Δηλώσεις πρωθυπουργού, απειλές από την υπουργό παιδείας για χάσιμο των εκδρομών ή και της χρονιάς(!), "αγαναχτισμένοι" γονείς που κόβουν αλυσίδες σχολικών καταλήψεων, εισαγγελείς που ενώ απελευθέρωσαν το Ψωμιάδη εγκαλούν γονείς μαθητών για "παραμέληση κηδεμονίας ανηλίκων"..., γονείς που αφού έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να μην βγουν οι ίδιοι σε αγώνες τώρα κάνουν τις τεθλιμένες χήρες που τα παιδιά τους πήραν τη πρωτοβουλία, άλλοι γονείς που λένε ότι τα ίδια τους τα παιδιά είναι χαζά και δεν ξέρουν γιατί παλεύουν, τοπικοί γκαουλάϊτερ της κυβέρνησης που παρουσιάζουν θετικά την κατάσταση στα σχολεία αφού πιστεύουν ότι γλύφοντας θα έχουν ελπίδες να σώσουν τα τομάρια τους, αστυνομικοί διευθυντές που καλούν γονείς για ένα "καφε΄" στην αστυνομία, ΜΜΕ που καταβροχθίζουν κάθε αγώνα ξεσηκώνοντας κοινωνικούς αυτοματισμούς, συκοφάντες που προπαγανδίζουν ότι κατάληψη σημαίνει ζημιές και βανδαλισμοί, δήθεν προοδευτικοί που προπαγανδίζουν το ανοιχτό δημόσιο σχολείο για να μην περάσει η κυβερνητική προσπάθεια αποδυνάμωσης της δημόσιας παιδείας.... (φφσσσσττ μπόϊνγκ), καθηγητάδες που για να μην κάνουν συμπληρωματικές ώρες είναι ικανοί να προπαγανδίζουν ότι το κλειστό σχολείο ενισχύει τα φροντιστήρια(!) λες και το ανοιχτό δεν τα ενισχύει, διευθυντές που νομίζουν ότι η σταθερότητα της καρέκλας τους περνάει μέσα από τη πολεμική τους στον αγώνα των μαθητών.
Κι απέναντι σε όλους αυτούς τους μηχανισμούς, τα παιδιά παίρνουν αποφάσεις για πολύμορφες κινητοποιήσεις, αποχές, καταλήψεις. Το θάρος τους είναι ασύγκριτο. Όσοι γονείς θέλαμε να μπούμε μπροστά στον αγώνα όλης της κοινωνίας για δημόσια, δωρεάν και ποιοτική παιδεία και δεν τα καταφέραμε, μένουμε άφωνοι από το θάρρος των πιτσιρικάδων.
Το μόνο που έχω να πω επί προσωπικού είναι ότι αυτή η μαθητική φουρνιά με κάνει αισιόδοξο.
Αγόρια και κορίτσια αυτής της πατρίδας που μετράει τις μέρες της παρακμής της, δεν σας το χα.
Με εξυπνάδα, μαχητικότητα και ενθουσιασμό γίνετε εφιάλτες σε όσους θέλουν να επικρατήσει στο τόπο μας σιγή μνημοσύνου.
Κι αν έρθουν ήττες, κάντε τις διδάγματα για τους επόμενους αγώνες.
Γιατί μοναδικός χαμένος αγώνας, είναι ο αγώνας που δεν έγινε ποτέ.
Κι ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στους εισαγγελείς που τα σπάνε με το κατεστημένο...
Υ.Γ. Το μπλοκ της αντίδρασης που συναθροίζεται σήμερα, έχει άραγε συνειδητοποιήσει τι γιορτάζουμε στην επαίτιο του Πολυτεχνείου; Σε κοίνη την εποχή θα ήταν με το πλευρό των μακρυμάλληδων φοιτητών και μαθητών, που καταλάμβαναν δημόσια κτίρια, εμπόδιζαν την εκπαιδευτική λειτουργία και διέσπυραν πολιτικά αιτήματα; Ή μήπως θα ήταν με τα τανκς;;;
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου