεπερασμένο, το συνηθισμένο, το ίδιο και το διαζύγιο, ή η κακή συμπεριφορά των γονιών προς τα παιδιά και αντίστροφα. Γίναμε Ευρωπαίοι, κυρίες και κύριοι. Αυτά ισχύουν στην Ευρώπη, αυτά πρέπει να ισχύουν κι εδώ. Αν έχεις πρόβλημα στην οικογένεια τρέχα στο Μικρούτσικο και την Αννίτα. Αυτοί είναι πρόθυμοι να σε φιλοξενήσουν και να σου βγάλουν τα οικογενειακά άπλυτα στη φόρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ηλικιωμένων περίμενε την Πετρούλα για να μάθει τον καιρό. Καθ’ έξιν μπανιστηριτζήδες, αλλάζουν μετά κανάλι, ν’ ακούσουν τους ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους να σχολιάζουν πόσο μεγάλο εμπόδιο είναι ο μισθός των 740νετρώ μεικτά, στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Χρυσοταϊσμένοι δημοσιογράφοι εναντίον ανέργων και χαμηλοσυνταξιούχων, σημειώσατε ένα. Στάνταρ. Η διάλυση της οικογένειας στοχεύει στο μαρασμό της συζήτησης και της ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα στα μέλη της. δεν θέλει η εξουσία του σήμερα διαλόγους και συζητήσεις. Γι αυτό άλλωστε κυνηγάει και τα καφενεία, όπου γίνεται ανταλλαγή απόψεων. Μυαλό μονοδρομημένο, τελεία και παύλα.
Το αστικό κράτος στη χώρα μας χρησιμοποίησε το ρουσφέτι ια να εδραιώσει την εξουσία και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Τα αυθαίρετα, για παράδειγμα, τα διαχειρίστηκαν άνθρωποι των δύο μεγάλων κομμάτων. Και δε μιλάω για το αυθαίρετο μιας πολυμελούς οικογένειας, αλλά για μεγάλες οικοδομικές κατασκευές, στις οποίες τα στραβά μάτια έκανε και ο μηχανικός και ο πολεοδόμος και ο υπάλληλος της ΔΕΗ και ο υπάλληλος της Ύδρευσης, αρκεί ο ‘αυθαιρετούχος’ να πληρούσε δύο προδιαγραφές. Να είναι του κόμματος και να προσκόμιζε και το απαραίτητο λαδάκι, ώστε η παρανομία να γλιστρήσει στο ράφι της αβλεψίας, της λήθης και, δι αυτών, στη ουσιαστική νομιμοποίηση.
Η συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων δια της μεθόδου της ταύτισης ενός μικρού μέρους επίορκων δημ. Υπαλλήλων με το σύνολό τους ξεκίνησε εδώ και μιάμιση δεκαετία, με τον Ράμπο της δημοσιογραφίας. Δεν θα αναφέρω το όνομά του, όχι γιατί τον φοβάμαι, αλλά γιατί τον σιχαίνομαι. Εδώ δεν σεβάστηκε τη φιλία του με τον Κουκοδήμο και τον έστειλε αδιάβαστο. Κι αφού είχαν συκοφαντηθεί αρκετά οι δ.υ, ήρθαν στην επιφάνεια και οι μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της Οικονομίας, ώστε ο Πατριάρχης της Οσφυοκαμψίας Παναγόπουλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και συνδαιτυμόνας του ΣΕΒ, να διασπάσει το μέτωπο αντίστασης των εργαζομένων. Που να υπολόγιζε όμως, ότι οι Μάκηδες θα έβγαζαν στη φόρα τις συναντήσεις του με την Τρόικα και τους βιομήχανους και μ’ αυτόν τον τρόπο θα δυσφημούσαν τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ, σαν θεσμό, όχι σαν πρόσωπο, ρίχνοντας λάδι στη θεωρία ‘όλοι το ίδιο είναι’.
Στην αρχή της συκοφαντικής εκστρατείας ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους μας έλεγαν για ενάμιση εκατομμύριο δ.υ. Μετά την περσινή απογραφή τους το ψέμα δεν το ανακάλεσε κανείς, σύμφωνα με τη μέθοδο Γκαίμπελς. Μετά μας είπαν ότι έχουμε τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους σ’ όλη την Ευρώπη. Ποια είναι όμως η αλήθεια,
Το 1990, οι μισθοί και συντάξεις που πλήρωνε το Δημόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1994 κατέβασαν το ποσοστό αυτό στο 11%, για να το σταθεροποιήσουν οι κυβερνήσεις Καραμανλή στο 9%.
Η δαπάνη μισθοδοσίας των δ. υ στην Ελλάδα ( που σε ποσοστό 80% έχουν αποδοχές καθαρές από 880 μέχρι 1500 Ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτει πτυχίο πανεπιστημίου ή άλλο ανώτερο τίτλο σπουδών ) είναι μικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δ.υ της Δανίας με 16,9%, της Γαλλίας με 12,8%, της Φιλανδίας με 13%, της Σουηδίας με 15,1%.( Αντίχτυπος 17/12-2010.)
Από την’ Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής’ μαθαίνουμε ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των δ.υ επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4%, ποσοστό από τα τέσσερα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων το 1/3 των δ.υ σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το ½ σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Τα ποσοστά δε αυτά παραμένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.
Όταν ένα κράτος την υποχρέωσή του να δημιουργεί θέσεις μόνιμης και σταθερής εργασίας για τους νέους ανθρώπους, την τοποθετεί στη σφαίρα της κομματικής συναλλαγής και του ρουσφετιού είναι άξιο της τύχης του. Είναι κατανοητό, μέχρις ενός σημείου, να απευθύνεσαι στον κομματάρχη σου για να βρει δουλειά το παιδί σου, στο βαθμό που η πρόσληψή του δεν αδικεί κάποιον που έχει, αν όχι περισσότερα, τα ίδια προσόντα με το παιδί σου. Έτσι έχει στηθεί το πελατειακό κράτος στη σύγχρονη Ελλάδα. Χιλιάδες πρέπει να είναι οι ‘αδικημένοι’, αυτοί οι οποίοι δεν διορίστηκαν, επειδή κάποιος άλλος με λιγότερα προσόντα απ’ αυτούς είχε περισσότερες κομματικές γνωριμίες.
Το παχύδερμο μαϊμούνι που αναρριχήθηκε μέχρι την καρέκλα του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως, με μιας πρωτοφανούς χυδαιότητας επίθεση ενάντια στους άμεσους και εμφανείς εργοδότες του, τους ψηφοφόρους του, με τα χρήματα των οποίων χρησιμοποιεί ειδική καρέκλα στο υπουργικό συμβούλιο και ειδικό έδρανο στη Βουλή, τους χαρακτήρισε ‘κοπρίτες’. Ένας από τους πολλούς ανεπάγγελτους πολιτικούς, οι οποίοι χάρη στους ‘κοπρίτες’ δεν έχουν ασκήσει εδώ και δεκαετίες επάγγελμα, καθυβρίζει αυτούς, οι οποίοι θα του πληρώσουν αύριο την παχυλότατη σύνταξη. Λοιδορεί αυτούς, οι οποίοι του πληρώνουν τα τηλέφωνα, τα αεροπορικά εισιτήρια, τις μάσες και τις χάψες του.
Εσείς κ. Καρχιμάκη, με την ιδιότητά σας και ως βουλευτής Λασιθίου, αλλά και ως Γραμματέας της Κ.Ε του ΠΑΣΟΚ, τι γνώμη έχετε για τον χαρακτηρισμό αυτό. Σας εκφράζει κι εσάς; Πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας, τόσο εγώ, όσο και ορισμένοι από τους ψηφοφόρους σας. Αλλά κι εσείς κ. Πλακιωτάκη, μη σιωπήσετε. Δημοσιοποιήστε μας την άποψή σας. Δεν νομίζω να πειράζει το γεγονός ότι δεν σας ψηφίζω.
Ρωμύλος Αβδής, τέως ‘κοπρίτης’( τίτλος τιμής για μένα) του Δημοσίου.
.
Ένα σύνολο ανθρώπων, το οποίο αποτελεί το κράτος δεν είναι ενιαίο. Μπορεί τα μέλη του συνόλου αυτού να μιλούν την ίδια γλώσσα, η πλειοψηφία των ατόμων να πιστεύουν στον ίδιο Θεό, υποθετικά, να υπερασπίζονται την ίδια πατρίδα, όμως δεν είναι ίδιοι. Κι αυτό δεν εξηγείται μόνο από το ότι αλλιώς προσεγγίζει το Θεό ο ΠΑΤΉΡ Γεώργιος Ατσαλάκης κι αλλιώς ο Γιοσάκης κι ο Νικόδημος. Ούτε, ότι αλλιώς χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα ένας απόφοιτος Πανεπιστημίου κι ένας αναλφάβητος συνταξιούχος . Η θέση του καθενός από μας σ’ αυτό που ονομάζουμε κράτος, κοινωνία, έθνος και άλλες τέτοιες περισπούδαστες ονομασίες προσδιορίζεται από τη σχέση που έχει ο καθένας από μας με τα μέσα παραγωγής. Η Οικονομία είναι η βάση πάνω στην οποία θεμελιώνεται κάθε μια από τις έννοιες αυτές. Ο εφοπλιστής κι ο ναυτεργάτης δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα. Ο Τραπεζίτης κι ο δανειοδοτούμενος δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα, ούτε ο βιομήχανος με τον εργάτη. Άλλα συμφέροντα εκφράζουν οι ισχυροί κι άλλα οι εργαζόμενοι. Γι αυτό το λόγο και την Πατρίδα την αγαπούν (;) διαφορετικά. Για παράδειγμα, πριν ακόμα φτάσουν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ως κατακτητές το 1940, ένα μεγάλο κομμάτι της αστικής τάξης την κοπάνησε για το Λονδίνο και το Κάιρο κι ένα άλλο συνεργάστηκε ανοιχτά με τους καταχτητές αφήνοντας το λαό να πεθαίνει καθημερινά από την πείνα και να τους μαζεύουν τα γκαζοζέν κάθε πρωί, προτού πάρει τα όπλα κι αντισταθεί στην τριπλή κατοχή.
Επειδή αυτοί οι οποίοι κατέχουν στις ταξικές κοινωνίες τα μέσα παραγωγής είναι λίγοι κι εκμεταλλεύονται τον πλούτο των πολλών, έχουν επινοήσει μια σειρά κατασταλτικούς μηχανισμούς για να επιβάλλουν και να διαιωνίσουν την καταπίεσή τους. Μπορεί η Δικαιοσύνη, δια της Θέμιδος, να παριστάνεται ως ‘τυφλή’, όμως διαφορετική μεταχείριση έχει ένας φουκαράς κι άλλη αυτός που μπορεί να ‘εκμισθώσει’ τον Κούγια, τον Κατσαντώνη ή το Λυκουρέζο. Τα πολιτικά Κόμματα και Κινήματα είναι μηχανισμοί προώθησης και υπεράσπισης ταξικών συμφερόντων, γι αυτό και το ΚΚΕ κρίνει διαφορετικά τον Καλλικράτη, για παράδειγμα, και δίνει διαφορετική ερμηνεία τόσο για την ανάγκη θεσμοθέτησης ενός τέτοιου οργάνου, όσο και για την ανάγκη πάλης για τη μη εφαρμογή στην πράξη των αντιλαϊκών συνεπειών που έχει σχεδιαστεί να επιφέρει. Άλλη ερμηνεία δίνει το ΚΚΕ για την κρίση, η οποία είναι κρίση της υπερσυσώρρευσης πλούτου και κερδών από την αστική τάξη, η οποία ‘κοινωνικοποιεί τα χρέη της φορτώνοντας την πληρωμή τους στους Λαούς και άλλη τα διάφορα άλλα κόμματα. Το ΚΚΕ βλέπει την κρίση από τη σκοπιά της αέναης πάλης του Κεφαλαίου με την Εργασία.
Το ταξικό σχολείο είναι ένας από τους κύριους θεσμούς παραποίησης, πλαστογράφησης, αποσιώπησης όλων εκείνων των επιστημονικών ανακαλύψεων και τεχνολογικών επιτευγμάτων , η γνωριμία με τα οποία θα έδινε τη δυνατότητα στο μαθητή να κατανοήσει τους βασικούς κοινωνικούς νόμους εξέλιξης, τόσο του ανθρώπου, όσο και της κοινωνίας και να θέσει τις ανακαλύψεις και τα επιτεύγματα αυτά στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Με τον τρόπο αυτό το ταξικό σχολείο αντί να παρέχει ολόπλευρη επιστημονική γνώση, η οποία είναι η μαμή της ‘Κρίσης’’ της δυνατότητας δηλαδή που θα έπρεπε να έχει ο Άνθρωπος για να αξιολογεί με επιστημονικά αδιάβλητο τρόπο τα περασμένα και να τοποθετείται απέναντι στα σύγχρονα και μελλούμενα, μαντρώνει το σημερινό μαθητή σ’ ένα καταπιεστικό, κατ’ ευφημισμό δημοκρατικό, περιβάλλον, τον φορτώνει μ’ ένα σωρό αντιεπιστημονικές ανακρίβειες, που σκοπό δεν έχουν να οξύνουν την κρίση του μαθητή, αλλά αντίθετα επιχειρείται να τη συσκοτίσουν. Κι όποιος πιτσιρικάς ψυλλιαστεί το τι του επιφυλάσσουν οι ‘μεγάλοι’ και βγει έξω από το αυστηρά προκαθορισμένο πλαίσιο δράσης και ‘αντίδρασης', χαρακτηρίζεται σαν ‘ανάγωγος’, ‘άσχετος’, ‘ταραξίας’ και του επιβάλλονται διάφορες ποινές μέχρι να ξεφορτωθούν οι ‘ υποταγμένοι αμνοί’ τον επικίνδυνο ‘λύκο’. ( Τα έχουμε ζήσει στις καταλήψεις , με τα Μαθητοδικεία, την επέμβαση εισαγγελέων και άλλων οργάνων επιφορτισμένων με την τήρηση της ‘εννόμου’ τάξεως).
Ένας τεράστιος μηχανισμός παραμόρφωσης της πραγματικότητας και εγκεφαλικής απονέκρωσης έχει στηθεί από τους ισχυρούς της Γης, προκειμένου να σπείρουν τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, τη δημιουργία σε τελική ανάλυση ενός διαφορετικού τρόπου ζωής και σκέψης στον εργαζόμενο. Είναι η λεγόμενη τέταρτη Εξουσία. Ο έντυπος, αλλά προ πάντων ο Ηλεκτρονικός Τύπος. Στη Βιομηχανία αυτή Θεάματος και ακροάματος μπορεί να δει κάποιος τη διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο. Ιδιοκτήτες των πανίσχυρων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοξενοδόχοι, οι οποίοι μέσα από τα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια τους σε εικοσιτετράωρη βάση υποβάλουν το δύσμοιρο τηλεθεατή σε εντατική πλύση εγκεφάλου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δελτία ειδήσεων.
