Το δικό μου αντίο στο Μάνο
Με το Μάνο Λουκάκη γνωριστήκαμε στην αμέσως μετά την πτώση της Χούντας εποχή, τότε που ήταν ανεμαζωξάρης στην Αθήνα. Ποιος θα μου τόλεγε τότε ότι θα γινόμουν κι εγώ ξενομπάτης στη γειτονιά του. Θυμάμαι σαν νάναι χθεσινό το κείμενο για το μεγάλο μας ποιητή Κώστα Βάρναλη, που του είχα πάει στα γραφεία της Πανσπουδαστικής , στην οδό Ιπποκράτους. Αυτός ήταν κι όλας υπεύθυνος της πολιτιστικής σελίδας της κι η αφεντιά μου ένας φέρελπις οινόφλυξ. Μάνος Λουκάκης, Διονύσης Μελίδης και Διονύσης Τσακνής ήταν από τότε κι όλας φανερό ότι έχουν μπροστά τους λαμπρό το μέλλον. Ο Διονύσης Μελίδης όμως βιάστηκε να φύγει πρώτος…
Με το Μάνο δώσαμε τις μάχες μας, τις κοινωνικές και τις προσωπικές και βγήκαμε νικητές σ’ όλα τα μέτωπα. Κι οι δυο μας είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και τα παιδιά μας, ελπίζω για μας. Δεν κηλιδώσαμε τ’ όνομά μας. Αυτός έφτασε μέχρι την κορυφή της ποίησης, ενώ εγώ δεν τόλμησα να μπω στα μονοπάτια της. Ο Γιάννης Παραουλάκης είχε την τύχη στα νιάτα του να μελοποιήσει ένα γίγαντα της ποίησης και την ατυχία, ως μεσήλιξ, να ενθαρρύνει ένα σάτιρο ( το τι με γιώτα ) στα πρώτα του βήματα.
Το χαμογελαστό παιδί, ο σεμνός κι αθόρυβος ποιητής, ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του. Πόση παράταση να δώσει ο Χάροντας σ’ έναν παράωρο σαν ελόγου μου; Ο κλοιός στενεύσει γύρω μου, η κρίση έχει αρχίσει κι αντρειεύει. Εγώ άρχισα κιόλας να σκάβω τον τάφο μου, κάτω από τη μεγάλη χαρουπιά, στο χωράφι της γυναίκας μου. Το κεφάλι μου θα θωρεί τη μεγάλη μου αγάπη, τη θάλασσα. Δε θέλω άλλες κοινωνικές τραβάγιες στο νεκροταφείο. Όσους γνώρισα, γνώρισα. Μόνος.
Μέχρι ν’ αρχίσω το δικό μου ταξίδι, να σμίξω με τους γονέους μου, να ψάξω να βρω το Μάνο και να συζητήσουμε, όσα δεν προλάβαμε, τότε που ζούσαμε.
Καλό σου ταξίδι, Μάνο της ποίησης. Καλή μας αντάμωση.
Ρωμύλος Αυδής
Με το Μάνο Λουκάκη γνωριστήκαμε στην αμέσως μετά την πτώση της Χούντας εποχή, τότε που ήταν ανεμαζωξάρης στην Αθήνα. Ποιος θα μου τόλεγε τότε ότι θα γινόμουν κι εγώ ξενομπάτης στη γειτονιά του. Θυμάμαι σαν νάναι χθεσινό το κείμενο για το μεγάλο μας ποιητή Κώστα Βάρναλη, που του είχα πάει στα γραφεία της Πανσπουδαστικής , στην οδό Ιπποκράτους. Αυτός ήταν κι όλας υπεύθυνος της πολιτιστικής σελίδας της κι η αφεντιά μου ένας φέρελπις οινόφλυξ. Μάνος Λουκάκης, Διονύσης Μελίδης και Διονύσης Τσακνής ήταν από τότε κι όλας φανερό ότι έχουν μπροστά τους λαμπρό το μέλλον. Ο Διονύσης Μελίδης όμως βιάστηκε να φύγει πρώτος…
Με το Μάνο δώσαμε τις μάχες μας, τις κοινωνικές και τις προσωπικές και βγήκαμε νικητές σ’ όλα τα μέτωπα. Κι οι δυο μας είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και τα παιδιά μας, ελπίζω για μας. Δεν κηλιδώσαμε τ’ όνομά μας. Αυτός έφτασε μέχρι την κορυφή της ποίησης, ενώ εγώ δεν τόλμησα να μπω στα μονοπάτια της. Ο Γιάννης Παραουλάκης είχε την τύχη στα νιάτα του να μελοποιήσει ένα γίγαντα της ποίησης και την ατυχία, ως μεσήλιξ, να ενθαρρύνει ένα σάτιρο ( το τι με γιώτα ) στα πρώτα του βήματα.
Το χαμογελαστό παιδί, ο σεμνός κι αθόρυβος ποιητής, ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του. Πόση παράταση να δώσει ο Χάροντας σ’ έναν παράωρο σαν ελόγου μου; Ο κλοιός στενεύσει γύρω μου, η κρίση έχει αρχίσει κι αντρειεύει. Εγώ άρχισα κιόλας να σκάβω τον τάφο μου, κάτω από τη μεγάλη χαρουπιά, στο χωράφι της γυναίκας μου. Το κεφάλι μου θα θωρεί τη μεγάλη μου αγάπη, τη θάλασσα. Δε θέλω άλλες κοινωνικές τραβάγιες στο νεκροταφείο. Όσους γνώρισα, γνώρισα. Μόνος.
Μέχρι ν’ αρχίσω το δικό μου ταξίδι, να σμίξω με τους γονέους μου, να ψάξω να βρω το Μάνο και να συζητήσουμε, όσα δεν προλάβαμε, τότε που ζούσαμε.
Καλό σου ταξίδι, Μάνο της ποίησης. Καλή μας αντάμωση.
Ρωμύλος Αυδής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου