Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα.

Τα γεγονότα που έλαβαν μέρος το τελευταίο διήμερο ήταν πραγματικά πρωτόγνωρα σε μαζικότητα, ένταση και πάθος στην περιοχή του Λασιθίου. Την τελευταία 20ετία είχαμε λίγες πολιτικές δράσεις, συνήθως μεμονωμένες και εντελώς ακτιβίστικες, που απλά έσπαγαν τον κανόνα της σιωπηρής συναίνεσης. Ο Κένεντυ όμως είχε πει μια σωστή κουβέντα που αργότερα μελοποιήθηκε από τον εντιμότατο κύριο Μάρλεϋ. Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα. Φαίνεται ότι ο φιλήσυχος Λασιθιώτης, συντηρητικά διαπαιδαγωγημένος και έντονα χειραγωγημένος από τους βολευτές της εξουσίας, άρχισε να αντιδρά. Όχι βέβαια με τρόπο εξόχως μαζικό. Πάλι μειοψηφίες παίρνουν την πρωτοβουλία δράσης. Όμως ενώ κάποτε αυτές οι πρωτοβουλίες έφερναν τη θυμηδία ή τον αρνητικό σχολιασμό από την πλειοψηφία, τώρα η πλειοψηφία άρχισε να συνδράμει την πολιτική της αντίστασης και ανυπακοής. Με λίγα λόγια το καθεστώς της σίγουρης πολιτικής πελατείας, αρχίζει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Χάνει τα στηρίγματά του. Βλέπετε τα αντίδωρα τελείωσαν. Το σύστημα δεν μπορεί να δώσει σήμερα όσα έδινε χθες για να αλλοιώσει συνειδήσεις ή να λειάνει αντιστάσεις. Η φιλοσοφία της αγωνιστικής στάσης ζωής κερδίζει έδαφος. Και κερδίζει έδαφος γιατί τώρα η φιλοσοφία αυτή πατάει στην αναγκαιότητα. Για να το πω πιο απλά, στην ανάγκη της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων να λύσουν τα βιοποριστικά τους προβλήματα. Όμως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Ειδικά στο Λασίθι έχουμε μεγάλη απειρία στην οργάνωση ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Για αυτό πολλές φορές στο τόπο μας θεοποιούμε την αυθόρμητη αντίδραση, ενώ σνομπάρουμε τη συνειδητή. Βλέπεις, η συνειδητή αντίδραση είναι πιο δύσκολη. Γεννιέται μετά από επίπονη διαλεκτική σκέψη κι όχι από πρόσκαιρο θυμό. Η συνειδητή αντίδραση είναι ωριμότερη, έχει διάρκεια και όραμα. Στο τόπο μας λοιπόν, λόγω της απειρίας θα γίνουν και λάθη. Λόγω της απειρίας μπορεί να παρασυρθούμε πιο εύκολα από ασυνεπείς λαοπλάνους και καιροσκόπους που σήμερα θα το παίξουν "φίλοι του λαού"... Χρειάζεται προσοχή. Όμως το καινούριο που γεννιέται είναι δεδομένο. Άνθρωποι που είχαν χάσει την πίστη τους στη δύναμη της απεργίας και προτιμούσαν να μην θυσιάσουν ένα μεροκάματο... σήμερα συμμετέχουν στην απεργία. Δεν την απαξιώνουν. Την θεωρούν δύναμη στα χέρια τους. Κάποτε έλεγαν ας απεργήσει η Αθήνα, αφού αυτή δίνει το στίγμα, και πόνταραν χυδαία στον αγώνα κάποιων άλλων για να λυθούν τα δικά τους προβλήματα. Σήμερα όμως κατεβαίνουν στην απεργία. Κάποιοι λιγότεροι, κατεβαίνουν και σε πορείες όπως απέδειξε και το τελευταίο απεργιακό διήμερο στον Άγιο Νικόλαο. Είναι αυτοί που θέλουν να διαδώσουν τη θέση τους και να τη ζυμώσουν με τον κόσμο. Είναι αυτοί που θέλουν να δείξουν ότι η απεργία δεν είναι μια μέρα ξεκούρασης, αλλά αποφασιστικής δράσης. Είναι αυτοί που δεν επιζητούν απλά να καταγραφούν σε κάποιο κατάλογο ποσοστού συμμετοχής στην απεργία, αλλά να σχηματίσουν με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους την εμπροσθοφυλακή της κοινωνικής απελευθέρωσης... Εργαζόμενοι, έμποροι, άνεργοι, νεολαίοι κι αγρότες, συζητούν στα καφενεία της περιοχής μας για πολιτική. Μόλις μερικά μόλις χρόνια πριν, η πολιτική κουβέντα οδηγούσε στη κενολογία και στη βαρεμάρα και οι παρέες την απέφευγαν, όπως αποφεύγει ο διάβολος το λιβάνι. Πριν μερικά χρόνια ούτε που περνούσε από το μυαλό του Μεραμπελιώτη να ρίξει αντικυβερνητικά συνθήματα μπροστά στους επισήμους κατά την διεξαγωγή μιας παρέλασης. Πόσο μάλλον να συνδράμει σε μια πορεία διαμαρτυρίας εναντίον τους. Κι όμως το έκανε μόλις στη προχθεσινή παρέλαση. Ποιός; Αυτός που έσπευδε πριν χρόνια να χαζέψει την εξέδρα με τις γραβάτες, τις κλάρες και τα καλυμμαύκια. Αυτός που όταν κατάφερνε να συναγελαστεί μαζί τους ή έστω να ανταλλάξει μια χειραψία, αποκτούσε περηφάνια δέκα Καρδιναλίων. Την 28η Οκτωβρίου όμως του 2011 οι επίσημοι όχι μόνο δεν έκατσαν για να φάνε την πάστα τους στα "Αστέρια", αλλά δεν έβλεπαν την ώρα να τελειώσει το μαρτύριο της δημόσιας χλεύης τους. Βασιζόμενοι στις βεβαιότητες του χθες η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ επέλεξε σαν τόπο σύναξης της "σοσιαλιστικής" διεθνούς το Λασίθι. Το Λασίθι επιλέχθηκε κυρίως επειδή υπάρχει έλλειψη οργανωμένου και μαζικού, λαϊκού κινήματος. Όμως ατυχώς δεν τους έκατσε το σκηνικό όπως το περίμεναν. Και για αυτό άλλωστε γέμισαν την περιοχή μας με εκατοντάδες πραιτοριανούς. Ακόμα κι από την Αθήνα ήρθαν διμοιρίες. Σε τέτοιο βαθμό που η περιοχή του Κάτω Μεραμπέλλου θύμιζε έδρα αστυνομικού κράτους. Τόση Δημοκρατία είχαμε να δούμε από το καιρό της χούντας, σχολίαζαν οι παλιότεροι. Προέκυψε μ' αυτά και μ' αυτά, μια απρόσμενη συγκέντρωση κόσμου, που επηρεασμένος και από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην παρέλαση, πήγε να διαμαρτυρηθεί για το σύνολο της πολιτικής της Κυβέρνησης και για το υποκριτικό ενδιαφέρον της να σώσει τους...Αραβικούς λαούς. Οι δυνάμεις καταστολής απάντησαν με την υπερ-αντίδραση ενός σαστισμένου αστυνομικού κράτους. Απάντησαν με απρόκλητη και αδικαιολόγητη βία. Ρίξαν χημικά σε ανθρώπους που ούτε κουκούλες είχανε, ούτε μολότωφ κρατούσανε. Ρίξαν χημικά σε γυναίκες και παιδιά. Σε διαδηλωτές που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ την πανοπλία των ΜΑΤ. Όταν μάλιστα, πήραν την εντολή της εκκαθάρισης του δρόμου, έριξαν επάνω στους τελευταίους 50 διαδηλωτές, ανθρώπους της ασφάλειας πρωθυπουργού και πιθανά της ΚΥΠ. Οι "κύριοι" αυτοί έπεσαν με πρωτοφανή αγριότητα επάνω στους διαδηλωτές με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του συναγωνιστή μας στη Λαϊκή Συσπείρωση Μαθιού Φιλιππάκη και του γιού του Γιώργου. Κατόπιν αφού τους συνέλαβαν, τους φόρτωσαν με το μισό ποινικό κώδικα και αντί του Νοσοκομείου τους κράτησαν στην ασφάλεια μέχρι τις 3 τα ξημερώματα. Ειδική μνεία πρέπει να κάνουμε για τον διοικητή των ΤΑΕ Λασιθίου, Παπαδάκη, ο οποίος έδινε ο ίδιος εντολές για το ποιούς πρέπει να κυνηγήσουν και να χτυπήσουν ασφαλίτες... Όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι συναγωνιστές, είχαν σταμπαριστεί από τον εν λόγω κύριο από τα γεγονότα της παρέλασης. Μέσα σε μια τέτοια ωραία και ταιριαστή ατμόσφαιρα γεμάτη καπνογόνα και βία, ξεκίνησε το συνέδριο της "σοσιαλιστικής" διεθνούς. Μπορεί να είχαν προβλήματα απαρτίας οι σοσιαλδημοκράτες με τις απουσίες, Μπεν Αλί, Μουμπάρακ και Καντάφι, μπορεί ο Αραβικός κόσμος να ξέρασε τους "σοσιαλιστές" ηγέτες του, αλλά πάντα με την βοήθεια της ευρωατλαντικής συμμαχίας μπορεί να βρεθούν νέοι ηγέτες από την μεγάλη στρατιά προθύμων φερέλπιδων "σοσιαλιστών". Κι όλα αυτά θα αποφασιστούν σε εγκαταστάσεις με πισίνες, λουξ σουίτες, σπα, μασάζ και τόσα άλλα κομφόρ που δένουν με τις απαιτήσεις ενός κεντροαριστερού συνεδρίου. Ας προσέχουν όμως οι σύνεδροι, γιατί από τις ευχές του κόσμου μπορεί να τους κάτσει στο λαιμό κανένα ψαροκόκαλο. Η περιοχή μας άλλωστε φημίζεται για το φρέσκο ψάρι της.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τους δεκάδες φίλους που πέρασαν από το νοσοκομείο, αμέσως μετά το λυποθυμικό επεισόδιο από τα "σπρωξίματα" που είχαμε με τις αστυνομικές δυνάμεις στο τέλος της παρέλασης. Ευχαριστώ και τους εκατοντάδες φίλους, που μέσω τηλεφώνου νοιάστηκαν για την υγεία μου. Η αλληλεγγύη ολων μας, θα μας δώσει τη δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα. Μέχρι τη νίκη.

Αφιερωμένο στους γαλονάδες της καταστολής