Όλοι μας γνωρίζουμε το τρίπτυχο μεταπολεμικής θεμελίωσης του αστικού κράτους: Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Το ίδιο το αστικό κράτος φρόντισε μέσα από την τηλεθέαση να πριονίσει την καρέκλα της Οικογένειας προβάλλοντας σειρές, οι οποίες σκοπό είχαν να καταρρακώσουν κάθε έννοια ηθικής σχέσης ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Η μοιχεία φαντάζει πλέον σαν κάτι το ξεπερασμένο, το συνηθισμένο, το ίδιο και το διαζύγιο, ή η κακή συμπεριφορά των γονιών προς τα παιδιά και αντίστροφα. Γίναμε Ευρωπαίοι, κυρίες και κύριοι. Αυτά ισχύουν στην Ευρώπη, αυτά πρέπει να ισχύουν κι εδώ. Αν έχεις πρόβλημα στην οικογένεια τρέχα στο Μικρούτσικο και την Αννίτα. Αυτοί είναι πρόθυμοι να σε φιλοξενήσουν και να σου βγάλουν τα οικογενειακά άπλυτα στη φόρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ηλικιωμένων περίμενε την Πετρούλα για να μάθει τον καιρό. Καθ’ έξιν μπανιστηριτζήδες, αλλάζουν μετά κανάλι, ν’ ακούσουν τους ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους να σχολιάζουν πόσο μεγάλο εμπόδιο είναι ο μισθός των 740νετρώ μεικτά, στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Χρυσοταϊσμένοι δημοσιογράφοι εναντίον ανέργων και χαμηλοσυνταξιούχων, σημειώσατε ένα. Στάνταρ. Η διάλυση της οικογένειας στοχεύει στο μαρασμό της συζήτησης και της ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα στα μέλη της. δεν θέλει η εξουσία του σήμερα διαλόγους και συζητήσεις. Γι αυτό άλλωστε κυνηγάει και τα καφενεία, όπου γίνεται ανταλλαγή απόψεων. Μυαλό μονοδρομημένο, τελεία και παύλα.
Το αστικό κράτος στη χώρα μας χρησιμοποίησε το ρουσφέτι ια να εδραιώσει την εξουσία και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Τα αυθαίρετα, για παράδειγμα, τα διαχειρίστηκαν άνθρωποι των δύο μεγάλων κομμάτων. Και δε μιλάω για το αυθαίρετο μιας πολυμελούς οικογένειας, αλλά για μεγάλες οικοδομικές κατασκευές, στις οποίες τα στραβά μάτια έκανε και ο μηχανικός και ο πολεοδόμος και ο υπάλληλος της ΔΕΗ και ο υπάλληλος της Ύδρευσης, αρκεί ο ‘αυθαιρετούχος’ να πληρούσε δύο προδιαγραφές. Να είναι του κόμματος και να προσκόμιζε και το απαραίτητο λαδάκι, ώστε η παρανομία να γλιστρήσει στο ράφι της αβλεψίας, της λήθης και, δι αυτών, στη ουσιαστική νομιμοποίηση.
Η συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων δια της μεθόδου της ταύτισης ενός μικρού μέρους επίορκων δημ. Υπαλλήλων με το σύνολό τους ξεκίνησε εδώ και μιάμιση δεκαετία, με τον Ράμπο της δημοσιογραφίας. Δεν θα αναφέρω το όνομά του, όχι γιατί τον φοβάμαι, αλλά γιατί τον σιχαίνομαι. Εδώ δεν σεβάστηκε τη φιλία του με τον Κουκοδήμο και τον έστειλε αδιάβαστο. Κι αφού είχαν συκοφαντηθεί αρκετά οι δ.υ, ήρθαν στην επιφάνεια και οι μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της Οικονομίας, ώστε ο Πατριάρχης της Οσφυοκαμψίας Παναγόπουλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και συνδαιτυμόνας του ΣΕΒ, να διασπάσει το μέτωπο αντίστασης των εργαζομένων. Που να υπολόγιζε όμως, ότι οι Μάκηδες θα έβγαζαν στη φόρα τις συναντήσεις του με την Τρόικα και τους βιομήχανους και μ’ αυτόν τον τρόπο θα δυσφημούσαν τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ, σαν θεσμό, όχι σαν πρόσωπο, ρίχνοντας λάδι στη θεωρία ‘όλοι το ίδιο είναι’.
