Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου

Μετά από δίχρονη μάχη με τον καρκίνο έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου.

Ο άνθρωπος που εξέφρασε μουσικά τη γενιά μας. Ο άνθρωπος που μας έκανε να μη νιώθουμε κόμπλεξ για την γνήσια λαϊκή δημιουργία. Ο άνθρωπος που μας έκανε να παραδεχτούμε την αγάπη μας για την Ελληνική και την Ανατολική παραδοσιακή μουσική. Ο άνθρωπος που ταίριαξε τους μελωδικούς δρόμους του αμανέ, με τον σύγχρονο ποιητικό στίχο, τη ΡΟΚ άποψη και την κοινωνική ευαισθησία. Ο άνθρωπος που πήρε μαζί του μια γενιά νέων εργατών και διανοουμένων, που αναζητούσαν την ποιότητα και την αυθεντικότητα. Ο Νίκος μας δασκάλεψε ότι το "σύγχρονο" μουσικό άκουσμα, ήταν απλά η συνέχεια της Ελληνικής μουσικής δημιουργίας μέσα από τη διαλεχτική σύνθεση του παλιού με το καινούριο. Η λεγόμενη “Σχολή της Θεσσαλονίκης” είναι ουσιαστικά η “σχολή Παπάζογλου”. Εκείνος άνοιξε το δρόμο, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Κανείς δεν ξέρει τι μέλλον θα είχαν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η Μελίνα Κανά και τόσοι άλλοι, αν δεν τολμούσε πρώτος ο Παπάζογλου.

Ο Νίκος ήταν ένας καλλιτέχνης ψαγμένος μα ανεπιτήδευτος. Ήταν ο γλυκός άνθρωπος με τα τζην και το κόκκινο φουλάρι, πολιτικοποιημένος, δημιουργικός, ερωτεύσιμος. Είχα τη τύχη να είμαι σε μια κορυφαία συναυλία του στο Κάστρο της Πάτρας, στα πλαίσια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ. Έγινε τις χρονιές που ανασυγκροτούσαμε στην Ελλάδα το μαχόμενο κομμουνιστικό κίνημα. Τότε που πολλοί επώνυμοι καλλιτέχνες απέφευγαν να χαραχτηριστούν... ως συμπαθούντες. Ο Νίκος όμως δεν ήταν ποτέ "δήθεν". Οι στιγμές που ζήσαμε σε εκείνη τη συναυλία είναι απερίγραπτες. Όλοι φύγαμε από εκεί γοητευμένοι. Μερικοί από εμάς και ερωτευμένοι. Μα κυρίως σίγουροι ότι είχαμε διαλέξει το δύσκολο μα σωστό πολιτικό μονοπάτι. Η συναυλία εκείνη σημάδεψε τη ζωή μου.

Φίλε και αδερφέ Νίκο, συνεχίζουμε.

.