Στην αρχή της συκοφαντικής εκστρατείας ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους μας έλεγαν για ενάμιση εκατομμύριο δ.υ. Μετά την περσινή απογραφή τους το ψέμα δεν το ανακάλεσε κανείς, σύμφωνα με τη μέθοδο Γκαίμπελς. Μετά μας είπαν ότι έχουμε τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους σ’ όλη την Ευρώπη. Ποια είναι όμως η αλήθεια,
Το 1990, οι μισθοί και συντάξεις που πλήρωνε το Δημόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1994 κατέβασαν το ποσοστό αυτό στο 11%, για να το σταθεροποιήσουν οι κυβερνήσεις Καραμανλή στο 9%.
Η δαπάνη μισθοδοσίας των δ. υ στην Ελλάδα ( που σε ποσοστό 80% έχουν αποδοχές καθαρές από 880 μέχρι 1500 Ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτει πτυχίο πανεπιστημίου ή άλλο ανώτερο τίτλο σπουδών ) είναι μικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δ.υ της Δανίας με 16,9%, της Γαλλίας με 12,8%, της Φιλανδίας με 13%, της Σουηδίας με 15,1%.( Αντίχτυπος 17/12-2010.)
Από την’ Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής’ μαθαίνουμε ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των δ.υ επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4%, ποσοστό από τα τέσσερα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων το 1/3 των δ.υ σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το ½ σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Τα ποσοστά δε αυτά παραμένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.
Όταν ένα κράτος την υποχρέωσή του να δημιουργεί θέσεις μόνιμης και σταθερής εργασίας για τους νέους ανθρώπους, την τοποθετεί στη σφαίρα της κομματικής συναλλαγής και του ρουσφετιού είναι άξιο της τύχης του. Είναι κατανοητό, μέχρις ενός σημείου, να απευθύνεσαι στον κομματάρχη σου για να βρει δουλειά το παιδί σου, στο βαθμό που η πρόσληψή του δεν αδικεί κάποιον που έχει, αν όχι περισσότερα, τα ίδια προσόντα με το παιδί σου. Έτσι έχει στηθεί το πελατειακό κράτος στη σύγχρονη Ελλάδα. Χιλιάδες πρέπει να είναι οι ‘αδικημένοι’, αυτοί οι οποίοι δεν διορίστηκαν, επειδή κάποιος άλλος με λιγότερα προσόντα απ’ αυτούς είχε περισσότερες κομματικές γνωριμίες.
Το παχύδερμο μαϊμούνι που αναρριχήθηκε μέχρι την καρέκλα του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως, με μιας πρωτοφανούς χυδαιότητας επίθεση ενάντια στους άμεσους και εμφανείς εργοδότες του, τους ψηφοφόρους του, με τα χρήματα των οποίων χρησιμοποιεί ειδική καρέκλα στο υπουργικό συμβούλιο και ειδικό έδρανο στη Βουλή, τους χαρακτήρισε ‘κοπρίτες’. Ένας από τους πολλούς ανεπάγγελτους πολιτικούς, οι οποίοι χάρη στους ‘κοπρίτες’ δεν έχουν ασκήσει εδώ και δεκαετίες επάγγελμα, καθυβρίζει αυτούς, οι οποίοι θα του πληρώσουν αύριο την παχυλότατη σύνταξη. Λοιδορεί αυτούς, οι οποίοι του πληρώνουν τα τηλέφωνα, τα αεροπορικά εισιτήρια, τις μάσες και τις χάψες του.
Εσείς κ. Καρχιμάκη, με την ιδιότητά σας και ως βουλευτής Λασιθίου, αλλά και ως Γραμματέας της Κ.Ε του ΠΑΣΟΚ, τι γνώμη έχετε για τον χαρακτηρισμό αυτό. Σας εκφράζει κι εσάς; Πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας, τόσο εγώ, όσο και ορισμένοι από τους ψηφοφόρους σας. Αλλά κι εσείς κ. Πλακιωτάκη, μη σιωπήσετε. Δημοσιοποιήστε μας την άποψή σας. Δεν νομίζω να πειράζει το γεγονός ότι δεν σας ψηφίζω.
Ρωμύλος Αβδής, τέως ‘κοπρίτης’( τίτλος τιμής για μένα) του Δημοσίου.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου